สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อกระทู้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้าของกระทู้เองค่ะ เรามารู้ตัวว่าเป็นแบบนี้มาได้ 2-3ปีแล้ว
.
ตั้งแต่จำความได้ แรกๆเริ่มจากเวลาที่พ่อแม่เราพูดน่ะค่ะ ทางบ้านใช้คำพูดที่ค่อนข้างรุนแรง และค่อนข้างปิดกั้น เมื่อก่อนก็ไม่ต่อปากต่อคำนะคะจะเป็นการเงียบและร้องไห้ซะมากกว่า แต่พอโตขึ้นรู้ว่าการที่เราเงียบยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือน้รายอมค่ะเขาก็ยิ่งทำบ่อยขึ้นและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนไปถึงใช้กำลัง
.
พอโตขึ้นมาสักหน่อยเราก็ต่อต้านมีเถียง มีตะคอก และทำลายข้างของ เริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ทั้งที่ซึ่วตอนนั้นอายุน้อยมากๆ
.
ในช่วงที่รู้ตัวมาซักพักประมาณ2-3ปีก่อนเรารู้สึกได้จากที่เพื่อนพูดบอกกับเรา และก็แฟนบอก กับคนอื่นน้อยมากนะคะที่จะแสดงออกมา แต่กับคนในครอบครัวมันเหมือนเราเก็บไม่ได้เลย เก็บสีหน้าเก็บคำพูด แล้วยิ่งอารมณ์ร้อนแล้วมีคนพูดประมาณว่า "พ่อแม่หวังดี" "พ่อแม่รักเรา" "เขาแค่ล้อเล่น" "แค่นี้เอง" อะไรประมาณนี้จะยิ่งเดือด ยิ่งขึ้นเสียง มีคนเตือนค่ะว่าเราไม่มีใครสอนได้ แฟนเขาจะบอกตอนเราใจเย็นว่าเราควรขอโทษและควรแก้ไขยังไงหรือเขาจะคอยหาอะไรอร่อยๆมาให้กินให้เราใจเย็นลง ซึ่งมันทำให้เราไม่กล้าที่จะทำแบบนั้นใส่แฟนเลย
.
ตลอด2-3ปีมา เราลองทุกวิธีเลยค่ะไม่ว่าจะ นับ1-10 นั่งสมาธิ สวดมนต์ ใช้หนังยางดีดที่ข้อมือ ฯลฯ ก็ลดลงมาได้นิดนึงค่ะคือไม่ทำลายข้าวของแล้ว (จริงๆเพราะเราหาเงินซื้อมาเองด้วย) บางครั้งเราใช้กฎเวลานอกน่ะค่ะ ที่ถ้าอารมณ์ร้อนแล้วหลีกเลี่ยงออกจากสถานการณ์คือเราทำแล้วเกิดสองกรณีขึ้นค่ะ คือ 1.เราโดนด่าหนักขึ้นว่าเราหนีปัญหา 2.โดนพูดใส่ว่าขี้แสดงทำเป็นโกรธทำเป็นไม่พอใจอะไรอย่างนี้ เรารู้ตัวเองดีค่ะว่าถ้าเราโกรธไปจนสุดแล้วถึงขั้นทำลายข้าวของเราอาจจะทำร้ายร่างกายให้คนอื่นจนสามารถเข้าโรงพยาบาลได้เลย(เคยเกิดขึ้นกับพี่สาว เราสติแตกแล้วพุ่งเข้าใส่เลยสรุปก็คือพี่สาวไปฟื้นที่โรงพยาบาลแอดมิด2วัน)
.
และตอนนี้มันหนักขึ้นอีกค่ะเพราะพ่อแม่ไม่เห็นด้วยที่มีแฟนเลยทำให้เราต้องห่างกับแฟนไม่ได้เจอกันบ่อยๆและไม่ค่อยได้คุยกันด้วยมันเลยเหมือนไม่มีอะไรเบรคเราอีก เราเลยพยามตั้งสติหาวิธีที่จะหยุดตัวเองโดยที่ไม่ต้องพึ่งใครค่ะ พยามกลับไปทำแบบเดิมค่ะที่นับเลข นั่งสมาธิ สวดมนต์ แต่รู้สึกไม่ได้ลดลงเลยค่ะ
.
วันนี้เลยอยากมาถามพี่ๆสมาชิกทุกคนว่ามีใครที่เป็นจิตแพทย์ หรือเคยประสบปัญหาเหมือนเรามาก่อน มีวิธีแก้ไขปัญหาหรือทางออกให้เราบ้างมั้ยคะหรือเราควรไปปรึกษาแพทย์ เพราะเราก็ไม่ได้อยากทำร้ายร่างกายใครและก็อยากเป็นคนที่ดีขึ้นไม่อยากให้แฟนลำบากใจ
มีวิธีแก้นิสัย เอาแต่ใจ ขี้โมโห อารมณ์ร้อนมั้ยคะ
.
ตั้งแต่จำความได้ แรกๆเริ่มจากเวลาที่พ่อแม่เราพูดน่ะค่ะ ทางบ้านใช้คำพูดที่ค่อนข้างรุนแรง และค่อนข้างปิดกั้น เมื่อก่อนก็ไม่ต่อปากต่อคำนะคะจะเป็นการเงียบและร้องไห้ซะมากกว่า แต่พอโตขึ้นรู้ว่าการที่เราเงียบยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือน้รายอมค่ะเขาก็ยิ่งทำบ่อยขึ้นและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนไปถึงใช้กำลัง
.
พอโตขึ้นมาสักหน่อยเราก็ต่อต้านมีเถียง มีตะคอก และทำลายข้างของ เริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ทั้งที่ซึ่วตอนนั้นอายุน้อยมากๆ
.
ในช่วงที่รู้ตัวมาซักพักประมาณ2-3ปีก่อนเรารู้สึกได้จากที่เพื่อนพูดบอกกับเรา และก็แฟนบอก กับคนอื่นน้อยมากนะคะที่จะแสดงออกมา แต่กับคนในครอบครัวมันเหมือนเราเก็บไม่ได้เลย เก็บสีหน้าเก็บคำพูด แล้วยิ่งอารมณ์ร้อนแล้วมีคนพูดประมาณว่า "พ่อแม่หวังดี" "พ่อแม่รักเรา" "เขาแค่ล้อเล่น" "แค่นี้เอง" อะไรประมาณนี้จะยิ่งเดือด ยิ่งขึ้นเสียง มีคนเตือนค่ะว่าเราไม่มีใครสอนได้ แฟนเขาจะบอกตอนเราใจเย็นว่าเราควรขอโทษและควรแก้ไขยังไงหรือเขาจะคอยหาอะไรอร่อยๆมาให้กินให้เราใจเย็นลง ซึ่งมันทำให้เราไม่กล้าที่จะทำแบบนั้นใส่แฟนเลย
.
ตลอด2-3ปีมา เราลองทุกวิธีเลยค่ะไม่ว่าจะ นับ1-10 นั่งสมาธิ สวดมนต์ ใช้หนังยางดีดที่ข้อมือ ฯลฯ ก็ลดลงมาได้นิดนึงค่ะคือไม่ทำลายข้าวของแล้ว (จริงๆเพราะเราหาเงินซื้อมาเองด้วย) บางครั้งเราใช้กฎเวลานอกน่ะค่ะ ที่ถ้าอารมณ์ร้อนแล้วหลีกเลี่ยงออกจากสถานการณ์คือเราทำแล้วเกิดสองกรณีขึ้นค่ะ คือ 1.เราโดนด่าหนักขึ้นว่าเราหนีปัญหา 2.โดนพูดใส่ว่าขี้แสดงทำเป็นโกรธทำเป็นไม่พอใจอะไรอย่างนี้ เรารู้ตัวเองดีค่ะว่าถ้าเราโกรธไปจนสุดแล้วถึงขั้นทำลายข้าวของเราอาจจะทำร้ายร่างกายให้คนอื่นจนสามารถเข้าโรงพยาบาลได้เลย(เคยเกิดขึ้นกับพี่สาว เราสติแตกแล้วพุ่งเข้าใส่เลยสรุปก็คือพี่สาวไปฟื้นที่โรงพยาบาลแอดมิด2วัน)
.
และตอนนี้มันหนักขึ้นอีกค่ะเพราะพ่อแม่ไม่เห็นด้วยที่มีแฟนเลยทำให้เราต้องห่างกับแฟนไม่ได้เจอกันบ่อยๆและไม่ค่อยได้คุยกันด้วยมันเลยเหมือนไม่มีอะไรเบรคเราอีก เราเลยพยามตั้งสติหาวิธีที่จะหยุดตัวเองโดยที่ไม่ต้องพึ่งใครค่ะ พยามกลับไปทำแบบเดิมค่ะที่นับเลข นั่งสมาธิ สวดมนต์ แต่รู้สึกไม่ได้ลดลงเลยค่ะ
.
วันนี้เลยอยากมาถามพี่ๆสมาชิกทุกคนว่ามีใครที่เป็นจิตแพทย์ หรือเคยประสบปัญหาเหมือนเรามาก่อน มีวิธีแก้ไขปัญหาหรือทางออกให้เราบ้างมั้ยคะหรือเราควรไปปรึกษาแพทย์ เพราะเราก็ไม่ได้อยากทำร้ายร่างกายใครและก็อยากเป็นคนที่ดีขึ้นไม่อยากให้แฟนลำบากใจ