รักคืออะไร

สิ่งที่ผมจะเล่า ไม่ใช่ทั้งการตั้งคำถาม และไม่ได้ต้องการคำตอบ ส่วนหัวข้อกระทู้ไม่ต้องไปสนใจ 555 ผมพึ่งเลิกกับแฟนมาแล้วแค่อยากเล่าก็เท่านั้นเอง
 
เรื่องมันมีอยู่ว่า....
ผมได้ไปเจอกับผู้หญิงคนนึง ผมเจอเธอจากในแอพ ตอนนั้นผมเข้าไปตั้งกระทู้ในแอพเกี่ยวกับระบบรุ่นพี่รุ่นน้องในมหาลัย เธอเข้ามาตอบผมด้วยถ้อยคำที่สุภาพและให้ความเคารพมากเพราะเธอก็คิดว่าผมเป็นรุ่นพี่ ณ ตอนนั้นผมอายุ 19 เธออายุ 21 เราคุยกับตอบโต้กันไปมา ผมรู้สึกว่าเธอคนนี้ถูกชะตากับผมมากการพูดการจาดูน่ารักอ่อนโยนตรงสเปคผมเลย หลังจากนั้นผมก็แอดไปคุยหลังไมค์กับเธอช่วงแรกๆผมก็หยอดก็เตาะเธอไปเล่นๆไม่ได้คิดไร เพราะผมเป็นคนที่ไม่เคยมีความรักแบบจริงๆจังๆ และไม่เคยคิดจะรัก สรุปง่ายๆผมไม่เปิดใจนั่นแหละ ผมคิดว่าในวัยนี้คบไปไม่เท่าไหร่ก็เลิกทำไมผมถึงคิดแบบนั้น? คุณลองมองรอบตัวคุณสิ รุ่นน้อง เพื่อน รุ่นพี่ หรือ คนอื่นๆรอบตัว กี่ครั้งแล้วที่คบกี่ครั้งแล้วที่เลิกกี่ครั้งแล้วที่เสียใจ ซึ่งผมก็เห็นเป็นตัวอย่างอยู่แล้วผมเลยไม่คิดที่จะเปิดใจ ผมไม่อยากโดนแบบนั้น ผมเองถ้ารักใครหรือคิดว่าคนนั้นใช่แล้ว ผมจะรักเค้าจนถึงที่สุดแน่ แต่ผมก็คงไม่รู้หรอกว่าเค้าคนนั้นจะรักผมจนถึงที่สุดเหมือนที่ผมรักเค้ารึป่าว นี่แหละจึงทำให้ผมไม่อยากจะมีใครในช่วงเวลานี้ กลับเข้าเรื่อง ผมเตาะไปคุยไปไม่ได้คิดอะไรเพียงแต่เวลาที่ได้คุยกับเธอมันรู้สึกดีกว่าที่ผ่านๆมา จนเวลาผ่านไปเราก็แลกวาร์ปกัน ซึ่งก่อนหน้าเราคุยแบบใช้ความรู้สึกล้วนๆไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะหน้าตาแบบไหนหุ่นยังไง พอแลกวาร์ปกันเสร็จ ผม... ผมตกใจมากกกก เธอ.. เธอแบบ .. สวยยยย หุ่นโคตรดี ซึ่งผมไม่ใช่คนหน้าตาดีและผมก็ไม่มีความมั่นใจด้วย แต่เธอคนนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอบอกว่าผมก็โอเค ตอนที่ผมตัดสินใจแลกวาร์ปกับเธอผมก็เตรียมใจอยู๋หรอกว่าถ้าผมรูปร่างหน้าตาไม่ดีสำหรับเธอ เวลาที่ผ่านมาที่เราคุยกับรู้สึกดีๆ มันอาจจะจบลง ผมถึงไม่กล้าแลกวาร์ป แต่เวลาก็พิสูจน์ว่าผมดีพอเธอถึงยังไม่ไปไหน เรายังคุยกันต่อ ผมรู้จักเธอไม่นานนะประมาณ 6 เดือน แต่เราคุยกันทุกวันคอลนอนทุกวัน (เกือบทุกวัน) ผมก็เล่าให้เธอฟังนะว่าผมคิดยังไงกับชีวิตคู่ในช่วงวัยนี้ และผมก็ถามเธออยู่เสมอว่าถ้าผมขอเธอคบกับเธอจะตกลงไหม เธอก็ตอบตกลงอยู่เสมอ ณ เวลานั้นเราทั้ง 2 แฮปปี เธอก็มักจะบอกว่าให้ผมพร้อมก่อน พร้อมแบบพร้อมจริงๆอะค่อยขอเธอเป็นแฟน พอรู้สึกตัวอีกที่ผมก็พึ่งรู้ว่าผมจีบผู้หญิงคนนึงไป แล้วจีบติดด้วย เพียงแค่เรายังไม่คบกัน แต่ผมรู้ว่าเธอมีใจให้ผมแน่ๆแล้ว แล้วเวลาก็ผ่านไปอีก เท่าไหร่ไม่รู้ลืม55 ผมและเธอนัดเจอกัน ซึ่งผมเรียนอยู๋และไม่สามารถไปหาเธอได้ เธอจึงยอมนั่งรถมาหาผมหลายชั่วโมง เราอยู่ห่างกัน 500-600 กิโล ก็คิดดูว่าถ้าไม่รักจะยอมมาไหม อ๋อ.. ลืมบอกตอนนี้ผม อายุ 20 และเธออายุ 22 แล้ว พึ่งผ่านวันเกิดผมและเธอมา เธอเกิดห่างผมแค่ 9 วันเอง และเดือนที่เรากำลังจะได้เจอตัวจริงกัน มันก็เดือนเกิดผมพอดี ที่เธอมาหาผมได้เพราะเธอเรียนแค่ 3 วัน หรือ 2 วันนี่แหละลืม 1 สัปดาห์เธอจึงว่างหลายวัน เธอมาหาผมเธอเดินทางเช้าวันศุกร์  ถึงเย็นวันศุกร์เวลาประมาณ 2 ทุ่มกว่าๆ 3 ทุ่มประมาณนี้ ผมขับรถไปรับเธอที่ บขส เธอลงรถมาเธอใส่แมสผมเห็นหน้าเธอไม่ชัดแล้วมันก็มืดด้วยมีแค่เเสงไฟนิดหน่อย (ที่ใส่แมสเพราะมันช่วงโควิด แต่ตอนนั้นมันยังไม่รุนแรงมันกำลังมายังเป็นเชื้อโคโรน่าอยู่) ต่อ พอเธอเปิดประตู้ขึ้นมานั่งบนรถเธอถอดแมสออก แม่เจ้า... ปังมาก รูปร่างหน้าตานิสัย ทุกๆอย่าง สเปคผมเลย แว๊บเดียวที่ผมสบตาเธอ แค่แว๊บเดียวจริงๆผมเขิน ปกติผมมันก็คนขี้อายอยู่แล้ว ณ ตอนนั้นในหัวผมไม่มีเรื่องคุยเลย แล้วเธอก็ชวนคุยเราก็คุยจะพักที่ไหนกินไรดี ซึ่งเธอก็ไม่ใช่คนยุ่งยากอะไรเลย เราแวะกินบะหมี่เกี๊ยว นั่งตรงข้ามกัน นั่งกินร้านริมถนน มันคือครั้งแรกที่เราได้มองหน้ากันสบตาแบบชัดๆ ผมโคตรจะเขินเลยไอ้แม่ย้อย หลังจากที่กินข้าวเสร็จก็ขับหาโรงแรมให้เธอพัก ก็ได้โรงแรมผมก็ตั้งใจออกค่าทุกอย่างแหละเพราะผมก็ต้องแสดงความรับผิดชอบหน่อย นอกจากผู้หญิงจะมาหาแล้วยังจะให้เค้าออกช่วยผมก็คงทำไม่ได้ แต่.. 5555 เธอออกค่ารถขามาและค่าที่พัก 1 คืน เธอพัก 2 คืน เธอสุดยอดจริงๆ แต่ที่เหลือผมก็ออกนะ ค่ากิน ค่ารถขากลับ และก็ค่าที่พักอีก 1 คืน ส่วนรถก็รถผมน้ำมันเติมเองอยู่แล้วก็ปกติรถไม่ได้เช่า คืนนั้นเธอก็นอนพักผ่อนไปผมก็ไปนอนกับเธอแหละ 5555 แค่นอนนะ จริงๆผมก็แอบจุ๊บเหม่งเธอไปแหละแต่เธอคงไม่รู้หรอก 55 ณ ตอนนี้เราก็ยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนนะ วันต่อมาเราตื่นกันแต่เช้ารถออกตี 4 ผมกำลังจะพาเธอไปดูทะเลหมอก ระยะทางที่จะไปก็ 100 กิโล ผมต้องไปให้ถึงไม่เกิน 06.00 น. ไม่งั้นจะไม่เห็นทะเลหมอก ในระหว่างทางเธอก็หลังสนิดเลย 555 ตอนหลับเธอโคตรจะน่ารัก พอไปถึงผมไม่รู้หรอกเวลาเท่าไหร่ที่รู้คือหนาวโคคร 55 ผมพาเธอเดินขึ้นไปบนผา หมอกก็เหลืออยู่ จางๆพอมองเห็น 55 แต่สิ่งที่ผมไม่มีวันลืมเลย คืออากาศหนาวๆ มีลมพัด ผมเธอปลิวไปตามสายลม ใบหน้าที่เนียนสว่างมีแสงจากดวงอาทิตย์อ่อนๆ ณ เวลานั้นผมมีความสุขสุดๆ บรรยากาศนั้นผมยังจำได้ขึ้นใจ วันนั้นเราก็ใช้ชีวิตไปแบบปกติจนเวลาผ่านไปถึงช่วงเย็น ผมก็ผาเธอไปร้านสเต็กไม่รู้ว่าเธอจะชอบไหม แต่ผมชอบ 555 เราไปทานมื้อเย็นด้วยกัน บรรยากาศภาพเธอมันก็ยังอยู่ในหัวผม เวลาพอเหมาะเรากับที่พักอาบน้ำ แต่เธอบ่นว่าหิว ผมก็พาเธอขับมอเตอร์ไซค์ไป 7-11 หาขนมให้เธอกินตอนดึก 555 (จะอ้วนเอานะครับน้องๆ) ขับมอเตอร์ไซค์กินลมมีเธอซ้อนท้ายก็ได้ฟิลไปอีกแบบ กลับมาที่พักเธอดูทีวีนั่งกินขนมผมนอนมองเธอ ผมมองเธออยู่ตลอด เธอน่ารักจริงๆ ได้เวลาเราก็นอนผมบอกให้เธอขยับมาไกล้ๆ ผมกอดเธอเราทั้งสองหลับ และเมื่อตื่นอีกไม่นานเธอก็ต้องเดินทางกลับ เธออาบน้ำแต่งตัว ผมนั่งรอเธอที่เตียง เธอทำภาระกิจส่วนตัวเสร็จทุกอย่าง กระเป๋าเดินทางพร้อม ได้เวลาที่จะเดินทางแล้ว ผม. ผมเดินไปหาเธอ ผมกอดเธอแล้วพูดว่า "ขอบคุณนะที่มาและขอโทษทุกอย่างท่าทำอะไรไม่ดีกับเธอไป" ผมสะพายกระเป๋าให้เธอ เราลงลิฟท์ แล้วมานั่งรอตรงจุดที่จะเช็คเอาท์ เรานั่งชิดกัน เธอแบมือออกผมเอามือผมไปว่างบนมือเธอ เธอกุมมือผมเรามองหน้ากัน (จริงๆอยากจะบอกว่ามองตาแหละแต่ผมมองได้แปปเดียว 55) หลังจากเช็คเอาท์เสร็จผมขับรถไปส่งเธอที่ บขส เราแวะซื้อข้าวที่ 7-11 ไปถึง บขส เรานั่งรอ และแล้วก็ได้เวลาที่รถจะออก ผมเดินไปส่งเธอขึ้นรถ มีพี่ที่คอยเก็บกระเป๋าผมยื่นกระเป๋าให้พี่คนั้น เธอกำลังจะก้าวขาขึ้นรถ เธอกาแขนออกเล็กน้อย เป็นสัญญาณว่าให้ผมเดินไปกอดเธอเป็นกอดลา แต่ผมไม่กล้าพอ เธออยู่ห่างผมประมาณ 3 เมตร มีพี่คนขับและพี่เก็บกระเป๋าอยู๋ไกล้ๆเธอผมจึงไม่กล้าที่จะเดินไปกอดเธอ ผมมันคนขึ้อายอยู่แล้วด้วย แล้วเธอก็เดินขึ้นรถไปพร้อมโบกมือลาผม ในระหว่างที่เธอเดินทางผมก็คอยทักหาเธออยู่ตลอด และแล้วเธอก็กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย ผมเริ่มเข้าใจตัวเองและตัดสินใจได้แล้วว่าผมจะคบกับเธอคนนี้ ผมได้เปิดใจของผมเรียบร้อยและในตอนดึกผมก็ได้ขอคบกับเธอ เราคบกับแบบชัดเจนรู้และเข้าใจกันทั้งสองฝ่าย แต่เธอนั้นบอกผมว่าจริงๆเธอคิดว่าเธอเป็นแฟนกับผมตั้งแต่ก่อนเราเจอกันอีก แต่สรุปแล้ววันนี้คือวันที่เราตกลงเป็นแฟนกันจริงๆ แหละนั่นคือแฟนคนแรกของผม ตอนอายุ 20 เป็นการเปิดใจครั้งแรก ผมว่าตัวเองก็เป็นคนดีระดับนึงนะผมไม่ได้อวยตัวเองแต่ผมก็คิดว่านิสัยของผมไม่ได้แย่หรือเลวร้าย ผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด ผมเคยกินเบียร์แค่ 1 ครั้งตอนอายุ 18 เพราะสัญญากับเพื่อนไว้ว่าถ้าอายุ 18 จะกินเหล้าให้ดูเป็นบุญตา 55 ผมไม่ดูดบุหรี่ ผมไม่เคยไปเที่ยวกลางคืนร้านเหล้าผับไม่เคย(ยกเว้นพวกเทศกาลนะ ปีใหม่ ลอยกระทงไรงี้) เลิกเรียนผมกลับบ้านใช้ชีวิตอยู่กับบ้านและโรงเรียนซะส่วนใหญ่ แต่ผมคิดว่าด้วยรูปร่างและหน้าตานี่แหละที่ทำให้ผมไม่มีความมั่นใจยิ่งเธอดูดีออกขนาดนั้นยิ่งทำให้ผมคิดว่าไม่เหมาะสมกับเธอ และแล้วเวลาผ่านไปได้ไม่นาน วันเกิดผมเดือนกุมภาพันธ์ต้นเดือน กลางเดือนกุมภาพันธ์ผมได้เจอกับเธอ และผมก็เลิกกับเธอเมื่อช่วงต้นเดือน-กลางเดือนมีนาคม จู่ๆวันนั้นเธอก็ทักมาหาผมแล้วพูดจากำกวมอั้มอึ้งเหมือนพูด 1 ประเด็นขึ้นมาแล้วก็ตัดจบไป ซึ่งผมก็รู้แล้วแหละว่าจะเกิดเหตุอะไรขึ้นต่อจากนี้ เธอพูดว่า "เทอคือเค้าอยากหยุดไว้แค่นี้ เค้าคิดว่ามันจะใช่สำหรับเค้า แต่พยายามแล้วจริงๆ" ผมตอบ "หยุดอะไร" เธอตอบ "ป่าวว ไม่มีอะไรแล้ว" ณ ตอนนั้นผมก็เตรียมใจตั้งรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นทันที เธอบอกว่าตั้งแต่วันนั้นที่เธอกลับมาความรู้สึกเธอก็เริ่มไม่เหมือนเดิมเธอบอกไม่ใช่ว่าผมไม่ดี ผมก็บอกเธอไปว่าจะให้ผมทำไงเธอจะพูดอะไรก็พูดมา เธอบอกเธอไม่สามารถพูดได้ มันยากสำหรับเธอที่จะพูดออกไป ผมก็บอกว่าไม่เป็นไรเค้าเข้าใจ หัวข้อนี้เธอเป็นคนเริ่มเธอก็ต้องเป็นคนจบ  และสุดท้ายผมก็เป็นคนจบเรื่องนี้ โดยผมได้พูดออกไปว่า "งั้นเราพักไว้แค่นี้เนาะ" เธอก็เป็นห่วงความรู้สึกผมมากคอยถามผมว่าเสียใจไหมเป็นอะไรรึป่าว เสียใจมันก็เสียแหละแต่ว่ามันก็ทำไรไม่ได้ ชีวิตเค้า เค้าเป็นเจ้าของ เค้าเลือกที่จะเดิมมา ผมก็เลือกที่จะเดินเข้าหาเค้า พอต้องเลิกราเค้าเลือกที่จะเดินออกไปมันก็สิทธิ์ของเค้า เค้าเป็นเจ้าของชีวิตเค้า ส่วนผม ผมก็ทำได้แค่ถอยออกมาอยู่กับตัวเอง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของใคร เธอเป็นคนดีเธออ่อนโยนเธอน่ารักผมร็และผมก็เชื่ออย่างนั้น เราทั้งสอง เลิกรากันไปได้ด้วยดีผมก็ยังคุยเป็นเพื่อนกับเธอได้ปกติ แต่....  คุณก็ลองคิดดูว่าผมปิดใจตัวเองมา 20 ปี แต่ผมต้องมาเปิดใจให้ผู้หญิงคนนี้ผมต้องรู้สึกกับเค้ามากแค่ไหนรักมากแค่ไหน ถึงเวลามันจะแค่ช่วงสั้นๆแต่มันมากความรู้สึก เธอได้หัวใจผมไปหมดแล้ว หลังจากนั้นที่เราเลิกกัน ก็ยังคุยกัน ผมพยายามคุยกับเธอ หาเรื่องคุย ทักเธอ ทุกช่วงเวลาที่ผมทำ ผมคิด มันจะมีเธอแว๊บเข้ามาตลอด ในหัวผมมีแต่เธอจนผมไม่มีอันจะทำอะไร และเธอก็เริ่มทักผมน้อยลง ผมรู้แหละว่าเธอหมดใจแล้ว แต่ผมยังรักเธอและรักเธอมาก แต่เพื่อความชัว ก่อนที่ผมจะเดินออกมาจริงๆ ผมได้ทักไปถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย (ตามข้อความเลย)
 
ผม : เธอ
เธอ : ว่าไง
ผม : ทำไรอยู่ครับ
เธอ : นั่งเล่นไปเรื่อยยย
ผม : เธอเค้าถามไรหน่อยดิ
เธอ : ถามว่า
ผม : เธอไม่รู้สึก ไม่คิด อะไรกับเค้าแล้วใช่ไหม
เธอ : เค้าห่วงความรู้สึกเธอมากกว่า
ผม : ช่วยตอบเค้าหน่อย อยากได้คำตอบที่ชัดเจน
เธอ : มันไม่ได้รู้สึกเหมือนตอนเเรก เค้าไม่อยากพูดหรอก
ผม : โอเค เค้าจะสรุปเองนะ ว่าเธอไม่ได้คิดอะไรหรือรู้สึกอะไรกับเค้าแล้ว ณ ตอนนี้อาจจะมองเค้าแค่คนรู้จักคนนึงหรือเพื่อนคนนึง ใช่ปะ ตอบแค่ ใช่ หรือ ไม่ใช่ เค้าคิดอยู่ว่าเค้าควรจะไปต่อหรือพอแค่นี้ (ไปต่อก็คือ) พยายามคุยกับเธอ ทำทุกอย่างให้เธอรู้สึกดีเหมือนเคย (พอแค่นี้ก็คือ) พอแล้วไม่คุยไม่ยุ่งปล่อยไปตามกาลเวลา ทุกวันนี้เค้ายังคิดถึงเธอ เวลาเค้าคิดหรือทำอะไรสักอย่างเธอมักจะแว๊บเข้ามาในหัว ไม่รู้อะไรมันทำให้เค้าชอบหรือรักเธอได้มากเท่านี้ เค้าไม่เป็นอันจะทำไรเลยเค้าคิดถึงแต่เธอ เค้าจะเปิดเรียนแล้วอีก 2 วัน เค้ากลัวมันจะกวนใจจนไม่เป็นอันจะทำไร เค้าเลยอยากเล่า ถึงมันจะแค่ช่วงเวลาสั้นๆนะที่เรารู้จักกัน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แต่เค้าโคตรจะดีใจและมีความสุขเลย ลืมไม่ลงทุกเหตุการณ์ เค้าขอโทษนะที่เคยทำไม่ดีกับเธอทุกเรื่อง และขอบคุณที่เธอผ่านเข้ามา เค้าตัดสินใจแล้ว เค้าจะอยู่กับตัวเอง เค้าคงต้องตั้งใจเรียน ค่าเทอมมันแพง 5555
เธอ : เค้ารู้ เค้าต่างหากที่ต้องขอโทษ ขอโทษจริงๆ เค้าไม่ได้มาเป็นเเบบนี้หรอก มันคงทำให้เธออึดอัดอะ เเต่เธอไม่ต้องคิดมากนะเค้าไม่เคยโกรธอะไรเลย สบายใจได้ แค่ตั้งใจเรียนก็พอเเล้ว สู้ๆ
ผม : อีโมจิ KO 
ทุกเหตุการณ์เกิดขึ้นและจบไปด้วยดี เราทั้งสองต่างเข้าใจกัน เรื่องจบสวย แต่.. แต่ทำไมน้ำตาผมถึงไหล ผมไม่ได้ร้องไห้นะ เพียงแค่น้ำตาผมไหล ไหลไม่หยุด ในขณะที่ผมกำลังพิมพ์ข้อความทั้งหมดนี้ผมก็พิมพ์ทั้งต้ำตา  เรื่องราวรักครั้งแรกของผมก็จบลงเพียงเท่านี้ครับต่อจากนี้ผมก็ต้องอยู่กับตัวเองตั้งใจทำหน้าที่ของผมกลับไปใช้ชีวิตในแบบที่เคย ถ้าพิมพ์ผิดตรงไหนผมขอโทษด้วยนะ พยายามทำความเข้าใจนะครับตาผมลายแล้ว 555 ขอบคุณนะครับใครที่มาอ่าน สวัสดีครับ