ฉันอยากหลุดพ้นจากโลกใบนี้ อยากหลุดจากโรคซึมเศร้า แต่สุดท้ายวันพรุ่งนี้อาจไม่มีอีกแล้ว....

....พอโตขึ้นแล้วต้องเจอกันอะไรหลายๆหลายทั้งบ้าน ครอบครัว ที่ทำงาน การเป็นควาทเครียดสะสม จนตอนนี้ผมอยู่จุดที้ร้องไห้จนไม่จะไม่ทีน้ำตาไหลออกมาแล้ว ผมสิ้นความคิดว่าจะอยู่ไปเพื่ออะไร เพื่อครอบครัว ผมก็ไม่เห็นว่าครอบครัวมันจะมีความสุขเลย ตื่นขึ้นมาก็ไม่เคยเห็นหน้ากัน ต่างคนต่างทำงานเวลาก็ไม่เคยตรงกัน พูดคุยกันน้อยลง หนุดม่อยู่กับแม่ใหม่ ปรับตัวอะไรอีกเยอะ แต่สุดท้าย ก็มีแค่ผมคนเดียวที่ปรับตัวหาพวกเค้า โดยที่พวกเค้าไม่ปรับมาหาผม จนผมรู้สึกทนต่อไปไม่ได้ล่ะ
ทั้งชอบคิดอะไรกันโดยที่ไม่ถาม เค้าใจนัว่าเค้าะยายามคิด วางแผน ว่าในอนาคตเราจะเดินทางไหน แต่อย่างน้อยก็ช่วยถามผมบ้าง พอจะทำอะไรก็ให้ทำแบบปุ๊ปปั๊ป ทำแบบกระทันหัน ไม่เคยถามความรู้สึก เหนื่อยนะครับ วันไหนที่เจออะไรมาเหนื่อยๆ เจอวันแย่ๆมา เค้าก็ไม่เคยคิดจะถามว่าวันนี้เป็นไง สบายดีมั้ย กินข้าวยัง แบบที่พ่อแม่บ้านอื่นเค้าทำกัน...
.
.
.
.
โรคซึมเศร้ามันน่ากลัวนะครับ ผมพยายามคุมตัวเองหลายครั้งแล้ว แต่ตอนนี้ผมหมดความอดทนแล้วครับ แต่ผมมาขอกำลังใจ ใจนึงผมไม่อยากอยู่โลกใบนี้แล้วนะครับ แต่ใจนึงผมสงสารครับ สงสารที่พ่อแม่เค้าอุสาส่งตังให้เรียน สงสารเงินที่เค้าควรได้มข้ แต่กลับต้องเอามาดูแลผม แบบเป็นห่วงนะครับ ถ้าผมไม่อยู่เค้าคงเศร้ามากแน่ๆเลย 🥺🥺