ตอนนี้เราต้องการความช่วยเหลือด้านความคิดค่ะ ว่าเราพอจะทำอะไรได้บ้าง
บ้านเราจนค่ะ แต่พ่อเลี้ยงเราแบบให้เราไม่รู้สึกขาดอะไีร สิ่งของที่จำเป็นต้องมีพ่อก็ดิ้นรนหาเอามาให้เราแม้เราไม่เคยบ่น ไม่เคยขอ ตอนนี้อยู่ม.5 แล้วค่ะ พ่อแม่เลี้ยงเราแบบใกล้ชิด เป็นห่วงเรามาก แต่พูดถึงความสนิท เราไม่สนิทกับพ่อแม่ค่ะ ยิ่งแม่เรายิ่งมีปัญหากันบ่อย แม่มีปัญหากับทุกคนบ่อยมาก ทำให้สภาพจิตใจเราย่ำแย่มากตอนช่วงม.3-4 ที่ผ่านมาค่ะ จากที่เราได้ทุนเรียนดีของโรงเรียน (เราเรียนโรงเรียนดังประจำจังหวัดค่ะ) มา 2 ครั้ง เราใช้ทุนส่วนนี้จ่ายค่าเทอม ค่าอุปกรณ์ต่าง ๆ ค่ะ ค่าเทอมเราเดือนละประมาณ 3,000 ค่ะ สำหรับคนอื่นถือว่าถูกมาก แต่สำหรับครอบครัวเรามันยากต่อการหามามาก ๆ ค่ะ มีคุณครูหลายท่านสงสารและเห็นใจจึงช่วยเรื่องทุนค่ะ แต่พอขึ้นม.4 มาเรารู้ตัวเองค่ะว่าความประพฤติเราแย่ลง เราไม่ตั้งใจเรียนเท่าเดิม เราเหม่อลอย เราไม่มีสมาธิ ไม่สนใจกิจกรรมของโรงเรียน ทำตัวไม่สนโลก เราทำให้คุณครูที่ช่วยเหลือเราหลาย ๆ ท่านผิดหวังค่ะ จึงไม่กล้าขอทุนนั้นอีก เพราะเรารู้สึกผิดมากค่ะ ตอนนี้สภาพจิตใจเราพอดีขึ้นแล้วค่ะ เราได้แรงบันดาลใจ เราได้เก็บคำพูดของคนอื่นที่สั่งสอนในทางดีมาทบทวนแล้วค่ะ แต่เราไม่กล้าไปสู้หน้ากับครูหลาย ๆ ท่านที่ช่วยเหลือ ความรู้สึกสงสารของพวกเขาถูกเราทำมันพังไปแล้ว ม.4 ที่ผ่านมาพ่อเราเหนื่อยมากเลยค่ะ ไม่มีทุนคอยช่วยเหลือ พ่อต้องทำงานไม่ได้พักผ่อน แทบจะไม่เจอหน้ากันเลยค่ะ พ่อโดนปัญหาจากสังคมภายนอก ถูกคนที่ไว้ใจที่สุดใส่ร้าย ปิดเทอมที่ผ่านมาเราตั้งใจจะทำพาร์ทไทม์เพื่อแบ่งเบาค่ะ แต่พ่อเราไม่อยากให้เราไปทำเลยค่ะ พ่อเป็นห่วงเรามาก พ่อห้ามเด็ดขาด แต่สถานะทางการเงินที่บ้านแย่ลงถึงขั้นไม่มีเงินติดตัวต้องไปยืมข้างบ้านเป็นหนี้ตามร้านค้า เราเลยขอพ่อทำงานอีกครั้งจนพ่ออนุญาต แต่พอปิดเทอม โควิดก็ระบาดพอดีค่ะ เราเลยไม่ได้ไปทำงาน แล้วลูกติดแม่ก็หอบลูก 3 คนมาอยู่ด้วยเพราะไม่มีที่ไปค่ะ พ่อต้องเป็นหนี้เพิ่มขึ้น จนตอนนี้พ่อเราไม่ไหวค่ะ เขาจึงต้องพาลูก 3 คนกลับไปหาวิธีอยู่รอดกันเอง เพราะสภาพเราไม่ได้ต่างกันเลย คนข้างบ้านเป็นกรรมการหมู่บ้านค่ะ เค้าเป็นปู่ของเพื่อนน้องสาวเรา เมื่อไม่กี่วันที่แล้วเขาบอกเราว่าไม่รู้จะช่วยพ่อยังไง เงินกู้ของกองทุนอะไรที่เข้ามา มีเท่าไหร่ก็กู้หมด แต่ไม่เคยจ่าย เขาบอกว่าช่วยได้มากที่สุดก็แค่ยื้อเวลา ใจเราดิ่งเลยค่ะ เกือบร้องไห้ต่อหน้าเขา เราอยากทำอะไรได้บ้าง แต่เราก็ทำไม่ได้ พ่อเลี้ยงเราแบบไม่อิสระขนาดนั้น ไม่อิสระขนาดที่ว่าจะออกไปหาอะไรทำ ไปหางานทำได้ แต่เราอยากทำอะไรซักอย่างค่ะ เราจนหนทางจริง ๆ ค่ะ ตอนนี้แม้แต่ความฝันของตัวเองยังดูเป็นไปไม่ได้ แม้จะอยากให้มันสำเร็จขนาดไหนก็ตาม แต่ตอนนี้เราอยากให้พ่อแม่มีเงินใช้หนี้ มีความสุขก่อนค่ะ ใครพอจะมีวิธีอะไรมาแชร์บ้างไหมคะ ตอนนี้ทั้งบ้านประสบปัญหาสภาวะเครียดมาก ๆ เลยค่ะ เราสงสารพ่อ ตอนนี้พ่อไม่มีงานทำ อายุก็เข้าไป 67 แล้ว แม่ก็ไม่ได้ทำงาน ทุกวันนี้ต้องรอเงินผู้สูงอายุ กับเงินเยียวยาอย่างเดียวเลยค่ะ ทางออกดูมืดมนมากเลยค่ะ
ปล.เราชอบและมีความสามารถทางศิลปะเล็กน้อยค่ะ แต่เราเรียนสายวิทย์-คณิต เราอยากเป็นนักออกแบบ เป็นสถาปนิก เราหลงไหล และชอบในการออกแบบ การจัดห้อง แต่งห้อง และเรื่องบ้านมาก เราชอบพวกต้นไม้ ชอบธรรมชาติ ชอบงานเขียนค่ะ แต่สิ่งที่เราชอบ สิ่งที่เราทำได้ในตอนนี้ดูช่วยเหลืออะไรเราไม่ได้เลยค่ะ เพราะเราไม่มีช่องทางอะไรเลย
ปล.2 ขอบคุณที่ให้คำแนะนำค่ะ
อยากให้ช่วยแนะนำหน่อยค่ะว่าปัญหานี้ควรแก้ยังไง เราทำอะไรได้บ้างคะ
บ้านเราจนค่ะ แต่พ่อเลี้ยงเราแบบให้เราไม่รู้สึกขาดอะไีร สิ่งของที่จำเป็นต้องมีพ่อก็ดิ้นรนหาเอามาให้เราแม้เราไม่เคยบ่น ไม่เคยขอ ตอนนี้อยู่ม.5 แล้วค่ะ พ่อแม่เลี้ยงเราแบบใกล้ชิด เป็นห่วงเรามาก แต่พูดถึงความสนิท เราไม่สนิทกับพ่อแม่ค่ะ ยิ่งแม่เรายิ่งมีปัญหากันบ่อย แม่มีปัญหากับทุกคนบ่อยมาก ทำให้สภาพจิตใจเราย่ำแย่มากตอนช่วงม.3-4 ที่ผ่านมาค่ะ จากที่เราได้ทุนเรียนดีของโรงเรียน (เราเรียนโรงเรียนดังประจำจังหวัดค่ะ) มา 2 ครั้ง เราใช้ทุนส่วนนี้จ่ายค่าเทอม ค่าอุปกรณ์ต่าง ๆ ค่ะ ค่าเทอมเราเดือนละประมาณ 3,000 ค่ะ สำหรับคนอื่นถือว่าถูกมาก แต่สำหรับครอบครัวเรามันยากต่อการหามามาก ๆ ค่ะ มีคุณครูหลายท่านสงสารและเห็นใจจึงช่วยเรื่องทุนค่ะ แต่พอขึ้นม.4 มาเรารู้ตัวเองค่ะว่าความประพฤติเราแย่ลง เราไม่ตั้งใจเรียนเท่าเดิม เราเหม่อลอย เราไม่มีสมาธิ ไม่สนใจกิจกรรมของโรงเรียน ทำตัวไม่สนโลก เราทำให้คุณครูที่ช่วยเหลือเราหลาย ๆ ท่านผิดหวังค่ะ จึงไม่กล้าขอทุนนั้นอีก เพราะเรารู้สึกผิดมากค่ะ ตอนนี้สภาพจิตใจเราพอดีขึ้นแล้วค่ะ เราได้แรงบันดาลใจ เราได้เก็บคำพูดของคนอื่นที่สั่งสอนในทางดีมาทบทวนแล้วค่ะ แต่เราไม่กล้าไปสู้หน้ากับครูหลาย ๆ ท่านที่ช่วยเหลือ ความรู้สึกสงสารของพวกเขาถูกเราทำมันพังไปแล้ว ม.4 ที่ผ่านมาพ่อเราเหนื่อยมากเลยค่ะ ไม่มีทุนคอยช่วยเหลือ พ่อต้องทำงานไม่ได้พักผ่อน แทบจะไม่เจอหน้ากันเลยค่ะ พ่อโดนปัญหาจากสังคมภายนอก ถูกคนที่ไว้ใจที่สุดใส่ร้าย ปิดเทอมที่ผ่านมาเราตั้งใจจะทำพาร์ทไทม์เพื่อแบ่งเบาค่ะ แต่พ่อเราไม่อยากให้เราไปทำเลยค่ะ พ่อเป็นห่วงเรามาก พ่อห้ามเด็ดขาด แต่สถานะทางการเงินที่บ้านแย่ลงถึงขั้นไม่มีเงินติดตัวต้องไปยืมข้างบ้านเป็นหนี้ตามร้านค้า เราเลยขอพ่อทำงานอีกครั้งจนพ่ออนุญาต แต่พอปิดเทอม โควิดก็ระบาดพอดีค่ะ เราเลยไม่ได้ไปทำงาน แล้วลูกติดแม่ก็หอบลูก 3 คนมาอยู่ด้วยเพราะไม่มีที่ไปค่ะ พ่อต้องเป็นหนี้เพิ่มขึ้น จนตอนนี้พ่อเราไม่ไหวค่ะ เขาจึงต้องพาลูก 3 คนกลับไปหาวิธีอยู่รอดกันเอง เพราะสภาพเราไม่ได้ต่างกันเลย คนข้างบ้านเป็นกรรมการหมู่บ้านค่ะ เค้าเป็นปู่ของเพื่อนน้องสาวเรา เมื่อไม่กี่วันที่แล้วเขาบอกเราว่าไม่รู้จะช่วยพ่อยังไง เงินกู้ของกองทุนอะไรที่เข้ามา มีเท่าไหร่ก็กู้หมด แต่ไม่เคยจ่าย เขาบอกว่าช่วยได้มากที่สุดก็แค่ยื้อเวลา ใจเราดิ่งเลยค่ะ เกือบร้องไห้ต่อหน้าเขา เราอยากทำอะไรได้บ้าง แต่เราก็ทำไม่ได้ พ่อเลี้ยงเราแบบไม่อิสระขนาดนั้น ไม่อิสระขนาดที่ว่าจะออกไปหาอะไรทำ ไปหางานทำได้ แต่เราอยากทำอะไรซักอย่างค่ะ เราจนหนทางจริง ๆ ค่ะ ตอนนี้แม้แต่ความฝันของตัวเองยังดูเป็นไปไม่ได้ แม้จะอยากให้มันสำเร็จขนาดไหนก็ตาม แต่ตอนนี้เราอยากให้พ่อแม่มีเงินใช้หนี้ มีความสุขก่อนค่ะ ใครพอจะมีวิธีอะไรมาแชร์บ้างไหมคะ ตอนนี้ทั้งบ้านประสบปัญหาสภาวะเครียดมาก ๆ เลยค่ะ เราสงสารพ่อ ตอนนี้พ่อไม่มีงานทำ อายุก็เข้าไป 67 แล้ว แม่ก็ไม่ได้ทำงาน ทุกวันนี้ต้องรอเงินผู้สูงอายุ กับเงินเยียวยาอย่างเดียวเลยค่ะ ทางออกดูมืดมนมากเลยค่ะ
ปล.เราชอบและมีความสามารถทางศิลปะเล็กน้อยค่ะ แต่เราเรียนสายวิทย์-คณิต เราอยากเป็นนักออกแบบ เป็นสถาปนิก เราหลงไหล และชอบในการออกแบบ การจัดห้อง แต่งห้อง และเรื่องบ้านมาก เราชอบพวกต้นไม้ ชอบธรรมชาติ ชอบงานเขียนค่ะ แต่สิ่งที่เราชอบ สิ่งที่เราทำได้ในตอนนี้ดูช่วยเหลืออะไรเราไม่ได้เลยค่ะ เพราะเราไม่มีช่องทางอะไรเลย
ปล.2 ขอบคุณที่ให้คำแนะนำค่ะ