เป็นเรื่องสมัยเด็กของจขกท.ที่อยากมาถ่ายทอดเรื่องราวกับประสบการณ์แปลกๆที่เคยเจอ
เรื่องมันเกิดในสมัยที่ยังเด็กมากๆสมัยนั้นจขกท.อายุราวๆ7-8ขวบได้ วันนั้นมันเป็นวันที่ท้องฟ้าครึ้มคล้ายว่าฝนจะตก ครูได้เรียกนักเรียนประชุมเรื่องวันทัศนศึกษา มันก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษเหมือนทุกวัน ทุกคนก็ดูตื่นเต้นกับมันดี จนถึงช่วงเวลาเลิกเรียนได้กลับถึงบ้าน ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าความรู้สึกที่กลับถึงบ้านวันนั้นมันไม่เหมือนทุกที บรรยากาศภายในบ้านเหมือนกับว่ามันได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย..แต่เราก็ไม่ได้อะไรมากก็คิดไปว่าอาจจะเพราะฝนจะตกเลยทำให้บรรยากาศบ้านดูเปลี่ยนไป เราได้ทำำการบ้านและดูแลเล่นเป็นเพื่อนน้องที่ยังไม่รู้ภาษาเหมือนดั่งทุกวันจนเวลาล่วงเลยถึงเวลาเข้านอน
ช่วงนอนเราต้องนอนห้องเดียวกันกับพ่อส่วนน้องนั้นต้องนอนกับแม่เรามีนิสัยที่ติดมาตั้งแต่เริ่มจำความได้เวลานอนต้องเอาหมอนมาปิดหน้าตลอด เพราะกลัวการที่ต้องนอนและเห็นห้องมืดๆและไม่ชอบการนอนคนเดียว วันนั้นพ่อเราก็ได้อ่านนิทานให้ฟังจนหลับเหมือนทุกที เมื่อถึงเวลาตี3พ่อเราก็ต้องออกไปทำงานเหมือนทุกวัน แต่คืนนั้นเราสะดุ้งตื่นมากลางดึก เพราะได้ยินเสียงเหมือนมีใครจุดประทัดดังมาก
เราตื่นมาไม่เห็นพ่อเราก็นอนต่อไม่หลับเราจึงรวบรวมความกล้าถือหมอนคู่ใจแล้วเดินไปห้องแม่ที่อยู่ข้างๆ...เราได้นอนที่ตรงปลายเตียงของแม่ที่นอนกับน้องอยู่ แล้วเราก็เผลอหลับไป ครั้งนี้เราเผลอหลับไปด้วยความง่วงโดยที่ไม่ได้เอาหมอนปิดหน้าเหมือนดั่งทุกที
ในกลางดึกเราหลับไปได้สักระยะเราก็ได้ตื่นอีกรอบ..เหมือนกับมีอะไรบางอย่างทำให้เราลืมตาตื่นแบบสะลึ่มสะลือ..ในขณะที่กำลังงัวเงียอยู่ในระหว่างกึ่งหลับกึ่งตื่น เราได้เห็นผญ.คนหนึ่งที่ใส่ชุดนอนที่ขาวยาวผมยาวหน้าม้าปิดหน้าจนมองไม่เห็นร่างกายขาวซีกจนเห็นได้ชัดในความมืดที่มีแสงสว่างไม่มาก เธอยืนจ้องมาที่เราที่ห่างกันไม่ถึง3ไม้บรรทัด ตอนนั้นเราไม่ได้รู้สึกอะไรถึงแม้พยายามจะเรียกว่าแม่รึเปล่า? แต่ปากกลับไม่ขยับ พยายามจะหันหน้าหนีแต่กลับทำไม่ได้ พยายามขยับตัวเท่าไหร่ก็ไม่ได้ เราจึงหลับตาและหลับไป...
รุ่งเช้าเราตื่นขึ้นมาและเล่าเรื่องที่เจอให้คนในครอบครัวฟังแต่กลับไม่มีใครเชื่อและหาว่าเราฝันไปหรือเปล่า...แต่รู้อะไรมั้ยถ้าหากเป็นฝันจริงทำไมเรายังจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ขึ้นใจละจำรายละเอียดทุกอย่างได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องขนาดนี้ถึงแม้มันจะผ่านมาเกือบ10ปีแล้วก็ตาม...
หลังจากไม่นานหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นเรามารู้ตัวว่าตาของเราข้างนึงกลับมองไม่ได้อีกแล้ว...ไม่ได้บอดนะแต่ใช้ดูไม่ได้เหมือนคนปกติ มันทำให้เราอดสงสัยไม่ได้ว่าในเมื่อคืนนั้นเรามองเห็นผู้หญิงคนนั้นได้อยู่เลยแต่ไม่กี่วันหลังเหตุการณ์นั้นกลับมองไม่เห็น...
หญิงสาวชุดขาวที่ฉันไม่เคยลืมเลือน..
เรื่องมันเกิดในสมัยที่ยังเด็กมากๆสมัยนั้นจขกท.อายุราวๆ7-8ขวบได้ วันนั้นมันเป็นวันที่ท้องฟ้าครึ้มคล้ายว่าฝนจะตก ครูได้เรียกนักเรียนประชุมเรื่องวันทัศนศึกษา มันก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษเหมือนทุกวัน ทุกคนก็ดูตื่นเต้นกับมันดี จนถึงช่วงเวลาเลิกเรียนได้กลับถึงบ้าน ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าความรู้สึกที่กลับถึงบ้านวันนั้นมันไม่เหมือนทุกที บรรยากาศภายในบ้านเหมือนกับว่ามันได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย..แต่เราก็ไม่ได้อะไรมากก็คิดไปว่าอาจจะเพราะฝนจะตกเลยทำให้บรรยากาศบ้านดูเปลี่ยนไป เราได้ทำำการบ้านและดูแลเล่นเป็นเพื่อนน้องที่ยังไม่รู้ภาษาเหมือนดั่งทุกวันจนเวลาล่วงเลยถึงเวลาเข้านอน
ช่วงนอนเราต้องนอนห้องเดียวกันกับพ่อส่วนน้องนั้นต้องนอนกับแม่เรามีนิสัยที่ติดมาตั้งแต่เริ่มจำความได้เวลานอนต้องเอาหมอนมาปิดหน้าตลอด เพราะกลัวการที่ต้องนอนและเห็นห้องมืดๆและไม่ชอบการนอนคนเดียว วันนั้นพ่อเราก็ได้อ่านนิทานให้ฟังจนหลับเหมือนทุกที เมื่อถึงเวลาตี3พ่อเราก็ต้องออกไปทำงานเหมือนทุกวัน แต่คืนนั้นเราสะดุ้งตื่นมากลางดึก เพราะได้ยินเสียงเหมือนมีใครจุดประทัดดังมาก
เราตื่นมาไม่เห็นพ่อเราก็นอนต่อไม่หลับเราจึงรวบรวมความกล้าถือหมอนคู่ใจแล้วเดินไปห้องแม่ที่อยู่ข้างๆ...เราได้นอนที่ตรงปลายเตียงของแม่ที่นอนกับน้องอยู่ แล้วเราก็เผลอหลับไป ครั้งนี้เราเผลอหลับไปด้วยความง่วงโดยที่ไม่ได้เอาหมอนปิดหน้าเหมือนดั่งทุกที
ในกลางดึกเราหลับไปได้สักระยะเราก็ได้ตื่นอีกรอบ..เหมือนกับมีอะไรบางอย่างทำให้เราลืมตาตื่นแบบสะลึ่มสะลือ..ในขณะที่กำลังงัวเงียอยู่ในระหว่างกึ่งหลับกึ่งตื่น เราได้เห็นผญ.คนหนึ่งที่ใส่ชุดนอนที่ขาวยาวผมยาวหน้าม้าปิดหน้าจนมองไม่เห็นร่างกายขาวซีกจนเห็นได้ชัดในความมืดที่มีแสงสว่างไม่มาก เธอยืนจ้องมาที่เราที่ห่างกันไม่ถึง3ไม้บรรทัด ตอนนั้นเราไม่ได้รู้สึกอะไรถึงแม้พยายามจะเรียกว่าแม่รึเปล่า? แต่ปากกลับไม่ขยับ พยายามจะหันหน้าหนีแต่กลับทำไม่ได้ พยายามขยับตัวเท่าไหร่ก็ไม่ได้ เราจึงหลับตาและหลับไป...
รุ่งเช้าเราตื่นขึ้นมาและเล่าเรื่องที่เจอให้คนในครอบครัวฟังแต่กลับไม่มีใครเชื่อและหาว่าเราฝันไปหรือเปล่า...แต่รู้อะไรมั้ยถ้าหากเป็นฝันจริงทำไมเรายังจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ขึ้นใจละจำรายละเอียดทุกอย่างได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องขนาดนี้ถึงแม้มันจะผ่านมาเกือบ10ปีแล้วก็ตาม...
หลังจากไม่นานหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นเรามารู้ตัวว่าตาของเราข้างนึงกลับมองไม่ได้อีกแล้ว...ไม่ได้บอดนะแต่ใช้ดูไม่ได้เหมือนคนปกติ มันทำให้เราอดสงสัยไม่ได้ว่าในเมื่อคืนนั้นเรามองเห็นผู้หญิงคนนั้นได้อยู่เลยแต่ไม่กี่วันหลังเหตุการณ์นั้นกลับมองไม่เห็น...