เคยรู้สึกเฉยๆกับแฟนไหมคะ?

จริงๆไม่ได้แบบจู่ๆก็รู้สึกเฉยๆนะคะ คือเหมือนเหนื่อยมาก แฟนอ่อนกว่าเรา 2 ปีค่ะ คบกับแฟนมาปีกว่า ช่วง 6-7 เดือนแรกดีมาก เราทำงานกันคนละจังหวัด เขาเอาใจใส่ เราไปๆมาๆสลับกันค่ะ แต่แฟนเราแบบคนที่มีแค่ตัวกับเสื้อผ้าค่ะ เขามีปัญหากับครอบครัว จึงเดินออกมาตัวเปล่าทำงาน ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน เราเป็นฝ่ายออกเงินทุกครั้ง เลี้ยงเขาตลอด จนผ่านมาหลายเดือน แฟนเราตัดสินใจมาทำงานใกล้เรา อยู่ด้วยกัน ตั้งแต่แฟนย้ายมาอยู่กับเรา เขาก็หางานอยู่เดือนกว่าจนได้งาน ซึ่งที่ทำงานก็อยู่ใกล้เรา เพราะเป็นร้านใหม่ที่เพิ่งเปิด จึงต้องรอกำหนดการเพื่อเริ่มงาน ขณะที่เขารองานนั้น เราก็ต้องดูแลทุกอย่าง ค่าห้อง ค่ากิน คือค่าใช้จ่ายทุกอย่างเราเป็นคนออกเองหมด ไปไหนไปเที่ยวก็เราออกเอง จนเราจากที่มีเงินเก็บบ้างก็เริ่มหมด เริ่มเดือนชนเดือน งานของแฟนก็เลื่อนออกไปเรื่อยๆ จนตอนนี้เลื่อนมาได้ 7 เดือนแล้ว ช่วงแรกๆที่รองาน เราบอกให้แฟนทำงานอื่นพลางๆ พาร์ทไทม์ก็ได้ ให้พอได้ช่วยกัน เหมือนเราได้แค่พูดอ่ะค่ะ เขานอนทั้งวันตื่นหลังเที่ยง ตื่นมากิน เล่นเกมส์ นอน เราไปทำงานตั้งแต่เช้ากลับมาค่ำทุกครั้ง ต้องมาทำกับข้าว ซักผ้าต่อ เคยขอแค่ให้ไปรับไปส่งที่ทำงานให้เราพอรู้สึกชื่นใจ แต่ไม่เลย รับปากหลายครั้ง พอเข้าจริง เขาเล่นเกมส์จนตี2-ตี3 กว่าจะนอน สุดท้ายตื่นไม่ไหว ไม่ได้ไปส่งเรา เรารู้สึกเหนื่อยมากเหมือนต้องดูแลตัวเอง แล้วต้องดูแลอีกคน ทั้งที่เหมือนอยู่ตัวคนเดียว เราร้องไห้ทุกเดือน เครียดเรื่องเงิน เครียดทุกอย่าง จนช่วงโควิด งานเราหยุดชั่วคราว เราเลยตัดสินใจกลับบ้าน แฟนก็กลับด้วย แต่ไปอยู่บ้านอีกหลังนึงของญาติเขา เขาขอเงินเรา 3-4 วันทีนึง จนไม่นานเงินเดือนเราก่อนหยุดงานก็จะหมดโดยที่ตัวเราเองแทบไม่ได้ใช้เลย เราระบายทุกอย่างคุยกับแฟน แฟนก็บอกจะไม่ขอเราอีก หลังจากนั้นเราก็เหมือนขาดการติดต่อ ไม่ค่อยได้คุย เราน้อยใจมากก็คุยกันเรื่องนี้อีก จริงๆเรื่องความใส่ใจมันเป็นมาตั้งแต่อยู่ด้วยกัน และเขาสัญญาจะปรับตัวให้ดีขึ้น จนล่าสุดที่คุยกัน เขาก็สัญญาอีก แต่ตั้งแต่วันนั้น เขาก็ปรับตัวค่ะ ดีขึ้น แต่เรากลับรู้สึกเฉยๆไปแล้ว บอกรักกัน ทำดีกัน เราก็แทบไม่รู้สึกอะไร มันผิดหรือเปล่าคะที่รู้สึกแบบนั้น ทุกวันทำเองทุกอย่าง ไม่พึ่งใคร แต่เสียใจเหมือนกันที่รู้สึกเหมือนไม่มีใคร ความรู้สึกเฉยๆนี้มันคงไม่ใช่การหมดรักแล้วใช่ไหมคะ