เราแอบรู้สึกผิดกับแฟน เพราะว่าเราแอบมีความรู้สึก สนใจ หมกมุ่น อยากรู้จัก ชอบ ชื่นชม ปลื้มพี่กราฟฟิก ที่ทำงานมาก
ความรู้สึกเราไม่เต็มร้อยกับแฟนเหมือนเก่า และเบื่อหน้าของแฟน นิสัยของแฟน ที่ชอบจู้จี้จุกจิก และพยายามเปลี่ยนเราให้เป็นแบบที่เค้าต้องการ โดยไม่ได้เข้าใจเราเลยว่าเราทำงานเหนื่อยมากแค่ไหน นานๆเข้าพอเราไม่สนใจ เขาก็งอล น้อยใจ และชินชากับเรา และเพราะเราสองคนทำงานกันคนละจังหวัด เวลาเลิกงานมีไม่เหมือนกัน เลยทำให้เรายิ่งห่างกัน จนแทบจะกลายเป็นเพื่อนไม่ใช่แฟนแล้ว แต่ละวันเราสองคนไม่ได้คุยอะไรเลย มีแต่ข้อความ ฝันดี อย่างเดียว ถ้าเราไม่โทรหาเขา เขาก็ไม่คิดจะโทรมาหาเราเลย จนเราเลิกคาดหวังไปแล้ว อย่างน้อยถ้าแฟนคอยรับฟังเราก็ยังดี เพราะเรายังเชื่ออยู่ลึกๆ ว่าเค้าเป็นคนที่รู้จักเราดีที่สุด และสามารถเติมพลังให้เราได้ แต่กลายเป็นว่าเวลาเราโทรคุยกัน เค้าพูดแต่เรื่องของตัวเอง เหมือนโลกหมุนรอบตัวเอง โดยไม่ได้สนใจอะไรเราเลยว่าเราจะเป็นตายร้ายดียังไง มันสั่งสมจนทำให้เรารู้สึกเย็นชากับเค้าเรื่อยๆ เหมือนคนที่พอเอาฟิลเตอร์ความรักออกก็ตาสว่าง เริ่มมองโลกตามความเป็นจริงมากขึ้นและ ไม่คิดจะเอาเค้าเป็นคู่ชีวิตแน่ๆ (แค่คิดภาพอนาคตว่าถ้าแต่งงานกันจะเป็นยังไง ก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว)
ตอนแรกเราไม่ได้คิดอะไรกับพี่กราฟฟิก แต่พอได้คุยเล่นกัน และบ่นเรื่องงานให้พี่เขาฟัง ก็เริ่มรู้สึกดีมากขึ้นเรื่อยๆ จนลามไปถึงการติดตามโซเชียลกัน และนั่นมันก็ทำให้เราอยากรู้จักพี่เขามากขึ้นเรื่อยๆ เราชอบส่องพี่เขาบ่อยๆ เพราะมันเหมือนเราได้รู้จักพี่เขาจากโพสต์ต่างๆ ว่าพี่เขาชอบอะไร สนใจเรื่องไหนอยู่ หรือมีมุมมองความคิดอย่างไร พี่เขาดูเป็นคนน่าค้นหาและเท่มาก
แต่เราไม่ได้ คิดจะเลื่อนสถานะจากเพื่อนร่วมงานเป็นอย่างอื่น เพราะเรายังมีสติพอว่า ตัวเองมีแฟนแล้ว แถมพี่เขาก็น่าจะมีคนที่ชอบ/คนคุยแล้ว และพี่เขาก็น่าจะแค่เป็นคนเฟรนด์ลี่เฉยๆ เราได้แต่กดความรู้สึกดีนี้เอาไว้ซ้ำๆด้วยความอดทน แต่ความรู้สึกที่มีต่อแฟนก็ไม่เต็มร้อยเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
เราควรจัดการตัวเองอย่างไรต่อไป?
ปลื้มพี่ที่ทำงานแต่มีแฟนแล้ว
ความรู้สึกเราไม่เต็มร้อยกับแฟนเหมือนเก่า และเบื่อหน้าของแฟน นิสัยของแฟน ที่ชอบจู้จี้จุกจิก และพยายามเปลี่ยนเราให้เป็นแบบที่เค้าต้องการ โดยไม่ได้เข้าใจเราเลยว่าเราทำงานเหนื่อยมากแค่ไหน นานๆเข้าพอเราไม่สนใจ เขาก็งอล น้อยใจ และชินชากับเรา และเพราะเราสองคนทำงานกันคนละจังหวัด เวลาเลิกงานมีไม่เหมือนกัน เลยทำให้เรายิ่งห่างกัน จนแทบจะกลายเป็นเพื่อนไม่ใช่แฟนแล้ว แต่ละวันเราสองคนไม่ได้คุยอะไรเลย มีแต่ข้อความ ฝันดี อย่างเดียว ถ้าเราไม่โทรหาเขา เขาก็ไม่คิดจะโทรมาหาเราเลย จนเราเลิกคาดหวังไปแล้ว อย่างน้อยถ้าแฟนคอยรับฟังเราก็ยังดี เพราะเรายังเชื่ออยู่ลึกๆ ว่าเค้าเป็นคนที่รู้จักเราดีที่สุด และสามารถเติมพลังให้เราได้ แต่กลายเป็นว่าเวลาเราโทรคุยกัน เค้าพูดแต่เรื่องของตัวเอง เหมือนโลกหมุนรอบตัวเอง โดยไม่ได้สนใจอะไรเราเลยว่าเราจะเป็นตายร้ายดียังไง มันสั่งสมจนทำให้เรารู้สึกเย็นชากับเค้าเรื่อยๆ เหมือนคนที่พอเอาฟิลเตอร์ความรักออกก็ตาสว่าง เริ่มมองโลกตามความเป็นจริงมากขึ้นและ ไม่คิดจะเอาเค้าเป็นคู่ชีวิตแน่ๆ (แค่คิดภาพอนาคตว่าถ้าแต่งงานกันจะเป็นยังไง ก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว)
ตอนแรกเราไม่ได้คิดอะไรกับพี่กราฟฟิก แต่พอได้คุยเล่นกัน และบ่นเรื่องงานให้พี่เขาฟัง ก็เริ่มรู้สึกดีมากขึ้นเรื่อยๆ จนลามไปถึงการติดตามโซเชียลกัน และนั่นมันก็ทำให้เราอยากรู้จักพี่เขามากขึ้นเรื่อยๆ เราชอบส่องพี่เขาบ่อยๆ เพราะมันเหมือนเราได้รู้จักพี่เขาจากโพสต์ต่างๆ ว่าพี่เขาชอบอะไร สนใจเรื่องไหนอยู่ หรือมีมุมมองความคิดอย่างไร พี่เขาดูเป็นคนน่าค้นหาและเท่มาก
แต่เราไม่ได้ คิดจะเลื่อนสถานะจากเพื่อนร่วมงานเป็นอย่างอื่น เพราะเรายังมีสติพอว่า ตัวเองมีแฟนแล้ว แถมพี่เขาก็น่าจะมีคนที่ชอบ/คนคุยแล้ว และพี่เขาก็น่าจะแค่เป็นคนเฟรนด์ลี่เฉยๆ เราได้แต่กดความรู้สึกดีนี้เอาไว้ซ้ำๆด้วยความอดทน แต่ความรู้สึกที่มีต่อแฟนก็ไม่เต็มร้อยเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
เราควรจัดการตัวเองอย่างไรต่อไป?