เรื่องมีอยู่ว่า เราคบกับแฟนคนนึงตอนมัธยมปลาย เรา ม.5 เค้า ม.4 เป็นแฟนคนแรกของกันและกัน ตอนนั้นเราก็ไม่คิดว่าอยากมีแฟน แต่เค้าเข้ามาจีบค่ะ เค้าเป็นคนที่ดูจริงใจมาก และเค้าเป็นน้องรหัสเราเอง แรกๆก็ไม่ได้สนิทกันหรอก แต่พอคุยไปคุยมาก็เริ่มสนิท เราก็ไม่รู้ว่าเค้าชอบเพราะเค้าค่อนข้างเป็นคนแปลกๆ เราก็ไม่ได้หวังเลย
ตอนเราได้เค้าเป็นน้องรหัส เราแอบกลัวค่ะ เพราะเค้าดูแปลกๆนี่แหละ เป็นพวกสายคอมพิวเตอร์ เด็กคอมฯของโรงเรียน ไทม์ไลน์เฟสบุ๊คก็มีแต่อะไรที่เป็นทางการ ไม่ผ่อนคลายเอาซะเลยค่ะ ภาษาที่พิมพ์คุยกับเพื่อนของเรา (เราให้เพื่อนเราไปปั่นน้องค่ะ) ก็ดูน่ากลัว ประมาณว่า
"ผมจะแอบมองพี่จากที่ไหนสักแห่งที่ไกลๆที่พี่ไม่มีวันรู้ตัว"
คือเรากลัวมาก ระแวงไปหมด ไม่รู้ว่าน้องมันปั่นเล่นหรือเรื่องจริง กลัวจริงๆนะคะแบบหลอนๆ แล้วเราให้เพื่อนเราเเอดเฟสไป เชื่อไหมคะ นางบล็อคเฟสเพื่อนเรา!!! เรายิ่งกลัวไปใหญ่ เพื่อนๆก็บิ๊วเราอีก แต่พอมารู้จักกัน ก็ปกติอยู่บ้างนะคะ555
จริงๆแล้วเค้าไม่อยากเล่นสายรหัสอะไรนี่หรอก เค้าดูไม่เต็มใจด้วยซ้ำ ขนาดวันเฉลยสายรหัสเค้ายังไม่มาเลย ปล่อยให้เรายืนเหงามองเพื่อนๆคุยเล่นกับน้องรหัสของแต่ละคน แต่เรายืนเดี่ยวๆคนเดียวเลย เราเสียใจมาก กลับบ้านมาร้องไห้เลย แบบเสียใจมาก เราใส่ใจเค้า ซื้อของให้เค้าเยอะมากเลย แต่เค้าไม่มา เค้าไปเล่นบาสมาค่ะ พอเล่นเสร็จเค้าก็เดินผ่านที่ห้องเรากับห้องเค้าเฉลยสายรหัสกันนี่แหละ เค้ามองมาด้วยสายตาเย็นชามาก แล้วเค้าก็เดินจากไปอย่างไม่ใยดี เราแบบจะร้องไห้แล้วตอนนั้น แต่ก็ฮึบไว้แล้วบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร พอกลับบ้านเท่านั้นแหละค่ะ สะอึกสะอื้นใหญ่เลย แล้วตอนเย็นหลังจากกลับบ้าน เพื่อนเราก็ทักไปบอกเขาว่าเราคือพี่รหัสเขานะ แล้วเค้าก็ทักมาขอโทษเราค่ะ แต่ก็นั่นแหละ ก็ความรู้สึกเรามันเสียไปแล้วนี่!!! แต่เราก็ให้อภัยเขาค่ะ (ใจอ่อนเกินไป)
หลังจากวันนั้นเค้าก็ทักเรามาบ้างแต่ไม่บ่อย สวัสดีตอนเช้าครับ สวัสดีครับพี่ บางทีก็สวัสดีเป็นภาษาญี่ปุ่น เค้าติดการ์ตูน ชอบทักมาแบบที่คนเขาไม่ทักกัน ประมาณนี้ค่ะ บางทีเราตอบกลับ เค้าก็ไม่อ่าน เป็นคนแปลกๆแบบนี้แหละค่ะ
แต่มีอยู่วันหนึ่งเค้าไปแข่งกีฬาแล้วประสบอุบัติเหตุแล้วทักมาบอกเรา เราค่อนข้างตกใจเลยเพราะปกติเค้าไม่ค่อยยุ่งกะเราอยู่แล้ว เป็นแค่สายรหัสธรรมดา แต่พอเค้าบอกเราก็แอบดีใจ (หรือเพราะเราแอบชอบมันวะ) แล้วเราก็เป็นห่วงค่ะ ด้วยความเป็นห่วงเราก็เลยถามอาการเขาตลอด เป็นห่วงแบบจริงๆนี่ล่ะค่ะ กลัวเค้าจะเป็นอะไร คอยถามไถ่ทุกวัน และนี่แหละที่เป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ของเรา
ตั้งแต่วันนั้นเค้าก็ทักเรามาบ่อยขึ้น ชวนเราเล่นเกม ทั้งๆที่เราเล่นกากมาก เค้าก็ชวนทุกวัน
บางทีเค้าไปต้มมาม่ากิน อยู่ๆก็ทักมา
"พี่...ครับ ผมกินลูกชิ้นที่ใส่มาไม่หมด"
เราตกใจเลยค่ะ คนอย่างเค้าไม่ควรมีโมเม้นอะไรแบบนี้ เลยแคปให้เพื่อนดู เพื่อนเราก็ตกใจว่าน้องมันแปลกๆนะ เรื่องแค่นี้บอกทำไมวะ เราก็รู้สึกแปลกๆค่ะ แต่ก็ไม่คิดไร
จนเวลาผ่านไปเราก็สนิทกันมากขึ้น เหมือนเราแอบชอบเค้าอะ แต่เราไม่รู้ตัว เป็นเพราะเราไม่กล้าคิดด้วยมั้ง ถ้าเราชอบเค้าเราคงต้องอกหักแน่ เพราะเค้าไม่มีทางชอบเราหรอก แต่ยิ่งเวลาผ่านไป เราก็สนิทกันมากขึ้น
จนมีอยู่วันหนึ่ง เราสอบตกวิชาคณิตศาสตร์เลยต้องไปวิ่งรอบสนามตามจำนวนที่ตก เราก็ไปกับเพื่อนเรา (สมมุติว่าชื่อ ก. เพื่อนเราคนนี้เป็นคนที่สนิทกับน้องรหัสเราด้วย คุยเล่นด้วยกันบ่อยมาก เอาจริงนะคะ เรารู้สึกไม่ชอบเลยเวลาเค้าคุยกัน แต่ก็ห้ามไม่ได้ค่ะ)
พอไปถึงสนาม เราก็เจอเพื่อนของน้องรหัสเรา ที่เป็นแฟนของเพื่อนเราอีกคน นั่งอยู่ข้างสนาม เรากับ ก. ก็วางกระเป๋าเตรียมไปวิ่ง แล้วอยู่ดีๆ เพื่อนน้องรหัสเราก็เรียกเรา
"พี่...(ชื่อเรา)...ใช่พี่...(ชื่อเรา)...ปะ"
เราก็พยักหน้า แล้วน้องมันก็เรียกเพื่อนเรา
"พี่ใช่พี่ ก. ปะ"
เพื่อนเราก็พยักหน้า แต่อยู่ไกลกันค่ะเลยได้ยินไม่ชัด แล้วน้องมันก็พูดต่อ
"พี่ ก."
"พี่...(ชื่อเรา)..."
"ไอ้...(ชื่อน้องรหัสเรา)...ชอบอะ"
เราก็ ห๊ะ!!!
เราได้ยินไม่ชัดค่ะ แล้วเราก็ไปวิ่งต่อ ระหว่างวิ่งเราเครียดมาก เพราะเราได้ยินไม่ชัดว่าน้องมันพูดว่าไร ว่าน้องรหัสเราชอบเราหรือชอบเพื่อนเราวะ อาจจะชอบเพื่อนเราก็ได้เพราะเขาคุยกันบ่อยและสนิทกัน เราเสียใจนิดๆค่ะ ไม่ค่อยคุยกะใครเลย ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย แต่ระหว่างวิ่งอยู่เราเเอบเห็นเค้ามานั่งตรงสนามหลังอาคารเรียนที่ใกล้กับสนามหญ้าที่เราวิ่งอยู่ คิดในใจ เขามาดูเพื่อนเรามั้ง สักพักเขาก็หายไป สงสัยกลับบ้านแล้ว
แล้วปกติหลังกลับบ้าน สี่โมงเย็นกว่าๆเค้าจะทักเรามาค่ะ แต่วันนั้นไม่ทัก เราก็ เอาล่ะ เค้าชอบเพื่อนเราแน่ๆ
พอเรากลับบ้าน เขียนงานแก้ข้อสอบ (เราสอบตกแทบทุกวิชาเลยค่ะ เป็นช่วงสอบกลางภาค งานเยอะสุดๆ) อยู่ๆเขาก็ทักเรามาคุยเรื่อยเปื่อย เราก็ตอบตามปกติ คิดดูนะคะขนาดเรายังไม่ยอมรับว่าชอบเค้า เรายังอาการเป็นบ้าขนาดนี้ แล้วถ้าเราเปิดใจชอบเค้าจริงๆแต่แรกเราคงเป็นบ้าจริงๆไปแล้วค่ะ แต่อยู่ๆเค้าก็ถามว่า
เค้า: พี่...ครับ พี่มีคนคุยหรือยังครับ
เรา: ห๊ะ คนคุยคือยังไง
เค้า: เปล่าๆ ครับ
เรา: อะเคร
เค้า:พี่ๆ ผมให้
เค้าส่งภาษาญี่ปุ่นมาให้ค่ะ พอเค้าส่งมา เรารีบเข้าเว็บแปลภาษาทันที แบบวิต่อวิ แล้วผลปรากฏว่า
แม่เจ้า!!! มันแปลว่า "ผมชอบคุณ" เราแทบกรี๊ดอยู่ตรงนั้น แล้วรีบกลับไปตอบเขาว่า
เรา: คือไรอะ (ไม่รู้จะเขินยังไงเลยแอ๊บใสไว้ก่อน)
เค้า: เปล่าๆ ไม่มีไร
เรา: พี่ไม่มีเน็ตอะ แปลไม่ได้ (แต่จริงๆแปลเร็วยิ่งกว่าความไวแสง)
เค้า: ดีแล้วครับอย่าไปแปล
เรา: อะเคร
รีบตัดจบค่ะ ไม่เซ้าซี้ แต่จริงๆใจเต้นผับๆมากกกกก เราก็ยิ้มแย้มทั้งคืนไม่หลับไม่นอน แต่ก็ยังไม่ได้บอกเพื่อนๆนะคะ เก็บไว้ก่อนค่ะ
พอวันรุ่งขึ้นเราก็ไม่เข้าเฟสเลยค่ะ คือกลัวเขาอะ ไม่ได้กลัวแบบยังงั้นนะคะ แต่กลัวเขิน ไม่รู้จะคุยกับเขาว่ายังไงดี เลยไม่เข้าเฟสเลย แล้วมาบอกเพื่อนว่าหนีเขาอยู่ จะไม่ออนสักสองสามวัน แต่สุดท้ายเราก็ทนคิดถึงเขาไม่ไหว555 เลยเข้าเฟส พอเข้าเฟสเท่านั้นแหละ ข้อความเขาเด้งมาตั้งแต่สี่โมงเย็น
เค้า : พี่ครับ ผมชอบพี่อะครับ (เราแบบเห้ย อุตส่าห์หนีมาทั้งวัน เข้ามาก็เจอรุกหนักแบบนี้เลยหรอเนี่ย)
เรา : เดี๋ยวว ใจเย็นน
เค้า : อ่าว รีบไปหรอครับ
เรา : ใช่555
แล้วหลังจากนั้นเราก็ชวนคุยเรื่องอื่นค่ะ เค้าก็บอก พี่ครับๆ ผมล้อเล่นนะตะกี้ เราก็โอเคๆ แต่จริงๆชั้นรู้แหละแกชอบชั้นดูออก คนอย่างเค้าถ้าไม่คิดไรจริงๆไม่พูดออกมาหรอกค่ะ เค้าขี้อาย ต้องคิดนานอยู่แหละก่อนจะกลั่นกรองพิมพ์มาบอกเราได้ ปลื้มปริ่มค่ะ
เราเคยคุยกับเพื่อนว่าเค้าเป็นคนที่ดูอบอุ่นมาก ดูจากบทสนทนาเค้าพูด "ครับ" ตลอด พี่ครับ ทำไรครับ ง่วงไหมครับ ครับตลอด ตอนเจอกันเขาก็พูดครับ เราแบบเขิน เห้ยอบอุ่นอะ ดีจัง ชอบ555
หลังจากนั้นเราก็คุยกันแบบคนคุยมากขึ้น เค้าแอบมองเราบ่อยขึ้น แล้วก็จะยิ้มเขินๆค่ะ เราก็หลบหน้าเค้าเพราะเราก็เขิน ตอนนั้นมันดีมากจริงๆ ต่างคนต่างเขินซึ่งกันและกัน
มีอยู่วันหนึ่งเค้ามาส่งเราขึ้นรถรับส่งกลับบ้าน บ้านเราอยู่ต่างจังหวัดค่ะ เค้าเดินมาส่งละก็พูดกับเราผ่านราวเหล็กที่กั้นรถรับส่งไว้กันเด็กตก
"กลับบ้านดีๆนะครับ"
คนทั้งรถแบบเขินไปกับเราด้วยอะ เราก็เขิน เพื่อนเราก็บอก น้องโบราณจังวะ555 ไม่มีใครเขาทำกันหรอกนะแบบนี้ น่ารักดีอะ หาไม่ได้แล้วนะแบบนี้
เราก็คิดตาม ก็จริงนะ เขาพูดครับกับเราตลอด เรียกเราพี่ทุกคำ ยืนมองเราจนกว่ารถเราจะออกอะ จนคนขับรถแซวแล้วแซวอีก ก็เขินนะ แต่ก็รู้สึกดี
เราเพิ่งมารู้ว่าที่เค้าชอบเราเพราะเราเป็นคนเดียวที่คอยเป็นห่วงเค้าตอนเกิดอุบัติเหตุ คนอื่นก็แค่แบบหายไวๆนะไรงี้ แต่เราคือห่วงอะ ห่วงเกิน ห่วงแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเค้ามาก่อน ทักถามตลอด ใส่ใจมากกก แต่เราก็ห่วงเค้าจริงๆนะ ห่วงจากใจแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนด้วย เค้าก็แบบ คนนี้แหละ ชอบคนนี้แหละ ละก็จีบเราอะ เออเขินเนอะ
คุยกันมาเรื่อยๆ แล้วเค้าอยู่ ม.4 เค้าเรียน นศท.ด้วย ต้องไปฝึก 10 วัน เราไม่เจอเค้า 10 วันแล้วเป็นช่วงซ้อมกีฬาสี เราก็อยู่กับสี เราอยู่สีฟ้า เขาอยู่สีเขียว ห่างกันสองสามเต้นท์เลย คุยกันแค่ตอนเย็น เพราะเค้าไปฝึกทั้งวัน เรานี่เหงามากกกก ไม่เจอเค้านาน พอเค้ากลับมา กลับมาพร้อมกับชุด นศท. แม่เจ้า!!! เรานี่หัวปักหัวปำเลย555 หลงอะ แบบ ก็ไม่ได้หล่อขนาดนั้น แต่เขาก็หล่อในสายตาเราตลอดอะ ปกติเราไม่ชอบคนแบบนี้หรอก แต่เขาคนแรกเลย เราเขินมาก555 พอเค้ากลับมาจากการฝึกก็คุยกันต่อ
คุยกันนานอยู่นะ เกือบ 3 เดือนกว่าจะคบกัน
เรากลัว เพราะเราไม่เคยมีแฟน เค้าเองก็ไม่เคยมี เราเป็นคนแรกของกันและกันเลย ต่างคนต่างเขิน เราคิดว่าถ้าจะคบกับใครสักคน ก็ขอแบบที่ตลอดไปเลยได้ไหม เราไม่อยากคบๆเลิกๆ เราไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใครหลายรอบ ถ้าเราจะคบกับใครสักคน เราก็อยากจะมั่นใจว่าคนนี้จะอยู่ไปด้วยกันจนถึงอนาคต สร้างอนาคตด้วยกัน และเขาทำให้เรามั่นใจค่ะ
เชื่อไหมคะ คุยกันผ่านเเชทมา 3 เดือน แต่เจอตัวจริงไม่เคยคุยกันเลยค่ะ
ในแชทแทบจะกลืนกิน แต่เจอตัวจริงยิ่งกว่าพระกับสีกา
เราไม่คุยกับเค้า แทบไม่มองหน้า เค้าเองก็ไม่คุย 55555 เพื่อนเค้าที่เป็นเเฟนเพื่อนเราก็ลุ้นจนเหนื่อยใจ เมื่อไหร่จะได้คุยกันจริงๆสักทีน้อ คุยแต่ในแชท
จนวันหนึ่ง เป็นช่วงแข่งศิลปะหัตถกรรม เค้าแข่งคอมฯค่ะ ส่วนเราก็อยู่เฉยๆเพราะไม่มีความสามารถพิเศษใดๆ เค้าค่อนข้างซ้อมหนักมาก แล้วเราซื้อหนังสือเล่มใหม่มา เป็นแนวจิตวิทยาเรื่องความรัก เค้าก็ยืมเราไปอ่าน แบบขอยืมได้ไหมครับ เราก็ให้เลยไม่รีรอ แต่บอกในแชทนะคะ
วันต่อมา เรากับเพื่อนไปนั่งรอเรียนที่ตึกวิทย์ เค้าก็เดินมาในชุด นศท.ด้วย555 เดินมาวนเวียนพักนึงกว่าจะรวบรวมความกล้ามาพูดกับเรา
เค้า : พี่ครับ หนังสือที่ผมบอกว่าจะยืม (ครั้งแรกค่ะ คุยจริงจังครั้งแรก ก่อนหน้ามีแค่บ้ายบ่ายก่อนกลับบ้าน)
เรา : อ้อได้ๆ
ก็คุยกันไปมา เขินมากกก เค้าก็เขิน555 ส่วนเพื่อนเรานี่แทบจะโดดลงจากตึกแล้ว นั่งตัวบิดแนบกำแพงหันหน้าไปอีกทางเลย555 เพื่อนก็รู้ว่าคุยกันผ่านแชทมานานมาก แต่ไม่เคยคุยกันจริงๆเลย ความรู้สึกเหมือนดูหนัง เพื่อนบอก
แล้วเราก็คุยกันบ่อยขึ้นค่ะ มีอยู่วันนึง เราบอกเขา
เรา: ส่งเสียงหน่อย
เค้า: ยังไงครับ
เรา: ไม่รู้อะ อยากได้ยินเสียง
เค้า: ตากผ้าแปป (เอ้า เมินเราเฉย)
เค้า: เดี๋ยวโทรไป
กรี๊ดดดดดด เราแบบเขินอะ คุยสามเดือนเพิ่งคอลครั้งแรก
พอเค้าคอลมานะ แบบต่างคนต่างตื่นเต้นอะ เขินมาก คุยกันเรื่อยเปื่อย เค้าบอกว่า ตอนนั้นตอนที่เค้าชวนเราเล่นเกม เค้าบอกเสียงเราน่ารัก แต่เราว่าไม่นะ ตอนนั้นเค้าหน้ามืดตามัวมากกว่า แต่ตอนนี้เค้าตาสว่างแล้วไง พูดแล้วมันเจ็บ ต่อค่ะ ค่อยพูดเรื่องนี้
ลืมบอกช่วงนั้นเค้าเครียดๆ ค่อนข้างประสาท-อะเอาจริง แบบเวลาเครียดหรือคิดไรสักอย่างเค้าไม่คุยกับเราเลย เรานี่งงมาก ไปทำไรผิดตอนไหนไหมก็ไม่รู้เลย อยู่ๆก็เย็นชาไม่คุยด้วยเฉย หรือบางทีเขาก็ปิดกั้นตัวเองประมาณว่า ดีไม่พอ ให้เราปล่อยเค้าไปอยู่คนเดียวเถอะ เค้าดีไม่พอ ไม่เหมาะสมกับใคร อยากหายไป มันจะมีช่วงที่เค้าค่อนข้างดิ่งๆอยู่ค่ะ เค้าไม่ค่อยคุยกับใครด้วย เราก็เป็นห่วงค่ะ พยายามให้เค้าหายเครียด แต่พอเค้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาเรายังไม่รู้จักกันดีนี่คะ เราก็กลัว
แล้วตอนนั้นแม่เค้าเข้า รพ. เราก็ถามแม่เป็นไร เราก็ห่วงแหละ เค้าก็บอก ก็ไม่อยากพูดถึงอะครับ แล้วก็หายไปเลยจ้าาาาาา หายไปทั้งคืนแบบงงๆ เราก็งง เนี่ย อาการเย็นชาของเขามันโหดร้ายมาก
ต้องติดลบกี่องศา ถึงจะเย็นชาเท่าใจเธอ
ประมาณนี้เลยค่ะ
เราก็ทำใจค่ะ เขาไม่คุยด้วยก็ทำใจ เราก็ทักไปตลอด ส่งสติ๊กเกอร์ไป เค้าก็ตอบ "มีไร"
เรานี่จุกๆเลย แล้วเค้าก็เปลี่ยนสีแชทเป็นสีม่วง
เราก็เริ่มใจเสีย (ตอนแรกเป็นสีแดงพาสเทลค่ะ เค้าเปลี่ยนตั้งแต่ตอนชวนเล่นเกม ตอนนั้นเราแอบคิดว่าเค้าชอบแหละ แต่ไม่กล้าคิดเยอะเลยคิดว่าเค้าไม่ได้คิดไร)
เค้า: เปลี่ยนสีแชทเป็นสีม่วง
เรา: ไม่ชอบสีนี้อะ (เลยเปลี่ยนเป็นสีแดงพาสเทลเหมือนเดิม)
แล้วเค้าก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูอะ สีชมพู!!! มันต้องเป็นแชทคู่รักแล้วมั้ยยยย เราก็เขินนะแต่ก็เฉยๆ พอเปลี่ยนเสร็จเค้าก็ทักมา
เค้า: พี่ครับ ผมขอโทษนะ ผมผิดไ
เมื่อแฟนที่คบมาสองปีบอกว่า อยากเรียนให้จบก่อนแล้วค่อยมาคิดเรื่องความรัก
ตอนเราได้เค้าเป็นน้องรหัส เราแอบกลัวค่ะ เพราะเค้าดูแปลกๆนี่แหละ เป็นพวกสายคอมพิวเตอร์ เด็กคอมฯของโรงเรียน ไทม์ไลน์เฟสบุ๊คก็มีแต่อะไรที่เป็นทางการ ไม่ผ่อนคลายเอาซะเลยค่ะ ภาษาที่พิมพ์คุยกับเพื่อนของเรา (เราให้เพื่อนเราไปปั่นน้องค่ะ) ก็ดูน่ากลัว ประมาณว่า
"ผมจะแอบมองพี่จากที่ไหนสักแห่งที่ไกลๆที่พี่ไม่มีวันรู้ตัว"
คือเรากลัวมาก ระแวงไปหมด ไม่รู้ว่าน้องมันปั่นเล่นหรือเรื่องจริง กลัวจริงๆนะคะแบบหลอนๆ แล้วเราให้เพื่อนเราเเอดเฟสไป เชื่อไหมคะ นางบล็อคเฟสเพื่อนเรา!!! เรายิ่งกลัวไปใหญ่ เพื่อนๆก็บิ๊วเราอีก แต่พอมารู้จักกัน ก็ปกติอยู่บ้างนะคะ555
จริงๆแล้วเค้าไม่อยากเล่นสายรหัสอะไรนี่หรอก เค้าดูไม่เต็มใจด้วยซ้ำ ขนาดวันเฉลยสายรหัสเค้ายังไม่มาเลย ปล่อยให้เรายืนเหงามองเพื่อนๆคุยเล่นกับน้องรหัสของแต่ละคน แต่เรายืนเดี่ยวๆคนเดียวเลย เราเสียใจมาก กลับบ้านมาร้องไห้เลย แบบเสียใจมาก เราใส่ใจเค้า ซื้อของให้เค้าเยอะมากเลย แต่เค้าไม่มา เค้าไปเล่นบาสมาค่ะ พอเล่นเสร็จเค้าก็เดินผ่านที่ห้องเรากับห้องเค้าเฉลยสายรหัสกันนี่แหละ เค้ามองมาด้วยสายตาเย็นชามาก แล้วเค้าก็เดินจากไปอย่างไม่ใยดี เราแบบจะร้องไห้แล้วตอนนั้น แต่ก็ฮึบไว้แล้วบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร พอกลับบ้านเท่านั้นแหละค่ะ สะอึกสะอื้นใหญ่เลย แล้วตอนเย็นหลังจากกลับบ้าน เพื่อนเราก็ทักไปบอกเขาว่าเราคือพี่รหัสเขานะ แล้วเค้าก็ทักมาขอโทษเราค่ะ แต่ก็นั่นแหละ ก็ความรู้สึกเรามันเสียไปแล้วนี่!!! แต่เราก็ให้อภัยเขาค่ะ (ใจอ่อนเกินไป)
หลังจากวันนั้นเค้าก็ทักเรามาบ้างแต่ไม่บ่อย สวัสดีตอนเช้าครับ สวัสดีครับพี่ บางทีก็สวัสดีเป็นภาษาญี่ปุ่น เค้าติดการ์ตูน ชอบทักมาแบบที่คนเขาไม่ทักกัน ประมาณนี้ค่ะ บางทีเราตอบกลับ เค้าก็ไม่อ่าน เป็นคนแปลกๆแบบนี้แหละค่ะ
แต่มีอยู่วันหนึ่งเค้าไปแข่งกีฬาแล้วประสบอุบัติเหตุแล้วทักมาบอกเรา เราค่อนข้างตกใจเลยเพราะปกติเค้าไม่ค่อยยุ่งกะเราอยู่แล้ว เป็นแค่สายรหัสธรรมดา แต่พอเค้าบอกเราก็แอบดีใจ (หรือเพราะเราแอบชอบมันวะ) แล้วเราก็เป็นห่วงค่ะ ด้วยความเป็นห่วงเราก็เลยถามอาการเขาตลอด เป็นห่วงแบบจริงๆนี่ล่ะค่ะ กลัวเค้าจะเป็นอะไร คอยถามไถ่ทุกวัน และนี่แหละที่เป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ของเรา
ตั้งแต่วันนั้นเค้าก็ทักเรามาบ่อยขึ้น ชวนเราเล่นเกม ทั้งๆที่เราเล่นกากมาก เค้าก็ชวนทุกวัน
บางทีเค้าไปต้มมาม่ากิน อยู่ๆก็ทักมา
"พี่...ครับ ผมกินลูกชิ้นที่ใส่มาไม่หมด"
เราตกใจเลยค่ะ คนอย่างเค้าไม่ควรมีโมเม้นอะไรแบบนี้ เลยแคปให้เพื่อนดู เพื่อนเราก็ตกใจว่าน้องมันแปลกๆนะ เรื่องแค่นี้บอกทำไมวะ เราก็รู้สึกแปลกๆค่ะ แต่ก็ไม่คิดไร
จนเวลาผ่านไปเราก็สนิทกันมากขึ้น เหมือนเราแอบชอบเค้าอะ แต่เราไม่รู้ตัว เป็นเพราะเราไม่กล้าคิดด้วยมั้ง ถ้าเราชอบเค้าเราคงต้องอกหักแน่ เพราะเค้าไม่มีทางชอบเราหรอก แต่ยิ่งเวลาผ่านไป เราก็สนิทกันมากขึ้น
จนมีอยู่วันหนึ่ง เราสอบตกวิชาคณิตศาสตร์เลยต้องไปวิ่งรอบสนามตามจำนวนที่ตก เราก็ไปกับเพื่อนเรา (สมมุติว่าชื่อ ก. เพื่อนเราคนนี้เป็นคนที่สนิทกับน้องรหัสเราด้วย คุยเล่นด้วยกันบ่อยมาก เอาจริงนะคะ เรารู้สึกไม่ชอบเลยเวลาเค้าคุยกัน แต่ก็ห้ามไม่ได้ค่ะ)
พอไปถึงสนาม เราก็เจอเพื่อนของน้องรหัสเรา ที่เป็นแฟนของเพื่อนเราอีกคน นั่งอยู่ข้างสนาม เรากับ ก. ก็วางกระเป๋าเตรียมไปวิ่ง แล้วอยู่ดีๆ เพื่อนน้องรหัสเราก็เรียกเรา
"พี่...(ชื่อเรา)...ใช่พี่...(ชื่อเรา)...ปะ"
เราก็พยักหน้า แล้วน้องมันก็เรียกเพื่อนเรา
"พี่ใช่พี่ ก. ปะ"
เพื่อนเราก็พยักหน้า แต่อยู่ไกลกันค่ะเลยได้ยินไม่ชัด แล้วน้องมันก็พูดต่อ
"พี่ ก."
"พี่...(ชื่อเรา)..."
"ไอ้...(ชื่อน้องรหัสเรา)...ชอบอะ"
เราก็ ห๊ะ!!!
เราได้ยินไม่ชัดค่ะ แล้วเราก็ไปวิ่งต่อ ระหว่างวิ่งเราเครียดมาก เพราะเราได้ยินไม่ชัดว่าน้องมันพูดว่าไร ว่าน้องรหัสเราชอบเราหรือชอบเพื่อนเราวะ อาจจะชอบเพื่อนเราก็ได้เพราะเขาคุยกันบ่อยและสนิทกัน เราเสียใจนิดๆค่ะ ไม่ค่อยคุยกะใครเลย ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย แต่ระหว่างวิ่งอยู่เราเเอบเห็นเค้ามานั่งตรงสนามหลังอาคารเรียนที่ใกล้กับสนามหญ้าที่เราวิ่งอยู่ คิดในใจ เขามาดูเพื่อนเรามั้ง สักพักเขาก็หายไป สงสัยกลับบ้านแล้ว
แล้วปกติหลังกลับบ้าน สี่โมงเย็นกว่าๆเค้าจะทักเรามาค่ะ แต่วันนั้นไม่ทัก เราก็ เอาล่ะ เค้าชอบเพื่อนเราแน่ๆ
พอเรากลับบ้าน เขียนงานแก้ข้อสอบ (เราสอบตกแทบทุกวิชาเลยค่ะ เป็นช่วงสอบกลางภาค งานเยอะสุดๆ) อยู่ๆเขาก็ทักเรามาคุยเรื่อยเปื่อย เราก็ตอบตามปกติ คิดดูนะคะขนาดเรายังไม่ยอมรับว่าชอบเค้า เรายังอาการเป็นบ้าขนาดนี้ แล้วถ้าเราเปิดใจชอบเค้าจริงๆแต่แรกเราคงเป็นบ้าจริงๆไปแล้วค่ะ แต่อยู่ๆเค้าก็ถามว่า
เค้า: พี่...ครับ พี่มีคนคุยหรือยังครับ
เรา: ห๊ะ คนคุยคือยังไง
เค้า: เปล่าๆ ครับ
เรา: อะเคร
เค้า:พี่ๆ ผมให้
เค้าส่งภาษาญี่ปุ่นมาให้ค่ะ พอเค้าส่งมา เรารีบเข้าเว็บแปลภาษาทันที แบบวิต่อวิ แล้วผลปรากฏว่า
แม่เจ้า!!! มันแปลว่า "ผมชอบคุณ" เราแทบกรี๊ดอยู่ตรงนั้น แล้วรีบกลับไปตอบเขาว่า
เรา: คือไรอะ (ไม่รู้จะเขินยังไงเลยแอ๊บใสไว้ก่อน)
เค้า: เปล่าๆ ไม่มีไร
เรา: พี่ไม่มีเน็ตอะ แปลไม่ได้ (แต่จริงๆแปลเร็วยิ่งกว่าความไวแสง)
เค้า: ดีแล้วครับอย่าไปแปล
เรา: อะเคร
รีบตัดจบค่ะ ไม่เซ้าซี้ แต่จริงๆใจเต้นผับๆมากกกกก เราก็ยิ้มแย้มทั้งคืนไม่หลับไม่นอน แต่ก็ยังไม่ได้บอกเพื่อนๆนะคะ เก็บไว้ก่อนค่ะ
พอวันรุ่งขึ้นเราก็ไม่เข้าเฟสเลยค่ะ คือกลัวเขาอะ ไม่ได้กลัวแบบยังงั้นนะคะ แต่กลัวเขิน ไม่รู้จะคุยกับเขาว่ายังไงดี เลยไม่เข้าเฟสเลย แล้วมาบอกเพื่อนว่าหนีเขาอยู่ จะไม่ออนสักสองสามวัน แต่สุดท้ายเราก็ทนคิดถึงเขาไม่ไหว555 เลยเข้าเฟส พอเข้าเฟสเท่านั้นแหละ ข้อความเขาเด้งมาตั้งแต่สี่โมงเย็น
เค้า : พี่ครับ ผมชอบพี่อะครับ (เราแบบเห้ย อุตส่าห์หนีมาทั้งวัน เข้ามาก็เจอรุกหนักแบบนี้เลยหรอเนี่ย)
เรา : เดี๋ยวว ใจเย็นน
เค้า : อ่าว รีบไปหรอครับ
เรา : ใช่555
แล้วหลังจากนั้นเราก็ชวนคุยเรื่องอื่นค่ะ เค้าก็บอก พี่ครับๆ ผมล้อเล่นนะตะกี้ เราก็โอเคๆ แต่จริงๆชั้นรู้แหละแกชอบชั้นดูออก คนอย่างเค้าถ้าไม่คิดไรจริงๆไม่พูดออกมาหรอกค่ะ เค้าขี้อาย ต้องคิดนานอยู่แหละก่อนจะกลั่นกรองพิมพ์มาบอกเราได้ ปลื้มปริ่มค่ะ
เราเคยคุยกับเพื่อนว่าเค้าเป็นคนที่ดูอบอุ่นมาก ดูจากบทสนทนาเค้าพูด "ครับ" ตลอด พี่ครับ ทำไรครับ ง่วงไหมครับ ครับตลอด ตอนเจอกันเขาก็พูดครับ เราแบบเขิน เห้ยอบอุ่นอะ ดีจัง ชอบ555
หลังจากนั้นเราก็คุยกันแบบคนคุยมากขึ้น เค้าแอบมองเราบ่อยขึ้น แล้วก็จะยิ้มเขินๆค่ะ เราก็หลบหน้าเค้าเพราะเราก็เขิน ตอนนั้นมันดีมากจริงๆ ต่างคนต่างเขินซึ่งกันและกัน
มีอยู่วันหนึ่งเค้ามาส่งเราขึ้นรถรับส่งกลับบ้าน บ้านเราอยู่ต่างจังหวัดค่ะ เค้าเดินมาส่งละก็พูดกับเราผ่านราวเหล็กที่กั้นรถรับส่งไว้กันเด็กตก
"กลับบ้านดีๆนะครับ"
คนทั้งรถแบบเขินไปกับเราด้วยอะ เราก็เขิน เพื่อนเราก็บอก น้องโบราณจังวะ555 ไม่มีใครเขาทำกันหรอกนะแบบนี้ น่ารักดีอะ หาไม่ได้แล้วนะแบบนี้
เราก็คิดตาม ก็จริงนะ เขาพูดครับกับเราตลอด เรียกเราพี่ทุกคำ ยืนมองเราจนกว่ารถเราจะออกอะ จนคนขับรถแซวแล้วแซวอีก ก็เขินนะ แต่ก็รู้สึกดี
เราเพิ่งมารู้ว่าที่เค้าชอบเราเพราะเราเป็นคนเดียวที่คอยเป็นห่วงเค้าตอนเกิดอุบัติเหตุ คนอื่นก็แค่แบบหายไวๆนะไรงี้ แต่เราคือห่วงอะ ห่วงเกิน ห่วงแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเค้ามาก่อน ทักถามตลอด ใส่ใจมากกก แต่เราก็ห่วงเค้าจริงๆนะ ห่วงจากใจแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนด้วย เค้าก็แบบ คนนี้แหละ ชอบคนนี้แหละ ละก็จีบเราอะ เออเขินเนอะ
คุยกันมาเรื่อยๆ แล้วเค้าอยู่ ม.4 เค้าเรียน นศท.ด้วย ต้องไปฝึก 10 วัน เราไม่เจอเค้า 10 วันแล้วเป็นช่วงซ้อมกีฬาสี เราก็อยู่กับสี เราอยู่สีฟ้า เขาอยู่สีเขียว ห่างกันสองสามเต้นท์เลย คุยกันแค่ตอนเย็น เพราะเค้าไปฝึกทั้งวัน เรานี่เหงามากกกก ไม่เจอเค้านาน พอเค้ากลับมา กลับมาพร้อมกับชุด นศท. แม่เจ้า!!! เรานี่หัวปักหัวปำเลย555 หลงอะ แบบ ก็ไม่ได้หล่อขนาดนั้น แต่เขาก็หล่อในสายตาเราตลอดอะ ปกติเราไม่ชอบคนแบบนี้หรอก แต่เขาคนแรกเลย เราเขินมาก555 พอเค้ากลับมาจากการฝึกก็คุยกันต่อ
คุยกันนานอยู่นะ เกือบ 3 เดือนกว่าจะคบกัน
เรากลัว เพราะเราไม่เคยมีแฟน เค้าเองก็ไม่เคยมี เราเป็นคนแรกของกันและกันเลย ต่างคนต่างเขิน เราคิดว่าถ้าจะคบกับใครสักคน ก็ขอแบบที่ตลอดไปเลยได้ไหม เราไม่อยากคบๆเลิกๆ เราไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใครหลายรอบ ถ้าเราจะคบกับใครสักคน เราก็อยากจะมั่นใจว่าคนนี้จะอยู่ไปด้วยกันจนถึงอนาคต สร้างอนาคตด้วยกัน และเขาทำให้เรามั่นใจค่ะ
เชื่อไหมคะ คุยกันผ่านเเชทมา 3 เดือน แต่เจอตัวจริงไม่เคยคุยกันเลยค่ะ
ในแชทแทบจะกลืนกิน แต่เจอตัวจริงยิ่งกว่าพระกับสีกา
เราไม่คุยกับเค้า แทบไม่มองหน้า เค้าเองก็ไม่คุย 55555 เพื่อนเค้าที่เป็นเเฟนเพื่อนเราก็ลุ้นจนเหนื่อยใจ เมื่อไหร่จะได้คุยกันจริงๆสักทีน้อ คุยแต่ในแชท
จนวันหนึ่ง เป็นช่วงแข่งศิลปะหัตถกรรม เค้าแข่งคอมฯค่ะ ส่วนเราก็อยู่เฉยๆเพราะไม่มีความสามารถพิเศษใดๆ เค้าค่อนข้างซ้อมหนักมาก แล้วเราซื้อหนังสือเล่มใหม่มา เป็นแนวจิตวิทยาเรื่องความรัก เค้าก็ยืมเราไปอ่าน แบบขอยืมได้ไหมครับ เราก็ให้เลยไม่รีรอ แต่บอกในแชทนะคะ
วันต่อมา เรากับเพื่อนไปนั่งรอเรียนที่ตึกวิทย์ เค้าก็เดินมาในชุด นศท.ด้วย555 เดินมาวนเวียนพักนึงกว่าจะรวบรวมความกล้ามาพูดกับเรา
เค้า : พี่ครับ หนังสือที่ผมบอกว่าจะยืม (ครั้งแรกค่ะ คุยจริงจังครั้งแรก ก่อนหน้ามีแค่บ้ายบ่ายก่อนกลับบ้าน)
เรา : อ้อได้ๆ
ก็คุยกันไปมา เขินมากกก เค้าก็เขิน555 ส่วนเพื่อนเรานี่แทบจะโดดลงจากตึกแล้ว นั่งตัวบิดแนบกำแพงหันหน้าไปอีกทางเลย555 เพื่อนก็รู้ว่าคุยกันผ่านแชทมานานมาก แต่ไม่เคยคุยกันจริงๆเลย ความรู้สึกเหมือนดูหนัง เพื่อนบอก
แล้วเราก็คุยกันบ่อยขึ้นค่ะ มีอยู่วันนึง เราบอกเขา
เรา: ส่งเสียงหน่อย
เค้า: ยังไงครับ
เรา: ไม่รู้อะ อยากได้ยินเสียง
เค้า: ตากผ้าแปป (เอ้า เมินเราเฉย)
เค้า: เดี๋ยวโทรไป
กรี๊ดดดดดด เราแบบเขินอะ คุยสามเดือนเพิ่งคอลครั้งแรก
พอเค้าคอลมานะ แบบต่างคนต่างตื่นเต้นอะ เขินมาก คุยกันเรื่อยเปื่อย เค้าบอกว่า ตอนนั้นตอนที่เค้าชวนเราเล่นเกม เค้าบอกเสียงเราน่ารัก แต่เราว่าไม่นะ ตอนนั้นเค้าหน้ามืดตามัวมากกว่า แต่ตอนนี้เค้าตาสว่างแล้วไง พูดแล้วมันเจ็บ ต่อค่ะ ค่อยพูดเรื่องนี้
ลืมบอกช่วงนั้นเค้าเครียดๆ ค่อนข้างประสาท-อะเอาจริง แบบเวลาเครียดหรือคิดไรสักอย่างเค้าไม่คุยกับเราเลย เรานี่งงมาก ไปทำไรผิดตอนไหนไหมก็ไม่รู้เลย อยู่ๆก็เย็นชาไม่คุยด้วยเฉย หรือบางทีเขาก็ปิดกั้นตัวเองประมาณว่า ดีไม่พอ ให้เราปล่อยเค้าไปอยู่คนเดียวเถอะ เค้าดีไม่พอ ไม่เหมาะสมกับใคร อยากหายไป มันจะมีช่วงที่เค้าค่อนข้างดิ่งๆอยู่ค่ะ เค้าไม่ค่อยคุยกับใครด้วย เราก็เป็นห่วงค่ะ พยายามให้เค้าหายเครียด แต่พอเค้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาเรายังไม่รู้จักกันดีนี่คะ เราก็กลัว
แล้วตอนนั้นแม่เค้าเข้า รพ. เราก็ถามแม่เป็นไร เราก็ห่วงแหละ เค้าก็บอก ก็ไม่อยากพูดถึงอะครับ แล้วก็หายไปเลยจ้าาาาาา หายไปทั้งคืนแบบงงๆ เราก็งง เนี่ย อาการเย็นชาของเขามันโหดร้ายมาก
ต้องติดลบกี่องศา ถึงจะเย็นชาเท่าใจเธอ
ประมาณนี้เลยค่ะ
เราก็ทำใจค่ะ เขาไม่คุยด้วยก็ทำใจ เราก็ทักไปตลอด ส่งสติ๊กเกอร์ไป เค้าก็ตอบ "มีไร"
เรานี่จุกๆเลย แล้วเค้าก็เปลี่ยนสีแชทเป็นสีม่วง
เราก็เริ่มใจเสีย (ตอนแรกเป็นสีแดงพาสเทลค่ะ เค้าเปลี่ยนตั้งแต่ตอนชวนเล่นเกม ตอนนั้นเราแอบคิดว่าเค้าชอบแหละ แต่ไม่กล้าคิดเยอะเลยคิดว่าเค้าไม่ได้คิดไร)
เค้า: เปลี่ยนสีแชทเป็นสีม่วง
เรา: ไม่ชอบสีนี้อะ (เลยเปลี่ยนเป็นสีแดงพาสเทลเหมือนเดิม)
แล้วเค้าก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูอะ สีชมพู!!! มันต้องเป็นแชทคู่รักแล้วมั้ยยยย เราก็เขินนะแต่ก็เฉยๆ พอเปลี่ยนเสร็จเค้าก็ทักมา
เค้า: พี่ครับ ผมขอโทษนะ ผมผิดไ