การเขียนไดอารี่เล่มนี้ขึ้นมาเพื่อที่จะระบายความรู้สึกทั้งของฉัน
               สวัสดีทุกคนเราชื่อน้องตอนนี้กำลังจะขึ้นปี3 ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมแล้วก็เกิดโรคระบาด(โควิด) เราเป็นคนสูงแล้วก็อ้วนง่ายๆคือตัวใหญ่เป็นเป็นยักษ์ เป็นช้าง เป็นหมู เป็นอะไรก็ได้ที่ทุกคนอยากเรียก เราเป็นคนที่มีนิสัยตลก เฮฮา คนที่อยู่รอบข้างมักจะมีรอยยิ้ม เราเป็นที่บอกตัวเองว่าเราต้องมีความมั่นใจเราพยายามสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง เราพยายามเป็นคนที่กล้าหาญ กล้าแสดงออก แต่บางครั้งเราถูกบางสิ่งมากำหนดตัวเองนั้นก็คือ น้ำหนัก รูปร่าง และคำพูดของคำใกล้ตัว มันทำให้เราเสียความมั่นใจและทำให้เรารู้สึกเสียใจที่เราอ้วน รูปร่างของเราน่ากลัวสำหรับคนอื่น บางคนพูดกับเราว่าทำไมขาใหญ่ขนาดนี้น่ากลัวมาก เราเข้าใจว่าที่เขาพูดทุกอย่างเพราะว่าเขาเป็นห่วงเรา แต่เราก็อดที่จะเสียใจในสิ่งที่เขาพูดไม่ได้ เรายอมรับว่าเราอ้วน ขาใหญ่ ตัวใหญ่ แต่คำพูดบางคำพูดมันเปราะบางกับเรามาก เมื่อก่อนเราไม่กล้าที่ใส่กางเกงขาสั้นลยด้วย สั้นสุดคือเข่า แต่เราก็กล้าที่ก้าวออกมาจากเซฟโซนของตัวเอง กล้าที่จะใส่ขาสั้น แต่ไม่ค่อยได้ใส่ไปเที่ยวอะไรหรอก แค่ใส่อยู่ในบ้านเป็นส่วนใหญ่ เรารู้สึกว่าคนอื่นๆคงไม่อยากเห็นขาใหญ่ๆของเราหรอก เราไม่ได้อยากโชว์ใครหรอก แต่บางทีขาสั้นมันใส่แล้วสบายไม่ร้อนด้วย มักจะมีคนพูดให้กำลังใจกับคนที่คิดแบบเราว่า จะไปแคร์ทำไม ร่างกายเรา เราไม่ได้ไปฆ่าใครตาย อยากใส่อะไรก็ใส่ แค่เรามั่นใจ คำพูดนั้นเหมือนคำปลอบใจมันช่วยได้ในตอนนั้น แต่คนที่ต้องเผชิญหน้ากับคำพูดสายตานั้นมันคือเรา การที่คนอื่นมองแล้วล้อเราว่าเราอ้วน มันทำให้ความมั่นใจของๆคนๆหนึ่งที่ใช้เวลาสร้างมาทั้งหมดมันพังทะลายลงเพียงแค่คำพูดเพียงไม่กี่คำ
เราน้ำหนัก100กว่าโล ตอนนี้เราอายุใกล้จะ20ปี ในอีก3วัน เรารู้สึกเราต้องหันมาดูแลตัวเองมากกว่านี้ ต้องเปลี่ยนกิจวัตรประจำวัน เราคิดว่าถ้าเรายังทำตัวเหมือนเดิม ยังไงเราก็จะเป็นเหมือนเดิม เราต้องเปลี่ยนตัวเองจริงๆจังๆ การเขียนบันทึกนี้ขึ้นจะเป็นเรื่องราวของเราต่อจากนี้ว่าเราจะทำสำเร็จหรือไม่ เราจะเป็นยังไงต่อ