ปัญหาของการไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น?

ปัญหาตามหัวข้อเลยค่ะ เดิมทีเราเป็นคนที่ไม่ชอบร้องไห้ใครเห็นตั้งแต่เด็ก แต่พอเริ่มโตขึ้นจนเรียนจบปัญหาในชีวิตมันก็มากขึ้น แต่ก็ยังรู้สึกว่าการร้องไห้คนเดียวเซฟความรู้สึกเราได้มากกว่า การได้ฟังเพลงที่มีเนื้อหาเจ็บปวดเหมือนกับเรา มันทำให้เรารู้สึกว่าเรามีเพลงเป็นเพื่อน เพลงอยู่ในทุกช่วงอารมณ์ของเราทั้งทุกข์ สุข เศร้า เสียใจ หรือแม้แต่โกรธ จนกระทั่งจุดเปลี่ยนก็คือปัญหาทุกอย่างมันถาโถมเข้ามาพร้อมกันหมดเลย  ปกติเราหาเงินใช้เอง ไม่ได้ขอจากทางบ้าน ทีนี้เราเรียนจบแม่ย้ายกลับมาอยู่ด้วยปกติมีงานพาร์ททามทำ ต้องการหางานประจำทำด้วยก็มาติดช่วงโควิด นั่นยังไม่เครียดเท่าไหร่ เรายังพอหาเงินบวกกับของแม่ด้วยก็พออยู่ได้ ของพ่อบ้าง(แต่ก็ไม่ได้เยอะอะไรเพราะพ่อไม่มีงานประจำ) มันมาหนักตรงที่แม่เราป่วยเป็นมะเร็ง ซึ่งอาการก็ทรงๆ ทรุดๆ ทำให้แม่ต้องหยุดงาน เราหาเงินคนเดียว ผ่อนไฟแนนซ์รถ จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากิน ของใช้ต่างๆ ด้วยเงินพาร์ททาม ปกติเรากับแม่จะมีเรื่องให้เถียงกันตลอด เรื่องเล็กๆ ก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ มันสั่งสมมาตั้งแต่เด็กทั้งครอบครัว คนอื่นๆ นอกเหนือจากแม่ก็มีเรื่องให้เถียงกันบ่อยๆ จนเราไม่รู้ว่าสาเหตุมันเริ่มจากตรงไหนกันแน่ที่ทำให้เรารู้สึกไม่อยากเล่าความรู้สึกของเราให้ครอบครัวได้รู้

ทีนี้เราเครียดมากทั้งเรื่องเงิน เรื่องอาการป่วยของแม่ เรื่องที่แม่อาจจะอยู่ได้ไม่นาน ทั้งพ่อก็แก่แถมยังมีโรคประจำตัว เราเพิ่งเรียนจบเราอยากประสบความสำเร็จ อยากสร้างบ้านให้เสร็จ อยากมีรถขับให้แม้กับพ่อนั่ง อยากพาไปเที่ยว อยากมีอาชีพที่มั่นคงเร็วๆ แต่ก็กลัวว่าแม่จะอยู่ไม่ทันเห็นเราประสบความสำเร็จ ครอบครัวก็ช่วยเหลือเรานะ พวกเขาก็แนะนำว่ารักษาตรงนี้ดีมั้ย ตรงนั้นดีมั้ย แต่ด้วยความที่เรายังไม่ได้ทำงาน ไม่มีเงินพาไปรักษามากมายนอกเหนือสิทธิที่เรามีอยู่ เรารักครอบครัวเรามาก อยากหา อยากมีทุกอย่างเพื่อมาจุนเจือครอบครัวเราให้ได้ 

แต่ที่เราไม่เข้าใจคือ เราก็รักครอบครัวของเรา แต่ทำไมเราถึงไม่อยากที่จะระบายความรู้สึกนึกคิดให้พวกเขาได้รับรู้ ว่าเรากำลังรู้สึกอะไร คิดอะไร เรากลับอยากที่จะร้องไห้คนเดียวมากกว่า จนทุกอย่างมันถาโถมพร้อมกันอย่างที่บอกไปข้างต้น ทั้งสถานการณ์ ทั้งความรู้สึก มันมาพร้อมกัน จนเรารู้สึกว่าตอนนี้เราอยากมีใครสักคนมารับฟังเรื่องของเรา ไม่อยากเก็บไว้คนเดียว อยากระบายให้ใครได้ฟังบ้างว่าเรารู้สึกอะไร แต่ไม่อยากระบายให้คนในครอบครัวฟัง ไม่อยากระบายให้เพื่อนสนิทฟัง ทั้งๆ ที่กับเพื่อนเราก็รักและให้ใจเต็มร้อยเหมือนกัน เพื่อนมีปัญหาเราพร้อมรับฟังแต่พอเรามีปัญหาเรากลับไม่อยากเล่าให้เขาฟัง เราอยากเล่าให้คนที่รู้จักเราแค่ผิวเผินฟัง คนที่ไม่รู้จักครอบครัวเรา ไม่รู้จักวิถีชีวิตของเรา คนที่เราอยากให้เขารู้เฉพาะสิ่งที่เราอยากให้รู้ แค่เขารับฟัง และปลอบใจเรา แค่นั้นพอ 

เราอยากรู้ว่ามันเพราะอะไร ทำไมเราถึงไม่อยากเล่าให้ครอบครัวฟัง ไม่อยากเล่าให้เพื่อนสนิทฟัง แต่กลับอยากเล่าให้คนรู้จักที่ไม่สนิทฟัง ทั้งๆ ที่เราก็รักครอบครัวเรานะ รักเพื่อนเรานะ รักมากๆ ด้วย 

เคยทำแบบทดสอบสุขภาพจิต ไม่คิดว่าตัวเองเข้าข่ายโรคซึมเศร้าหรอก แต่เก็บกดน่ะอาจจะใช่ บางทียังอยากปรึกษาจิตแพทย์เลย เราพร้อมที่จะเล่าความรู้สึกของเราให้จิตแพทย์ฟังนะ ถ้าเขาบอกเราได้ว่าที่เรากำลังรู้สึกแบบนี้มันหมายความว่ายังไง