สวัสดีค่ะ วันนี้อยากจะมาขอความคิดเห็นของทุกคนเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวหน่อยค่ะ ถ้าได้ความคิดเห็นของทั้งฝั่งผู้ปกครองและฝั่งลูกจะดีมากเลยค่ะ
คือครอบครัวของเราจะมีกันอยู่ 6 คนค่ะ มีเรา พี่ แม่ พ่อ ยาย น้า พ่อแม่ของเราหย่ากันตั้งแต่เราอยู่อนุบาล พ่อเลยแยกไปอยู่คนเดียวค่ะ ตัวเราอายุ 16 ส่วนพี่เราอายุ 20 กว่า ๆ
ที่อยากจะปรึกษาคือเรารู้สึกว่าครอบครัวของเราค่อนข้างที่จะเลือกปฏิบัติค่ะ ทุกคนในบ้านมักจะสนใจและดูแลพี่เป็นพิเศษ เพราะพี่เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ และอีกเหตุผลนึงที่คนในบ้านเคยบอกเราคือ เราใช้เงินมากกว่าพี่ค่ะ คือเราก็ไปเที่ยวเป็นปกติ ส่วนพี่เราเนื่องจากไม่ค่อยไปไหนมาไหนจึงอยู่แต่ที่บ้าน เราว่านั่นก็ดูสมเหตุสมผลนะคะ ไม่เป็นไรค่ะ เราใช้แค่เขาไม่ใช้เนอะ
แต่บางทีเราก็แอบน้อยใจนะคะ เราก็อยากให้เขาใส่ใตเหมือนที่ใส่ใจกับพี่บ้าง งานบ้านเราก็ทำนะคะเผื่อเขาจะรักเรามากขึ้น
จริง ๆ การที่เป็นแบบนี้มันไม่ได้ทำให้เรารู้สึกเกลียดพี่ของเราเลยค่ะ แต่เราแค่น้อยใจเฉย ๆ
เรื่องต่อมานะคะ เป็นเรื่องที่เราค่อนข้างจะเป็นคนเซนซิทีฟอยู่บ้าง เราเลยร้องไห้บ่อยมาก ๆ ค่ะ อะไรมากระตุ้นนิดหน่อยก็ร้องแล้ว ปัญหาของเราคือ บางครั้งที่เรารู้สึกเศร้าอยากจะปรึกษากับคนในบ้าน เราก็คอยบอกเขาตลอดนะคะ แต่สิ่งที่ได้กลับมาดันเป็นคำพูดแบบว่า "เก็บไว้ร้องตอน(?)ตายดีกว่า" "ไร้สาระ" สองคำนี้เราเจอบ่อยมากค่ะ มีใครเจอเหมือนกันมั้ยคะ พอเราเจอมันทำให้เราปรึกษากับพวกเขาน้อยลงเรื่อย ๆ จนเลือกที่จะเก็บมันไว้แทนค่ะ
จริง ๆ แล้วบางครั้งเราก็แค่ต้องการให้เขาปลอบเราโดยไม่ต้องสนเหตุผลบ้าง อยากให้กอดเราแล้วลูบหัวเรา แต่เราไม่เคยได้รับมันสักครั้งเลยค่ะ เราร้องไห้กี่ครั้งก็ไม่มีใครเคยคิดจะปลอบเรา แต่ซ้ำเติมนิด ๆ มันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระจริง ๆ แต่ก็อยากจะให้ปลอบอยู่นะคะ หรือว่าเขาแค่ต้องการให้เราใช้ชีวิตได้อย่างเข้มแข็งหรอคะ ? แฮะ ๆ
พอมีทั้งสองปัญหานี้เข้ามานานขึ้น ๆ เริ่มจะท้อแล้วค่ะ เข้าใจค่ะว่าบางคนคิดว่าความคิดแบบนี้เป็นความคิดของเด็ก ๆ ปัญหาของเด็ก ๆ แต่ไม่อยากให้ปล่อยละเลยมันจริง ๆ ค่ะ เพราะครอบครัวเองก็เป็นกำลังใจต้น ๆ ของเด็กเลยนะคะ
ยังไงก็ถ้ามีความคิดเห็นอย่างไรหรือครอบครัวของคุณเป็นอย่างไรนำมาแบ่งปันกันด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ครอบครัวแบบนี้มีเยอะมั้ยคะ ? แนะนำทีค่ะ
คือครอบครัวของเราจะมีกันอยู่ 6 คนค่ะ มีเรา พี่ แม่ พ่อ ยาย น้า พ่อแม่ของเราหย่ากันตั้งแต่เราอยู่อนุบาล พ่อเลยแยกไปอยู่คนเดียวค่ะ ตัวเราอายุ 16 ส่วนพี่เราอายุ 20 กว่า ๆ
ที่อยากจะปรึกษาคือเรารู้สึกว่าครอบครัวของเราค่อนข้างที่จะเลือกปฏิบัติค่ะ ทุกคนในบ้านมักจะสนใจและดูแลพี่เป็นพิเศษ เพราะพี่เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ และอีกเหตุผลนึงที่คนในบ้านเคยบอกเราคือ เราใช้เงินมากกว่าพี่ค่ะ คือเราก็ไปเที่ยวเป็นปกติ ส่วนพี่เราเนื่องจากไม่ค่อยไปไหนมาไหนจึงอยู่แต่ที่บ้าน เราว่านั่นก็ดูสมเหตุสมผลนะคะ ไม่เป็นไรค่ะ เราใช้แค่เขาไม่ใช้เนอะ
แต่บางทีเราก็แอบน้อยใจนะคะ เราก็อยากให้เขาใส่ใตเหมือนที่ใส่ใจกับพี่บ้าง งานบ้านเราก็ทำนะคะเผื่อเขาจะรักเรามากขึ้น
จริง ๆ การที่เป็นแบบนี้มันไม่ได้ทำให้เรารู้สึกเกลียดพี่ของเราเลยค่ะ แต่เราแค่น้อยใจเฉย ๆ
เรื่องต่อมานะคะ เป็นเรื่องที่เราค่อนข้างจะเป็นคนเซนซิทีฟอยู่บ้าง เราเลยร้องไห้บ่อยมาก ๆ ค่ะ อะไรมากระตุ้นนิดหน่อยก็ร้องแล้ว ปัญหาของเราคือ บางครั้งที่เรารู้สึกเศร้าอยากจะปรึกษากับคนในบ้าน เราก็คอยบอกเขาตลอดนะคะ แต่สิ่งที่ได้กลับมาดันเป็นคำพูดแบบว่า "เก็บไว้ร้องตอน(?)ตายดีกว่า" "ไร้สาระ" สองคำนี้เราเจอบ่อยมากค่ะ มีใครเจอเหมือนกันมั้ยคะ พอเราเจอมันทำให้เราปรึกษากับพวกเขาน้อยลงเรื่อย ๆ จนเลือกที่จะเก็บมันไว้แทนค่ะ
จริง ๆ แล้วบางครั้งเราก็แค่ต้องการให้เขาปลอบเราโดยไม่ต้องสนเหตุผลบ้าง อยากให้กอดเราแล้วลูบหัวเรา แต่เราไม่เคยได้รับมันสักครั้งเลยค่ะ เราร้องไห้กี่ครั้งก็ไม่มีใครเคยคิดจะปลอบเรา แต่ซ้ำเติมนิด ๆ มันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระจริง ๆ แต่ก็อยากจะให้ปลอบอยู่นะคะ หรือว่าเขาแค่ต้องการให้เราใช้ชีวิตได้อย่างเข้มแข็งหรอคะ ? แฮะ ๆ
พอมีทั้งสองปัญหานี้เข้ามานานขึ้น ๆ เริ่มจะท้อแล้วค่ะ เข้าใจค่ะว่าบางคนคิดว่าความคิดแบบนี้เป็นความคิดของเด็ก ๆ ปัญหาของเด็ก ๆ แต่ไม่อยากให้ปล่อยละเลยมันจริง ๆ ค่ะ เพราะครอบครัวเองก็เป็นกำลังใจต้น ๆ ของเด็กเลยนะคะ
ยังไงก็ถ้ามีความคิดเห็นอย่างไรหรือครอบครัวของคุณเป็นอย่างไรนำมาแบ่งปันกันด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ