เรารู้ท้อแท้กับคำพูดคนในบ้านมากๆเราควรปลอบใจตัวเองยังไงดีค่ะ

ก่อนอื่นสวัสดีค่ะเรามีเรื่องเคลียดๆเรื่องหนึ่งมาจากคนในครอบครัวเราซึ่งตอนนี้เรากำลังเรียนอยู่ม.3ค่ะแล้วมีเหตุไม่เข้าใจกันิดหน่อยกับครอบครัววันนั่นพ่อเราโมโหมากเค้าปาโทรสัพเราพังจนเราไม่มีใช้เราก็ไม่ได้โกรธส่วนหนึ่งนี้โทษตัวองมากๆแล้วอาทิตย์ต่อมาคือใกล้จะเปิดเทอมแล้วในช่วงนี้โควิดมันก็เรียนสลับวันกันใช่มั้ยค่ะเราเลยลองขอพ่อแม่(ตายาย)แล้วก็แม่เเรามีข้อตกลงค่ะเราไม่ได้ขอเฉยๆเราบอกว่าขอมาใช้เรียนก่อนได้มั้ยมันจำเป็นมากๆเราก็บอกว่าเราตั้งใจเรียนให้มันผ่านไป4เดือนก่อนถ้าเกรดเรายังแย่หรือให้เอากลับไปได้เลยแล้วเราจะผ่อนคืนด้วยค่ะไม่ได้ขอมาใช้เลยเรียนแต่เราขอเพราะเราจำเป็นต้องใช้เราตั้งใจจะเก็บคะแนนให้ได้ดีที่สุดเพราะเราอยากไปต่อรร.ที่น้าชายเราเรียนค่ะมันเข้ายากจึงต้องมีคะแนนดีๆแต่เราไม่รู้ว่าออนไลน์เนียที่เราไม่ได้เรียนจะส่งผลกระทืบอะไรมั้ยเราบอกเค้าไปหมดเลยค่ะแต่เค้าก็บอกแค่ว่าไร้สาระตอนนั่นเราก็ไม่รู้จะพูดไรเพราะก็ชินค่ะเป็นแบบนี้มาตลอดเราไม่เคยได้อย่างที่ขอหรอกค่ะเราก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างเราไม่มีคนให้ระบายหรือคนให้คุยค่ะเราลูกคนเดียวพูดกับคนในครอบครัวก็ไม่ได้ค่ะอึดอัดมากเราไม่รู้ว่าการที่เค้าพูดแบบนั่นแล้วเสียใจแล้วเรานั่งร้องไห้มันเป็นการเห็นแก่ตัวมั้ยค่ะเราไม่รู๋จะปลอบใจตัวเองยังไงเราท้อมาบ้างทีเราขอเรียนอะไรก็ไม่ได้เรียนค่ะบางอย่างจำเป็นกับตัวเรามากๆเราก็ไม่ได้ค่ะเราพยายามไม่เรียกร้องได้แค่คิดว่าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรเก็บเงินซื้อเองได้เราก็ทำแบบนั่นมาตลอดค่ะนั่งร้องบ่อยมากเพราะมันต่างกับน้าชายที่ขออะไรก็ได้ทุกอย่างได้เรียนตามใจตัวเองที่อยากเรียนเราก็แอบน้อยใจนะคะเราไม่ค่อยเข้าใจเลยรู้ค่ะถ้าไม่ดิ้นรนก็จะไม่มีวันทำได้แต่บ้างครั้งมันก็น้อยใจเนอะที่ไม่เคยได้อะไรจากคนที่เรารักเลยแต่ก็ไม่หวังหรอกค่ะเพราะรู้ว่าไม่มีอะไรให้หวังเรารู้สึกท้อใจมากค่ะจนบ้างทีเราก็ไม่อยากเรียนแต่เราก็ทำไม่ได้ไม่รู้อนาคตเป็นยังไงเราจะพยายามไม่คิดมากแล้วไม่มีคำพูดอะไรจะปลอบใจตัวเองแล้วค่ะมันท้อใจมากๆกับเรื่องที่เกิดจนบ้างก็อึดอัดอยากหนีไปบ้างอยากไปไกลๆจากนี้บ้างแต่ก็ทำไม่ได้เราจะปลอบใจตัวเองยังไงดีทั้งท้อและอยากถอยมากๆค่ะตอนนี้