สวัสดีค่ะ เริ่มแรกก่อน อยากให้มองทุกอย่างเป็นกลางนะคะ เพราะก่อนเรามาตั้งกระทู้ ก่อนเราตัดสินใจ
เราก็มองเป็นกลางในระดับหนึ่งแล้ว
เริ่มเลย....ครอบครัวเรามี 5 คน พ่อ แม่ พี่สาว พี่ชาย และเราเอง เราเกิดมาในครอบครัวที่เราคิดว่ามันสมบุรณ์
เพราะเรากับพี่สาว พี่ชาย ก็เล่นมาตั้งแต่เด็กๆ เราอายุ 25 พี่สาวห่างกับเรา 5 ปี พี่ชายห่างกันเรา 2 ปี
เริ่มแรกเลย ย้อนไปเมื่อ 6 ปีที่แล้ว (ที่ชัดๆ นะ) เรากำลังจะเข้าปี 1 ก่อนจะเข้ามันจะมีเวลาว่าง 3-4 เดือน
เราเลยไปหางานทำ จะได้งาน พอมีเงินประมาณ 20,000-30,000 เลยละ และค่าเทอม เทอมแรกป้าเราเป็นคนจ่ายให้
เราเลยเอาเงินที่ได้มาเก็บเพื่อจ่ายค่าเทอมในเทอมถัดไป เพื่อไม่อยากรบกวนพ่อกับแม่ (เรามีจ่าย เราก็เก็บ จะไม่รบกวนท่าน)
แต่พอหลังจากนั้น เงินเราก็หมด เพราะเราเรียน ไมไ่ด้ทำงาน และได้คุยกับที่บ้านว่า ขอเงินใช้เป็นสัปดาห์ สัปดาห์ละ 1500 บาท
แต่แม่บอกว่าไม่มีให้ ถ้าให้ก็ให้สัปดาห์ละ 1000 บาท และมีรถมอเตอร์ไซต์ 1คันที่ตกทอดมาให้เรา
เราก็ต้องโอเค กิจกรรมอื่น ๆ เราก็เก็บเงินจากส่วนนั้นใช้บ้าง
ถ้าจำเป้นจริง ๆ ก็ขอบ้าง (เขาก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง) จนต้องออกจากมหาลัย ตอนกำลังขึ้นปี 2 เทอม 2
เหตุการณ์ก็เริ่มเกิดขึ้น เพราะเราจำเป็นต้องออกจากมหาลัย และพี่สาวเป็นคนบงการชีวิต พี่สาวกับแม่ก็มาหอที่เราอยู่
มาเอารถมอเตอร์ไซต์คืน เราไม่ยอม เพราะมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เรามีแล้ว พี่สาวเลยเริ่มทำร้ายเรา โดยการตบตี
จิกหัว กระทืบ (แม่ไม่แม้แต่จะห้าม)(เราสู้ได้ไหม เราสู้ได้นะ เพราะเราแรงเยอะกว่า แต่เราไม่ทำ ผญ.) เรายอมจนทนไม่ไหว
เลยตัดสินใจ ง้างมือจะต่อย (เราเป็นทอม) แต่แม่มาห้ามไว้ แล้วผลักเราออกไป เราเลยถามแม่ไปว่า
ทำไมต้องที่เขาทำร้ายเรา แม่ไม่ห้าม แกเงียบ เราปล่อยโฮเลย แล้วก็ให้รถเขาไป ไล่พวกเขากลับบ้าน
ชีวิตเริ่มจาก 0 (ไม่มีเงิน ไม่มีทรัพย์สิน อะไรเลย) วันนั้นทั้งคืน เราเรียกสติได้ เพราะเราไม่มีอะไร
เราไปหางานในวันถัดไป แล้วก็ ได้งานทันที เราทำงานตัดที่บ้าน ไม่ติดต่อเลยระยะเวลา 2 ปี แต่ติดต่อกับพ่อ
นานๆ ครั้ง (เดือนละครั้ง มากสุด 2 ครั้ง)
หลังจาก 2 ปี แม่ก็มาหาเรื่องคุย แต่เราก็ไม่ได้อะไรแล้ว พ่อบอกให้กลับบ้านบ้าง
ก็เราโอเค ดีก็ได้ มันไม่ได้ทำให้เราลำบากมากนิ พอดีได้ ไม่เกิน 6 เดือน พี่สาวมาทำงานที่ อำเภอที่เราพักอยู่
แม่เลยขอเราให้พี่สาวมาอยู่ด้วย เราว่าได้ (เราเป้นคนยอมทุก ๆ อย่าง) เราก็ยกห้องเราให้ แล้วเราไปนอนกับเพื่อน
หอเรา เราจัดห้องให้เรียบร้อย และหอมีการสแกนนิ้ว เราต้องมานั่งรอพี่สาวเพื่อสแกนนิ้วให้เขาขึ้นไป
ปกติจะนัดกัน 2-3 ทุ่ม แต่เขามา 5 ทุ่ม-เที่ยงคืน เราเลยบอกแม่ว่าไม่ไหวแล้ว เราง่วง ช่วยพูดให้เขารีบกลับมาหน่อยได้ไหม
(แม่ก็ไม่พูดให้ จนเราพูดเอง) แล้วพี่สาวไปบอกแม่ว่าเราไล่ออกจากหอ ...(เราไมไ่ด้ไล่เลย พูดดีด้วยซ้ำ)
และแม่ก็โทรมาด่าเรา (ด่าแรงมาก พูด-กู ทั้งๆที่ไม่เคยพูด) ถึงขั้นบอกตัดเรา เราเลยร้องโฮอีกครั้ง
หลังจากนั้น เราก็ไม่ติดต่อกับที่บ้านอีกครั้งเป็นเวลา 1 ปีกว่า
***บ้านเรา กับ หอที่เราพัก อยู่ใน จังหวัดเดียวกัน คนละอำเภอ ใช้เวลาในการเดินทางประมาณ 1 ชม. ครึ่ง
จนล่าสุด เขาก็มาขอโทษให้หายโกรธ จนมาเรื่อยๆ และพี่สาวก็ย้ายไปทำงานที่ กทม. เขาก็ลืมเราบ้าง
ไม่สนใจเรา เวลาที่พี่สาวกลับบ้านมา เราก็ปล่อย (มันเก็บไว้ในใจนะแหละ) จนถึงปัจจุบัน ล่าสุด เราได้ทำงานบริษัทแห่งหนึ่ง
เงินเดือนดีมากๆ ชีวิตดีเลย ไปเที่ยวต่างประเทศได้ ให้เงินที่บ้านได้ (ชีวิตดีเลยแหละ) จนมาช่วงต้นปี 63
พ่อไม่สบาย คือมองไม่ค่อยเห็น เราเลยนัดหมอ พาไปหาหมอ จนเริ่มการักษา ต้องฉีดยาที่ตาทุกเดือน
เราก็พาแกไปตลอด จนเกิดเหตุการไวรัสขึ้น ทำให้พี่สาวกลับมาอยู๋บ้านอีกครั้งในระยะเวลา ความตอนนี้ก็ เดือนกว่าละ
เมื่อ 3 อาทิตย์ก่อน พี่สาวพาพ่อไปหาหมอเอง (เราก็ลางานเพื่อจะพาพ่อไปปกติอยู่แล้ว) ปกติเวลาพ่อมาหาหมอ พ่อจะเอารถยนต์
มารับเรา และครั้งนี้ เราก็คุยกันไว้แบบนั้น แต่ครั้งนี้พี่สาวมาด้วย เราก็คุยกับแม่ตลอดว่าถึงไหนแล้ว จนเขาถึง รพ.
มันเลยเวลานัด เราเลยโทรไป เขาไม่รับ ผ่านไป 1 ชม เราโทรไปใหม่ แม่บอกว่า พ่อเข้าตรวจอยู่ เราบอกว่าแล้วไม่มารับเราเหรอ
แม่เราบอกว่า "แม่ลืม ให้เราตามไปได้ไหม" เราเลยเอ๋อเลย น้ำตาซึม (เหมือนจะชินกับที่เจอ ๆ มา แต่ก็ไม่ชินสักครั้ง)
ครั้งนี้เเราโกรธ แต่ทำอะไรไม่ได้ เราก็ปล่อย มันเป็นแบบนี้บ่อยมาก ๆ และเวลานัดกับเรา เขาปล่อยให้เรารอหลายๆ ชม.
แต่กับลูกสาวเขา ...ไม่เคยให้รอเลยสักครั้ง
จนครั้งสุดท้าย เราช่วยแม่ขายของ และพี่สาวก็ช่วยนะ แต่เรื่องมันเกิดที่ลูกค้าก็สั่งของเราไป 8 ชิ้น เราบอกแม่คนแรกเลย
แต่แม่บอกว่า เราได้แค่ 6 ชิ้นนะ (ลูกค้าเราโอนเงินมาให้แล้ว จ่ายเงินค่าสินค้าเรียบร้อยแล้ว) จริง ๆ เรื่องมันจบแค่เราคืนเงินให้ลูกค้า
แต่เราเลยคุยกับแม่ว่าทำไมได้ไม่ครบละ ทั้ง ๆ ที่เราเห้นมันยังมีอีก แม่บอกว่าก็ลูกค้าพี่สาวสั่ง เราเลยบอกแม่ไปว่า เราสั่งก่อน
ไม่ใช่เหรอ มันเสียคำพูด มันไม่ดี แม่เงียบ แล้วบอกว่า เออๆ (แล้วตัดสายไป) เรานอนคิดถึงคืน จะว่าความรู้สึกตอนนั้น
เราโกรธแม่มาก เกลียดความรู้สึกแย่นี้มากๆ ไม่อยากเสียใจแล้ว ไม่อยากร้อง เราคิดทั้งคืน วันต่อมา เลยตัดสินใจ
ทักไปบอกพ่อ และแม่ดี ๆ ว่า
"เราตัดสินใจแล้วว่าจะตัดขาดกับที่บ้าน ไม่ต้องติดต่อ เราจะหาทางให้เอาเราออกจากทะเบียนบ้าน
ออกจากการเป็นบุตรของพวกเขา เราเริ่มทุกอย่างจาก 0 เราขอออกไปเอง เราตัดสินใจแล้ว"
**เรื่องที่เจอมันเยอะกว่านี้ และยิบย่อยมาก เลยไม่ได้ดึงมาเล่า
#เราอยากรู้ว่า ทำถูกไหม เราจะผิดมากไหม เราตัดสินใจถูกหรือเปล่า
#เราเป็นลูกที่แย่มากใช่ไหม #แล้วทำไมเขาไม่รักเราเลยละ
#มีพ่อแม่ที่ไหนเขาลืมลูกตัวเองได้บ่อยขนาดนี้ไหม ลืมว่ามีเราอยู๋
ตัดความสัมพันธ์กับพ่อแม่ ทำถูกแล้วใช่ไหม?
เราก็มองเป็นกลางในระดับหนึ่งแล้ว
เริ่มเลย....ครอบครัวเรามี 5 คน พ่อ แม่ พี่สาว พี่ชาย และเราเอง เราเกิดมาในครอบครัวที่เราคิดว่ามันสมบุรณ์
เพราะเรากับพี่สาว พี่ชาย ก็เล่นมาตั้งแต่เด็กๆ เราอายุ 25 พี่สาวห่างกับเรา 5 ปี พี่ชายห่างกันเรา 2 ปี
เริ่มแรกเลย ย้อนไปเมื่อ 6 ปีที่แล้ว (ที่ชัดๆ นะ) เรากำลังจะเข้าปี 1 ก่อนจะเข้ามันจะมีเวลาว่าง 3-4 เดือน
เราเลยไปหางานทำ จะได้งาน พอมีเงินประมาณ 20,000-30,000 เลยละ และค่าเทอม เทอมแรกป้าเราเป็นคนจ่ายให้
เราเลยเอาเงินที่ได้มาเก็บเพื่อจ่ายค่าเทอมในเทอมถัดไป เพื่อไม่อยากรบกวนพ่อกับแม่ (เรามีจ่าย เราก็เก็บ จะไม่รบกวนท่าน)
แต่พอหลังจากนั้น เงินเราก็หมด เพราะเราเรียน ไมไ่ด้ทำงาน และได้คุยกับที่บ้านว่า ขอเงินใช้เป็นสัปดาห์ สัปดาห์ละ 1500 บาท
แต่แม่บอกว่าไม่มีให้ ถ้าให้ก็ให้สัปดาห์ละ 1000 บาท และมีรถมอเตอร์ไซต์ 1คันที่ตกทอดมาให้เรา
เราก็ต้องโอเค กิจกรรมอื่น ๆ เราก็เก็บเงินจากส่วนนั้นใช้บ้าง
ถ้าจำเป้นจริง ๆ ก็ขอบ้าง (เขาก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง) จนต้องออกจากมหาลัย ตอนกำลังขึ้นปี 2 เทอม 2
เหตุการณ์ก็เริ่มเกิดขึ้น เพราะเราจำเป็นต้องออกจากมหาลัย และพี่สาวเป็นคนบงการชีวิต พี่สาวกับแม่ก็มาหอที่เราอยู่
มาเอารถมอเตอร์ไซต์คืน เราไม่ยอม เพราะมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เรามีแล้ว พี่สาวเลยเริ่มทำร้ายเรา โดยการตบตี
จิกหัว กระทืบ (แม่ไม่แม้แต่จะห้าม)(เราสู้ได้ไหม เราสู้ได้นะ เพราะเราแรงเยอะกว่า แต่เราไม่ทำ ผญ.) เรายอมจนทนไม่ไหว
เลยตัดสินใจ ง้างมือจะต่อย (เราเป็นทอม) แต่แม่มาห้ามไว้ แล้วผลักเราออกไป เราเลยถามแม่ไปว่า
ทำไมต้องที่เขาทำร้ายเรา แม่ไม่ห้าม แกเงียบ เราปล่อยโฮเลย แล้วก็ให้รถเขาไป ไล่พวกเขากลับบ้าน
ชีวิตเริ่มจาก 0 (ไม่มีเงิน ไม่มีทรัพย์สิน อะไรเลย) วันนั้นทั้งคืน เราเรียกสติได้ เพราะเราไม่มีอะไร
เราไปหางานในวันถัดไป แล้วก็ ได้งานทันที เราทำงานตัดที่บ้าน ไม่ติดต่อเลยระยะเวลา 2 ปี แต่ติดต่อกับพ่อ
นานๆ ครั้ง (เดือนละครั้ง มากสุด 2 ครั้ง)
หลังจาก 2 ปี แม่ก็มาหาเรื่องคุย แต่เราก็ไม่ได้อะไรแล้ว พ่อบอกให้กลับบ้านบ้าง
ก็เราโอเค ดีก็ได้ มันไม่ได้ทำให้เราลำบากมากนิ พอดีได้ ไม่เกิน 6 เดือน พี่สาวมาทำงานที่ อำเภอที่เราพักอยู่
แม่เลยขอเราให้พี่สาวมาอยู่ด้วย เราว่าได้ (เราเป้นคนยอมทุก ๆ อย่าง) เราก็ยกห้องเราให้ แล้วเราไปนอนกับเพื่อน
หอเรา เราจัดห้องให้เรียบร้อย และหอมีการสแกนนิ้ว เราต้องมานั่งรอพี่สาวเพื่อสแกนนิ้วให้เขาขึ้นไป
ปกติจะนัดกัน 2-3 ทุ่ม แต่เขามา 5 ทุ่ม-เที่ยงคืน เราเลยบอกแม่ว่าไม่ไหวแล้ว เราง่วง ช่วยพูดให้เขารีบกลับมาหน่อยได้ไหม
(แม่ก็ไม่พูดให้ จนเราพูดเอง) แล้วพี่สาวไปบอกแม่ว่าเราไล่ออกจากหอ ...(เราไมไ่ด้ไล่เลย พูดดีด้วยซ้ำ)
และแม่ก็โทรมาด่าเรา (ด่าแรงมาก พูด-กู ทั้งๆที่ไม่เคยพูด) ถึงขั้นบอกตัดเรา เราเลยร้องโฮอีกครั้ง
หลังจากนั้น เราก็ไม่ติดต่อกับที่บ้านอีกครั้งเป็นเวลา 1 ปีกว่า
***บ้านเรา กับ หอที่เราพัก อยู่ใน จังหวัดเดียวกัน คนละอำเภอ ใช้เวลาในการเดินทางประมาณ 1 ชม. ครึ่ง
จนล่าสุด เขาก็มาขอโทษให้หายโกรธ จนมาเรื่อยๆ และพี่สาวก็ย้ายไปทำงานที่ กทม. เขาก็ลืมเราบ้าง
ไม่สนใจเรา เวลาที่พี่สาวกลับบ้านมา เราก็ปล่อย (มันเก็บไว้ในใจนะแหละ) จนถึงปัจจุบัน ล่าสุด เราได้ทำงานบริษัทแห่งหนึ่ง
เงินเดือนดีมากๆ ชีวิตดีเลย ไปเที่ยวต่างประเทศได้ ให้เงินที่บ้านได้ (ชีวิตดีเลยแหละ) จนมาช่วงต้นปี 63
พ่อไม่สบาย คือมองไม่ค่อยเห็น เราเลยนัดหมอ พาไปหาหมอ จนเริ่มการักษา ต้องฉีดยาที่ตาทุกเดือน
เราก็พาแกไปตลอด จนเกิดเหตุการไวรัสขึ้น ทำให้พี่สาวกลับมาอยู๋บ้านอีกครั้งในระยะเวลา ความตอนนี้ก็ เดือนกว่าละ
เมื่อ 3 อาทิตย์ก่อน พี่สาวพาพ่อไปหาหมอเอง (เราก็ลางานเพื่อจะพาพ่อไปปกติอยู่แล้ว) ปกติเวลาพ่อมาหาหมอ พ่อจะเอารถยนต์
มารับเรา และครั้งนี้ เราก็คุยกันไว้แบบนั้น แต่ครั้งนี้พี่สาวมาด้วย เราก็คุยกับแม่ตลอดว่าถึงไหนแล้ว จนเขาถึง รพ.
มันเลยเวลานัด เราเลยโทรไป เขาไม่รับ ผ่านไป 1 ชม เราโทรไปใหม่ แม่บอกว่า พ่อเข้าตรวจอยู่ เราบอกว่าแล้วไม่มารับเราเหรอ
แม่เราบอกว่า "แม่ลืม ให้เราตามไปได้ไหม" เราเลยเอ๋อเลย น้ำตาซึม (เหมือนจะชินกับที่เจอ ๆ มา แต่ก็ไม่ชินสักครั้ง)
ครั้งนี้เเราโกรธ แต่ทำอะไรไม่ได้ เราก็ปล่อย มันเป็นแบบนี้บ่อยมาก ๆ และเวลานัดกับเรา เขาปล่อยให้เรารอหลายๆ ชม.
แต่กับลูกสาวเขา ...ไม่เคยให้รอเลยสักครั้ง
จนครั้งสุดท้าย เราช่วยแม่ขายของ และพี่สาวก็ช่วยนะ แต่เรื่องมันเกิดที่ลูกค้าก็สั่งของเราไป 8 ชิ้น เราบอกแม่คนแรกเลย
แต่แม่บอกว่า เราได้แค่ 6 ชิ้นนะ (ลูกค้าเราโอนเงินมาให้แล้ว จ่ายเงินค่าสินค้าเรียบร้อยแล้ว) จริง ๆ เรื่องมันจบแค่เราคืนเงินให้ลูกค้า
แต่เราเลยคุยกับแม่ว่าทำไมได้ไม่ครบละ ทั้ง ๆ ที่เราเห้นมันยังมีอีก แม่บอกว่าก็ลูกค้าพี่สาวสั่ง เราเลยบอกแม่ไปว่า เราสั่งก่อน
ไม่ใช่เหรอ มันเสียคำพูด มันไม่ดี แม่เงียบ แล้วบอกว่า เออๆ (แล้วตัดสายไป) เรานอนคิดถึงคืน จะว่าความรู้สึกตอนนั้น
เราโกรธแม่มาก เกลียดความรู้สึกแย่นี้มากๆ ไม่อยากเสียใจแล้ว ไม่อยากร้อง เราคิดทั้งคืน วันต่อมา เลยตัดสินใจ
ทักไปบอกพ่อ และแม่ดี ๆ ว่า
"เราตัดสินใจแล้วว่าจะตัดขาดกับที่บ้าน ไม่ต้องติดต่อ เราจะหาทางให้เอาเราออกจากทะเบียนบ้าน
ออกจากการเป็นบุตรของพวกเขา เราเริ่มทุกอย่างจาก 0 เราขอออกไปเอง เราตัดสินใจแล้ว"
**เรื่องที่เจอมันเยอะกว่านี้ และยิบย่อยมาก เลยไม่ได้ดึงมาเล่า
#เราอยากรู้ว่า ทำถูกไหม เราจะผิดมากไหม เราตัดสินใจถูกหรือเปล่า
#เราเป็นลูกที่แย่มากใช่ไหม #แล้วทำไมเขาไม่รักเราเลยละ
#มีพ่อแม่ที่ไหนเขาลืมลูกตัวเองได้บ่อยขนาดนี้ไหม ลืมว่ามีเราอยู๋