สวัสดีค่ะ จริงๆ เราแค่อยากได้พื้นที่ระบาย ที่จะไม่กระทบบุคคลในชีวิต เพราะถ้าไม่ระบายออกมา เราอึดอัดตายแน่ เหตุที่ไม่สามารถระบายในเฟสบุ๊คได้ เพราะ คนที่ให้เราอึดอัด คือคนโคตรใกล้ตัว ก็เลยไม่อยากให้เสียความรู้สึก
ปีนี้เราอายุ 32 แล้ว แต่แม่เราก็ไม่เคยเห็นว่าเราโตเลย เราเพิ่งซื้อบ้านกู้ร่วม กับแฟน แต่ยังไม่แต่งงาน(อันนี้เราทำไม่เหมาะสม) ทีนี้มีเหตุให้แฟนต้องไปประจำต่างจังหวัด 1 เดือน เราต้องอย๔่บ้านคนเดียว ซึ่งในหมู่บ้านเราตอนนี้มีเพื่อนบ้านอยู่ประมาณ 3-4 ครัวเรือน ซึ่งตัวเราเองสามารถอยู่คนเดียวได้ เราดูแลความปลอดภัยให้บ้านได้ เราไปทำงานเองได้ ขับมอเตอร์ไซค์เป็น ซึ่งเรายืนยันกับแม่หลายรอบมาก
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ แม่จะไปรับ ไปส่งเราทำงาน กลางวันจะมาอยู่เป็นเพื่อน กลางคืนจะจัดเวรมานอนกับเรา พ่อบ้าง น้องบ้าง แต่ส่วนใหญ่เป็นแม่ วันไหนเราเลิกงานช้าก็จะโทรจิกเรา อยู่ไหน ทำอะไร เมื่อไหร่จะกลับ คือโทรย้ำๆ 4-5 รอบ บางทีเราติดลูกค้าก็ไม่สามารถรับสายได้ ก็จะย้ำๆ อยู่แบบนั้น เวลามาบ้านเรา ก็จะมาบ่นนั้นนี่ จัดนู่นนั่นนี่ รดน้ำต้นไม้ เอาขยะไปทิ้ง แล้วก็จะมาพูดว่า วันๆ อยู่บ้านไม่ทำอะไรต้องรอให้แม่มาจัดการ ขาดแม่จะอยู่รอดมั๊ย ซึ่งเราย้ำตลอด ว่าเดี๋ยวเราทำเอง ขอเคลียร์งานก่อน และไม่เคยขอให้เขาทำ หรือจะเป็นเวลาเราจะไปทำงาน ก็จะขี่มอเตอร์ไซค์อีกคันนำเราไปส่งถึงออฟฟิส แล้วจะรอรับกลับ เท่านั้นไม่พอเอาเหตุผลที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนเราไปรบกวน น้อง รบกวนพี่ เช่น พี่เราทำงานแล้วเลิกเย็นก็ด่าพี่เราว่าเลิกเย็น แม่รีบจะมาอยู่กลับเรา ป่านนี้เรารอแล้ว คือเราไม่เคยรอ เราอยู่ได้ ชอบอยู่คนเดียวซะด้วยซ้ำ จนตอนนี้ พี่ๆ น้องๆ ไม่อยากมาหาเราแล้ว
ตัวแม่เองก็แก่ แต่ไม่เคยยอมรับตัวเอง ตาก็มองไม่เห็น ก็ยังจะขับรถมาส่งเรา กลางคืนก็ยังนอนเฝ้าเราตี 2-3 รอเราทำงาน เราก็ไม่ได้อยากให้แม่ต้องมาลำบาก
เราอึดอัดมากจริงๆ เรารู้สึกเป็นง่อย ขาดอิสระ วันไหนเลิกงานเร็วก็ไม่อยากเข้าบ้าน ทั้งๆ ที่เป็นบ้านเรา เพราะถ้าเข้าบ้านเร็ว แม่ก็รีบมาเฝ้าเราอีก แล้วก็เอาไปพูนั่นนู่นนี่ว่าเราอยู่คนเดียวไม่ได้ ทำไรไม่เป็น ต้องมาเฝ้า ทั้งๆ ที่เราออกจากบ้านไปเรียน 10 กว่าปี คนเดียว จนบางครั้งเราคิดไม่ดีว่าเรารำคาญแม่มากแล้วนะ เผลอด่าในใจก็มี ว่าจะอะไรกับเรานักหนา เราพยายามเอาคำพูดผู้ใหญ่มาคิดว่า เรามีพ่อ มีแม่คนเดียวนะ จะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก็ปล่อยท่านไป หรือท่านทำไปเพราะความเป็นห่วงนะ ดีกว่าไม่มีพ่อแม่ให้ห่วงนะ พยายามเอาความคิดพวกนี้มาปลอบความอึดอัด แต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย เราไปบอกพ่อว่าเราอึดอัดแม่นะ พ่อก็ช่วยพูด แต่กลายเป็นว่าพ่อโดนแม่ด่าว่าไม่รักลูกเป็นพ่อภาษาอะไร แล้วแม่ก็กลับมาเป็นแบบเดิม มานั่งน้อยอกน้อยใจว่าลูกไม่รัก ลูกไม่อยากอยู่ แม่นี่ไม่มีดีอะไรเลย สุดท้ายก็วนมาอีหรอบเดิม
คือมันเกินความเป็นห่วงไปแล้วสำหรับเรา ไม่ใช่ว่าเราตีตัวออกห่างนะ เราก้ไปกินข้าวบ้าน พ่อ-แม่เกือบทุกวัน แต่บางทีเราแค่อยากมีเวลาส่วนตัว ไม่ใช่มาโดนเฝ้าทุกวันแบบนี้
มีวิธีคิดทางบวกให้เราหายอึดอัดมั๊ยคะ ว่ามันคือความเป็นห่วงของคนเป็นแม่ เราไม่เป็นตัวของตัวเองเลย
ขอวิธีคิดบวก รู้สึกอึดอัด ขาดอิสระ
ปีนี้เราอายุ 32 แล้ว แต่แม่เราก็ไม่เคยเห็นว่าเราโตเลย เราเพิ่งซื้อบ้านกู้ร่วม กับแฟน แต่ยังไม่แต่งงาน(อันนี้เราทำไม่เหมาะสม) ทีนี้มีเหตุให้แฟนต้องไปประจำต่างจังหวัด 1 เดือน เราต้องอย๔่บ้านคนเดียว ซึ่งในหมู่บ้านเราตอนนี้มีเพื่อนบ้านอยู่ประมาณ 3-4 ครัวเรือน ซึ่งตัวเราเองสามารถอยู่คนเดียวได้ เราดูแลความปลอดภัยให้บ้านได้ เราไปทำงานเองได้ ขับมอเตอร์ไซค์เป็น ซึ่งเรายืนยันกับแม่หลายรอบมาก
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ แม่จะไปรับ ไปส่งเราทำงาน กลางวันจะมาอยู่เป็นเพื่อน กลางคืนจะจัดเวรมานอนกับเรา พ่อบ้าง น้องบ้าง แต่ส่วนใหญ่เป็นแม่ วันไหนเราเลิกงานช้าก็จะโทรจิกเรา อยู่ไหน ทำอะไร เมื่อไหร่จะกลับ คือโทรย้ำๆ 4-5 รอบ บางทีเราติดลูกค้าก็ไม่สามารถรับสายได้ ก็จะย้ำๆ อยู่แบบนั้น เวลามาบ้านเรา ก็จะมาบ่นนั้นนี่ จัดนู่นนั่นนี่ รดน้ำต้นไม้ เอาขยะไปทิ้ง แล้วก็จะมาพูดว่า วันๆ อยู่บ้านไม่ทำอะไรต้องรอให้แม่มาจัดการ ขาดแม่จะอยู่รอดมั๊ย ซึ่งเราย้ำตลอด ว่าเดี๋ยวเราทำเอง ขอเคลียร์งานก่อน และไม่เคยขอให้เขาทำ หรือจะเป็นเวลาเราจะไปทำงาน ก็จะขี่มอเตอร์ไซค์อีกคันนำเราไปส่งถึงออฟฟิส แล้วจะรอรับกลับ เท่านั้นไม่พอเอาเหตุผลที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนเราไปรบกวน น้อง รบกวนพี่ เช่น พี่เราทำงานแล้วเลิกเย็นก็ด่าพี่เราว่าเลิกเย็น แม่รีบจะมาอยู่กลับเรา ป่านนี้เรารอแล้ว คือเราไม่เคยรอ เราอยู่ได้ ชอบอยู่คนเดียวซะด้วยซ้ำ จนตอนนี้ พี่ๆ น้องๆ ไม่อยากมาหาเราแล้ว
ตัวแม่เองก็แก่ แต่ไม่เคยยอมรับตัวเอง ตาก็มองไม่เห็น ก็ยังจะขับรถมาส่งเรา กลางคืนก็ยังนอนเฝ้าเราตี 2-3 รอเราทำงาน เราก็ไม่ได้อยากให้แม่ต้องมาลำบาก
เราอึดอัดมากจริงๆ เรารู้สึกเป็นง่อย ขาดอิสระ วันไหนเลิกงานเร็วก็ไม่อยากเข้าบ้าน ทั้งๆ ที่เป็นบ้านเรา เพราะถ้าเข้าบ้านเร็ว แม่ก็รีบมาเฝ้าเราอีก แล้วก็เอาไปพูนั่นนู่นนี่ว่าเราอยู่คนเดียวไม่ได้ ทำไรไม่เป็น ต้องมาเฝ้า ทั้งๆ ที่เราออกจากบ้านไปเรียน 10 กว่าปี คนเดียว จนบางครั้งเราคิดไม่ดีว่าเรารำคาญแม่มากแล้วนะ เผลอด่าในใจก็มี ว่าจะอะไรกับเรานักหนา เราพยายามเอาคำพูดผู้ใหญ่มาคิดว่า เรามีพ่อ มีแม่คนเดียวนะ จะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก็ปล่อยท่านไป หรือท่านทำไปเพราะความเป็นห่วงนะ ดีกว่าไม่มีพ่อแม่ให้ห่วงนะ พยายามเอาความคิดพวกนี้มาปลอบความอึดอัด แต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย เราไปบอกพ่อว่าเราอึดอัดแม่นะ พ่อก็ช่วยพูด แต่กลายเป็นว่าพ่อโดนแม่ด่าว่าไม่รักลูกเป็นพ่อภาษาอะไร แล้วแม่ก็กลับมาเป็นแบบเดิม มานั่งน้อยอกน้อยใจว่าลูกไม่รัก ลูกไม่อยากอยู่ แม่นี่ไม่มีดีอะไรเลย สุดท้ายก็วนมาอีหรอบเดิม
คือมันเกินความเป็นห่วงไปแล้วสำหรับเรา ไม่ใช่ว่าเราตีตัวออกห่างนะ เราก้ไปกินข้าวบ้าน พ่อ-แม่เกือบทุกวัน แต่บางทีเราแค่อยากมีเวลาส่วนตัว ไม่ใช่มาโดนเฝ้าทุกวันแบบนี้
มีวิธีคิดทางบวกให้เราหายอึดอัดมั๊ยคะ ว่ามันคือความเป็นห่วงของคนเป็นแม่ เราไม่เป็นตัวของตัวเองเลย