สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราเลยค่ะ หากทำผิดพลาดหรือเขียนไม่รู้เรื่องอะไรต้องขออภัยด้วยนะคะ
เริ่มเรื่องเลยคือ เรามีเพื่อนคนนึงที่เป็นโรคแบบนี้ค่ะ แต่อาการเขาเข้าขั้นหนักเหลือเกินจนบางทีเรารู้สึกว่าเราไม่สามารถที่จะทนอยู่รับทัศนคติด้านลบของเขาได้ไหวจริงๆ เขาเป็นไบโพลาร์ด้วยค่ะและไปหาหมอมาหลายปีแล้ว อาการเหมือนจะดีขึ้นแต่ล่าสุดเขาก็กลับมาหดฟู่อีกแล้ว และรอบนี้หนักมากจนต้องดรอปเรียนไปปีนึงเลยค่ะ
เราเป็นห่วงเพื่อนคนนี้มากๆเลยค่ะ และเราก็ทำพลาดอย่างรุนแรงเมื่อเราเอาตัวเองเข้าไปทุ่มกับเขามากเกินไป จนมาถึงจุดที่เราเกือบเป็นบ้า ไปทำงานไม่ได้ นั่งร้องไห้ทั้งวันอยู่คนเดียวเพราะเราเห็นเพื่อนกรีดข้อมือแบบ เฉือนรัวๆๆๆๆๆ เสียงคัตเตอร์บาดเนื้อดังฟืบๆยังดังวนเวียนในหัวเราจนถึงทุกวันนี้ กับเขาเอาสายชาร์จโทรศัพท์มารัดคอตัวเอง เขาไม่ได้หวังตายแต่หวังโมเม้นต์ตอนขาดอากาศแล้วตัวชา(เราคอลคุยกันแล้วเปิดกล้อง) เราต้องทนฟังเสียงเขาตอนขาดอากาศไปจนถึงเช้า แล้วเช้าวันนั้นเราต้องไปทำงาน...
สติแตกค่ะ ทำงานไม่รู้เรื่อง เราดิ่งขั้นสุดทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่ก็ได้คนที่บ้านมาช่วยปลอบหลังจากที่เราเล่าเรื่องให้ฟัง(แถมโดนบอกให้ถอยออกมาจากเพื่อนคนนั้นด้วยค่ะ)
ทุกวันนี้เราพยายามห่างออกมาจากเขานิดหน่อย ปิดการรับรู้ไปบางส่วน แต่ไม่ถึงกับหายไป เราเป็นเพื่อนเพียงไม่กี่คนที่เหลือของเขาน่ะค่ะที่ยังอยู่ (เพราะคนอื่นพอเจอเขาดิ่งใส่ก็เฟดตัวหายกันไปหมดเลย)
คำถามคือ ณ ตอนนี้เราสามารถทำอะไรได้บ้างเพื่อช่วยเขาคะ เขายังคงมีความคิดที่อยากตายอยู่ทุกวัน ยิ่งตอนนี้ช่วงโควิด มหาลัยให้เรียนที่บ้าน ยิ่งทำเขาประสาท-เลยค่ะ
ถ้าเขาอยากตายจริงๆเราควรปล่อยเขามั้ยคะ.. การที่เรารั้งเขาไว้เหมือนทำให้เขาทรมานเลย
ขอบพระคุณทุกคนที่อ่านมาจนจบนะคะ เราไม่รู้ว่าเราแท็กถูกมั้ย ; -; ถ้าแท็กผิดต้องขอโทษด้วยค่ะ
ควรทำยังไงดีเมื่อมีเพื่อนเป็นโรคซึมเศร้า
เริ่มเรื่องเลยคือ เรามีเพื่อนคนนึงที่เป็นโรคแบบนี้ค่ะ แต่อาการเขาเข้าขั้นหนักเหลือเกินจนบางทีเรารู้สึกว่าเราไม่สามารถที่จะทนอยู่รับทัศนคติด้านลบของเขาได้ไหวจริงๆ เขาเป็นไบโพลาร์ด้วยค่ะและไปหาหมอมาหลายปีแล้ว อาการเหมือนจะดีขึ้นแต่ล่าสุดเขาก็กลับมาหดฟู่อีกแล้ว และรอบนี้หนักมากจนต้องดรอปเรียนไปปีนึงเลยค่ะ
เราเป็นห่วงเพื่อนคนนี้มากๆเลยค่ะ และเราก็ทำพลาดอย่างรุนแรงเมื่อเราเอาตัวเองเข้าไปทุ่มกับเขามากเกินไป จนมาถึงจุดที่เราเกือบเป็นบ้า ไปทำงานไม่ได้ นั่งร้องไห้ทั้งวันอยู่คนเดียวเพราะเราเห็นเพื่อนกรีดข้อมือแบบ เฉือนรัวๆๆๆๆๆ เสียงคัตเตอร์บาดเนื้อดังฟืบๆยังดังวนเวียนในหัวเราจนถึงทุกวันนี้ กับเขาเอาสายชาร์จโทรศัพท์มารัดคอตัวเอง เขาไม่ได้หวังตายแต่หวังโมเม้นต์ตอนขาดอากาศแล้วตัวชา(เราคอลคุยกันแล้วเปิดกล้อง) เราต้องทนฟังเสียงเขาตอนขาดอากาศไปจนถึงเช้า แล้วเช้าวันนั้นเราต้องไปทำงาน...
สติแตกค่ะ ทำงานไม่รู้เรื่อง เราดิ่งขั้นสุดทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่ก็ได้คนที่บ้านมาช่วยปลอบหลังจากที่เราเล่าเรื่องให้ฟัง(แถมโดนบอกให้ถอยออกมาจากเพื่อนคนนั้นด้วยค่ะ)
ทุกวันนี้เราพยายามห่างออกมาจากเขานิดหน่อย ปิดการรับรู้ไปบางส่วน แต่ไม่ถึงกับหายไป เราเป็นเพื่อนเพียงไม่กี่คนที่เหลือของเขาน่ะค่ะที่ยังอยู่ (เพราะคนอื่นพอเจอเขาดิ่งใส่ก็เฟดตัวหายกันไปหมดเลย)
คำถามคือ ณ ตอนนี้เราสามารถทำอะไรได้บ้างเพื่อช่วยเขาคะ เขายังคงมีความคิดที่อยากตายอยู่ทุกวัน ยิ่งตอนนี้ช่วงโควิด มหาลัยให้เรียนที่บ้าน ยิ่งทำเขาประสาท-เลยค่ะ
ถ้าเขาอยากตายจริงๆเราควรปล่อยเขามั้ยคะ.. การที่เรารั้งเขาไว้เหมือนทำให้เขาทรมานเลย
ขอบพระคุณทุกคนที่อ่านมาจนจบนะคะ เราไม่รู้ว่าเราแท็กถูกมั้ย ; -; ถ้าแท็กผิดต้องขอโทษด้วยค่ะ