เราอยากรู้วิธีทำยังไงให้ไม่นึกถึงอดีต หรือทำยังไงให้ภาพเก่าๆไม่กลับเข้ามาในหัว

คือเราพูดเลยว่าครอบครัวเรามี พี่ เรา น้อง และ แม่ เรารู้ว่าแมาึทำงานหนักเพื่อส่งเราเรียนแต่แม่เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆเป็นคนโมโหร้ายตั้งแต่จำได้ก็ประมาณเราอยู่ ป.2แม่จะตีเราก่อนไปโรงเรียนทุกวันไม่พอใจอะไรก็ตีแค่เราคนเดียว เพราะเราเป็นเด็กไม่พูด ขี้กลัวมากในตอนนั้น แม่พูดอะไรเชื่อหมด เค้าทำร้ายเราเรื่อยจน ป.3 เค้าเปาเสื้อผ้าเราสองครั้ง เอาสิ่งของแข็งมาทุบหัวเรา จนหัวแตกได้เย็บแผลบ่อยมาก เราเจ็บตัวเพราะแม่ตลอด เหมือนแม่มีเราเป็นที่ระบายจนตอน ป.5 เราทำงานอยู่แม่ไม่พอใจก็เอาไม่กวาดที่แข็งมากมาตีที่ข้อมือเรามันเจ็บมากเค้าทำอย่างนั้นกับเราทุกวันทุบตี ด่า ทำร้าย จนกระทั่งเราเริ่มเถียง เถียง และเถียงมาตลอดจน ม.1 พี่เราท้องแล้วมาตีเราตีแบบกะให้ตาย แม่ยืนนิ่งๆแล้วพูดว่าตีมันให้ตายไปเลย ถ้าไม่ตายจะเอาคนมาตีเพิ่ม แล้วตอน ม.2แม่ก็เอามีดมาไล่ฟันเราบ้างเหมือนจะทำให้เราตายแต่ก็ไม่ พูดแค่ว่าถ้าทำแบ้วไม่ติดคุกทำไปนานแล้ว จนเรา ม.3 แม่เริ่มตีเราให้คนอื่นเห็น ตีที่ตลาดบ้างไรบ้าง เหมือนความรู้สึกในตอนนั้นแม่คิดว่ามันเท่มากตีเรามี่ตลาดได้ จนพ่อค้า แม้า ค้องมาห้าม จนถึงปัจจุบันเราโดนพี่เราทำร้ายร่างกายบ่อยมากแล้วแม่ก็เหมือนเดิมยืนอยู่นิ่งแล้วพูดแต่คำเดิมว่าทำให้มันตายๆไปเลย จนกระทั่งเราทนคำพูดพวกนี้ไม่ได้เราเลยกินยาฆ่าตัวตาย เรากินพารา70กว่าเม็ดอ่ะ แต่มันไม่ตายไงเราคุยสรุปเราเข้าโรงบาล เราไม่พุดกับใตร หมอมาก็ถามว่าทำไมถึงทำแบบนี้เราเลยตอบไปว่าก็แค่อยากตาย หมอก็ถามทำไมถึงอยากตาย เราก็เลยเล่าทุกอย่างให้หมอฟัง เราบอกว่าล้างท้องเสร็จแล้วอยากกลับบ่านแต่หมอบอกไม่ให้กลับต้องนอนรอดูอาการจนกระทั่งนอนไปได้ 4 วันเนสไม่อยากคุยกับแม่เรารู้ว่าแม่เสียใจ แต่เราก็เสียใจเหมือนกัน อาการของเราแย่มากจนต้องพบิจตแพทย์ หมอก็ถามเหมือนว่าทำไมถึงทำแบบนี้ไม่เสียดายชีวิตเหรอ เราเลยเล่าทุดอย่างให้หมอฟัง แล้วหมอก็บอกให้ออกไปนอจ้างนอกแล้วหมอก็คุยกับแม่ แม่ก็เดินออกมาแบบซึมๆ เพราะตอนที่ที่เราคุยกับหมอ เราพุดแค่ว่า แม่บอกอยากให้หนูตาย หนุเลยจะตายตามใจแม่ จนเราออกจากโรงบาล แม่ก็พูดดีด้วยเหมือนรู้สึกผิดเราก็ให้อภัยตลอดนะ แต่เราไม่เคยคิดว่าสิ่งที่แม่ทำกับเราตั้งแต่เด็กจนปัจจุบันมันจะย้อนกลับมา สมมติเรานั่งอยู่หน้ากระจกคุยกับแม่สนุกๆ เรามองเราในกระจถภาพทุกอย่างที่เราลืมมันก็กลับมา แบบสมมติเรายิ่มอยุ่พอภาพกลับมาในใจเราก็มีแต่คำว่าเกลียดแม่ ทุกอย่างเราก็ไม่โทษว่าแม่ผิดหรอก แต่_าพเดิมๆกลับมาจนเราเครียด ตั้งแต่ออกจากโรงบาลมาเรานอนแค่วันละสองชั่วโมงจนหมอต้องจ่ายยานอนหลับมาให้เรา เรารู้ว่าโรคซึมเศร้าเป็นอะไรที่น่ากลัว แต่เรากับมาเป็น ที่เราพุดมาคือความจริง สรุปแล้วตามหัวข้อเลยค่ะทำไงให้สมองไม่คิดถึงมัน #สิ่งแม่พูดกับเรามาตลอดคือคำว่ากูเกลียด