นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราโมโหและท้อ
เราคุยกับครอบครัวว่าให้ช่วยๆกันทำ
ไม่ใช่ให้เรากับพ่อทำอยู่2คน
แต่ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีใครคิดจะทำ
ที่เกริ่นไปข้างบนคือเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าขอพื้นที่ระบาย+ปรึกษาหน่อยค่ะ
เรามีพี่น้อง3คนเป็นญ.หมดเลย มีเราลูกคนสุดท้อง กับพี่คนโตที่อยู่บ้านกับพ่อแม่ พี่คนกลางไปอยู่กทม.
เราทำงานบ้านรับผิดชอบ40%ในบ้าน พ่อทำอีก60%
เราจะทำพวกกวาดบ้าน ซักผ้าให้ตัวเองกับพี่สาว ล้างจาน หุงข้าว เก็บโต๊ะอาหาร เช็ดโต๊ะ เลี้ยงแมว ล้างห้องน้ำ เช็ดทำความสะอาดภายในบ้าน
พ่อจะทำกวาดใบไม้ ล้างหม้อข้าว ล้างจาน ปัดหยากไย่ ซื้อของเข้าบ้าน ซ่อมของ เปลี่ยนหลอดไฟ เลี้ยงแมว ซักผ้าให้แม่และตัวเอง ทำอาหาร ตัดวัขพืขต้นไม้ในบ้าน ทิ้งขยะ เยอะมากมีอีกที่เราไม่รู้แต่พ่อชอบทำเกือบวัน
งานบ้านเราทำอย่างนี้ไม่คิดปริปากบ่น คิดและท่องสะกดจิตตัวเองว่า พี่สาวเราต้องทำงานวันเว้นวัน พอทำงานวันนึง ก็ให้นอนพักวันนึง อีกอย่างพี่เราทำช่องยูทูป วันที่ไม่ได้ทำงานก็จะตัดต่อวิดีโอทั้งวัน แค่ออกมาอาบน้ำกินข้าว เข้านอน
เราก็อดทนทำงานบ้าน แต่มันมาเหนื่อยจริงๆตรงพ่อมาใช้งานเราเพิ่มจากเดิม เราทำเหนื่อยอยู่แล้ว เราต้องไปลากกิ่งไม้ ไปกวาดใบไม้ เสร็จแล้วยังใช้เราต่ออีกเรื่อยๆๆๆ
เราก็เลยลงอารมณ์ที่พ่อว่าให้ใช้งานลูกคนอื่นบ้าง พี่เราก็อยู่ พ่อก็บแกพี่เรากลับมาจากทำงานเหนื่อยๆให้เราทำนั่นแหละ เราก็เถียงว่าเราเหนื่อยอย่าใช้แต่เรา คือมันอัดอั้น ทำมาก็เยอะ ทำทุกวัน เราก็คิดว่าพ่อก็เหนื่อยพ่อถึงเรียกเรามาช่วย แต่พี่สาวเราก็อยู่ไง แค่ออกแรงแค่นี้ไม่ได้เลยหรอ เราจะร้องไห้อ่ะ
พ่อก็ซึมไปเลย เราโกรธพี่สาว พี่ฟังพี่ก็ไม่รู้สึกอะไร ก็แหย่ว่า ลูกรักของพ่อทำพ่อเสียใจ
เราจะร้องไห้ค่ะ
เหมือนเราทำให้พ่อเครียด ขณะเดียวกับพี่สาวก็ไม่มีจิตสำนึก
ไม่ไหวค่ะ วนลูปมาก สรุปคือพ่อพูดเรื่องความเสียสละ เราไม่อิน แต่ที่เราทนทำงานบ้านจนไม่มีดวลาของตัวเอง ไม่ได้อ่านหนังสือ ไม่ได้เล่นเกม ไม่ได้ติวหรืออะไร เราก็อยากแบ่งเบาภาระท่าน เราทนทำต่อไป คิดว่าผลความดีจะช่วยอะไรได้บ้าง คงช่วยได้นะ.
ทำไมงานบ้านมีแต่เราที่เหนื่อย
เราคุยกับครอบครัวว่าให้ช่วยๆกันทำ
ไม่ใช่ให้เรากับพ่อทำอยู่2คน
แต่ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีใครคิดจะทำ
ที่เกริ่นไปข้างบนคือเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าขอพื้นที่ระบาย+ปรึกษาหน่อยค่ะ
เรามีพี่น้อง3คนเป็นญ.หมดเลย มีเราลูกคนสุดท้อง กับพี่คนโตที่อยู่บ้านกับพ่อแม่ พี่คนกลางไปอยู่กทม.
เราทำงานบ้านรับผิดชอบ40%ในบ้าน พ่อทำอีก60%
เราจะทำพวกกวาดบ้าน ซักผ้าให้ตัวเองกับพี่สาว ล้างจาน หุงข้าว เก็บโต๊ะอาหาร เช็ดโต๊ะ เลี้ยงแมว ล้างห้องน้ำ เช็ดทำความสะอาดภายในบ้าน
พ่อจะทำกวาดใบไม้ ล้างหม้อข้าว ล้างจาน ปัดหยากไย่ ซื้อของเข้าบ้าน ซ่อมของ เปลี่ยนหลอดไฟ เลี้ยงแมว ซักผ้าให้แม่และตัวเอง ทำอาหาร ตัดวัขพืขต้นไม้ในบ้าน ทิ้งขยะ เยอะมากมีอีกที่เราไม่รู้แต่พ่อชอบทำเกือบวัน
งานบ้านเราทำอย่างนี้ไม่คิดปริปากบ่น คิดและท่องสะกดจิตตัวเองว่า พี่สาวเราต้องทำงานวันเว้นวัน พอทำงานวันนึง ก็ให้นอนพักวันนึง อีกอย่างพี่เราทำช่องยูทูป วันที่ไม่ได้ทำงานก็จะตัดต่อวิดีโอทั้งวัน แค่ออกมาอาบน้ำกินข้าว เข้านอน
เราก็อดทนทำงานบ้าน แต่มันมาเหนื่อยจริงๆตรงพ่อมาใช้งานเราเพิ่มจากเดิม เราทำเหนื่อยอยู่แล้ว เราต้องไปลากกิ่งไม้ ไปกวาดใบไม้ เสร็จแล้วยังใช้เราต่ออีกเรื่อยๆๆๆ
เราก็เลยลงอารมณ์ที่พ่อว่าให้ใช้งานลูกคนอื่นบ้าง พี่เราก็อยู่ พ่อก็บแกพี่เรากลับมาจากทำงานเหนื่อยๆให้เราทำนั่นแหละ เราก็เถียงว่าเราเหนื่อยอย่าใช้แต่เรา คือมันอัดอั้น ทำมาก็เยอะ ทำทุกวัน เราก็คิดว่าพ่อก็เหนื่อยพ่อถึงเรียกเรามาช่วย แต่พี่สาวเราก็อยู่ไง แค่ออกแรงแค่นี้ไม่ได้เลยหรอ เราจะร้องไห้อ่ะ
พ่อก็ซึมไปเลย เราโกรธพี่สาว พี่ฟังพี่ก็ไม่รู้สึกอะไร ก็แหย่ว่า ลูกรักของพ่อทำพ่อเสียใจ
เราจะร้องไห้ค่ะ
เหมือนเราทำให้พ่อเครียด ขณะเดียวกับพี่สาวก็ไม่มีจิตสำนึก
ไม่ไหวค่ะ วนลูปมาก สรุปคือพ่อพูดเรื่องความเสียสละ เราไม่อิน แต่ที่เราทนทำงานบ้านจนไม่มีดวลาของตัวเอง ไม่ได้อ่านหนังสือ ไม่ได้เล่นเกม ไม่ได้ติวหรืออะไร เราก็อยากแบ่งเบาภาระท่าน เราทนทำต่อไป คิดว่าผลความดีจะช่วยอะไรได้บ้าง คงช่วยได้นะ.