เราคุยกับคนๆนึง(ยังไม่ได้คบ) เค้าไม่มีเวลาให้เราเลย เค้าบอกว่าต้องทำงาน ยุ่งไม่มีเวลาตอบ ถ้าได้คุยกันก็คือพี่เค้าพิมพ์มา เราตอบวิต่อวิ จู่ๆนางนึกอยากจะหายก็หายไปเลย เป็นแบบนี้บ่อยมาก ตอนแรกเราก็เช้าใจนะ รอได้ รอเค้าแค่คนเดียวด้วย จนมีวันนึงเค้าหายไปเลยทั้งวัน ไม่อ่านข้อความเราเลย เราเลยทักไปบอกว่า พี่ยังอยากมีเราอยู่มั้ย ยังอยากคุยกันอย่างรึเปล่า พี่เค้าตอบกลับมาว่า
ก็พยายามหาเวลามาคุยแล้วนะ ถ้าเราเหงาก็ไม่ได้ห้ามให้ไปคุยกับคนอื่น เพราะพี่ไม่มีเวลาจริงๆ ไม่ต้องรอพี่เพราะพี่จะไม่โกรธเลย
ตอนนั้นคือจุกมาก เจ็บเหมือนโดนตบหน้ากลางตลาด กลายเป็นว่าเรางี่เง่า เอาแต่ใจ กลายเป็นเราที่รู้สึกผิด เราเลยขอโทษเค้า พี่เค้าก็เหมือนจะง้อเรา แต่สุดท้ายทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิมจนถึงวันนี้
อยากมูฟออนออกจากตรงนี้มาก แต่พอนางทักมาว่าเหนื่อยจัง อยากกอด ในใจก็คิดว่า แล้วเป็นแบบนี้จะกล้าเลิกกับแกได้ไงวะ
เราควรทำไงดีคะ สิไปต่อหรือสิพอส่ำนี้ ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้คุยกันเลย;-;
คิดยังไงกับประโยคที่ว่า ไม่ได้ขอให้รอนะ
ก็พยายามหาเวลามาคุยแล้วนะ ถ้าเราเหงาก็ไม่ได้ห้ามให้ไปคุยกับคนอื่น เพราะพี่ไม่มีเวลาจริงๆ ไม่ต้องรอพี่เพราะพี่จะไม่โกรธเลย
ตอนนั้นคือจุกมาก เจ็บเหมือนโดนตบหน้ากลางตลาด กลายเป็นว่าเรางี่เง่า เอาแต่ใจ กลายเป็นเราที่รู้สึกผิด เราเลยขอโทษเค้า พี่เค้าก็เหมือนจะง้อเรา แต่สุดท้ายทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิมจนถึงวันนี้
อยากมูฟออนออกจากตรงนี้มาก แต่พอนางทักมาว่าเหนื่อยจัง อยากกอด ในใจก็คิดว่า แล้วเป็นแบบนี้จะกล้าเลิกกับแกได้ไงวะ
เราควรทำไงดีคะ สิไปต่อหรือสิพอส่ำนี้ ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้คุยกันเลย;-;