**** หนีอับอาย ****

ว่าพลางทางชมคณานก โผนผกจับไม้อึงมี่ เบญจวรรณจับวัลย์ชาลี เหมือนวันพี่ไกลสามสุดามา นางนวลจับนางนวลนอน เหมือนพี่แนบนวลสมรจินตะหรา จากพรากจับจากจำนรรจา เหมือนจากนางสะการะวาตี แขกเต้าจับเต่าร้างร้อง เหมือ

บัดนั้น  ประสันตาแสนกลคนขยัน   ทำตกใจทูลองค์พระทรงธรรม์  ข้าสำคัญมั่นคงอยู่ดงนี้   ด้วยช้างบาทย่างทีสะเทิน  เดินเกินตำบลมาพ้นที่   เขาว่าดงหน้าก็ยังมี  จึงจะชี้ทูลเช

บัดนั้น ประสันตาแสนกลคนขยัน   ทำตกใจทูลองค์พระทรงธรรม์ ข้าสำคัญมั่นคงอยู่ดงนี้   ด้วยช้างบาทย่างทีสะเทิน เดินเกินตำบลมาพ้นที่   เขาว่าดงหน้าก็ยังมี จึงจะชี้ทูลเชิญให้ทัศน

ไม่เคยเป็นน่าสนุกสนาน พระกุมารเพลินจิตพิศวง ออกวิ่งเต้นเล่นทรายสบายองค์ แล้วโดดลงเล่นมหาชลาลัย ด้วยหน่อนาถชาติเชื้อผีเสื้อสมุทร ดำไม่ผุดเลยทั้งวันก็กลั้นได้ ยิ่งถูกน้ำกำลังยิ่งเกรียงไกร เกี่ยวเลี้ยงไล

ระลอกซัดพลัดเข้าในปากฉลาม ลอดออกตามซีกเหงือเสลือกสลน เห็นฝูงเหงือกเกลือกกลิ้งมากลางชล คิดว่าคนมีหางเหมือนอย่างปลา ครั้นถามไถ่ไม่พูดก็โผนจับ ดูกลอกกลับกลางน้ำปล้ำมัจจฉา ครั้นจับได้ให้ระแวงแคลงวิญญาณ์ เ