อายุ31ปี รู้สึกชีวิตล้มเหลว ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีความมั่นคงให้ตัวเอง ใครเป็บแบบนี้บ้าง เริ่มจัดการตัวเองยังไง

ตามหัวข้อเลยค่ะ เรารู้สึกว่าชีวิตล้มเหลว เพราะอายุตั้ง31ปีแล้ว แต่กลับรู้สึกชีวิตไม่มีความมั่นคงเอาซะเลยเพราะ...
 >>งานที่ทำสัมผัสได้ถึงความไม่มั่นคงเลยสักนิด (ก็ บ.เอกชน อ่ะเนอะ ยิ่งเจอวิกฤตโควิด-19 แบบนี้)  รับคนเข้า ไล่คนออก รู้สึกแย่ทุกครั้งที่ต้องแจ้งให้พนักงานคนนึงออกจากบริษัท โดยที่เขาไม่มีความผิด เพียงเพราะเจ้าของบริษัทต้องการให้เอาออก ซึ่งไม่รู้ว่าเวรกรรมจะถึงคิวตัวเองเมื่อไหร่ อยากจะหางานใหม่ แต่ในยามวิกฤตแบบนี้ยื่นใบสมัครไปกี่ที่ก็เงียบ (เราเป็นHR) ตอนนี้ก็เหมือนคนตกงานไปแล้วครึ่งนึง
>>ตั้งแต่เรียนจบมา พยายามสอบเข้าราชการก็ไม่ติดสักที่ (คงเป็นเพราะความเก่งเราไม่มากพอที่จะสอบติด) สอบหลายสนามรวบๆค่าสอบที่เสียไปแล้วน่าจะมากกว่าเงินเก็บที่เรามีอยู่ตอนนี้ด้วยซ้ำ แต่ก็ยังคงดั้นด้นสอบต่อไป เพราะดูเป็นอาชีพเดียวที่มั่นคงสุด แม้ในยามวิกฤตโควิด-19 ก็ยังคงมีเงินเดือนกิน ไม่ต้องเสี่ยงตกงาน อยู่ทำได้ยันเกษียณ ตอนนี้กลัวอนาคตจะลำบากมากกก
>>มองดูเพื่อนๆแต่งงาน มีครอบครัวมีลูกมีธุรกิจ ติดราชการ แต่หันกลับมามองที่ตัวเองแล้วหดหู่ ไปงานแต่งเพื่อน เป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เพื่อนๆจนเกือบครบทุกคนที่เรียนด้วยกันมา แต่ตัวเองคบกับแฟนมา8ปีไร้วี่แววว่าจะได้แต่ง (เสียใจมากที่ตัดสินใจพลาดแอบมาอยู่กับเขากอนแต่งโดยที่พ่อแม่เราไม่รู้ เรารู้สึกบาปมาก)แฟนเราใช้ชีวิตชิวล์มากไม่ทุกข์ไม่ร้อนคงเป็นเพราะบ้านเขาคอยสปอร์ยทุกอย่าง เขาบอกชีวิตเขาไม่เคยลำบาก(บ้านแฟนทำสวนยาง+สวนผลไม้นิดหน่อยตามวิถีคนใต้) เราอยากเดินออกมาจากเขาหลายรอบแต่ไม่รู้ทำไมใจไม่แข็งพอ อีก2ปีถ้ายังไม่แต่งเราคงต้องถอยออกมาจริวๆ
 >>อายุขนาดนี้แต่เงินเก็บแทบไม่มี เรื่องนี้เครียดมากรองจากเรื่องงานที่ไม่มั่นคง ทำยังไงถึงจะเก็บเงินอยู่เราได้เงินเดือนไม่เยอะประมาณสองหมื่นนิดๆ เป็นคนไม่เที่ยว ไม่แต่งตัว เสื้อผ้าส่วนใหญ่จะซื้อมือสอง ส่งเงินให้พ่อแม่ทุกเดือนแต่ก็ไม่ได้ให้เยอะนะ มีหนี้ กยศ.ที่ชำระเป็นรายปี และหนี้บัตรเครดิตไม่เท่าไหร่ไม่มีหนี้บ้านหนี้รถเพราะไม่ได้ซื้อแต่ก็อยากได้รถยนต์นะ เห็นคนอื่นมีก็อยากมีมั่ง เพราะดูเป็นคนไม่มีทรัพย์เป็นของตัวเองเลย งงใจตัวเองว่าเงินไปไหนหมดทำไมเก็บเงินไม่ได้ 
>>เราควรเรียนต่อ ป.โท ตามสายงานที่ตัวเองทำดีมั้ยถ้าจะต้องได้ทำงานเอกชนไปตลอดเผื่อเอาวุฒิไปอัพเงินเดือนได้มั่ง ไหนๆก็เก็บเงินไม่อยู่เอาไปลงทุนเรียนจะคุ้มมั้ย  ถึงแม้จะไม่ชอบสายงานนี้ก็เถอะ สกิลภาษาก็ไม่ได้แล้วงานเอกชนสมัยนี้การแข่งขันก็สูง เราเบื่อการแข่งขันมาก และแอบอยากทำงานสายที่จบมาเหมือนกัน แต่อายุขนาดนี้แล้วถ้าเริ่มจากการไปเป็นเสมียนทนายก็กลัวเงินจะไม่พอใช้ 
>>>บ่นมายาว เพราะไม่รู้จะไประบายกับใครจะปรึกษาใคร คุยกับแฟนก็ดูเหมือนเขาไม่เข้าใจเรา จะคุยกับพ่อแม่ก็กลัวเขาจะเครียด อุตส่าห์ตั้งใจเรียนมาตั้งกี่สิบปี งงงวยกับชีวิตตัวเองว่าจะเอาไงดี ใจจริงก็อยากกลับบ้านไปทำไร่ทำสวนใช้ชีวิตพอเพียงแต่ติดตรงไม่มีทุนมากพอ แล้วเป็นผู้หญิงตัวผอมๆจะทำไร่ยังไงให้ไหว<< ใครมีคำแนะนำดีๆให้เราบ้างงงง สับสนเหลือเกิน