ผมรู้สึกเเบบนี้มันคือไงๆครับ

คือในหัวผมมันว่างเปล่า ว่างมากๆ ไม่มีความคิดอะไรเลย แต่ผมไม่รู้ทำไม ผมถึงมีความรู้สึกที่เหมือนกับว่าอยากที่จะร้องไห้แต่ก็ไม่ร้อง มันเป็นความรู้สึกแย่ๆที่อธิบายไม่ถูกในตอนนี้และแบบนี้เกือบทุกวัน จะนอนก็นอนไม่หลับในหัวมันเหมือนคิด กังวล เสียใจแต่มันว่างเปล่ามาก มันทำให้เรานั่งเหม่อ จริงผมสับสนมากผมสับสนอารมณ์ในช่วงนี้มาก เดี๋ยวก็ดีใจ เดี๋ยวก็เสียใจ อยู่ก็เหมือนรู้สึกว่าตัวเองรู้สึกดีขึ้นแล้วสักพักก็รู้สึกแย่ แล้วเวลาที่ผมรู้สึกแย่ผมชอบเอาเรื่องที่ทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ที่สุดมาคิดทั้ง คำพูดที่เขาพูดกับเรา ทั้งสิ่งที่เราทำลงไปแล้วเราก็ต้องมาเสียใจกับสิ่งที่เราทำลงไปต้องมานั่งเสียใจกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น โดยที่เราแทบจะรับกับมันไม่ได้ มันรู้สึกโดดเดี่ยวและว้าเว่มากผมไม่รู้ว่าทำไมผมจึงรู้สึกเช่นนั้น  แต่ผมก็ยังหาเรื่องแย่ๆมาตอกย้ำตัวเองจนทำให้รู้สึกผิด รู้สึกผิดมากๆ รู้สึกผิดกับตนเอง และเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น คือผมไม่รู้ว่าผมเสียใจเรื่องอะไร  แต่เหมือนผมเอาทุกเรื่องมารวมกันโดยที่ผมแยกแยะไม่ได้ว่าเรื่องไหนคือเรื่องไหน เรื่องไหนคือสาเหตุจริงๆ ผมรู้สึกสับสนมากกับอารมณ์ของตัวเอง บางอย่างผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมหลอกตัวเอง