ครอบครัวผมแปลกรึป่าว?

คือผมอยากมาพูดเรื่องครอบครัวผมนะผมไม่ได้ว่าครอบครัวผมไม่ดีหรือแย่นะครับครอบครัวผมมีแม่ดีพ่อดีและพี่ชายดีเหมือนกับครอบครัวอื่นๆแต่ติอยู่แค่เรื่องเดียวจริงๆที่แม่กับพี่ชายผมมีนิสัยเหมือนกันคือเรียกไงดีจะว่าไม่สนโลกก็ไม่เชิงคือแม่กับพี่ผมเนื้ยจะเป็นพวกมองหลักความจริงมากเกินไปอะคือเหมือนมือถือพังแล้วข้อมูลหายก็ไม่สนใจอาจจะเสียดายแต่ก็ไม่ได้รู้เศร้าหรือเสียใจแบบคนส่วนใหญ่ผมย้ำนะส่วนใหญ่ไม่ใช่ทั้งหมดคือวันจะมีอยู่หลายครั้งเช่นรูปวาดที่ผมวาดมาหลายวัดหายไปเเบบกู้คืนไม่ได้เพราะปกติพี่ผมเป็นที่เก่งอังกฤษมากเก่งคอมมากแบบมากจริงๆกบับมาเรื่องเดินที่ว่าผมทำรูปหายแล้วผมเสียใจแบบร้องไห้เลยนะคือมันอาจจะดูงี่เง่าก็ได้แต่ตอนผมเสียใจจริงๆเลยเป็นแบบนั้นพี่กับแม่ผมก็บอกว่าหายไปแล้วจะให้ทำไงละแล้วคือผมร้องไห้ไม่หยุดไงตอนนั้นคือพยายามหยุดแล้วแต่คือมันหยุดไม่ได้  TT แม่ผมเลยอารมณ์เสียเพราะแบบในความจริงมันเอารูปกลับมาไม่ได้อยู่แล้วจะมานั่งร้องไห้มันช่วยอะไรที่แม่ผมบอกก็ถูกแต่ตอนนั้นมันเศร้าไงแล้วผมก็พยายามให้ผมหยุดร้องไห้แต่ก็นะยังไม่หยุดร้องแล้วผมก็ไม่ร้องไห้ต่อทที่เตียงแต่ก็สงบที่หลังผมสรุปคือผมไม่ได้กินข้าวเพราะคนในครอบครัวผมกินหมดเพราะผมมั่วแต่ร้องไห้ คือผมบอกกับตัวเองเสมอนะว่ามีเรื่องทุกข์ใจอะไรจะร้องไห้ไม่ได้เด็จขาดเพราะพี่กับแม่ผมจะบอกตลอดว่าร้องไห้ไปก็ช่วยอะไรให้ขึ้นมาคืออยู่ในกลักความเป็นจริงสุดๆ หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ร้องไห้ให้พี่กับแม่เห็นอีกเลยเพราะรู้ดีจะโดนพูดประโยคแบบเดิมนั้นแหละก่อนจะร้องไห้ทีไรผมนี้ล๊อกประตูหน้าต่างทุกที่เลยเพื่อให้แน่ใจว่าจะมีใครได้ยินผมบอกเลยร้องไห้กับในชีวิตจริงนี้โดนว่าหนักแล้วนะผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพี่กับแม่รู้ว่าผมร้องไห้เพราะนิยายจะเป็นไงคิดแล้วสยองทำให้ปกติมีเรื่องอะไรผมจะบอกเพื่อนสนิทผมตลอดครับผมคบกับเพื่อนมา4ปีแล้วมั้งตรั้งแต่เข้าเรียนวันแรกอะจนตอนนี้จบกันหมดแล้ว55ก็อย่างที่บอกผมพี่กับแม่ผมมองทุกอย่างในความเป็นจริงแบบมากกกกกกกกนั้นแหละเวบามีเรื่องทุกใจอะไรผมเลยคุยกับเพื่อนสนิทตลอดคือต้องเข้าใจผมหน่อยว่าบสงทีผมก็อยากได้การปลอบใจไม่ใช่ข้อเ็จจริงผมบอกได้เลยว่าพี่ขายผมไม่เคยร้องไห้สักครั้งเดียวแม่ผมก็เหมือนกันสมมุติว่าเก็บคะแนนแล้วแก้ไม่ได้ใข่ป่ะถ้าคนปกติได้คะแนนน้อยก็ต้องมีกังวลบางแหละใช่ป่ะแต่พี่ผมนี้จะแบบชิลๆมันผ่านมาแล้วอะทำไรบ่ได้มองโลกในแง่จริงสุดฟเหมือนเป็นเฉยชากับทุกสิ่งนะของหายก็ชั่งมันคะแนนก็ปล่อยไปของหายหาไม่เจอก็ซื้อใหม่ แต่ติที่พี่นี้โครตประหยัดและพี่ผมกินได้ทุกอย่างเลยนะที่เป็นอาหารอะเเบบไม่ไม่ความชอบหรือเกลียดและพี่ผมก็ไม่เคยกละวอะไรด้วยละแบบอนามัยมากที่หนึ่งในบ้านละแม่ผมก็เหมือนพี่ผมทุกอย่างแต่เรื่องอนามัลที่ผมดีสุดคือทุกครั้งผมน้ำตาจะไห้ใช่ป่ะแล้วพี่กับแม่อยู่ผมจะต้องอึบไว้ตลอดหรือถ้าไม่ไหวก็เเกล้งไอแล้วหยิบทิชชูมาเช็กดหรือบางทีก็กลั้นไว้จนมันหายไปเองอะถ้าถามว่าพี่กับแม่รักผมไหมผมตอบเลยว่ารักผมนะเพราะถ้าผมมีเรื่องอะไรทำไม่ได้พี่จะช่วยผมตลอดถ้าผมอยากได้อะไรแม่ก็ซื้อให้ผมตลอดคือครอบครัวดีนะแต่จะมีแค่เรื่องนี้แหละที่ผมบอกใครในครอบครัวไม่ได้เลยพึ่งเพื่อนสนิทผมแทน