ปัญหาครอบครัว ควรแก้ยังไงดีคะ เหนื่อยมากๆ

เราเคยตั้งกระทู้เรื่องนี้มาแล้วแต่ตอนนั้นเราเด็กมากๆ ขอเล่าก่อนนะคะ พ่อกับแม่เราเลิกกันเพราะปัญหาทางครอบครัวค่ะ ตอนนั้นเราเด็กมากๆ แต่เราจำได้เสมอว่าตอนนั้นเรานั่งอยู่ แล้วแม่กับย่าเราก็โต้เถียงกันเรื่องแม่เราชอบออกไปไหนกลางคืน เพราะตอนนั้นแม่เราก็ยังเด็กๆอยู่ แต่แม่ไม่เคยทิ้งให้เรานอน แม่จะนอนกอดเราเสมอจนหลับ เราไม่เคยรู้หรอกว่าแม่ออกไป พ่อเราไม่ค่อยสนใจเราเลยเพราะพ่อเราติดเกม แม่เราเป็นคนดูแลเรา มีคืนนึงเรานอนหลับอยู่แม่เราออกไปข้างนอกแล้วกลับมา พร้อมกลับกระเป๋านักเรียนโดเรม่อนใบใหม่ ตอนนั้นเราเห็นแล้วเราก็แกล้งหลับ ถึงตอนนี้กระเป๋าใบนั้นก็ยังอยู่กลับมาต่อวันนั้นแม่เราน่าจะไม่ไหวแล้ว แม่เราตัดสินใจออกจากบ้านนี้ไป แม่เราเปิดประตูออกไป เราก็ร้องเรียกแม่ว่าจะไปไหน แม่เราไม่ตอบแล้ววิ่งออกไป ตอนนั้นเราร้องให้เรียกแม่ดังมาก สักพักแม่กลับมาหาเราบอกว่า ''เดี๋ยวแม่กลับมานะ'' ตลอดเวลานั้นต่อมา แม่เราหายไปเลย เราไม่รู้ว่าแม่ไปเจอไรบ้างตอนนั้น  จนวันหนึงแม่โทรมาเราอยากไปหาแม่มาก แม่ก็บอกทางเราไป เราได้เจอแม่แค่แปปเดียว ตอนนั้นห้องแม่เป็นห้องเล็กๆ มีรูปภาพที่ห้อยนีบตรงฝาพนัง ตอนเราจะกลับ เราขอแม่มารูปนึง แม่ให้เราเลือก เราเลือกรูปที่เราไปแคมปิ้งกัน มีพ่อแม่เราแล้วก็น้อง มันเป็นความทรงจำที่ดีมาก แต่มันก็เป็ดปาดแผลของเราเหมือนกัน ตลอดเวลานั้นแม่เราไม่ได้ส่งเงินมาให้เราเลย ย่าเราชอบพูดเรื่องนี้ให้น้องเราฟังบ่อยมาก ว่าแม่เราไม่ส่งเงินมาเลยตอนนั้นย่าลำบากมาก ด้วยความที่น้องยังเด็กน้องจะรู้อะไร เราคนเดียวที่เข้าใจว่าเรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นยังไง เราอยากบอกน้องมาก ว่าแม่ไม่ได้ทิ้งพวกเราไปนะ มันเจ็บมาก เขาว่าแม่เราทุกเรื่อง เล่าให้คนอื่นฟังว่าแม่เราทิ้งพวกเราไป แต่ไม่เคยว่าลูกตัวเองที่เป็นพ่อเรา ทั้งๆที่พ่อไม่ทำไรเลย ตอนช่วงหลังที่ผ่านมา6ปี แม่เราเป็นคนจ่ายค่าเทอมเรากับน้อง จ่ายของที่เราอยากได้ พาเราไปเที่ยว ไม่เคยทิ้งเราเลย ส่วนพ่อเราอยู่บ้านแต่ไม่เคยโดนว่าไรบ้างเลย พ่อเรามีโลกส่วนตัวสูงมาก ดูเย็นชาไปเลย ที่พ่อเราเป็นแบบนี้ เพราะปู่กับย่าเลี้ยงพ่อมาแบบลูกคุณหนูมาก มีไรก็ได้ก่อนเพื่อนตลอด แต่พอปู่เราล้มเพราะทำงานหนักมากๆปู่เราเป็นอัมพาตครึ่งนึง ก็ไม่มีคนทำงาน ปู่ให้พ่อเราไปทำงานบริษัทที่ปู่เป็นประธาน พ่อเราก็ไม่ไป ปู่ให้พ่อไปเป็นตำรวจเหมือนน้องปู่ พ่อเราก็ไม่ทำ ปู่เราตอนนี้เป็นโรคซึมเศร้า บางทีชอบพูดว่าพ่อเราเป็นตำรวจ บางทีก็บอกว่ามีโทรมาให้กลับไปทำงาน เราสงสารปู่เรามากๆ คนที่เคยทำงาน แต่ตอนนี้ทำไรไม่ได้นอกจากอยู่หน้าทีวี ตลอดมาเราคิดว่าย่ารักเรากับน้องเท่ากัน แต่พอเราเริ่มโตขึ้น เราเริ่มเข้าใจ ย่าเราชอบพูดว่าสงสารน้องที่แม่ทิ้งไปตั่งแต่ยังเล็ก เรายังดีกว่าน้องที่ยังได้อยู่กับแม่ตอนนั้น คำนี้แหละที่ทำให้เราคิดมาตลอด เขาดูไม่แคร์ความรู้สึกเราเลยสักนิด เขารักน้องเรามากๆ บนหัวเตียงเขาก็มีแต่รูปน้องเรา เขาให้เราทำงานบ้าน น้องเรานอนสบาย เราเคยไประบายให้ยายเราฟัง ยายเลยมาว่าย่าเราว่า เลี้ยงหลานยังไงให้คนนึงเป็นคนใช้ส่วนอีกคนเป็นลูกคุณหนู แต่เขาก็ไม่ได้คิดไรเลย เขาชอบว่าเราจองหองเหมือนแม่ เขาทำร้ายเราด้วยคำพูด เราร้องให้คนเดียวทุกคืน เก็บมาคิดแล้วคิดอีก เราพยายามเข็มแข็งมาตลอดเพราะแม่เคยพูดกับเราว่า เป็นลูกแม่อย่าร้องให้นะ ต้องเข็มแข็งเข้าไว้ เราพยายามไม่ให้แม่เห็นด้านอ่อนแอของเรามาตลอด เราคุยกับแม่ตลอด แต่เราไม่เคยบอกแม่เลย มีตอนนึงแม่รับเราไปนอนด้วยพอแม่มาส่งเราจะร้องให้ทุกครั้งจนวันนึงเราอั้นไม่ไหวแล้ว เราอยากอยู่กับแม่ เขาใจร้ายกับเรามาก แต่เราก็ไม่กล้าพูด แม่คิดว่าเรารักย่าเรามาก แม่คิดว่าเราอยู่กับย่าแล้วมีความสุข แต่ไม่เลย จนวันนี้ ย่าเราเอาคีย์บอร์ดที่พ่อเราซื้อให้เป็นสิ่งแรกสิ่งเดียวที่เราได้ เราก็ถามเขาว่าขายทำไม เขาบอกว่าไม่เห็นจะเล่น ทั่งที่เราเล่นแต่เขาไม่เคยสนใจ เงินเขาก็เก็บไว้ เราไม่ได้สนใจเรื่องเงินเลย เราพูดกับเขาว่ามันเป็นของของหนูทำไมไม่ถามก่อน เขาพูดกับเรามาว่า ทำไมต้องถามอะ ของพ่อเราซื้อให้พ่อไม่เห็นจะว่าเลย เราน้ำตาไหลเลยตอนนั้น เราเลยปล่อยโฮ ว่ามันไม่ใช่ของย่าสิจะทำไรก็ได้ ไม่รู้สึกอะไรเลยไง เขาพูดมาง่ายๆเลยว่าไม่รู้สึกไม่สนใจ บอกว่าเราทำนิสัยใส่ คือวันนี้ตอนเช้าเราพูดกับเขา ว่าขายทำไมไม่ถามก่อนเขาตอบมาว่าไม่เห็นต้องถาม เราเลยวิ่งขึ้นห้องมาร้องให้มาอยู่บนห้อง จนห้าโมงเย็น พอเราหายดีเราก็ลงไปถามไหมเขาก็พูดแบบที่เราเล่าไป ตอนนี้เราอยู่ในห้อง เราเหนื่อยมาก เขาไม่สนใจความรู้สึกเราเลย เราเข็มแข็งไม่ไหว เราพยายามคิดว่าเลี้ยงเรามาเผื่อเหตุผลอะไร เราไม่ไหวแล้ว เราอยากโทรหาแม่ เราก็ไม่กล้า เราควรทำยังไงต่อดี