ขอวิธีทำใจเวลาแฟนใช้เงินไม่คิด?

ถ้าเราเป็นผู้ชาย เราคงเบื่อผู้หญิงแบบคุณเจ้าของกระทู้อะค่ะถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆเข้า ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆนะคะ

แต่เงินแค่ 100 บาท แลกกับการที่ไม่ต้องวนกลับเข้าไปปั๊มบัตรจอดรถใหม่ทั้งๆที่รถจ่ออยู่หน้าเกทแล้ว มันเสียไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอคะ?
แล้วไม่นึกสภาพตอนที่เขาต้องจอดรถรอคุณไปปั๊ม แล้วดันมีรถคันอื่นมาจ่อหลังรอออกอยู่เหมือนกันบ้างหรอคะ?
คราวนี้ไม่ใช่เสียเวลาแค่คุณ แต่ยังไปเบียดเบียนเวลาของคนอื่นอีก ถ้าคุณทำแบบนั้น คุณจะดูเห็นแก่ตัวมากเลยนะคะ

เราว่าทุกคนรู้ค่าของเงินค่ะ มากน้อยแตกต่างกันไปตามสภาวะและประสบการณ์ของแต่ละคน
ไม่มีใครอยากเสียเงินในสิ่งที่เลี่ยงได้จริงๆหรอกค่ะ โดยเฉพาะเรื่องบัตรจอดรถ ซึ่งถ้าปั๊มก็จะไม่ต้องเสียเนี่ย
แต่ในเมื่อลืมกันทั้งคู่และอยู่ในสถานการณ์ที่เลี่ยงไม่ได้ การยอมจ่ายแบบไม่คิดเล็กคิดน้อยมันส่งผลดีกว่าการงกแบบไม่ถูกกาละเทศะนะคะ

แล้วเราตามอ่านที่คุณจขกท.คอมเม้นไว้ว่า เมื่อก่อนแฟนใช้ของแบรนด์เนม แต่เดี๋ยวนี้ยอมเปลี่ยน ยอมไม่ใช้ เพราะคุณเป็นคนประหยัด
เราอ่านแล้วรู้เลยว่าทัศนคติทางด้านการเงินของคุณเป็นแบบไหน ซึ่งคุณก็ไม่ได้ผิดที่คุณคิดแบบนั้นนะ
แต่แค่อยากบอกเอาไว้ว่านั่นอาจจะไม่ใช่ทัศนคติที่นำมาซึ่งความสุขเท่าไหร่ ไม่ว่าจะกับตัวคุณเองหรือกับคนข้างตัวคุณก็ตาม

คนประหยัด ไม่ได้หมายความว่ารอบตัวเขาจะต้องเต็มไปด้วยของราคาถูก หรือใช้ชีวิตด้วยการปล่อยให้เงินหลุดรอดกระเป๋าสตางค์ออกไปให้น้อยที่สุด
คนประหยัด คือคนที่รู้ว่าเวลาไหนควรจ่าย เวลาไหนไม่ควรจ่าย และเมื่อจ่ายมาแล้ว จะได้ประโยชน์จากมันยังไงบ้างต่างหากค่ะ

กล้าพูดเลยว่า เราเป็นคนนึงที่เรียกตัวเองว่าเป็นคนประหยัด เราวางแผนการเงินในทุกๆทาง แบ่งเก็บ แบ่งใช้ไม่ขาดตกบกพร่อง
เราไม่ชอบให้ตัวเองเสียเงินในเรื่องที่ไม่สมควรจะเสีย แต่เมื่อถึงคราวต้องเสียแบบเลี่ยงไม่ได้ เราก็ยินดีจ่ายมันออกไปอย่างไม่ติดค้างในใจ

เราประหยัดด้วยการใช้ของใช้รอบตัวให้เกิดประโยชน์สูงสุด ใช้ยาสีฟันจนหมด ใช้โลชั่น ครีมอาบน้ำ หรืออื่นๆใดๆจนหยดสุดท้ายถึงจะทิ้ง
รู้ว่าเป็นคนทานน้อยกว่าปริมาณปกติที่ร้านทำ เลยเลือกทำอาหารเอง เพื่อประหยัดเงินที่ต้องเสียไปกับข้าวที่เราทานไม่หมดแล้วโดนเททิ้งไปเปล่าๆ
เราไม่เคยเปิดไฟหรือเสียบปลั๊กอะไรที่ไม่ใช้ทิ้งไว้ เพราะไม่อยากเสียค่าไฟไปแบบเปล่าประโยชน์

แต่กลับกัน เราสามารถจ่ายเงินหลักแสนได้โดยไม่ลังเล เพื่อซื้อกระเป๋าที่เราชอบและเราจะใช้มันไปได้อีกตราบนานเท่านานเพียงแค่ใบเดียว
เราไม่เสียดายเงินที่ซื้อรองเท้าคู่ละ 2-3 หมื่นบาทเลย เพราะเรารู้ว่ามันให้ประโยชน์กับเรายังไง เรามีความสุขแค่ไหนที่ได้ใส่มันในทุกๆวัน
แต่ในขณะเดียวกัน เราจะเสียดายเงินมาก ถ้าซื้อของไม่กี่สิบบาท แต่มันกลับใช้ประโยชน์ได้ไม่คุ้มกับค่าตัวของมันเลย
ทำให้รอบตัวของเรามีแต่สิ่งที่เรารักมันจริงๆ และสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขได้ทั้งนั้นเลย แล้วไม่ใช่แค่เราที่แฮปปี้ แฟนเราก็แฮปปี้ไปกับเราเหมือนกัน
เพราะทั้งคู่เคารพกันในเรื่องรสนิยม ไม่กล่าวว่าเวลาอีกคนซื้ออะไรแพงๆ เพราะเรารู้และเชื่อใจว่าเขาได้เลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเขาแล้ว
ถ้าสิ่งที่อีกฝ่ายชอบและซื้อ มันไม่ได้นำมาซึ่งความเดือดร้อนแก่ครอบครัว ไม่ต้องกู้หนี้ยืมสิน และยังมีเงินเก็บที่จัดสรรไว้อย่างดีแล้ว
แล้วอะไรคือข้อเสียล่ะคะ? อะไรคือสิ่งที่ทำให้คนๆนึงต้องยอมละทิ้งสิ่งที่ตัวเองชอบทั้งๆที่ไม่ได้มีผลเสียอะไร เพียงเพราะแค่อีกฝ่ายเป็นคนงกด้วย?
แบบนั้นความสุขในชีวิตคู่คืออะไรล่ะคะ? ขึ้นอยู่กับว่าจะประหยัดกันได้มากขนาดไหน แค่นั้นเองหรอ?