คือเราเป็นลูกติดของแม่ค่ะทีนี้แม่มีแฟนใหม่แม่เลยพาเราย้ายไปอยู่บ้านแฟนใหม่ของแม่ตั้งแต่ตอนเด็กๆเลย แม่มีลูกกับแฟนใหม่ตอนเราประมาณ3ขวบนิดๆ (เรากับน้องห่างกัน4ปี)จนมาถึงตอน อนุบาล1จำความได้แม่ให้เรานอนคนเดียวอีกห้องเพราะเขาจะได้นอนแบบพ่อแม่ลูกเราก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรแม่บอกว่าเราโตเเล้วนอนคนเดียวได้แล้ว
เราเคยโดนพ่อเลี้ยงตีอยู่บ่อยๆหนักสุดคือเอาสายยางฟาดเราร้องไห้ไม่เคยเล่าให้แม่ฟังเลย เพราะเรากลัวโดนด่า ตอนอนุบาล2เราไม่รู้เราทำอะไรผิดเราโดนแม่ไล่ให้ไปนอนนอกบ้านเราร้องไห้เงียบๆคนเดียวด้วยความที่ยังเด็กเรากลัวต่างๆนาๆ จากช่วงนั้นมาแม่เริ่มด่าเราแรงขึ้นเรื่อยๆเรามักแอบร้องไห้ตอนกลางคืนเรารู้สึกว่าแม่ไม่รักเรา เวลาแม่จะไปตลาดเราขอไปด้วยแม่ก็ไม่ให้ไปแต่น้องเราได้ไปกับแม่ตลอดพอกลับมาน้องได้ขนมมาด้วยตลอดเราอยากกินเราเลยขอน้องแม่ก็บอกน้องว่าแบ่งให้พี่กินด้วยแต่น้องไม่แบ่งเราเลยบอกแม่ว่าน้องไม่แบ่งอะแม่ แม่ก็พูดว่ารอน้องกินเหลือค่อยกินเราจำได้ว่าเรารู้สึกน้อยใจทำไมแม่ไม่ซื้อมา2อันละ เวลาแม่ให้เราอ่านหนังสือหรือทำการบ้านเราทำไม่ได้แม่จะชอบเอาไม้บรรทัดเหล็กตีหัวเรา เราร้องไห้แล้วน้องก็หัวเราะเราตลอด แต่เราไม่เคยด่าว่าน้องเลยเรารักน้องมากเรายอมน้องทุกอย่าง
จนมาถึงตอน ป.4 เราได้ย้ายมาอยู่กับยายซึ่งห่างจากบ้านแฟนใหม่แม่9กิโลเมตรแม่มาหาบ้างบางอาทิตย์เราอยู่กับยายจนมาถึง ป.6 เราโดนยายด่าอยู่บ่อยๆบางครั้งก็ไม่รู้เลยว่าเราทำอะไรผิด เราเคยโดนยายด่าจนเคยเกือบฆ่าตัวตาย
พอจะเข้า ม.1 เป็นช่วงที่แม่ทะเลาะกับย่า(แม่ของพ่อเลี้ยง) แม่เลยย้ายมาอยู่กับเรากับยายเราดีใจมากที่จะได้นอนกับแม่ช่วง ม.1 เทอม2 แม่เราไปทำงานที่เกาหลีเราไม่อยากให้แม่ไปเพราะเวลาไม่มีแม่ยายจะชอบด่าเรา เราโทรหาแม่บ่อยมากช่วงนั้นเพราะคิดถึงแม่
ช่วง ม.2 เราโดนยายด่าเกือบทุกวันเราแอบมาร้องไห้ในห้องน้ำบ่อยมาก
แม่ก็ไม่ค่อยโทรหาเรา จนมาถึงตอนนี้เรา ม.3 จะขึ้น ม.4 แม่จะส่งเงินให้อาทิตย์ละ500ตลอด(เราซื้อข้าวกินเองไม่กล้ากินข้าวกับคนที่บ้านกลัวโดนด่า) เราเก็บตัวอยู่ในห้องไม่ค่อยคุยกับใครจนมาถึงวันที่แม่ยังไม่ให้เงินเรา เราก็ไม่กล้าขอแม่
เราไม่ได้กินข้าวทั้งวันพอตกเย็นเราหิวข้าวมากเลยไปนั้งกินข้าวกับคนที่บ้านพอกินได้2คำเท่านั้นแหละโดนยายด่า โดนไล่ เราเลยไม่กล่ากินต่อกลับเข้ามาในห้องแอบร้องไห้เราได้กินแต่น้ำเปล่าประทังความหิวเรารู้สึกโดดเดี่ยว
ทักไปหาแม่ แม่ก็แค่อ่านแต่ไม่ตอบ
พอมีเรื่องให้เครียดบ่อยเข้าเราชอบร้องไห้ตอนกลางคืนรู้สึกเศร้าตลอดเวลาทำอะไรก็ไม่สนุกไม่ร่าเริง เรากลัวว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้า
อ่านเเล้วอาจจะงงๆนะคะเราไม่รู้จะระบายกับใครเลยตั้งกระทู้ขึ้นมา
อยากระบายเรื่องครอบครัว
เราเคยโดนพ่อเลี้ยงตีอยู่บ่อยๆหนักสุดคือเอาสายยางฟาดเราร้องไห้ไม่เคยเล่าให้แม่ฟังเลย เพราะเรากลัวโดนด่า ตอนอนุบาล2เราไม่รู้เราทำอะไรผิดเราโดนแม่ไล่ให้ไปนอนนอกบ้านเราร้องไห้เงียบๆคนเดียวด้วยความที่ยังเด็กเรากลัวต่างๆนาๆ จากช่วงนั้นมาแม่เริ่มด่าเราแรงขึ้นเรื่อยๆเรามักแอบร้องไห้ตอนกลางคืนเรารู้สึกว่าแม่ไม่รักเรา เวลาแม่จะไปตลาดเราขอไปด้วยแม่ก็ไม่ให้ไปแต่น้องเราได้ไปกับแม่ตลอดพอกลับมาน้องได้ขนมมาด้วยตลอดเราอยากกินเราเลยขอน้องแม่ก็บอกน้องว่าแบ่งให้พี่กินด้วยแต่น้องไม่แบ่งเราเลยบอกแม่ว่าน้องไม่แบ่งอะแม่ แม่ก็พูดว่ารอน้องกินเหลือค่อยกินเราจำได้ว่าเรารู้สึกน้อยใจทำไมแม่ไม่ซื้อมา2อันละ เวลาแม่ให้เราอ่านหนังสือหรือทำการบ้านเราทำไม่ได้แม่จะชอบเอาไม้บรรทัดเหล็กตีหัวเรา เราร้องไห้แล้วน้องก็หัวเราะเราตลอด แต่เราไม่เคยด่าว่าน้องเลยเรารักน้องมากเรายอมน้องทุกอย่าง
จนมาถึงตอน ป.4 เราได้ย้ายมาอยู่กับยายซึ่งห่างจากบ้านแฟนใหม่แม่9กิโลเมตรแม่มาหาบ้างบางอาทิตย์เราอยู่กับยายจนมาถึง ป.6 เราโดนยายด่าอยู่บ่อยๆบางครั้งก็ไม่รู้เลยว่าเราทำอะไรผิด เราเคยโดนยายด่าจนเคยเกือบฆ่าตัวตาย
พอจะเข้า ม.1 เป็นช่วงที่แม่ทะเลาะกับย่า(แม่ของพ่อเลี้ยง) แม่เลยย้ายมาอยู่กับเรากับยายเราดีใจมากที่จะได้นอนกับแม่ช่วง ม.1 เทอม2 แม่เราไปทำงานที่เกาหลีเราไม่อยากให้แม่ไปเพราะเวลาไม่มีแม่ยายจะชอบด่าเรา เราโทรหาแม่บ่อยมากช่วงนั้นเพราะคิดถึงแม่
ช่วง ม.2 เราโดนยายด่าเกือบทุกวันเราแอบมาร้องไห้ในห้องน้ำบ่อยมาก
แม่ก็ไม่ค่อยโทรหาเรา จนมาถึงตอนนี้เรา ม.3 จะขึ้น ม.4 แม่จะส่งเงินให้อาทิตย์ละ500ตลอด(เราซื้อข้าวกินเองไม่กล้ากินข้าวกับคนที่บ้านกลัวโดนด่า) เราเก็บตัวอยู่ในห้องไม่ค่อยคุยกับใครจนมาถึงวันที่แม่ยังไม่ให้เงินเรา เราก็ไม่กล้าขอแม่
เราไม่ได้กินข้าวทั้งวันพอตกเย็นเราหิวข้าวมากเลยไปนั้งกินข้าวกับคนที่บ้านพอกินได้2คำเท่านั้นแหละโดนยายด่า โดนไล่ เราเลยไม่กล่ากินต่อกลับเข้ามาในห้องแอบร้องไห้เราได้กินแต่น้ำเปล่าประทังความหิวเรารู้สึกโดดเดี่ยว
ทักไปหาแม่ แม่ก็แค่อ่านแต่ไม่ตอบ
พอมีเรื่องให้เครียดบ่อยเข้าเราชอบร้องไห้ตอนกลางคืนรู้สึกเศร้าตลอดเวลาทำอะไรก็ไม่สนุกไม่ร่าเริง เรากลัวว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้า
อ่านเเล้วอาจจะงงๆนะคะเราไม่รู้จะระบายกับใครเลยตั้งกระทู้ขึ้นมา