ที่จริงก็ไม่อะไรหรอกค่ะ แต่พอโตขึ้นมันเริ่มจะเหนื่อยกับการที่ต้องมานั่งขอเงิน คือเราตอนนี้ อายุ 19
ไม่มีพ่อแม่ ตอนนี้อยู่กับป้าที่เป็นพี่สาวแม่ เลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิด เราอยู่กับป้าสองคน และก็เถียงกันทุกวันเป็นสีสัน😂😂
ตอนเด็กเราไม่รู้ว่าป้าขอเงินครอบครัวพ่อรึเปล่า เพราะเหมือนเงินทุกบาทที่เลี้ยงเรามาก็มาจากเงินป้าเราทั้งนั้น
พอโตขึ้นมาหน่อยพอจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง สักประถมเราไม่เคยขอเงิน มีแต่ให้เรามากัน ด้วยความเป็นเด็กก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เห็นเงินเป็นสิ่งที่พิเศษ
แต่...ที่ได้มาเราให้ป้าหมด ทุกครั้งที่ได้มาเราจะให้ป้า ด้วยความเป็นเด็กก็ต้องเก็บเงินไว้กับผู้ใหญ่ แต่ใครจะคิดล่ะว่า เงินที่ได้เป็นค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมด ค่ากิน ค่าห้องเช่า ค่าขนมไปโรงเรียน รวมอยู่ในนั้น ได้เท่าไหร่ สองพันไม่เกินนี้ค่ะ แล้วก็จะได้เงินพวกนี้แค่ตอนปีใหม่ สงกรานต์เท่านั้น เพราะมันเป็นวันรวมญาติ หลังจากนั้นก็ต้องขอ
ข้ามมาตอนขึ้นมัธยมต้นเลยล่ะกัน มัธยมเป็นอะไรที่ต้องขอเงินค่ะ ป้าเราไม่มีเงินจะจ่ายให้เราขนาดนั้นยิ่งโต ยิ่งใช้เยอะ
(พอดีคุณปู่เสียมรดกเลยตกเป็นของพ่อแต่พ่อเราเสียเลยตกเป็นของเราค่ะ แต่ญาติไม่ให้มรดกนั้นจนกว่าจะยี่สิบปี)
วงเล็บเดียวเข้าใจใช่มั้ย😅
คือในความคิดเราไม่เอามรดกก็ได้ แยกแย่งออกจากครอบครัวนี้เร็วๆ ครอบครัวนี้แข่งกันเรียน ต้องเรียนจบนั้นนะ ต้องเรียนอันนี้ วางแผนชีวิตให้เราแล้ว แต่หารู้ไม่ ว่าเราอยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง ที่อยู่ทุกวันนี้คือ ป้าคนเดียวเลยค่ะ
มีครั้งหนึ่งที่ต้องใข้เยอะเงิน เราขอ สามพัน จากเขา คนที่เก็บเงินเราไว้ แต่เขาบอกว่า 'เอาไปทำอะไรเยอะแยะ' เราไม่ว่าที่จะถามค่ะ เราตอบได้ว่าเอาไปทำอะไร มันก็เกี่ยวกับโรงเรียนส่วนหนึ่งเอามาใช้ที่บ้านด้วยส่วนหนึ่งช่วงนั้นป้าเครียดมากมีคนยืมเงินแล้วไม่คืน คือสามพัน เราไม่ขอเขาเลยเป็นเดือนห้าเดือนหกเดือน จะขอก็ตอนที่ซื้อของเปิดเทอมแค่นั้นค่ะ
เคยคิดนะคะ ทำไมเขาไม่ถามเราบ้าง เราเป็นยังไง อยู่ยังไง ใช้จ่ายยังไง ต้องให้เราบอก ให้เราขออย่างเดียวเลย
กดดันจากป้าอีก ต้องมานั่งพิมพ์ข้อความหาเขานี่มันสุดจะลำบากใจแต่ก็ต้องทำ ไม่ทำก็ไม่มีอะไรกิน ป้าเราเป็นคนปากไวค่ะ สั่งอย่างนี้ต้องได้ พูดอย่างนี้ต้องทำ ตีเป็นตี แต่เราไม่เคยโกรธ คนมันรักอ่ะ!! ต่อให้ป้าจะพูดคำว่า 'กูไม่น่ารับเลี้ยงเลย' สักกี่ครั้ง แต่ป้าก็ยังหาข้าวหาอะไรดีๆให้ ปากไม่ตรงกับใจก็งี้😂
วกกลับมา เรื่องขอเงินคือ เรามีบัตรเครดิต เขาก็รู้แหละเรามี แต่คุณคะ!? โอนเงินให้เดือนต่อได้ไหมคะ สามพันต่อเดือนก็ได้ สองพันก็ได้ พันหนึ่งก็ซึ้งล่ะค่ะ นี่สิบเก้าต้องมานั่งขอเงินงกๆ งานก็ไม่ยอมให้ทำ เหมือนกลัวพานามสกุลไปเสียชื่อเสียง อย่างที่บอกแข่งกันทั้งครอบครัวค่ะ พยาบาล ตำรวจ ทนาย บัญชีธนาคาร ราชการครอบครัวฝั่งพ่อมีหมด รุ่นลูกนี่เละเทะมากค่ะ พี่ตั้งใจบ้าง ไม่ตั้งใจบ้าง ประเด็นคือเราไม่มีพ่อแม่ด้วย ไม่อยากให้ใครมาสงสารเราเรื่องนี้ พูดเรื่องคือน้ำตาไหลตลอด
เฮ้อ...เหนื่อย ขอระบาย สรุปมันคงเป็นการระบายมากกว่าการเล่าค่ะ ขอโทษไว้ ณ ที่นี่
ขอบคุณที่อ่านจนจบข้อความของผู้หญิงเตี้ยที่ไม่มีอะไรดีเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ที่กำลังจะเม้นท์นะคะ คิดยังไงช่วยบอกด้วยนะคะ
แต่ถ้าจับใจความไม่ได้ ขอโทษค่ะ 😅😅🙏🙏🙏
การขอเงินจากญาติที่ไม่ได้เลี้ยงเรา
ไม่มีพ่อแม่ ตอนนี้อยู่กับป้าที่เป็นพี่สาวแม่ เลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิด เราอยู่กับป้าสองคน และก็เถียงกันทุกวันเป็นสีสัน😂😂
ตอนเด็กเราไม่รู้ว่าป้าขอเงินครอบครัวพ่อรึเปล่า เพราะเหมือนเงินทุกบาทที่เลี้ยงเรามาก็มาจากเงินป้าเราทั้งนั้น
พอโตขึ้นมาหน่อยพอจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง สักประถมเราไม่เคยขอเงิน มีแต่ให้เรามากัน ด้วยความเป็นเด็กก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เห็นเงินเป็นสิ่งที่พิเศษ
แต่...ที่ได้มาเราให้ป้าหมด ทุกครั้งที่ได้มาเราจะให้ป้า ด้วยความเป็นเด็กก็ต้องเก็บเงินไว้กับผู้ใหญ่ แต่ใครจะคิดล่ะว่า เงินที่ได้เป็นค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมด ค่ากิน ค่าห้องเช่า ค่าขนมไปโรงเรียน รวมอยู่ในนั้น ได้เท่าไหร่ สองพันไม่เกินนี้ค่ะ แล้วก็จะได้เงินพวกนี้แค่ตอนปีใหม่ สงกรานต์เท่านั้น เพราะมันเป็นวันรวมญาติ หลังจากนั้นก็ต้องขอ
ข้ามมาตอนขึ้นมัธยมต้นเลยล่ะกัน มัธยมเป็นอะไรที่ต้องขอเงินค่ะ ป้าเราไม่มีเงินจะจ่ายให้เราขนาดนั้นยิ่งโต ยิ่งใช้เยอะ
(พอดีคุณปู่เสียมรดกเลยตกเป็นของพ่อแต่พ่อเราเสียเลยตกเป็นของเราค่ะ แต่ญาติไม่ให้มรดกนั้นจนกว่าจะยี่สิบปี)
วงเล็บเดียวเข้าใจใช่มั้ย😅
คือในความคิดเราไม่เอามรดกก็ได้ แยกแย่งออกจากครอบครัวนี้เร็วๆ ครอบครัวนี้แข่งกันเรียน ต้องเรียนจบนั้นนะ ต้องเรียนอันนี้ วางแผนชีวิตให้เราแล้ว แต่หารู้ไม่ ว่าเราอยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง ที่อยู่ทุกวันนี้คือ ป้าคนเดียวเลยค่ะ
มีครั้งหนึ่งที่ต้องใข้เยอะเงิน เราขอ สามพัน จากเขา คนที่เก็บเงินเราไว้ แต่เขาบอกว่า 'เอาไปทำอะไรเยอะแยะ' เราไม่ว่าที่จะถามค่ะ เราตอบได้ว่าเอาไปทำอะไร มันก็เกี่ยวกับโรงเรียนส่วนหนึ่งเอามาใช้ที่บ้านด้วยส่วนหนึ่งช่วงนั้นป้าเครียดมากมีคนยืมเงินแล้วไม่คืน คือสามพัน เราไม่ขอเขาเลยเป็นเดือนห้าเดือนหกเดือน จะขอก็ตอนที่ซื้อของเปิดเทอมแค่นั้นค่ะ
เคยคิดนะคะ ทำไมเขาไม่ถามเราบ้าง เราเป็นยังไง อยู่ยังไง ใช้จ่ายยังไง ต้องให้เราบอก ให้เราขออย่างเดียวเลย
กดดันจากป้าอีก ต้องมานั่งพิมพ์ข้อความหาเขานี่มันสุดจะลำบากใจแต่ก็ต้องทำ ไม่ทำก็ไม่มีอะไรกิน ป้าเราเป็นคนปากไวค่ะ สั่งอย่างนี้ต้องได้ พูดอย่างนี้ต้องทำ ตีเป็นตี แต่เราไม่เคยโกรธ คนมันรักอ่ะ!! ต่อให้ป้าจะพูดคำว่า 'กูไม่น่ารับเลี้ยงเลย' สักกี่ครั้ง แต่ป้าก็ยังหาข้าวหาอะไรดีๆให้ ปากไม่ตรงกับใจก็งี้😂
วกกลับมา เรื่องขอเงินคือ เรามีบัตรเครดิต เขาก็รู้แหละเรามี แต่คุณคะ!? โอนเงินให้เดือนต่อได้ไหมคะ สามพันต่อเดือนก็ได้ สองพันก็ได้ พันหนึ่งก็ซึ้งล่ะค่ะ นี่สิบเก้าต้องมานั่งขอเงินงกๆ งานก็ไม่ยอมให้ทำ เหมือนกลัวพานามสกุลไปเสียชื่อเสียง อย่างที่บอกแข่งกันทั้งครอบครัวค่ะ พยาบาล ตำรวจ ทนาย บัญชีธนาคาร ราชการครอบครัวฝั่งพ่อมีหมด รุ่นลูกนี่เละเทะมากค่ะ พี่ตั้งใจบ้าง ไม่ตั้งใจบ้าง ประเด็นคือเราไม่มีพ่อแม่ด้วย ไม่อยากให้ใครมาสงสารเราเรื่องนี้ พูดเรื่องคือน้ำตาไหลตลอด
เฮ้อ...เหนื่อย ขอระบาย สรุปมันคงเป็นการระบายมากกว่าการเล่าค่ะ ขอโทษไว้ ณ ที่นี่
ขอบคุณที่อ่านจนจบข้อความของผู้หญิงเตี้ยที่ไม่มีอะไรดีเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ที่กำลังจะเม้นท์นะคะ คิดยังไงช่วยบอกด้วยนะคะ
แต่ถ้าจับใจความไม่ได้ ขอโทษค่ะ 😅😅🙏🙏🙏