คนที่เห็นกระทู้นี้ เราขอกำลังใจหน่อยย

เราอกหักมาได้ประมาณ 6 เดือนแล้วค่ะ ก่อนหน้านี้คบกับแฟนที่เป็นหญิงเหมือนกัน  ก็จะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา กินนอน ไปเที่ยว ไปทำบุญไหว้พระ ด้วยกัน จนกระทั่งก่อนเลิกกันประมาณ 2 เดือน เรามีปัญหากัน  เรื่องที่เขามักติดเพื่อน แล้วเพื่อนเขาก็เป็นผู้ชาย เราไม่อยากให้เขาะาเพื่อนผู้ชายมานั่งเล่นที่ห้องที่หอ เราทะเลาะกันบ่อยเรื่องนี้ เขาเลยขอเราไปนั่งเล่นกับเพื่อนที่หอเพื่อนแทน เขาว่ามีเพื่อนหญิงด้วย แต่เราก็ไม่สบายใจอยู่ดีเพราะเขามักกลับดึกจนเราต้องสร้างกฎกับเขาว่าอย่าเกิน สี่ทุ่มครึ่งนะ เรามักจะอารมณ์เสียถ้าวันไหนเขากลับช้า แล้วเราจะโทรตามจิก เขาก็จะรำคาญ ไม่ค่อยรับสายเรา บางทีเราก็รู้สึกแย่นะ ว่าเราก็ตกลงกันแล้วว่าเราให้เขาสามารถไปอยู่กับเพื่อนได้นะ แต่พอถึงเวลาก็ต้องกลับนะ จะไปค้างหรือไปอยู่ดึกๆมันก็ดูไม่ดีนะ ยังไงเราก็เป็นผู้หญิง เราแค่อยากให้เขาเข้าใจความรู้สึกเราบ้าง จนตอนหลังเราทะเลาะกันหนัก เราเลยตัดสินใจย้ายหอออกมาจากเขาเพื่อให้พื้นที่ส่วนตัวกับเขาเพราะตลอดเวลาเรามักจะอยู่กับเขาเสมอ เขาก็เอาเพื่อนๆมานอนที่หอแทนเรา เราเองช่วงนั้นก็นอยย์มาก  เราอยากให้บางวันเขามานอนกับเราบ้าง แต่เขาก็เหมือนไม่อยากอยู่กับเรา วันเสาร์เขาก็มักจะไปนั่งซ้อนมอเตอไซค์ไปกับเพื่อนผู้ชายคนนึงไปส่องพระกัน เขาไม่สนใจเรา เราก็ยิ่งโวยวาย สุดท้ายเขาก็บอกเลิกเรา แล้วเขาก็ไปคบกับเพื่อนคนที่เขาไปส่องพระกันบ่อยๆ ไม่นานนี้เรามารู้ว่าเขาอยู่กินด้วยกันแล้ว เราเสียใจและรับไม่ได้ เราผิดหวังมาก ผู้ชายคนนั้นมาอยู่แทนที่เรา เขาดูหลงรักผู้ชายคนนั้นมากเหลือเกิน เราไม่มีอะไรเทียบได้เลย เราเป็นแค่ผู้หญิงคนนึงที่ทำเพื่อเขาอยู่เคียงข้างเขาเวลาเขาเศร้า เราแค่คั่นเวลา เราคงมีแต่ทำให้เขาอึดอัด พอเขาผิดอะไรนิดหน่อยเราก็เอาไปฟ้องแม่กับพี่สาวเขา จนตอนนี้แม่และพี่สาวเขาไม่เชื่อเราเลย เขาเชื่อลูกเขา เรารู้สึกว่าเราทำพลาดเราน่าจะเข้าใจเขามากกว่านี้ ดุด่าเขาน้อยๆ เราแค่อยากให้เขารู้และเข้าใจว่าเจตนาที่ทำลงไป เพราะเรารักและหวังดีกับเขา ที่เราต้องไปบอกแม่และพี่สาวเขาก็เพื่อให้เขาตักเตือนและสอนเขาเอง เราสอนเขาไม่ได้ ตอนนี้เราถูกทิ้งเป็นหมา ที่เขาไม่แม้แต่จะเหลียวแล เขาเรียนทำงานอยู่ใกล้เราแต่เราและเขาไม่คุยกันเลย จนกระทั่งวันนึงเราอึดอัดเลยไปทักเขา เขาบอกว่าเราเห็นแก่ตัว ชาตินี้และชาติหน้าอย่ามาเจอกันอีกเลย เขาไม่อยากเป็นเพื่อนด้วย เพราะเราเป็นเพื่อนที่ดีก็ไม่ใช่ เราน้ำตาตกนอกหน้า เราไม่มีคำพูดอะไรนอกจากขอโทษที่เคยทำให้เขารู้สึกไม่ดี อันนี้เราผิดจริงๆ เราอยากทำให้มันถูกต้อง เราขอแค่ความเป็นเพื่อนก็ได้ เพราะตอนที่คบกันเราคิดเสมอว่าเขาเป็นทุกอย่างสำหรับเรา เขาเป็นคนรัก เป็นเพื่อน เป็นพี่น้องเราเคยพาเขามาบ้านเราด้วย เขาเองก็เคยพาเราไปบ้านเขาเช่นกัน ตอนนี่เราเสียทุกสิ่งไปเลย เราคิดถึงเขานะ เราอยากคุยกับเขา เราอยากให้เขาทักทายเรา มองเราเหมือนเพื่อนคนนึงก็ได้เราไม่อยสกเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน แต่มันผ่านมาขนาดนี่แล้ว เรายังเข้มแข็งไม่ได้เลย เขาเริ่มใหม่ไปนานแล้ว เรายังจมกับเหตุการณ์ในอดีต
มันทำให้เราเดินต่อไม่ไหว เราใกล้กันแค่นี้แต่ทำไมใจเรามันห่างกันขนาดนี้นะ เราทำอะไรไม่ได้ เตือนก็ไม่ได้ เราไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะห่วงเขา เรารู้มันดูไม่มีเหตุผลเลย เราควรจะจบ ไม่มีเหตุผลเลย ที่เราจะต้องรอเศษเสี้ยวความรักที่เขาให้ แต่เราทำไม่ได้ ใจเรามันอ่อนแอ มันมักจะแอบร้องไห้เวลาเห็นหน้าเขา ทำให้เรานึกถึงตอนที่เราอยู่ด้วยกัน เราเคยเป็นคนพิเศษของเขา วันนี้เรากลายเป็นคนที่ไร้ตัวตน เราผิดเองที่เราไม่เล่นตามกติกาในตอนแรก ที่เขาขอเลิกเรา เราก็ไปตามตื้อตามง้อเขา เราเข้าใจเขาแล้วทุกอย่าง เราขอแค่เขาเข้าใจเราบ้าง เราหมดแรงเหลือเกิน ใจมันจะตาย มันพัง มันสลาย เราบอกไม่ถูกแต่มันมากที่สุดในชีวิตเลย

ถ้าเธอผ่านมาเห็นเราอยากให้เธอรับรู้ว่า เรารักเธอจริงๆนะแบบไร้เงื่อนไข เราไม่อยากให้เธอดูถูกความรักเราว่าคือการครอบครอง ทุกวันนี้เราให้เธอไปอยู่กับคนที่เธอเลือกแล้ว เราแค่อยากเก็บเธอไว้ในชีวิตในสถานะเพื่อนที่ดีต่อกัน หวังไว้ว่าวันนึงเราจะมาเป็นเพื่อนกันได้นะ  ความเป็นเพื่อนของเรามันอาจดีกว่าแฟนก็ได้  เราจะได้ไม่ต้องเลิกกันอีก