บอกก่อนครับว่า ผมตัดสินใจเล่าเรื่องนี้ ไว้เป็นความทรงจำ บอกว่าบ่นก็ได้ครับ(ไม่ชอบปิดไปเลยครับ) เป็นการ
เขียนครั้งแรกของผมและผมเชื่อว่าทุกๆคน ยังไงก็ต้องมีรักที่บริสุทธิ์กันทุกคน...สำหรับใครที่ยังไม่เข้าใจลองไปดูหนังเรื่องนี้ดูครับ "สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า...รัก" ผมว่าจะโพสกระทู้นี้เพื่อเก็บมันไว้อ่านเป็นความทรงจำ และอยากอ่านประสบการณ์ของเพื่อนๆว่าพบเจอแบบไหนมากันบ้าง?
.
ใช่ครับ ผมเชื่อว่าความรักในวัยเด็ก...มันเป็นความรักที่บริสุทธิ์ และเป็นความทรงจำที่ผมเชื่อว่า "ถ้าคุณเคยพบเจอ" จะไม่มีทางลืมมันอย่างแน่นอน
.
หลังจากเหตุการณ์นั้นเป็นเรื่อง "ความทรงจำ-รักในวัยเรียน" ที่แม้แต่ทุกวันนี้ก็ไม่ได้สัมผัสมันอีกเลย ย้อนไปเมื่อ11ปีที่แล้ว เมื่อผมตอนอายุ 13ขวบ ขึ้นชั้นม.2นู้นนน
.
ผมได้ชอบผู้หญิงคนหนึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่ก็จำความไม่ได้ เธอน่ารัก สูง ตัวใหญ่ๆหน่อย ชอบไว้ผมยาว พอเธอยิ้มทีไร ตาจะตี่ทุกที แต่ภายในดวงตาของเธอ มันใสเป็นประกาย รับรู้ถึงความจริงใจที่มีให้กับทุกคน >.< และบังเอิญกลุ่มผมและกลุ่มเธอก็มักจะได้อยู่ด้วยกันบ่อยๆ
ผมเป็นคนจีบคนไม่เป็น การกระทำที่ผมทำทุกๆวันคือการ"แกล้ง" ทุกๆครั้งผมจะโดนเธอตบเป็นประจำ บอกเลยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มือโครตหนัก!!! สิ่งที่แปลกเลยก็คือ "เพื่อนผมก็ดันชอบผู้หญิงคนเดียวกัน" แต่เราไม่เคยทะเลาะกันเลย ช่วยกันแซวด้วยซ้ำฮ่าๆ ในแต่ละวันตลอด1ปีผมทำแบบนี้เป็นประจำ และได้แต่มองเธอข้างหลังมาตลอด และเป็นครั้งแรกที่ผมโทรไปหาเบอร์พ่อของเขา เพื่อขอคุยกับเธอ555 (ครั้งแรกเลยละ) เธอหวังว่าจะเป็นครั้งแรกที่เราจะเป็นคนแรกที่โทรไปคุยกับเธอ...
.
ทุกๆวันหลังเลิกเรียน บังเอิญที่เธอและผม จะต้องกลับทางเดียวกัน...ผมต้องเดินกลับบ้านเข้าซอยเป็นประจำ ส่วนเธอคนนั้น นั้งวินบ้าง พ่อมารับบ้างบางที และเธอก็เริ่มทำให้ผม รู้สึกบางอย่างแบบบอกไม่ถูก "เธอจะชอบแลบลิ้นใส่ผม ประมาณว่า แบร่นี้แหนะไออ้วนดำเอ้ย555"
แต่เธอทำท่าทางน่ารักไปสะทุกอย่าง) มันทำให้ผมไม่เคยลืมความทรงจำเหล่านั้นจนถึงวันนี้...
.
เพราะอะไรหรอครับ...เพราะว่าเมื่อจบเทอม2 "เธอก็หายไปโดยไม่ทราบสาเหตุ" ไม่มีใครรู้แม้แต่ครูหรือเพื่อนสนิทของเธอเอง...
จะบอกว่าอกหักก็ไม่เชิง แต่ก็เสียใจและตั้งคำถามกับตัวเอง "เธอไปไหน ยังสบายดีไหม ยังมีชีวิตอยู่ดีไหมนะ" และผมก็โพสรูปของเธอไว้ (แต่เสียใจเฟสโดนปิด กู้รูปนั้นไม่ได้"เป็นรูปที่เธอถ่ายไว้ ระหว่างนั้งบนรถบัสตอนทัศนศึกษา เป็นรอยยิ้มที่เธอมีความสุข "เป็นรอยยิ้มที่เวลาผมแกล้งละเธอจะวิ่งไล่ตบผมทุกครั้ง เสียใจลึกๆแต่ก็ยังจำภาพนั้นได้อยู่ในหัวv.v)
.
ผ่านมา2ปีกว่าถึงจะหยุดเพ้อได้ แต่รู้ไหมครับ "ผมกลายเป็นคนโง่คนหนึ่ง" ในยุคนั้นเริ่มมีFacebook เข้ามามีบทบาท ผมได้ค้นหา"ชื่อและนามสกุล"ของเธอไปโง่ๆ มาตลอดหลายปี
.
จนผมจะใกล้เรียนจบมหาลับ สิ่งที่มันทำให้ผมยิ้มจนหุบไม่อยู่ และมันทำให้ผมเข้าใจว่า "ทำไมผมถึงพยายามทำตัวโง่ๆ ค้นหาซ้ำๆตลอดหลายปี"
ผมได้กดค้นหาอีกครั้ง ปรากฏว่า ครั้งนี้ผมเจอเธอ... (คิดกันไหมครับกับ ผู้ชายโง่ๆคนหนึ่ง ที่ค้นหาชื่อและนามสกุลมาตลอด ซึ่งเธออาจจะตั้งเป็นชื่อเล่นต่างๆนานาก็ได้) ผมโครตดีใจ และกดแอดไปเลยครับโดยไม่ลังแล555
.
มาทราบทีหลัง คนในครอบครัวของเธอป่วย เลยต้องย้ายกลับภูมิลำเนาเดิมโดยด่วน และเธอเองก็ตกใจที่ยังมีเพื่อนมัธยม ที่ยังค้นหาเธอมาตลอด ผมนี้ละครับไอโง่คนหนึ่ง ^-^ ตลอดเวลาที่คิดถึงและห่วง มันรู้สึกดีใจแบบไม่ถูก ไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะเป็นยังไงบ้าง เธอสบายดีและสวยกว่าเดิมเยอะเลย ยิ้มกว้างน่ารักเหมือนเช่นเคย <3 พอมองตัวเองแล้วก็เหมือนเดิมนะครับ อ้วนดำหน้าตาสิวก็เยอะรักษาไม่หายสักที5555 (มันไม่คู่ควรกันหรอกครับ อย่าว่าผมเลย)
.
แต่...ผมก็ไม่อาจจะไปต่อได้ เพราะผมเปิดใจให้เพื่อนในคณะเดียวกันให้กับคนหนึ่งไปแล้ว ก็ได้แต่ส่องรูปแล้วอมยิ้มมาตลอด และปัจจุบัน ผมก็เลิกกับแฟนเพราะเข้ากันไม่ได้ หรือเธอทิ้งผมไปนี้ละครับตอนเรียนจบ...
.
แต่ผมก็ไม่เคยเลยที่จะเด็ดเธอลงมา เพราะรู้ดีว่าผมไม่คู่ควรกับเราแม้แต่นิดเดียว
เพราะผมไม่อยากให้ความทรงจำในวัยเด็กมาทำร้ายความรู้สึกในตอนนี้ ผมจึ่งเลือกที่จะดูเธอต่อๆไปในโลกออนไลน์ ทักคุยบ้าง ส่องรูปเก่าๆของเธอบ้าง จบลงแบบนี้มันน่าเศร้าเนอะ...
.
แล้วคุณละ มาเล่าความทรงจำที่มีความสุขให้ผมฟังหน่อยครับ ...
มาเล่าประสบการณ์ความรักที่บริสุทธิ์ในวัยเด็กกันดีกว่าครับ ผมเชื่อว่า...มันคือ"สมบัติล้ำค่า"ที่พอนึกถึงก็มีความสุข
.
ใช่ครับ ผมเชื่อว่าความรักในวัยเด็ก...มันเป็นความรักที่บริสุทธิ์ และเป็นความทรงจำที่ผมเชื่อว่า "ถ้าคุณเคยพบเจอ" จะไม่มีทางลืมมันอย่างแน่นอน
.
หลังจากเหตุการณ์นั้นเป็นเรื่อง "ความทรงจำ-รักในวัยเรียน" ที่แม้แต่ทุกวันนี้ก็ไม่ได้สัมผัสมันอีกเลย ย้อนไปเมื่อ11ปีที่แล้ว เมื่อผมตอนอายุ 13ขวบ ขึ้นชั้นม.2นู้นนน
.
ผมได้ชอบผู้หญิงคนหนึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่ก็จำความไม่ได้ เธอน่ารัก สูง ตัวใหญ่ๆหน่อย ชอบไว้ผมยาว พอเธอยิ้มทีไร ตาจะตี่ทุกที แต่ภายในดวงตาของเธอ มันใสเป็นประกาย รับรู้ถึงความจริงใจที่มีให้กับทุกคน >.< และบังเอิญกลุ่มผมและกลุ่มเธอก็มักจะได้อยู่ด้วยกันบ่อยๆ
ผมเป็นคนจีบคนไม่เป็น การกระทำที่ผมทำทุกๆวันคือการ"แกล้ง" ทุกๆครั้งผมจะโดนเธอตบเป็นประจำ บอกเลยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มือโครตหนัก!!! สิ่งที่แปลกเลยก็คือ "เพื่อนผมก็ดันชอบผู้หญิงคนเดียวกัน" แต่เราไม่เคยทะเลาะกันเลย ช่วยกันแซวด้วยซ้ำฮ่าๆ ในแต่ละวันตลอด1ปีผมทำแบบนี้เป็นประจำ และได้แต่มองเธอข้างหลังมาตลอด และเป็นครั้งแรกที่ผมโทรไปหาเบอร์พ่อของเขา เพื่อขอคุยกับเธอ555 (ครั้งแรกเลยละ) เธอหวังว่าจะเป็นครั้งแรกที่เราจะเป็นคนแรกที่โทรไปคุยกับเธอ...
.
ทุกๆวันหลังเลิกเรียน บังเอิญที่เธอและผม จะต้องกลับทางเดียวกัน...ผมต้องเดินกลับบ้านเข้าซอยเป็นประจำ ส่วนเธอคนนั้น นั้งวินบ้าง พ่อมารับบ้างบางที และเธอก็เริ่มทำให้ผม รู้สึกบางอย่างแบบบอกไม่ถูก "เธอจะชอบแลบลิ้นใส่ผม ประมาณว่า แบร่นี้แหนะไออ้วนดำเอ้ย555"
.
เพราะอะไรหรอครับ...เพราะว่าเมื่อจบเทอม2 "เธอก็หายไปโดยไม่ทราบสาเหตุ" ไม่มีใครรู้แม้แต่ครูหรือเพื่อนสนิทของเธอเอง...
จะบอกว่าอกหักก็ไม่เชิง แต่ก็เสียใจและตั้งคำถามกับตัวเอง "เธอไปไหน ยังสบายดีไหม ยังมีชีวิตอยู่ดีไหมนะ" และผมก็โพสรูปของเธอไว้ (แต่เสียใจเฟสโดนปิด กู้รูปนั้นไม่ได้"เป็นรูปที่เธอถ่ายไว้ ระหว่างนั้งบนรถบัสตอนทัศนศึกษา เป็นรอยยิ้มที่เธอมีความสุข "เป็นรอยยิ้มที่เวลาผมแกล้งละเธอจะวิ่งไล่ตบผมทุกครั้ง เสียใจลึกๆแต่ก็ยังจำภาพนั้นได้อยู่ในหัวv.v)
.
ผ่านมา2ปีกว่าถึงจะหยุดเพ้อได้ แต่รู้ไหมครับ "ผมกลายเป็นคนโง่คนหนึ่ง" ในยุคนั้นเริ่มมีFacebook เข้ามามีบทบาท ผมได้ค้นหา"ชื่อและนามสกุล"ของเธอไปโง่ๆ มาตลอดหลายปี
.
จนผมจะใกล้เรียนจบมหาลับ สิ่งที่มันทำให้ผมยิ้มจนหุบไม่อยู่ และมันทำให้ผมเข้าใจว่า "ทำไมผมถึงพยายามทำตัวโง่ๆ ค้นหาซ้ำๆตลอดหลายปี" ผมได้กดค้นหาอีกครั้ง ปรากฏว่า ครั้งนี้ผมเจอเธอ... (คิดกันไหมครับกับ ผู้ชายโง่ๆคนหนึ่ง ที่ค้นหาชื่อและนามสกุลมาตลอด ซึ่งเธออาจจะตั้งเป็นชื่อเล่นต่างๆนานาก็ได้) ผมโครตดีใจ และกดแอดไปเลยครับโดยไม่ลังแล555
.
มาทราบทีหลัง คนในครอบครัวของเธอป่วย เลยต้องย้ายกลับภูมิลำเนาเดิมโดยด่วน และเธอเองก็ตกใจที่ยังมีเพื่อนมัธยม ที่ยังค้นหาเธอมาตลอด ผมนี้ละครับไอโง่คนหนึ่ง ^-^ ตลอดเวลาที่คิดถึงและห่วง มันรู้สึกดีใจแบบไม่ถูก ไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะเป็นยังไงบ้าง เธอสบายดีและสวยกว่าเดิมเยอะเลย ยิ้มกว้างน่ารักเหมือนเช่นเคย <3 พอมองตัวเองแล้วก็เหมือนเดิมนะครับ อ้วนดำหน้าตาสิวก็เยอะรักษาไม่หายสักที5555 (มันไม่คู่ควรกันหรอกครับ อย่าว่าผมเลย)
.
แต่...ผมก็ไม่อาจจะไปต่อได้ เพราะผมเปิดใจให้เพื่อนในคณะเดียวกันให้กับคนหนึ่งไปแล้ว ก็ได้แต่ส่องรูปแล้วอมยิ้มมาตลอด และปัจจุบัน ผมก็เลิกกับแฟนเพราะเข้ากันไม่ได้ หรือเธอทิ้งผมไปนี้ละครับตอนเรียนจบ...
.
แต่ผมก็ไม่เคยเลยที่จะเด็ดเธอลงมา เพราะรู้ดีว่าผมไม่คู่ควรกับเราแม้แต่นิดเดียว
.
แล้วคุณละ มาเล่าความทรงจำที่มีความสุขให้ผมฟังหน่อยครับ ...