สวัสดีค่ะ จากหัวข้อแล้วอาจจะดูแรงและเหมือนมาประจานแม่ตัวเองใช่มั้ยคะ? แต่เราอัดอั้นตันใจมากจริงๆ

แม่เรามีเราตั้งแต่อายุ19ค่ะ ตอนนี้ก็เกือบ20ปีแล้วที่เราเกิดมาโดยการเลี้ยงดูของตากับยายค่ะ เรากำพร้าพ่อค่ะด้วยอะไรเราก็ไม่ทราบ ส่วนแม่เราก็มีสามีและครอบครัวใหม่มีน้องผู้หญิง1คน แต่ก็ได้เลิกรากันไปแล้ว ปัจจุบันแม่เราก็มีสามีใหม่คนที่3 ใยระหว่างนั้นตายายก็เลี้ยงดูเรามาโดยตลอดค่ะ เท่าที่จำได้เราไม่เคยอยู่กับแม่เลยตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาค่ะเพราะแม่เราไปทำงานที่ต่างจังหวัด

ขอเข้าประเด็นเลยนะคะ

เราไม่เคยอยู่กับแม่เลยแต่ยังรักและเคารพแม่มากๆเหมือนลูกปกติทั่วไป แต่ด้วยเราโตขึ้นอาจจะมีห่างหายกับแม่ไปบ้าง แต่ยังติดต่อกันเสมอ จนเมื่อต้นปีก่อนมีเหตุจำเป็นต้องให้แม่กลับมาอยู่ที่บ้าน นั้นก็เป็นครั้งแรกค่ะที่เราสองคนได้อยู่ด้วยกันนานขนาดนี้

ในตอนแรกเราที่รักแม่มากๆตั้งแต่เด็กคิดว่าคงดีที่จะได้อยู่ด้วยกันสักทีเหมือนแม่ลูกทั่วไป แต่ไม่คิดเลยคะว่าการที่ได้อยู่กับแม่แล้วมันดีใช่มั้ย

1ปีที่ผ่านมาเราสังเกตอะไรๆได้หลายอย่างว่าแม่กับเราต่างกันมาก แต่ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกนะคะ เราแค่คิดว่าแค่นิสัยทั่วไปของแม่ไม่ได้มีปัญหากับเรามาก จนวันหนึ่ง ช่วงที่เรากำลังจะสอบเข้ามหาลัยทำให้เรารู้สึกแปลกกับแม่ตัวเองมากจน ไม่อยากคุยด้วยเลยค่ะ

แม่เราเอาแต่พูดว่าจะไม่ส่งเรียนนะ ทำไมไม่ไปทำงานแล้วค่อยมาเรียน?

เราก็เคืองๆในใจว่าทำไมพูดแบบนี้ล่ะ อาจจะเพราะถ้าเราเรียนคือจะเป็นภาระโดยตรงให้แม่(ตากับยายท่านเสียแล้วค่ะ แล้วพ่อเองก็ติดต่อไม่ได้) พอได้อยู่ด้วยกันเลยทำให้เรารู้นิสัยหลายๆอย่างเลยค่ะ ไม่เหมือนแม่ที่จินตนาการไว้เลย...

เราเคยอ่านกระทู้ๆหนึ่งที่พูดถึงคนตลาดล่างคืออะไร เราไม่คิดเลยว่าจะตรงกับแม่เรามากขนาดนี้จากที่เราสังเกตมา

แม่เราชอบสรรเสริญตัวเอง

แกไปทำงานอยู่ต่างจังหวัดจนผ่อนรถกระบะได้หนึ่งคันค่ะ มันดีใช่มั้ยคะ?แต่  แม่เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นค่ะ แกจะชอบขับรถไปอวดสามีเก่าบ่อยๆเพราะไปรับน้องมาอยู่ด้วย แล้วก็จะมาเล่าให้ฟังแบบสะใจๆว่า 'ดูสิ แม่ทิ้งมันมาแม่ได้รถตั้งคันนึง มันมีอะไรในชีวิตบ้าง' แต่เราก็เข้าใจว่าแกเคยโดนครอบครัวนั้นดูถูกอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ชอบเลยที่แม่มีความคิดแบบนี้ อีกเรื่องคือแกค่อนข้างมีปัญหากับพี่ชายของแก(ลุง) ก็วนมาทับถมเรื่องรถเหมือนเดิมค่ะ 'ลุงมีอะไรเป็นของตัวเองแล้วบ้าง หนี้ก็ไม่มี รถก็ถูกยึด เงินเก็บก็ไม่มี แม่ไปทำงานมาได้รถมาขับ ในขณะที่ลุงไม่มีอะไรเลย' เราก็ไม่รู้แกจะพูดไปให้ได้อะไรทั้งๆที่รถนั้นเงินก้อนสุดท้ายที่ต้องจ่ายก็เป็นยายที่จ่ายให้เพราะตัวเองลาออกจากงาน ถ้าไม่ได้ยายช่วยชะตากรรมรถของแม่ก็คงไม่ต่างจากลุง

มีอีกหลายครั้งที่แกไม่ยอมรับว่าตัวเองนั้นผิด เราที่เหมือนจะสนิทกับแม่คิดลบ ไม่ชอบแม่ตัวเองโดยปริยายเพราะหลายครั้งที่เหตุผลมันใช้กับแม่ไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นความคิด คำพูด การกระทำหลายๆอย่าง ทำให้เราเสียใจจริงๆค่ะ แต่แม่ยังเป็นแม่ที่ดีสำหรับเราอยู่นะคะ

หนึ่งปีกว่าๆที่เราอยู่ด้วยกันมันทำให้เราเห็นอะไรๆหลายๆอย่างจากแม่เยอะมาก เช่น

พูดคำหยาบ

หลายบ้านอาจจะพูดกันเป็นปกติแต่เราไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เวลาเถียงกับตาหรือยาย ทำให้เราไม่ชอบเอามากๆที่แม่พูดกูกับลูกได้ด้วยหรอ

แม่ไม่ชอบทำกับข้าวค่ะ อันนี้เราไม่ได้จะอะไรเพราะเราทำกับข้าว้ป็นอยู่แล้วเพราะตากับยายสอนมาตั้งแต่เด็ก

แม่ไม่ทำงานค่ะ แต่แกมีปลูกต้นไม้เล็กๆน้อยๆนานๆทีจะขายได้

แม่ชอบทวงบุญคุณค่ะ บางครั้งเรานั่งเล่นอยู่แกก็จะมานั่งมองน่าเราแล้วพูดขึ้นมาว่า 'ตอนแม่คลอดหนู แม่เจ็บมากๆเลย' 'ยายข้างบ้านคนนี้เคยเลี้ยงหนูตอยเด็กๆอย่าลืมบุญคุณท่านนะ' 'ลุงป้าน้าอาคนนั้นเลี้ยงหนูมา บลาๆ' พูดเป็นประจำแล้วบ่อยมากจนเรานึกรำคาญแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ทุกคนเลี้ยงเราหมด มีแค่แม่ไม่เคยเลี้ยงเราเลย

แม่ใช้คำขอโทษฟุ่มเฟื่อยมาก ในขณะที่เราใจสลายๆไปแล้วหลายครั้ง แม่เป็นคนที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางมักจะมีเหตผลที่ไม่มีเหตุผลมาว่าเราอยู่เสมอ แล้วสุดท้ายก็มาขอโทษเรา เหมือนโดนตบหัวแล้วลูบหลังเลยค่ะ

นิสัยอื่นๆที่รับได้ เสียงดัง มารยาทแปลกๆของแม่ เรื่องน่าอายอื่นๆเราคิดว่าแม่หลายๆคนคงเป็น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่นิสัยที่เรารับไม่ได้จริงๆคงเป็น

เพื่อนของแม่ แม่เรายังอายุไม่มากนัก แกยังมีความเหงา อยากมีเพื่อนทั่วไป แต่ไม่ใช่อย่างนั้นเลยค่ะ เราค่อนข้างสนิทกับพ่อเลี้ยงคนปัจจุบัน เพราะแกนิสัยดี ใจดีมากๆ จนสงสารแกเลยค่ะ

ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา เราเห็นแม่ติดต่อกับเพื่อนคนนึงเป็นประจำ ทุกวัน ใจเราก็เริ่มกระตุกแล้วค่ะ ยิ่งพอเลี้ยงมาพูดกับเราเรื่องนี้ เราเริ่มไม่ชอบแม่ตัวเองขึ้นมาอีก ที่บ้านรู้ค่ะ ก่อนยายเสียแกก็เคยพูดไว้ แต่แม่แกก็ไม่ฟังอะไรยังยืนกรานว่าเพื่อน แต่ใครก็ดูออกค่ะ ว่าไม่ใช่ พ่อเลี้ยงเราไปทำงานที่ต่างจังหวัด แกโทรคุยกับพ่อเลี้ยงน้อยกว่าเพื่อนคนนั้นอีกค่ะ จนเรารู้สึกสารและไม่ชอบใจเลยจริงๆ

เราลงรายละเอียดไม่ได้หมด แต่แม่เราคืออยู่จุดนั้นจริงๆ เวลาทะเลาะหรือเถียงกันเราท้อมากแต่ก็ไม่ใส่ใจอะไร ปากแม่แกบอกว่ารักลูก รัก แกก็สาธยายความดี ความเก่งของตัวเองออกมา ชอบที่จะเอาตัวเองไปข่มคนนั้นคนนี้จนเราละอาย ดูเหมือนเราเกลียดแม่ตัวเอง(?)แต่ก็ใช่ แต่เรายังรักและเคารพแม่อยู่ดี

เวลาทะเลาะกันแม่จะขึ้นกู ขู่ว่าจะไม่ให้เงินบ้าง ไม่เคารพแกบ้าง ไม่เห็นแกเป็นแม่บ้าง จนวันนี้เราเถียงกับแกเลยทำให้รู้ว่า แกอยากให้เราทำงาน ส่งเงินให้แกใช้ แกจะอยู่บ้านจะไม่ไปทำงาน

เราไม่ค่อยเห็นแกทำอะไรเลยเอาแต่ปลูกต้นไม้ เป็นเราที่ทำงานบ้านหลายๆอย่างกับน้อง แม้แต่ซื้อของสดเข้าในบ้านก็ยังเป็นเราเอง ไม่อย่างนั้นน้องคงต้องกินข้าวถง ปลากระป๋อง มาม่าแน่ๆ

มีครั้งหนึ่งเราโกรธแม่มากๆ น้องไม่สบายแล้วไอหนักมาก แต่แม่กลับคุยโทรศัพท์กับเพื่อนคนนั้นแล้วยังบ่นน้องที่ไออย่างนั้นด้วย ในหัวตอนนั้นคือ คนเป็นแม่ เราหัวเสียมากทำไม เราไม่ใช่เด็กดีอะไรหรอกนะคะ เราเถียง เราตื่นสายประจำ แต่ก็ทำหน้าที่ตัวเอง พ้อยคือ แม่อยากให้เราทำให้แก ทุกอย่าง จนเราเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าแม่ในวัยเด็กที่เราเคยเห็นเป็นแม่คนนี้จริงๆ

เราไม่ได้อยากจะมาหาคำตอบอะไรหรอกนะคะ เราแค่อยากระบาย เพราะเราไม่เคยพูดกับใครเลย เราไม่อยากให้คนรอบข้างรู้ว่าบ้านเราเป็นแบบไหน ทุกคนรอบข้างมองเราว่าเป็นลูกที่ดูเหมือนแม่รักและตามใจ เป็นเด็กไม่น่ารักที่บ้างครั้งพูดห้วนกับแม่ แต่ใครจะรู้คะ เราทำได้แค่กรอกตาคิดในใจว่าไม่รู้อะไรสินะ แม่อยากให้ทุกคนเห็นเป็นแบบนั้นก็ทำไป

วันนี้เราแค่อยากมาระบายเฉยๆค่ะ ขอบคุณที่อ่านนะคะ จะว่าอะไรเราก็แล้วแต่ เราตั้งกระทู้นี้ไว้แล้วจะไม่กลับมาอ่านแล้วค่ะ

ขอบคุณที่เปิดพื้นที่ให้เราระบายนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ ถึงจะช่วยไม่ได้มาก แต่เรารู้สึกเหมือนได้ระบายออกไปเลยค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ