นิยายเล่มเก่า

รู้หมดแหละเรื่องทั้งหมดเป็นยังไง
บทหักมุมเปิดไปหน้าแปดสิบเก้า
จุดจบทำน้ำตาไหลได้ทุกคราว
แต่ทำไมเรายังชอบอ่าน ไม่เข้าใจ ...

      พอแรกพบ สบพักตร์ ก็รักเหลือ
ตัวเอกชวนไปทำนาเกลือสร้างบ้านใหม่
      นางเชื่อรัก ชักรุ้ง ปรุงวิไล
แม้มีหนี้เพิ่มให้ปวดกบาล

      สรวงเราสอง รองสันต์ สวรรค์เรือน
บ้านนี้เลื่อนผ่อนมาแล้วรอบที่ล้าน
      เย้าเยือนอยู่ เป็นคู่ใจ ไปนานนาน
แม้มีชื่อในธนาคารติดแบล็กลิสต์

      ถึงเหนื่อยยาก หนักย้าย รักให้ผล
ตัวเอกก็คนเที่ยวอ่างมันบอกมันไม่ผิด
      เธอเป็นรัก ครั้งสุดท้าย ของชีวิต
ยัยนี่ใคร? มีสิทธิ์อะไรมานอนที่บ้าน

      เรามีกัน ขวัญคู่ เพียงคู่สอง
มันไม่มองหน้าไม่พูดไม่สะทกสะท้าน
      อยากคู่เรียง เคียงร่วมใจ ไปนานนาน
ใบหย่าโยนเขวี้ยงผ่านหน้ามาให้เซ็น

       รักคือการ ให้อภัย ในทุกสิ่ง
ลูกก็มีมึนยังทิ้งทำไม่เห็น
        เรารวมกัน ฝันใฝ่ ไร้ร้อนเย็น
หอบลูกเข็นข้าวของโดนไล่ออกบ้าน

        รักมีจริง ใช่ไหม ? ฉันใคร่รู้
ต้องกระเตงลูกกรูกลับถิ่นฐาน
        รักแค่สอง ร้อยครองใจ ให้นานนาน
จบการอ่านบอกได้เลย ไม่มีจริง ...

อ่านจนจบครบอักษรรอบที่หมื่น
น้ำตารื้นทำไมนะหรือผีสิง
มันก็แค่นิยายไม่ใช่เรื่องจริง
น้ำตามันยิ่งไหลทำไม ไม่เข้าใจเลย.