เรารู้สึกอึดอัดมาก อึดอัดจริงๆ ทำไมแม่เราไม่เหมือนแม่คนอื่น บ้าน เป็นที่ๆเราไม่อยากอยู่ บ้านเป็นที่ที่น่าเบื่อ น่าอึดอัด ครอบครัวเราคงปัญหาเยอะแน่ๆ
ก็ขอแค่พื้นที่เล็กๆ ตรงนี้เป็นที่ระบายก็แล้วกันนะคะ
พ่อมีบ้านเล็กบ้านน้อย แม่โรคภัยรุมเร้าก็เบาหวานความดันไตเสื่อมโรคเรื้อรังยอดฮิตนั่นแหละ น้องสาวเรียนมหาลัยเก่งทุกด้านไร้ที่ติ ส่วนเราตอนนี้มีครอบครัวของตัวเองแล้วมีลูก2สามี1ลำพังครอบครัวเราก็อยู่ดีอยู่หรอกแต่เมื่อไรได้กลับบ้านแม่ละก็... นั่นแหละ มีปากเสียงกันตลอด น่าเบื่อ คือทำไมอยู่กันดีๆไม่เป็น งงในงง บ้านที่เอาแต่ทำงานๆๆ ไม่มีวันหยุด ทำธุรกิจส่วนตัว หยุดก็คือไม่มีรายได้ เราทำงาน รพ. วันหยุดก็อยากพักผ่อนใช่ป่ะ ล้ามา 5 วันแล้ว แต่วันเสาร์เราก็ไปร้านเพราะสามีทำงานที่ร้าน วันอาทิตย์เราก็หยุดกันเอง พ่อแม่ก็เปิดร้านกันไปไม่หยุด
ทีนี้ด้วยพื้นของแต่ละคน ก็มีปัญหาขึ้นสิคะ แต่มากที่สุดก็เรากับแม่นี่แหละ เหมือนเค้าไม่รักเรานี่แหละ รึรักมากไปว่ะ แกเป็นคนชอบเม้า ชอบนินทา มักเอาเราไปนินทาเสียหายกับลูกค้า ว่าเราขี้เกียจงั้นงี้ ในขณะที่มักสรรเสริญเยินยอลูกคนเล็กเก่งงั้นงี้ ได้ทุนงั้นงี้ บางทีลูกค้าพูดเรื่องของเราอยู่ดีๆ คุยเกี่ยวกับลูกของเราอยู่ดีๆ แกก็วกเข้าสรรเสริญลูกคนเล็กแกให้ได้ ไม่มีวันไหนพูดกับเราดีได้เต็มวันว่างั้นเหอะ เราคงไม่เคยดีในสายตาแก จะว่าไปก็ตั้งแต่เรามีแฟนมั้ง แกก็มองเราเปลี่ยนไป เรามีแฟนตอนเรียนปี 3 เรียนจบก็หมั้นและแต่งกับคนนี้เลย จนมีลูกมีเต้า ครอบครัวอบอุ่น เราเลี้ยงลูกกันเองทั้ง 2 คน ช่วงกลางวันเราทำงานก็ฝากลูกไว้กับแก จ้างพี่เลี้ยงช่วยอยู่ พอเลิกงานก็รับลูกมาเลี้ยงเอง บอกเลยว่าเครียด วุ่นวายมาก เหนื่อย แล้วยิ่งคนเป็นยายมาเป็นแบบนี้เรายิ่งเอือมระอา ลำพังบ้านเราเองก็ไม่มีเวลาดูแลอยู่แล้ว อยู่กันรกๆ ว่าได้คือวันหยุดไม่อยากกลับร้านเลย อยากอยู่บ้านพักเก็บกวาดบ้านพัก แต่ก็ต้องกลับร้านอ่ะ นี่แกก็ไม่พอใจอยู่นะที่เราไม่นอนร้าน ก็แหมแกรรรร บ้านเราอยู่ไหนเราก็อยากนอนอยากพักอยู่นั่นป่ะ เรามีลูกมีผัวของเรานะเว้ย และเราก็ถือว่าบ้านพักคือบ้านเราอยู่แล้วสบายใจกว่า ทีแกยังไม่อยากมาเลี้ยงหลานที่บ้านพักเลย แกมักพูดกับใครต่อใครว่าเราไม่นอนบ้านร้านเพราะไม่อยากให้แกใช้งาน แกคงไม่เคยเข้าใจสินะว่าเราเป็นครัวนึง เราต้องการมาทำงานบ้าน ทำอะไรๆ ของบ้านที่เราอาศัยเว้ย อยู่นั่นแล้วได้อะไร ได้แต่ความอึดอัดเสียสุขภาพจิต ไปร้านทีไร พอถึงเวลากลับ เราอยากรีบกลับบ้านพักมาทำอะไรที่เป็นเรื่องของบ้านเรา ก็โดนว่า ไม่อยากกินข้าวเย็นกับพ่อแม่หรอ งั้นงี้ ก็มีปากเสียงกัน แล้วก็อยู่กินข้าวเย็นซะ อยู่ให้ตามแกต้องการ
คนภายนอกคงมองเราเป็นลูกเนรคุณ ลูกเวรไปแล้วละ หลายๆ อย่างที่แกทำ แล้วบอกว่าลูกไม่สนใจเองเลยเป็นแบบนี้ เช่น แกไอ แต่อุ้มหลาน ลูกค้าว่าไอแต่ทำไมไม่ใส่หน้ากากป้องกันละ ลูกทำงานอยู่ไม่ช่วยเลี้ยง เอาอะไรติดกันแบบนี้ กลัวจะไม่ได้ลูกหรอ จ้ะ ลูกคนเล็กเราแกก็ไม่ได้เลี้ยงเท่าไรหรอก พี่เลี้ยงเลี้ยงซะมากกว่า แกสุขภาพไม่ดีแล้ว คือจะมาอ้างว่าเพราะสุขภาพไม่ดีเลยอยากให้เข้าใจแก เพราะผัวนอกใจเลยอยากให้เข้าใจแก แล้วแกจะบ่น ด่า ว่า เราไงก็ได้งี้หรอ เฮอะ ขอโทษนะคะ คุณก็เข้าใจคนอื่นๆ บ้างสิคะ แกรรรรรร เราอยากระเบิดร้องอ๊ากๆ ให้บ้านแตกในแต่ละวัน แต่ก็อดเท่าที่อดได้ บางวันเผลอเสียงดัง ก็เกิดเรื่องกันงี้แหละ หลายเรื่องหลายอย่าง ที่แกทิ้งเรื่องไม่ดีให้ เอาเป็นว่าเราคงเลวมาก ในสายตาใครหลายๆ คนตอนนี้ เวรกรรมกูจริงๆ
เรื่องของแม่กับลูก
ก็ขอแค่พื้นที่เล็กๆ ตรงนี้เป็นที่ระบายก็แล้วกันนะคะ
พ่อมีบ้านเล็กบ้านน้อย แม่โรคภัยรุมเร้าก็เบาหวานความดันไตเสื่อมโรคเรื้อรังยอดฮิตนั่นแหละ น้องสาวเรียนมหาลัยเก่งทุกด้านไร้ที่ติ ส่วนเราตอนนี้มีครอบครัวของตัวเองแล้วมีลูก2สามี1ลำพังครอบครัวเราก็อยู่ดีอยู่หรอกแต่เมื่อไรได้กลับบ้านแม่ละก็... นั่นแหละ มีปากเสียงกันตลอด น่าเบื่อ คือทำไมอยู่กันดีๆไม่เป็น งงในงง บ้านที่เอาแต่ทำงานๆๆ ไม่มีวันหยุด ทำธุรกิจส่วนตัว หยุดก็คือไม่มีรายได้ เราทำงาน รพ. วันหยุดก็อยากพักผ่อนใช่ป่ะ ล้ามา 5 วันแล้ว แต่วันเสาร์เราก็ไปร้านเพราะสามีทำงานที่ร้าน วันอาทิตย์เราก็หยุดกันเอง พ่อแม่ก็เปิดร้านกันไปไม่หยุด
ทีนี้ด้วยพื้นของแต่ละคน ก็มีปัญหาขึ้นสิคะ แต่มากที่สุดก็เรากับแม่นี่แหละ เหมือนเค้าไม่รักเรานี่แหละ รึรักมากไปว่ะ แกเป็นคนชอบเม้า ชอบนินทา มักเอาเราไปนินทาเสียหายกับลูกค้า ว่าเราขี้เกียจงั้นงี้ ในขณะที่มักสรรเสริญเยินยอลูกคนเล็กเก่งงั้นงี้ ได้ทุนงั้นงี้ บางทีลูกค้าพูดเรื่องของเราอยู่ดีๆ คุยเกี่ยวกับลูกของเราอยู่ดีๆ แกก็วกเข้าสรรเสริญลูกคนเล็กแกให้ได้ ไม่มีวันไหนพูดกับเราดีได้เต็มวันว่างั้นเหอะ เราคงไม่เคยดีในสายตาแก จะว่าไปก็ตั้งแต่เรามีแฟนมั้ง แกก็มองเราเปลี่ยนไป เรามีแฟนตอนเรียนปี 3 เรียนจบก็หมั้นและแต่งกับคนนี้เลย จนมีลูกมีเต้า ครอบครัวอบอุ่น เราเลี้ยงลูกกันเองทั้ง 2 คน ช่วงกลางวันเราทำงานก็ฝากลูกไว้กับแก จ้างพี่เลี้ยงช่วยอยู่ พอเลิกงานก็รับลูกมาเลี้ยงเอง บอกเลยว่าเครียด วุ่นวายมาก เหนื่อย แล้วยิ่งคนเป็นยายมาเป็นแบบนี้เรายิ่งเอือมระอา ลำพังบ้านเราเองก็ไม่มีเวลาดูแลอยู่แล้ว อยู่กันรกๆ ว่าได้คือวันหยุดไม่อยากกลับร้านเลย อยากอยู่บ้านพักเก็บกวาดบ้านพัก แต่ก็ต้องกลับร้านอ่ะ นี่แกก็ไม่พอใจอยู่นะที่เราไม่นอนร้าน ก็แหมแกรรรร บ้านเราอยู่ไหนเราก็อยากนอนอยากพักอยู่นั่นป่ะ เรามีลูกมีผัวของเรานะเว้ย และเราก็ถือว่าบ้านพักคือบ้านเราอยู่แล้วสบายใจกว่า ทีแกยังไม่อยากมาเลี้ยงหลานที่บ้านพักเลย แกมักพูดกับใครต่อใครว่าเราไม่นอนบ้านร้านเพราะไม่อยากให้แกใช้งาน แกคงไม่เคยเข้าใจสินะว่าเราเป็นครัวนึง เราต้องการมาทำงานบ้าน ทำอะไรๆ ของบ้านที่เราอาศัยเว้ย อยู่นั่นแล้วได้อะไร ได้แต่ความอึดอัดเสียสุขภาพจิต ไปร้านทีไร พอถึงเวลากลับ เราอยากรีบกลับบ้านพักมาทำอะไรที่เป็นเรื่องของบ้านเรา ก็โดนว่า ไม่อยากกินข้าวเย็นกับพ่อแม่หรอ งั้นงี้ ก็มีปากเสียงกัน แล้วก็อยู่กินข้าวเย็นซะ อยู่ให้ตามแกต้องการ
คนภายนอกคงมองเราเป็นลูกเนรคุณ ลูกเวรไปแล้วละ หลายๆ อย่างที่แกทำ แล้วบอกว่าลูกไม่สนใจเองเลยเป็นแบบนี้ เช่น แกไอ แต่อุ้มหลาน ลูกค้าว่าไอแต่ทำไมไม่ใส่หน้ากากป้องกันละ ลูกทำงานอยู่ไม่ช่วยเลี้ยง เอาอะไรติดกันแบบนี้ กลัวจะไม่ได้ลูกหรอ จ้ะ ลูกคนเล็กเราแกก็ไม่ได้เลี้ยงเท่าไรหรอก พี่เลี้ยงเลี้ยงซะมากกว่า แกสุขภาพไม่ดีแล้ว คือจะมาอ้างว่าเพราะสุขภาพไม่ดีเลยอยากให้เข้าใจแก เพราะผัวนอกใจเลยอยากให้เข้าใจแก แล้วแกจะบ่น ด่า ว่า เราไงก็ได้งี้หรอ เฮอะ ขอโทษนะคะ คุณก็เข้าใจคนอื่นๆ บ้างสิคะ แกรรรรรร เราอยากระเบิดร้องอ๊ากๆ ให้บ้านแตกในแต่ละวัน แต่ก็อดเท่าที่อดได้ บางวันเผลอเสียงดัง ก็เกิดเรื่องกันงี้แหละ หลายเรื่องหลายอย่าง ที่แกทิ้งเรื่องไม่ดีให้ เอาเป็นว่าเราคงเลวมาก ในสายตาใครหลายๆ คนตอนนี้ เวรกรรมกูจริงๆ