+ + + ชีวิตอย่างลำพัง + + +

ตั้งแต่ออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวตั้งแต่ปี 2537 เพื่อเรียนใน กทม. จนถึงตอนนี้ 2557 แล้ว  มีความรู้สึกว่ามีชีวิตอย่างลำพังมาโดยตลอด  ไม่มีพ่อแม่ญาติพี่น้องที่จะคอยเป็นกำลังสำคัญในยามที่ท้อแท้เลย  บางทีกำลังใจจากตัวเอง  มันก็ไม่พอที่จะจุดติดให้เดินต่อไหว  บางทียังนึกอิจฉาเวลาที่เขามีพ่อแม่ญาติพี่น้องอบอุ่นอยู่รอบๆกาย  เวลาเทศกาลต่างๆอยากกระวีกระวาดกลับบ้านเพื่อกลับมาหาใครสักคนในบ้านบ้าง  แต่ก็ไม่เคยรู้สึกถึงความรู้สึกนั้นเลย  ตอนนี้เราคงเป็นคนที่จิตใจแข็งกระด้าง  โหยหาความรัก  โดยที่เราไม่เคยได้รู้จักความรักในรูปแบบใดๆเลยก็เป็นได้

ที่บ้านค่อนข้างยากจน  เงินจะเรียนก็ไม่ค่อยมี  ตอนเด็กๆค่อนข้างขี้โรค  จะหางานทำระหว่างเรียนคงอาจจะได้ตายก่อน  มีสิ่งเดียวที่ทำได้คือการตั้งใจเรียนให้ได้ดีที่สุด เพื่อจะได้งานที่ดีและมีเงินใช้  เพื่อนก็ชวนไปเที่ยวจับจ่ายใช้สอย  แต่เราก็ต้องปฏิเสธ  ยกเว้นเสียว่า ณ ที่แห่งนั้นไม่ต้องใช้เงินเลยก็จะไปได้

ชีวิตรับราชการและต้องอยู่ใน กทม. ค่อนข้างเหนื่อย พยายามหาซื้อบ้านมือสองเก่าๆเพื่ออาศัยอยู่แทนห้องเช่าเล็กๆ ผ่อนถูกๆ ทำงานไปเรื่อยๆไม่ได้หวังว่าจะได้เป็นใหญ่เป็นโต  ไม่ได้หวังลาภยศสรรเสริญ  เพราะถ้ามีแล้ว  ก็ไม่รู้จะให้ใครได้ เพราะลูกก็มีไม่ได้ เดินมาไกลถึงตรงนี้ได้ก็พอแล้วเนอะ

เวลาที่ไม่มีใคร  มักจะนึกถึงเพื่อนๆในพันทิป  จะซ่อมท่อ  ซ่อมไฟ  จัดบ้าน  เหงา  ก็จะมีเพื่อนที่นี่  ที่คอยดูแลกัน  ขอบคุณที่ในวันอ่อนล้าก็ยังมีที่นี่  ให้ได้พูดคุยนะคะ