เพื่อนส่งต่อกันมาทาง line แต่อ่านแล้ว ก็ค่อนข้างเห็นด้วยว่าจริง เจอหมอก็ยาก ค่ารักษาก็แพง เรื่องอาหารการกินก็ลำบากไม่แพ้กัน จะยังไงอยู่เมืองไทยก็ดีที่สุดแล้วครับ
ถอดคำพูดของเพื่อนที่อังกฤษ…คนหนึ่งอยู่ตอนเหนือของอังกฤษ
ที่ได้คุยกันวันก่อนโคตรน่าสงสาร ตอนนี้เป็นPanic attack
บวกโรคเครียดไปแล้ว……
“…ดีแล้ววววววว ที่ยังได้อยู่ในบ้านเรา…
ตอนนี้ภาวนาสวดมนต์อย่างเดียวเลยกู
อย่าให้ติด…เพราะถ้าติดอาการต้องหนักมากๆ
ไอจนพูดไม่เป็นภาษาคน เค้าถึงจะรับ…
แต่ถ้าติดไวรัสจริงแต่อาการไม่หนักเค้าให้รักษาตัวเองอยู่บ้าน…
ก็รู้ความยากของการเจอหมอของที่นี่…
กูนอนไม่หลับเลย พอค่ำมาเมืองทั้งเมืองเงียบกริบ
มันเครียดอยู่ลึกๆ อยากกลับบ้าน……”
“…ยังไงหมอพยาบาลที่บ้านเราก็ยังดูแลดีกว่าที่นี่
กูยังจำที่เคยมาหาหมอกระดูก
เล่าว่านอนรอหน้าห้องตรวจรอหมอ12ชม.
ตอนนี้รอบตัวติดกันเยอะมาก
ฝรั่ง
จากที่มันไม่แคร์
อะไร เอ๊ะอะไปผับ
เอ๊ะอ๊ะ ปาร์ตี้ ตอนนี้เพื่อนตายเพื่อนหายไปเยอะ
ถึงเริ่มกลัว นี่มีคนไทยที่รู้จักเสียไปวันก่อน
ไม่แน่ใจว่าโควิดมั้ย ยังไม่รู้ผล
ไรเลย เก็บศพรวมกันหมด
กูอยากกลับบ้านที่สุด ติดยังไงรักษาที่นั้นก็ดีกว่า……”
“……ลำบากมากตอนนี้…ของกินของใช้ต้องตุน
รู้มั้ย คิวลงทะเบียนช๊อปปิ้งทุกซุปเปอร์
อาทิตย์แรกๆพันสองพันคิว ตอนนี้
กว่าจะลงได้คิวรอเป็นแสนกว่าคิวที่ ลงทะเบียนแล้ว
รอแจ้งกว่าจะได้สั่งของ กว่าของจะมา
คิวรอของมาส่งถึงสามอาทิตย์ ชีวิตต้องคิดล่วงหน้า
จะซื้ออะไร อะไรหมดต้องเผื่อไว้ รอสามสี่อาทิตย์กว่าของจะมา
จะออกไปซื้อของก็ไม่มี ออกไป
ก็เสี่ยง
หยิบจับห่าไรนอกบ้านกูเป็นโรคจิตไปหมดแล้ว
บ้านเราดี
อ่านข่าวแล้วกูอิจฉารู้สึกว่าหมอคนไทยโคตรเก่งเลย
อยู่ใกล้จีนแต่ตัวเลขขึ้นช้า เป็นไงกูอยู่ไกลกว่าจีน
ตายห่าไปกี่พันแล้ว คนไทยยังสิบกว่าอยู่เลย วันก่อนตายไป5ร้อยกว่าวันเดียว
“……กูแทบไม่อยากอ่านข่าวฟังข่าวบีบีซีเลย…กูนอนไม่หลับ
ถึงหลับความรู้สึกเหมือนตกเหวทุกๆคืน……
นั่งสมาธิสวดมนต์ยังไงก็ช่วยเรื่องใจไม่ได้มาก
เพราะรอบบ้าน รอบข้างมันติดกันเยอะ
ระแวงไปหมด…ดีที่ไม่ได้อยู่ในลอนดอน……”
ไม่มีอะไรพูดมากไปกว่า…ฟังอยากเดียวเลย
ให้เพื่อนได้ระบายสุดท้ายพูดได้แค่ว่า
”รักษาตัวดีๆนะ…ต้องอยู่อย่างมีความหวังและต้องรอดเท่านั้น”
ฟังแล้วก็จิตตกไปตามมันเลย…
ถ้าใครไม่เคยไปใช้ชีวิตนานๆที่ต่างประเทศ
คุณไม่รู้หรอกว่าประเทศเราถึงจะ
จะโกงจะอะไรแต่ยังไง
เราก็ยังเป็นคนชนชั้นหนึ่ง มีสิทธิ์ มีตัวตน
บ้านเรายังมีศีลธรรม จริยธรรม และมีน้ำใจเสมอเวลาเกิดวิกฤติ
ยิ่งเจ็บป่วยในต่างบ้านต่างเมือง ลำบากที่สุดในชีวิต
อย่าบอกนะว่าเคยไปอยู่ เรียนแค่ปีสองปีอย่าพูดเลย
ยังไม่เข้าใจ เข้าถึงการเป็นคนชนชั้นสองชั้นสามของบ้านเมืองเค้าหรอก
ไม่มีที่ไหนดีเท่าแผ่นดินนี้อีกแล้ว
8ปีของฉัน…ในต่างแดน
มันทำให้รักและเห็นคุณค่าที่ได้เกิดเป็น”คนไทย”
วิกฤตนี้จะรอดได้ต้องช่วยกัน พร้อมใจกัน
วิกฤตนี้ทำให้ได้เห็นข้างในใจแต่ละคน
มีทั้งพยายามช่วย บ้างพยายามขวาง
นี่ไง…กรุงศรีถึงแตก เพราะมีคนเปิดประตูให้ข้าศึก
ทำตัวแปลกแยกและเนรคุณแผ่นดินอยู่ในทุกยุคทุกสมัย……!!!
เรากำลังต่อสู้กับไวรัสว่ายากแล้ว
เรื่องเล่าสถานการณ์ COVID-19 ที่อังกฤษ
ถอดคำพูดของเพื่อนที่อังกฤษ…คนหนึ่งอยู่ตอนเหนือของอังกฤษ
ที่ได้คุยกันวันก่อนโคตรน่าสงสาร ตอนนี้เป็นPanic attack
บวกโรคเครียดไปแล้ว……
“…ดีแล้ววววววว ที่ยังได้อยู่ในบ้านเรา…
ตอนนี้ภาวนาสวดมนต์อย่างเดียวเลยกู
อย่าให้ติด…เพราะถ้าติดอาการต้องหนักมากๆ
ไอจนพูดไม่เป็นภาษาคน เค้าถึงจะรับ…
แต่ถ้าติดไวรัสจริงแต่อาการไม่หนักเค้าให้รักษาตัวเองอยู่บ้าน…
ก็รู้ความยากของการเจอหมอของที่นี่…
กูนอนไม่หลับเลย พอค่ำมาเมืองทั้งเมืองเงียบกริบ
มันเครียดอยู่ลึกๆ อยากกลับบ้าน……”
“…ยังไงหมอพยาบาลที่บ้านเราก็ยังดูแลดีกว่าที่นี่
กูยังจำที่เคยมาหาหมอกระดูก
เล่าว่านอนรอหน้าห้องตรวจรอหมอ12ชม.
ตอนนี้รอบตัวติดกันเยอะมาก
ฝรั่ง
เอ๊ะอ๊ะ ปาร์ตี้ ตอนนี้เพื่อนตายเพื่อนหายไปเยอะ
ถึงเริ่มกลัว นี่มีคนไทยที่รู้จักเสียไปวันก่อน
ไม่แน่ใจว่าโควิดมั้ย ยังไม่รู้ผล
กูอยากกลับบ้านที่สุด ติดยังไงรักษาที่นั้นก็ดีกว่า……”
“……ลำบากมากตอนนี้…ของกินของใช้ต้องตุน
รู้มั้ย คิวลงทะเบียนช๊อปปิ้งทุกซุปเปอร์
อาทิตย์แรกๆพันสองพันคิว ตอนนี้
กว่าจะลงได้คิวรอเป็นแสนกว่าคิวที่ ลงทะเบียนแล้ว
รอแจ้งกว่าจะได้สั่งของ กว่าของจะมา
คิวรอของมาส่งถึงสามอาทิตย์ ชีวิตต้องคิดล่วงหน้า
จะซื้ออะไร อะไรหมดต้องเผื่อไว้ รอสามสี่อาทิตย์กว่าของจะมา
จะออกไปซื้อของก็ไม่มี ออกไป
หยิบจับห่าไรนอกบ้านกูเป็นโรคจิตไปหมดแล้ว
บ้านเราดี
อยู่ใกล้จีนแต่ตัวเลขขึ้นช้า เป็นไงกูอยู่ไกลกว่าจีน
ตายห่าไปกี่พันแล้ว คนไทยยังสิบกว่าอยู่เลย วันก่อนตายไป5ร้อยกว่าวันเดียว
“……กูแทบไม่อยากอ่านข่าวฟังข่าวบีบีซีเลย…กูนอนไม่หลับ
ถึงหลับความรู้สึกเหมือนตกเหวทุกๆคืน……
นั่งสมาธิสวดมนต์ยังไงก็ช่วยเรื่องใจไม่ได้มาก
เพราะรอบบ้าน รอบข้างมันติดกันเยอะ
ระแวงไปหมด…ดีที่ไม่ได้อยู่ในลอนดอน……”
ไม่มีอะไรพูดมากไปกว่า…ฟังอยากเดียวเลย
ให้เพื่อนได้ระบายสุดท้ายพูดได้แค่ว่า
”รักษาตัวดีๆนะ…ต้องอยู่อย่างมีความหวังและต้องรอดเท่านั้น”
ฟังแล้วก็จิตตกไปตามมันเลย…
ถ้าใครไม่เคยไปใช้ชีวิตนานๆที่ต่างประเทศ
คุณไม่รู้หรอกว่าประเทศเราถึงจะ
เราก็ยังเป็นคนชนชั้นหนึ่ง มีสิทธิ์ มีตัวตน
บ้านเรายังมีศีลธรรม จริยธรรม และมีน้ำใจเสมอเวลาเกิดวิกฤติ
ยิ่งเจ็บป่วยในต่างบ้านต่างเมือง ลำบากที่สุดในชีวิต
อย่าบอกนะว่าเคยไปอยู่ เรียนแค่ปีสองปีอย่าพูดเลย
ยังไม่เข้าใจ เข้าถึงการเป็นคนชนชั้นสองชั้นสามของบ้านเมืองเค้าหรอก
ไม่มีที่ไหนดีเท่าแผ่นดินนี้อีกแล้ว
8ปีของฉัน…ในต่างแดน
มันทำให้รักและเห็นคุณค่าที่ได้เกิดเป็น”คนไทย”
วิกฤตนี้จะรอดได้ต้องช่วยกัน พร้อมใจกัน
วิกฤตนี้ทำให้ได้เห็นข้างในใจแต่ละคน
มีทั้งพยายามช่วย บ้างพยายามขวาง
นี่ไง…กรุงศรีถึงแตก เพราะมีคนเปิดประตูให้ข้าศึก
ทำตัวแปลกแยกและเนรคุณแผ่นดินอยู่ในทุกยุคทุกสมัย……!!!
เรากำลังต่อสู้กับไวรัสว่ายากแล้ว