สวัสดีค่ะทุกคน เราขอเพียงพื้นที่เล็กๆมนพันทิปให้พูดหรือระบายอะไรบางอย่างสักนิดนะคะ
แต่เดิมแล้วเราอยู่กับแม่แค่สองคนค่ะ ส่วนพ่อแต่งงานใหม่ และญาติๆอยู่ทางภาคเหนือ ทำให้ชีวิตเรากับแม่เรียกได้ว่าโดดเดี่ยวไร้ญาติเลยก็ว่าได้
ว่าด้วยนิสัยของเราก่อนระคะ เราเป็นคนที่ไม่ชอบชนะแต่ก็ไม่เคยยอมใคร ถ้าเราไม่ผิดเราจะไม่มีวันยอมรับง่ายๆ เรามักจะใช้เหตุผลในการตอบกลับเสมอ แต่ถ้าเราผิดเราก็ยอมรับผิดค่ะ
ส่วนแม่ของเราเป็นคนที่ถ้าโมโหจะโมโหร้ายมากๆ คำพูดแต่ละคำเหมือนมีดเล่มหนึ่ง บางทีเรื่องที่เราไม่ผิดแม่ก็จะด่าว่าเรา หรือเวลาที่แม่โมโหก็จะระบายใส่เราโดยการหยิบความผิดเก่าๆที่เราเคยทำมาพูดใส่ และเราก็มักจะตอบกลับว่า เราผิดเหรอ? ทำไมแม่ต้องพูดแต่เรื่องเก่าๆ? และแน่นอนว่าเราก็กลายเป็นเด็กขี้เถียงในสายตาแม่...
เราเข้าใจนะคะว่าแม่เหนื่อย แม่อยากระบาย แม่อยากพัก เรามีกันอยู่แค่สองคน เรามีกันแค่นี้...แม้จะลำบากแค่ไหนแต่เราก็ไม่เคยได้รับความช่วยเหลือจากใครเลย
เราเป็นเด็กที่เรียนพอใช้ได้ค่ะ ล่าสุดสอบได้ที่1ของระดับทั้งสองเทอม ก่อนหน้านั้นได้ที่2 และตอนป.1-2 ได้ที่3 ป.3-6ได้ที่หนึ่ง เราค่อนข้างจะโอเคในเรื่องการเรียน กิจกรรม และพฤติกรรม เคยแข่งขันบ้างเป็นครั้งคราว ได้รางวัลเกียรติบัตรมากมาย ทั้งยังได้รับเข็มรุ่นของโรงเรียนมาแล้ว2อัน
แต่เราแค่อยากรู้ว่าความดีของเราที่มีเยอะแยะขนาดนี้ยังสู้กับความผิดในแต่ละครั้งไม่ได้เลยเหรอคะ ทุกครั้งที่แม่ว่าเราด่าเรา แม่มักจะบอกว่า ก็เป็นแบบนี้ไม่เคยทำอะไรให้กูภูมิใจเลยสักอย่าง เรารู้สึกน้อยใจค่ะ เราน้อยใจจริงๆ แต่เราก็ไม่พูด และเวลาที่เราเงียบแม่ก็จะหาว่าเราไม่สนใจ เวลาที่เราทะเลาะกับแม่เรารู้สึกบ้ามากค่ะ เราพยายาม เราพยายามจะนิ่ง พยายามไม่รู้สึก แต่คำพูดบางทีมันก็เจ็บกว่าการเอามีดมาแทงกันอีก และเวลาแม่โกรธหนึ่งเรื่องที่มักจะยกมาพูดคือเรื่องเพื่อนเเละมือถือ
เราเป็นคนที่รักเพื่อนมากๆค่ะ เวลาที่อยู่กับเพื่อนเรามีความสุข สนุก สามารถเผยทุมมองอีกด้านได้เพราะเหมือนเราเป็นน้องเล็กในกลุ่ม(คือเราเตี้ยที่สุด) แล้วช่วงนี้ปิดเทอมเราก็มักจะโทรคุยกัน และการคุยกันก็คือหนึ่งประเด็นที่แม่จะยกมาด่าเรา พอแม่โมโหแม่ก็มัดจะพูดว่า รักเพื่อนมากก็หอบข้าวของไปอยู่ด้วยกันเลย รักกันมากก็ไปอยู่กับมันไม่ต้องมาอยู่กับกูไปขอตังค์มันนู่น
และใช่ค่ะ....เราก็กลายเป็นคนผิด ผิดเสมอ จนบางทีเราก็ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยว่า ใจคอเขาจะให้เราไม่คุยกับใครบ้างเลยเหรอคะ? แล้วที่แม่คุยกับเพื่ิอนล่ะ มันต่างจากเราตรงไหนก็ไถ่ถามสารทุขก์สุกดิบเป็นปกติ
และต่อไปเป็นเรื่องมือถือ เราเป็นคนที่ใช้มือถือบ่อยค่ะ เรียกได้ว่าแทบจะตลอดเวลาเพราะเราเป็นนักเขียนในเว็บเด็กดีและจอยลดา ซึ่งความฝันเล็กๆของเราก็มักจะโดนขยี้และโดนด่าเหมือนสนามอารมณ์ตลอดเช่นกัน
เหมือนกับวันนี้ค่ะ ช่วงเวลาตอนเย็นเรากำลังนั่งใช้มือถืออยู่โดยตอนนั้นเราไม่ได้แต่งนิยายค่ะ แต่ก็เข้าไปอ่านบ้างไม่ก็ตรวจสอบทวิตเตอร์ ซึ่งตอนนั้นเรากับแม่ทะเลาะกันอยู่และเราตัดสินใจที่จะเงียบ เราพยายามไม่ฟังคำพูดเสียดสีต่างๆ สนใจและพยายามคิดเรื่องอื่นๆ หวังให้การด่าของแม่จบเร็วๆ แต่สิ่งที่เราไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นตอนที่นั่งอยู่ จู่ๆแม่เอาไม้ถูพื้นมาฟาดที่ไหล่เรา ฟาดแรงมาก จนเราร้องโอ๊ยดังลั่นบ้าน ตอนนั้นเราตกใจมากค่ะแล้วเราก็เจ็บมากๆ เพราะมันโดนกระดูกไหปลาร้าคือน้ำตาเราไหลลงมาเลย ปกติเราเป็นคนที่ไม่ร้องไห้ต่อหน้าแม่แต่ว่าเหตุการณ์นี้ทำเราเจ็บมากๆ เราหันกลับไปมองแม่ในสภาพที่เราบอกเลยว่าเราโคตรสมเพชตัวเอง จากนั้นแม่ก็ด่าว่า ยังไม่วางอีกโทรศัพท์เนี่ย เดี๋ยวกูทุบแตกเลย อารมณ์เราทั้งโกรธและไม่เข้าใจ และเราเริ่มมาคิดว่าทำไมแม่ต้องทำขนาดนี้ ทำไมแม่ถึงไม่พูดกับเราดีๆ มันมีวิธีเป็นล้านที่แม่สามารถบอกเราว่าแม่ไม่พอใจตรงไหนยังไง แต่แม่เลือกที่จะใช้ความรุนแรง เราโกรธค่ะ และเราเสียใจมากๆ จากนั้นเราก็ปาดน้ำตาแล้วบอกตัวเองให้หยุดร้องแล้วไปอาบน้ำ ดูตรงไหล่เห็นรอยแดงแล้วเราก็ปวด แล้วน้ำตาก็ไหลลงมาๆแบบห้ามไม่ได้แต่เราไม่ร้องสะอื้นมากนัก คือเราเสียความรู้สึก เราเสียความรู้สึกมากๆ
หลังจากนั้นเเม่ก็เริ่มด่าเราอีก เราเริ่มมีปากเสียงกันเพราะเราทนไม่ไหวเลยโต้บ้าง แล้วประโยคเด็ดในการทะเลาะก็ผุดขึ้นมา ถ้าอยากตายก็ไปตายซะสิ แม่ตะโกน เราเลยตอบกลับว่า หนูไม่ได้อยากตาย และแม่ก็พูดต่อไปเรื่อยๆตอกย้ำเราว่าเจาจะทิ้งเรา เราจะอยู่ไหนก็อยู่ เจาพูดเสทอว่าไม่ใข่พ่อไม่ใช่แม่กูกูไม่สน
จากนั้นเราก็อาบน้ำเสร็จกำลังจะออกแม่ก็เดินเข่ามาแล้วเอาไม้แขวนเสื้อชี้หน้าเราและบอกว่าเถียงใช่มั้ย แต่คือตอนนั้นเราโกรธมากๆ เราเลยมองกลับรู้ได้ถึงความรู้สึกจากสายตาตัวเองเลย ไม่ทันที่แม่จะตีเรา เราก็จับไม้แขวนเสื้อไว้แน่น แน่นขนาดที่แม่ยอมปล่อยมือแล้วเดินออกไปเพราะเขาขยับไไม้แขวนเสื้อม่ได้ จากนั้นเราก็เข้าห้องนอนตัวเองแล้วล็อคกลอนประตู นอนร้องไห้เงียบๆ แม่ก็พูดอีกว่า อยู่ไปเลยนะในห้องกูจะล็อคข้างนอก ไม่ต้องออกมา ไม่ต้องมากินอะไร กูไม่ทำให้กิน ถ้าออกมาตาย
น้ำตาเราไหลเลยค่ะ เขาจะรู้มั้ยคะว่าเราเสียใจ เราเจ็บ เราก็มีความรู้สึก จนบางทีเราก็คิดว่าถ้าเราเป็นภาระให้แม่มากขนาดนี้ เรายอมตายได้นะ ฆ่าเราเลย แต่ในใจเรามันก็ประท้วงว่า เราตายไม่ได้ ถ้าเราตายเราจะไม่ได้ทำสิ่งที่รัก เราจะทอดทิ้งสิ่งที่เราสร้างขึ้นมากับมือไม่ได้ เรายังทำความฝันตัวเองไม่สำเร็จ แต่ทุกคนคะ เราแทบจะไม่มีกำลังใจในการมีชีวิตเลยในบางครั้ง และบางคืนที่หลับตาลงเราเอาแต่คิดว่าพรุ่งนี้เราจะได้ตื่นขึ้นมามั้ย เราจะได้ยิ้มได้หัวเราะรึเปล่า
เรารักแม่มากนะคะ เรารักแม่มากๆ เราชอบเวลาที่แม่พูดกับเราดีๆ ยิ้มให้เรา คุยกับเรา ก็เรามีกันแค่สองคนถ้าเราไม่รักเขาจะให้เรารักใคร และจนถึงตอนนี้เราพยายามเข้าใจแม่มากที่สุดแล้ว
เราควรจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ เเราควรทำยังไงต่อ เราเหนื่อยมากแล้ว
ขอบคุณพื้นที่เล็กๆที่ให้เราได้ระบายนะคะ เคารพความคิดเห็นของทุกคนค่ะ
แม่โมโหร้าย เราควรจัดการตัวเองยังไงคะ
แต่เดิมแล้วเราอยู่กับแม่แค่สองคนค่ะ ส่วนพ่อแต่งงานใหม่ และญาติๆอยู่ทางภาคเหนือ ทำให้ชีวิตเรากับแม่เรียกได้ว่าโดดเดี่ยวไร้ญาติเลยก็ว่าได้
ว่าด้วยนิสัยของเราก่อนระคะ เราเป็นคนที่ไม่ชอบชนะแต่ก็ไม่เคยยอมใคร ถ้าเราไม่ผิดเราจะไม่มีวันยอมรับง่ายๆ เรามักจะใช้เหตุผลในการตอบกลับเสมอ แต่ถ้าเราผิดเราก็ยอมรับผิดค่ะ
ส่วนแม่ของเราเป็นคนที่ถ้าโมโหจะโมโหร้ายมากๆ คำพูดแต่ละคำเหมือนมีดเล่มหนึ่ง บางทีเรื่องที่เราไม่ผิดแม่ก็จะด่าว่าเรา หรือเวลาที่แม่โมโหก็จะระบายใส่เราโดยการหยิบความผิดเก่าๆที่เราเคยทำมาพูดใส่ และเราก็มักจะตอบกลับว่า เราผิดเหรอ? ทำไมแม่ต้องพูดแต่เรื่องเก่าๆ? และแน่นอนว่าเราก็กลายเป็นเด็กขี้เถียงในสายตาแม่...
เราเข้าใจนะคะว่าแม่เหนื่อย แม่อยากระบาย แม่อยากพัก เรามีกันอยู่แค่สองคน เรามีกันแค่นี้...แม้จะลำบากแค่ไหนแต่เราก็ไม่เคยได้รับความช่วยเหลือจากใครเลย
เราเป็นเด็กที่เรียนพอใช้ได้ค่ะ ล่าสุดสอบได้ที่1ของระดับทั้งสองเทอม ก่อนหน้านั้นได้ที่2 และตอนป.1-2 ได้ที่3 ป.3-6ได้ที่หนึ่ง เราค่อนข้างจะโอเคในเรื่องการเรียน กิจกรรม และพฤติกรรม เคยแข่งขันบ้างเป็นครั้งคราว ได้รางวัลเกียรติบัตรมากมาย ทั้งยังได้รับเข็มรุ่นของโรงเรียนมาแล้ว2อัน
แต่เราแค่อยากรู้ว่าความดีของเราที่มีเยอะแยะขนาดนี้ยังสู้กับความผิดในแต่ละครั้งไม่ได้เลยเหรอคะ ทุกครั้งที่แม่ว่าเราด่าเรา แม่มักจะบอกว่า ก็เป็นแบบนี้ไม่เคยทำอะไรให้กูภูมิใจเลยสักอย่าง เรารู้สึกน้อยใจค่ะ เราน้อยใจจริงๆ แต่เราก็ไม่พูด และเวลาที่เราเงียบแม่ก็จะหาว่าเราไม่สนใจ เวลาที่เราทะเลาะกับแม่เรารู้สึกบ้ามากค่ะ เราพยายาม เราพยายามจะนิ่ง พยายามไม่รู้สึก แต่คำพูดบางทีมันก็เจ็บกว่าการเอามีดมาแทงกันอีก และเวลาแม่โกรธหนึ่งเรื่องที่มักจะยกมาพูดคือเรื่องเพื่อนเเละมือถือ
เราเป็นคนที่รักเพื่อนมากๆค่ะ เวลาที่อยู่กับเพื่อนเรามีความสุข สนุก สามารถเผยทุมมองอีกด้านได้เพราะเหมือนเราเป็นน้องเล็กในกลุ่ม(คือเราเตี้ยที่สุด) แล้วช่วงนี้ปิดเทอมเราก็มักจะโทรคุยกัน และการคุยกันก็คือหนึ่งประเด็นที่แม่จะยกมาด่าเรา พอแม่โมโหแม่ก็มัดจะพูดว่า รักเพื่อนมากก็หอบข้าวของไปอยู่ด้วยกันเลย รักกันมากก็ไปอยู่กับมันไม่ต้องมาอยู่กับกูไปขอตังค์มันนู่น
และใช่ค่ะ....เราก็กลายเป็นคนผิด ผิดเสมอ จนบางทีเราก็ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยว่า ใจคอเขาจะให้เราไม่คุยกับใครบ้างเลยเหรอคะ? แล้วที่แม่คุยกับเพื่ิอนล่ะ มันต่างจากเราตรงไหนก็ไถ่ถามสารทุขก์สุกดิบเป็นปกติ
และต่อไปเป็นเรื่องมือถือ เราเป็นคนที่ใช้มือถือบ่อยค่ะ เรียกได้ว่าแทบจะตลอดเวลาเพราะเราเป็นนักเขียนในเว็บเด็กดีและจอยลดา ซึ่งความฝันเล็กๆของเราก็มักจะโดนขยี้และโดนด่าเหมือนสนามอารมณ์ตลอดเช่นกัน
เหมือนกับวันนี้ค่ะ ช่วงเวลาตอนเย็นเรากำลังนั่งใช้มือถืออยู่โดยตอนนั้นเราไม่ได้แต่งนิยายค่ะ แต่ก็เข้าไปอ่านบ้างไม่ก็ตรวจสอบทวิตเตอร์ ซึ่งตอนนั้นเรากับแม่ทะเลาะกันอยู่และเราตัดสินใจที่จะเงียบ เราพยายามไม่ฟังคำพูดเสียดสีต่างๆ สนใจและพยายามคิดเรื่องอื่นๆ หวังให้การด่าของแม่จบเร็วๆ แต่สิ่งที่เราไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นตอนที่นั่งอยู่ จู่ๆแม่เอาไม้ถูพื้นมาฟาดที่ไหล่เรา ฟาดแรงมาก จนเราร้องโอ๊ยดังลั่นบ้าน ตอนนั้นเราตกใจมากค่ะแล้วเราก็เจ็บมากๆ เพราะมันโดนกระดูกไหปลาร้าคือน้ำตาเราไหลลงมาเลย ปกติเราเป็นคนที่ไม่ร้องไห้ต่อหน้าแม่แต่ว่าเหตุการณ์นี้ทำเราเจ็บมากๆ เราหันกลับไปมองแม่ในสภาพที่เราบอกเลยว่าเราโคตรสมเพชตัวเอง จากนั้นแม่ก็ด่าว่า ยังไม่วางอีกโทรศัพท์เนี่ย เดี๋ยวกูทุบแตกเลย อารมณ์เราทั้งโกรธและไม่เข้าใจ และเราเริ่มมาคิดว่าทำไมแม่ต้องทำขนาดนี้ ทำไมแม่ถึงไม่พูดกับเราดีๆ มันมีวิธีเป็นล้านที่แม่สามารถบอกเราว่าแม่ไม่พอใจตรงไหนยังไง แต่แม่เลือกที่จะใช้ความรุนแรง เราโกรธค่ะ และเราเสียใจมากๆ จากนั้นเราก็ปาดน้ำตาแล้วบอกตัวเองให้หยุดร้องแล้วไปอาบน้ำ ดูตรงไหล่เห็นรอยแดงแล้วเราก็ปวด แล้วน้ำตาก็ไหลลงมาๆแบบห้ามไม่ได้แต่เราไม่ร้องสะอื้นมากนัก คือเราเสียความรู้สึก เราเสียความรู้สึกมากๆ
หลังจากนั้นเเม่ก็เริ่มด่าเราอีก เราเริ่มมีปากเสียงกันเพราะเราทนไม่ไหวเลยโต้บ้าง แล้วประโยคเด็ดในการทะเลาะก็ผุดขึ้นมา ถ้าอยากตายก็ไปตายซะสิ แม่ตะโกน เราเลยตอบกลับว่า หนูไม่ได้อยากตาย และแม่ก็พูดต่อไปเรื่อยๆตอกย้ำเราว่าเจาจะทิ้งเรา เราจะอยู่ไหนก็อยู่ เจาพูดเสทอว่าไม่ใข่พ่อไม่ใช่แม่กูกูไม่สน
จากนั้นเราก็อาบน้ำเสร็จกำลังจะออกแม่ก็เดินเข่ามาแล้วเอาไม้แขวนเสื้อชี้หน้าเราและบอกว่าเถียงใช่มั้ย แต่คือตอนนั้นเราโกรธมากๆ เราเลยมองกลับรู้ได้ถึงความรู้สึกจากสายตาตัวเองเลย ไม่ทันที่แม่จะตีเรา เราก็จับไม้แขวนเสื้อไว้แน่น แน่นขนาดที่แม่ยอมปล่อยมือแล้วเดินออกไปเพราะเขาขยับไไม้แขวนเสื้อม่ได้ จากนั้นเราก็เข้าห้องนอนตัวเองแล้วล็อคกลอนประตู นอนร้องไห้เงียบๆ แม่ก็พูดอีกว่า อยู่ไปเลยนะในห้องกูจะล็อคข้างนอก ไม่ต้องออกมา ไม่ต้องมากินอะไร กูไม่ทำให้กิน ถ้าออกมาตาย
น้ำตาเราไหลเลยค่ะ เขาจะรู้มั้ยคะว่าเราเสียใจ เราเจ็บ เราก็มีความรู้สึก จนบางทีเราก็คิดว่าถ้าเราเป็นภาระให้แม่มากขนาดนี้ เรายอมตายได้นะ ฆ่าเราเลย แต่ในใจเรามันก็ประท้วงว่า เราตายไม่ได้ ถ้าเราตายเราจะไม่ได้ทำสิ่งที่รัก เราจะทอดทิ้งสิ่งที่เราสร้างขึ้นมากับมือไม่ได้ เรายังทำความฝันตัวเองไม่สำเร็จ แต่ทุกคนคะ เราแทบจะไม่มีกำลังใจในการมีชีวิตเลยในบางครั้ง และบางคืนที่หลับตาลงเราเอาแต่คิดว่าพรุ่งนี้เราจะได้ตื่นขึ้นมามั้ย เราจะได้ยิ้มได้หัวเราะรึเปล่า
เรารักแม่มากนะคะ เรารักแม่มากๆ เราชอบเวลาที่แม่พูดกับเราดีๆ ยิ้มให้เรา คุยกับเรา ก็เรามีกันแค่สองคนถ้าเราไม่รักเขาจะให้เรารักใคร และจนถึงตอนนี้เราพยายามเข้าใจแม่มากที่สุดแล้ว
เราควรจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ เเราควรทำยังไงต่อ เราเหนื่อยมากแล้ว
ขอบคุณพื้นที่เล็กๆที่ให้เราได้ระบายนะคะ เคารพความคิดเห็นของทุกคนค่ะ