ขอพื้นที่นี้ระบายหน่อยนะคะ เพราะไม่สามารถระบายในเฟซ ในทวิต ในไอจีได้ค่ะ

เราแต่งงานกับเค้ามา 17 ปีค่ะ มีลูก 2 คน
เช้าวันหนึ่งของเมื่อปลายเดือน พ.ย.ที่ผ่านมา
สามีชวนไปหย่า ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากเป็นอิสระ
ไม่อยากผูกมัด เปลี่ยนบรรยากาศ
และสัญญาว่าไม่เกิน 2 ปี จะกลับมาจดกันใหม่

เราก็ตกลงหย่าให้ ภายใต้เงื่อนไขคือทุกอย่าง
ที่สร้างด้วยกันมาในชีวิตสมรส ต้องลงสลักหลังให้เป็นชื่อเรา
เค้าตกลง .... จุดเริ่มต้นจากตรงนี้...

หลังเซ็นต์ใบหย่า เรากับเค้าก็ยังคงใช้ชีวิตคู่ตามปกติ
แต่ระหว่างนั้นเค้าไปสร้างความสัมพันธ์กับคนที่เป็นรักแรกของเค้า
โดยที่เราไม่รู้ตัวเลย จนวันหนึ่งเราไปพบแชทที่เค้าคุยกันโดยบังเอิญ
ชาวาบถึงปลายเท้า เค้านัดแนะเจอกันที่โรงแรมที่ผู้หญิงกำลังจะเข้าพัก
(ผู้หญิงมาหาจากต่างประเทศค่ะ)

เราตามไปคุยกับผู้หญิง ขอความเห็นใจ 
ผู้หญิงยืนยันว่าไม่มีอะไรเป็นแค่เพื่อนกัน...

.........................

สุดท้ายเค้าจดสัญญาก่อนสมรส (Prenuptial Agreement )กันแล้วค่ะ 
(ยังจดทะเบียนสมรสไม่ได้พราะผุ้หญิงยังอยู่ในระหว่างฟ้องหย่ากับสามีชาวต่างชาติค่ะ)
ตอนนี้รู้สึกแย่มาก ๆ  น้ำหนักลดไป 10 ก.ก.แล้ว
มันมีหลาย ๆ คำพูดที่ทำร้ายจิตใจเรามาก ๆ 

- พี่ไม่เคยรักเธอเลย ที่อยู่กับเธอเพราะเธอเป็นคนดี ดีกับพี่ทุกอย่าง แต่พี่ไม่ได้รัก
- พี่รักเค้ามาตลอดชีวิตของพี่
- พี่อดทนอยู่กับเธอมา 10 ปีแล้ว หวังว่าจะรักเธอได้ แต่ไม่ใช่เลย
- ทุกครั้งที่หลับนอนกัน ทำไปเพราะหน้าที่ จริง ๆ แล้วไม่ได้อยากมีอะไรกันเลย
- ปล่อยพี่ไปเถอะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้พี่จะไม่แต่งงานกับเธอ
- ถ้าพี่รู้ว่าเค้าแต่งงานแล้วจะหย่า พี่จะขอเลิกกับเธอตั้งแต่ 10 ปีที่แล้ว
....ประโยคพวกนี้ มันวนเวียนอยู่ในหัวเรา

เราร้องไห้ทุกวันมา 1 เดือนเต็ม ๆ แล้วค่ะ
เราแย่จนต้องไปพบจิตแพทย์ ต้องกินยาซึมเศร้า
และตอนนี้เรากำลังมีความคิดแบบ ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้
มันตื้อไปหมด ไม่กิน ไม่นอน ไม่อะไรทั้งนั้น
ที่เรายังอยู่มาได้ เพราะเรายังห่วงลูก ๆ และแม่ของเรา
เราจะจัดการกับตัวเองอย่างไรดีคะ ขอคำแนะนำด้วยค่ะ