ชีวิตกลายเป็นสิ่งที่น่าเบื่อขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรกัน พ่อแม่ดูจะเป็นห่วงฉัน มากกว่าฉันห่วงตัวเองซะอีก เขาพยายามทำ เพื่อไม่ให้ฉันติดโควิท แต่ฉันกลับอยากติดให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย จริงๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าตรรกะฉันมันผิดเพี้ยนไปตั้งแต่เมื่อไร แต่ที่ฉันรู้คือมันเกิดขึ้นได้นานแล้วล่ะ ฉันแค่อาจจะดูเป็นคนไร้สิ้นซึ่งความหวังแหละมั้ง เหมือนจมดิ่งลงไปทุกที ชีวิตนี้มันเจออะไรเยอะแยะมากมายเต็มไปหมด เยอะจนสูญเสียความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อตัวเองไปมหาศาลเหมือนกัน จนอยากจะจบทุกอย่าง สงสารตัวเอง ที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ฉันอาจจะเห็นแก่ตัว และรักตัวเองมาก จนไม่อยากให้ต้องเผชิญอะไรแบบนี้อีกต่อไปแล้ว แต่ก็อย่างว่าแหละ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย ฉันที่วนคิดอยู่กับการหายไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่เคยทำจริงๆ สักที เพื่อนฉัน เขาก็บอกว่า เราไม่ควรให้พ่อแม่เป็นคนเผาศพเรานะเว้ย นั่นแหละ ฉันจะทำได้อย่างไรกัน ก็ในเมื่อเขาดีกับฉันขนาดนี้ แต่ช่วยบอกทีได้ไหม ว่าทำไมฉันต้องเป็นคนแบบนี้ คนมีเป็นล้านคนบนโลก ทำไมต้องเป็นฉัน และมันไม่ควรมีใครเกิดมาเป็นแบบฉันเลยเว้ย มันทรมานมาก ไม่ต้องให้ฉันดีเลิศเลอหรือวิเศษอย่างใครๆ แค่ขอให้ฉันเป็นเพียงคนธรรมดาคนนึงเหมือนชาวบ้านเขา ไม่ได้หรอ?
ชีวิตกลายเป็นสิ่งที่น่าเบื่อขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรกัน