เพราะเป็นแม่ เลยมีสิทธิ์บงการลูกงั้นหรอ?

สวัสดีค่ะ กระทู้นี่เพื่อระบายความอัดอั้นในใจที่มีมานาน พ่อกับแม่เราแยกทางกันตอนเรายังเด็กๆ ตอนนั้นก็พอรู้เรื่องบ้าง พ่อติดเหล้า แล้วก็ส่งเงินมาให้ทางเราน้อย (พ่อเราอยู่ตปท.น่ะค่ะ) ตอนเลิกกัน เราได้อยู่กับแม่ ส่วนพี่พ่อจะเป็นคนรับผิดชอบค่าเลี้ยงดูคนเดียว เรามักจะถูกปลูกฝังเสมอว่าพ่อไม่ดี พ่อไม่รักเรา เงินให้ของเป็นขวัญวันเกิดก็ไม่มี จนเราเอียนกับคำพูดพวกนั้น พอแม่เริ่มเปิดประเด็นทีไรเราก็อือออตามแม่ไป เพราะถ้าเราเถียง แม่จะด่าเรา ว่าทำไมเห็นพ่อดีกว่า ทั้งๆที่แม่เลี้ยงดูมาคนเดียว แม่ทำอะไรก็ผิดใช่มั้ย เทิดทูนแต่พ่อเอ็งเข้าไปสิ ประมาณนี้ แต่แรงกว่านี้ค่ะ เราก็พยายามจะอธิบายว่ามันไม่ใช่ เราไม่ได้รักพ่อมากกว่าแม่เลย หน้าพ่อเรายังเห็นไม่ถึง10ครั้งเลยมั้งเท่าที่จำความได้ แต่แม่ก็จะร้องไห้แล้วไม่ฟังเราเลย แม่มักบอกว่าเราไม่เคยฟังเหตุผลของท่าน แต่เราอยากจะพูดเหลือเกินว่าแม่เองก็ไม่เคยฟังเราเหมือนกัน แต่ทำไงได้ พูดไปก็บอกว่าเถียง เราพยายามไม่ขุดขึ้นมาพูดเพื่อไม่ให้กระทบใจแม่ แต่แม่ชอบขุดมันขึ้นมาเอง ไม่นานนี้เราพูดเกริ่นๆแม่ว่าอยากเรียนมช.แม่ก็สวนขึ้นมาว่า ไม่ได้! กูไม่ให้ไปหรอก อยู่ก็ตั้งไกล เกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง เราก็เข้าใจว่าท่านห่วง เราก็บอกว่าเราโตแล้ว เราดูแลตัวเองได้แล้ว อธิบายเหตุผลให้ฟัง แต่แม่ก็เอาแต่บอกว่า ยังไงก็ไม่ให้ไป กูเป็นแม่ กูคลอดมา กูเลี้ยงมากับมือ ถ้าอยากเรียนนักไปอยู่กับพ่อนู่น เขาจะได้ตามใจได้ไง เราจุกเลยค่ะ อยู่ๆมาพูดเรื่องนี้ทำไม เราก็พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ขึ้น แล้วเดินหนีเข้าห้องตัวเองไป และล่าสุด เราเพิ่งทะเลาะกับแม่ไป ด้วยเรื่องเดิมๆ ที่ยกเรื่องของพ่อมาพูด ไม่ว่าจะเกี่ยวหรือไม่ พ่อก็เป็นประเด็นในการพูดทุกครั้ง ครั้งนี้ดูจะหนัก เพราะท่านร้องไห้..เราเองไม่ได้สบายใจที่ท่านร้องไห้ แต่ทำไมใจเรามันบอกว่า เราไม่ผิดนี่ เราไม่ได้ทำอะไรผิด กลับรู้สึกนิ่งๆเฉยๆมากกว่าด้วยซ้ำ เราโดนก่นด่าและโดนบังคับมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องรูปลักษณ์ภายนอก แม่มักชอบว่าเราดำ ไม่สวย ไม่ขาว ต้องไปเสริมนี่นะ เสริมนั่นนะ เราเบื่อ ที่ได้ยินแม่บอกให้ไปศัลฯ เรารู้ว่าเราไม่สวยจริงๆแหละ แต่ไม่ต้องย้ำขนาดนั้นก็ได้มั้ย คนฟังมันเจ็บ บางทีก็แอบร้องไห้คนเดียวเงียบๆ แม่ไม่รู้หรอก แม่ไม่เคยรู้อะไรหรอก แวบนึงก็คิดว่าอยากจะหนีออกไปใช้ชีวิตคนเดียว อยู่หอบ้างอะไรบ้าง แต่ติดที่แม่คนเดียว แม่อยากให้เราอยู่กับท่าน  เราจะอิสระได้ก็ต้องตอนมีงานทำแล้ว เราฟังแล้วก็คิด เราเหมือนสิ่งของหรอวะ ที่อยากจะครอบครองไว้คนเดียว มันทำให้เราอยากจะต่อต้านแม่ขึ้นมาดื้อๆ เราเบื่อกับเหตุผลที่ท่านบอกว่าเป็นแม่ มีสิทธิ์ทำอะไรกับเราก็ได้ เพราะเป็นแม่ เลยยกเรื่องบุญคุณขึ้นมาอ้างได้หรือคะ?

เรามีสติพอที่จะเขียนข้อความทั้งหมดนี้ออกมา เราไม่ได้ร้องไห้หรืออะไรทั้งนั้น ที่เขียนคือความรู้สึกภายในล้วนๆที่อยากบอกแม่ แต่ถ้าให้ไปบอก ก็คงโดนด่าตั้งแต่ประโยคแรกแล้วล่ะค่ะ อาจวกวนไปมานิดหน่อย เพราะเราเขียนตามที่เราคิดเลย มันเป็นเพียงความน้อยใจที่แม่คงไม่มีทางรับรู้ไปตลอด ขอบคุณ