สวัสดีค่ะทุกคน กระทู้นี้เราแค่อยากจะแบ่งปันเรื่องราวที่เกี่ยวกับเพื่อนของเราค่ะ และแน่นอนว่าเราเองก็อยากจะรับฟังเรื่องราวที่เกี่ยวกับเพื่อนของเพื่อนๆด้วยเหมือนกันค่ะ เพราะงั้น มาแบ่งปันกันนะคะ^^
ขอเริ่มจากตัวเราเองเลยแล้วกันค่ะ ตอนนี้เราอยู่มัธยมปลายค่ะ ส่วนตัวเราเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ค่อนข้างยากค่ะ ก็เลยมีเพื่อนน้อย และเราจะขอเล่าเป็นช่วงๆนะคะ
ช่วงประถม เราเคยมีเพื่อน 3 คนค่ะ สนิทกันมากเลย จนถึงตอนที่ใกล้จะเรียนจบกันแล้ว เราดันถูกเตะออกซะงั้น แบบว่าไม่คุยกับเราเลยสักคนค่ะ5555 เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราทำอะไรผิด แต่ตอนนั้นก็ตัดสินใจที่จะอยู่คนเดียวเลยค่ะ คิดซะว่าเดี๋ยวก็จบแล้ว ไว้ไปเริ่มต้นใหม่ในโรงเรียนมัธยม เราอยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียวอยู่พักใหญ่ ก็มีเพื่อนคนนึงในห้องเดียวกัน (เราขอเรียกแทนเขาว่า พ1 แล้วกันนะคะ) เขาเข้าหาเราค่ะ ตั้งแต่นั้นก็เลยสนิทกันเลย
ช่วงม.ต้น เราได้อยู่โรงเรียนเดียวกันกับ พ1 ค่ะ แต่ได้อยู่คนละห้อง ตอนนั้นเราก็มุ่งหน้าหาเพื่อนใหม่เลยค่ะ เพราะเพื่อนสนิทตอนประถมดันอยู่คนละห้องกัน ผลลัพธ์ค่ะ เราได้เพื่อนที่ดีมากๆมา 2 คนเลยย ชีวิตตอนม.ต้น ดีมากๆเลยค่ะ เราชอบช่วงนั้นที่สุดเลย
ข้ามช็อตมาที่ม.ปลายค่ะ เพื่อนตอนม.ต้นย้ายไปเรียนคนละสายแถมคนละโรงเรียนกับเราเลยค่ะ มีเราที่เลือกต่อโรงเรียนเดิม แล้วก็ได้กลับมาเรียนห้องเดียวกัน ได้นั่งเรียนข้างกันอีกครั้งกับ พ1 ค่ะ เรากับ พ1 ยังสนิทกันเหมือนเดิมนะคะ เพราะคุยกันอยู่ตลอด แล้วเราก็ยังได้เพื่อนใหม่เพิ่มมาอีก 1 คนด้วย และเพื่อนใหม่คนนี้...ก็เปลี่ยนเราค่ะ
ใช้เวลาสักพักเราก็ค้นพบว่า เราไม่ได้สนิทกับเขาเลยค่ะ... เขาคุยกัน 2 คน บางครั้งเราดูเป็นคนนอก เราเดินตามหลังเขา เราหันไปมองทางอื่นแว๊บเดียว พวกเขาก็เดินไปไหนแล้วไม่รู้ค่ะ5555 เราลองเข้าหาพวกเขา ลองชวนคุย แต่ก็เหมือนกับว่าเรากับพวกเขาอยู่คนละโลก พูดคนละภาษา พ1 ที่เป็นเพื่อนสนิทเรามา 8 ปี โดนแย่งไปซะแล้วค่ะ... เวลาทะเลาะกัน เรามักจะทะเลาะกับเพื่อนใหม่คนนั้น เราแค่หวังลึกๆว่าพวกเขาจะได้สนใจเราบ้าง โดยเฉพาะ พ1 เค้าลืมเแล้วหรอ ว่าเราก็เป็นเพื่อนเค้ามาตั้ง 8 ปี เราน้อยใจค่ะ และความน้อยใจมันก็สะสมมานานจนมันไม่ไหว เราตัดสินใจที่จะเดินออกมาค่ะ
นิสัยของเพื่อนใหม่นั่นก็เป็นส่วนนึงที่ทำให้เราทนไม่ไหวค่ะ5555 แต่ที่เราเสียใจที่สุดก็คงเป็นเรื่องของ พ1 ค่ะ เสียใจที่เขาไม่ได้เลือกเรา... คราวนี้พอเราออกมาเราก็เหมือนได้เปิดโลก ได้คุยกับเพื่อนคนอื่นมากขึ้นค่ะ เป็นความสบายใจในตอนนั้น ว่าอย่างน้อยเราก็ยังเข้ากับคนในห้องได้บ้าง จนวันนึงพวกเขาก็มาขอคุยด้วยค่ะ ขอเคลียร์ ว่าเราเดินออกไปทำไม แต่ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรแล้วค่ะ เราเลยบอกว่าเราไม่ได้โกรธพวกเขา
แล้วก็กลับไปคุยกันได้เหมือนเดิมค่ะ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเราสบายใจที่จะเฟรนด์ลี่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เราเดินกับกลุ่มนู้นทีกลุ่มนี้ที คุยกับทุกคนในห้องเรียนได้ แต่พวกเขาไม่เอาด้วยค่ะ เค้าให้เราเลือกว่าจะอยู่หรือจะไป ถ้าอยู่ก็ต้องอยู่กับพวกเขา แต่ถ้าจะไปก็ตัดเพื่อนกันเลย...
ตอนนั้นเราช็อคค่ะ5555 พูดแทบไม่ออก ประกอบกับการที่มารู้อีกที ว่าที่พวกเขามาขอคุยกับเราก็เพราะทนแรงกดดันจากเพื่อนในห้องไม่ไหว ไม่ได้มาด้วยใจ เราเลยเลือกได้ค่ะ ว่าเราจะไป...
แต่หลังจากนั้น เราก็ไม่รู้ว่าทำไม...เพื่อนบางกลุ่มในห้องที่เคยคุยเล่นกันกลับตีตัวออกห่างจากเรา เราเลยปลงค่ะ ไม่มีดีกว่า5555 อยู่คนเดียวก็คงไม่เป็นไร งานกลุ่มก็คงต้องใช้ความอดทนสักหน่อย แต่เราคิดเสมอค่ะ ว่าเดี๋ยวก็จบแล้ว ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ถ้ารู้สึกแย่ นอนสักตื่นก็ดีขึ้นแล้วค่ะ^^
ตอนนี้เรามีความสุขได้เพราะเพื่อนตอนม.ต้นค่ะ เค้า 2 คนดีกับเราที่สุด เข้าใจเราที่สุด ถึงจะอยู่กันคนละโรงเรียน แต่มีความสุขกว่าค่ะ5555 ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ ยาวมากเลยค่ะ5555 และต่อจากนี้...เราจะขอรับฟังเรื่องราวของเพื่อนๆบ้างนะคะ
หวังว่าจะมาแบ่งปันกันเยอะๆน้าาาาา
มาระบายเรื่องที่เกี่ยวกับเพื่อนกันเถอะค่ะ^^
ขอเริ่มจากตัวเราเองเลยแล้วกันค่ะ ตอนนี้เราอยู่มัธยมปลายค่ะ ส่วนตัวเราเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ค่อนข้างยากค่ะ ก็เลยมีเพื่อนน้อย และเราจะขอเล่าเป็นช่วงๆนะคะ
ช่วงประถม เราเคยมีเพื่อน 3 คนค่ะ สนิทกันมากเลย จนถึงตอนที่ใกล้จะเรียนจบกันแล้ว เราดันถูกเตะออกซะงั้น แบบว่าไม่คุยกับเราเลยสักคนค่ะ5555 เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราทำอะไรผิด แต่ตอนนั้นก็ตัดสินใจที่จะอยู่คนเดียวเลยค่ะ คิดซะว่าเดี๋ยวก็จบแล้ว ไว้ไปเริ่มต้นใหม่ในโรงเรียนมัธยม เราอยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียวอยู่พักใหญ่ ก็มีเพื่อนคนนึงในห้องเดียวกัน (เราขอเรียกแทนเขาว่า พ1 แล้วกันนะคะ) เขาเข้าหาเราค่ะ ตั้งแต่นั้นก็เลยสนิทกันเลย
ช่วงม.ต้น เราได้อยู่โรงเรียนเดียวกันกับ พ1 ค่ะ แต่ได้อยู่คนละห้อง ตอนนั้นเราก็มุ่งหน้าหาเพื่อนใหม่เลยค่ะ เพราะเพื่อนสนิทตอนประถมดันอยู่คนละห้องกัน ผลลัพธ์ค่ะ เราได้เพื่อนที่ดีมากๆมา 2 คนเลยย ชีวิตตอนม.ต้น ดีมากๆเลยค่ะ เราชอบช่วงนั้นที่สุดเลย
ข้ามช็อตมาที่ม.ปลายค่ะ เพื่อนตอนม.ต้นย้ายไปเรียนคนละสายแถมคนละโรงเรียนกับเราเลยค่ะ มีเราที่เลือกต่อโรงเรียนเดิม แล้วก็ได้กลับมาเรียนห้องเดียวกัน ได้นั่งเรียนข้างกันอีกครั้งกับ พ1 ค่ะ เรากับ พ1 ยังสนิทกันเหมือนเดิมนะคะ เพราะคุยกันอยู่ตลอด แล้วเราก็ยังได้เพื่อนใหม่เพิ่มมาอีก 1 คนด้วย และเพื่อนใหม่คนนี้...ก็เปลี่ยนเราค่ะ
ใช้เวลาสักพักเราก็ค้นพบว่า เราไม่ได้สนิทกับเขาเลยค่ะ... เขาคุยกัน 2 คน บางครั้งเราดูเป็นคนนอก เราเดินตามหลังเขา เราหันไปมองทางอื่นแว๊บเดียว พวกเขาก็เดินไปไหนแล้วไม่รู้ค่ะ5555 เราลองเข้าหาพวกเขา ลองชวนคุย แต่ก็เหมือนกับว่าเรากับพวกเขาอยู่คนละโลก พูดคนละภาษา พ1 ที่เป็นเพื่อนสนิทเรามา 8 ปี โดนแย่งไปซะแล้วค่ะ... เวลาทะเลาะกัน เรามักจะทะเลาะกับเพื่อนใหม่คนนั้น เราแค่หวังลึกๆว่าพวกเขาจะได้สนใจเราบ้าง โดยเฉพาะ พ1 เค้าลืมเแล้วหรอ ว่าเราก็เป็นเพื่อนเค้ามาตั้ง 8 ปี เราน้อยใจค่ะ และความน้อยใจมันก็สะสมมานานจนมันไม่ไหว เราตัดสินใจที่จะเดินออกมาค่ะ
นิสัยของเพื่อนใหม่นั่นก็เป็นส่วนนึงที่ทำให้เราทนไม่ไหวค่ะ5555 แต่ที่เราเสียใจที่สุดก็คงเป็นเรื่องของ พ1 ค่ะ เสียใจที่เขาไม่ได้เลือกเรา... คราวนี้พอเราออกมาเราก็เหมือนได้เปิดโลก ได้คุยกับเพื่อนคนอื่นมากขึ้นค่ะ เป็นความสบายใจในตอนนั้น ว่าอย่างน้อยเราก็ยังเข้ากับคนในห้องได้บ้าง จนวันนึงพวกเขาก็มาขอคุยด้วยค่ะ ขอเคลียร์ ว่าเราเดินออกไปทำไม แต่ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรแล้วค่ะ เราเลยบอกว่าเราไม่ได้โกรธพวกเขา
แล้วก็กลับไปคุยกันได้เหมือนเดิมค่ะ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเราสบายใจที่จะเฟรนด์ลี่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เราเดินกับกลุ่มนู้นทีกลุ่มนี้ที คุยกับทุกคนในห้องเรียนได้ แต่พวกเขาไม่เอาด้วยค่ะ เค้าให้เราเลือกว่าจะอยู่หรือจะไป ถ้าอยู่ก็ต้องอยู่กับพวกเขา แต่ถ้าจะไปก็ตัดเพื่อนกันเลย...
ตอนนั้นเราช็อคค่ะ5555 พูดแทบไม่ออก ประกอบกับการที่มารู้อีกที ว่าที่พวกเขามาขอคุยกับเราก็เพราะทนแรงกดดันจากเพื่อนในห้องไม่ไหว ไม่ได้มาด้วยใจ เราเลยเลือกได้ค่ะ ว่าเราจะไป...
แต่หลังจากนั้น เราก็ไม่รู้ว่าทำไม...เพื่อนบางกลุ่มในห้องที่เคยคุยเล่นกันกลับตีตัวออกห่างจากเรา เราเลยปลงค่ะ ไม่มีดีกว่า5555 อยู่คนเดียวก็คงไม่เป็นไร งานกลุ่มก็คงต้องใช้ความอดทนสักหน่อย แต่เราคิดเสมอค่ะ ว่าเดี๋ยวก็จบแล้ว ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ถ้ารู้สึกแย่ นอนสักตื่นก็ดีขึ้นแล้วค่ะ^^
ตอนนี้เรามีความสุขได้เพราะเพื่อนตอนม.ต้นค่ะ เค้า 2 คนดีกับเราที่สุด เข้าใจเราที่สุด ถึงจะอยู่กันคนละโรงเรียน แต่มีความสุขกว่าค่ะ5555 ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ ยาวมากเลยค่ะ5555 และต่อจากนี้...เราจะขอรับฟังเรื่องราวของเพื่อนๆบ้างนะคะ
หวังว่าจะมาแบ่งปันกันเยอะๆน้าาาาา