ขอกำลังใจหน่อยค่ะ กำลังจะเป็นแม่คน คิดว่าคงเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ

เรื่องมีอยู่ว่า เราอายุ32 มีเพื่อนชายคนสนิท ที่คุยๆกันได้ประมาณสามเดือนนิดๆ เพื่อนชายคนสนิท อายุห่างจากเราห้าปี เขามีอาชีพเป็นแพทย์แขนงหนึ่ง เราก็มีความรู้ๆสึกดีๆให้กัน แต่ตัวเรานี่รักเขามากเลย เรามีความสัมพันธ์ทางกายกัน จนวันหนึ่งเราเกิดพลาด ท้องขึ้นมา ก่อนหน้าที่เราจะท้อง เราก็รุ้สึกได้ว่าผช.เขาแปลกๆไป ไม่ค่อยอ่านไลน์ โทรไปก็รับบ้าง ไม่รับบ้าง เราไปหา เขาก็ไม่อยู่ เราเริ่มทำใจ คิดว่าเขาตีตัวออกห่างหละ เราก็คิดว่าคงจบเร็วๆนี้หละ แต่เราไม่รุ้ง่าเพราะเหตุผลใด จนวันที่เรารู้ว่าท้อง จากการตรวจโดยใช้เครื่องจุ่ม ขึ้นสองขีดขัดเจน เราตัดสินใจโทรไปบอกเขา เขาก็ตกใจ และคงเครียดมาก เราก็เครียดมาก ด้วยตัวเราเอง เราอยากมีลูกมาก ไม่ได้สนใจว่าเขาจะยังไง ขอแค่เรามีลูก ก็พอ เราเลี้ยงลูกได้ เขาก็ปกติดี แต่ดูเหมือนยังเครียดๆ เราตัดสินใจไปหาหมอ หมอตรวจบอกเด็กน่าจะสี่สัปดาห์ รออีกสามสัปดาห์ถัดไปให้มาตรวจใหม่ เราก็บอกเขา และขอให้เราอยู่กันไป ให้เด็กปลอดภัย และเราเข้มแข็งก่อน ผ่านไปหนึ่งวัน ก็มีคุยไลน์กันบ้าง จนตอนกลางคืน เราตัดสินใจโทรไปหาเขา เขากับเราคุยกัน เขาบอกว่าอึดอัด เขาไม่สบายใจกับการอยู่กับเรา เขาบอกว่าตลอดเวลาเราจู้จี้ เราโทรหาเขาบ่อยมาก แทนที่จะไลน์อย่างเดียว ถ้าเขาว่าง เขาจะมาตอบ แต่นี้ไม่ใช่ เราโทรตลอด เขาก็พูดไป เพราะคงระเบิดเต็มที่แล้ว เขาอึดอัด แล้วยิ่งเกิดเรื่องแบบนี้ เขายิ่งอึดอัด ลำบากใจ และเครียดมากๆ ความรู้สึกที่เขามีต่อเรา มันมีแต่ความไม่สบายใจเลย มีแต่ความอึดอัด เราได้แต่นิ่งฟัง เราถามว่าทำไมเธอไม่บอก เขาบอกว่าบอกแล้ว เธอไม่ฟัง เขาพยายามบอกเธอหลายครั้ง แต่เธอไม่ใส่ใจ เราไม่โกรธไม่เกลียดเขาเลยนะ เราเข้าใจเขาได้ดีสุดๆ แต่ในใจเราก็อยากจะพูดอะไรบ้าง ว่าที่เราทำเพราะเราแค่เป็นห่วง เห็นหายไป เราก็เลยโทร เราพยายามโทรเวลาเขาพัก เวลาที่เขาเลิกงาน แต่มันก็คงเยอะไป ความรักความหวังดีที่เรามี มันคงทำให้เขาอึดอัด จนต้องไป เขาอาจจะเคยบอก แต่ด้วยเขาใช้คำพูดที่ดี จนเราไม่เข้าใจ ว่าเขาเจ๋บปวด เขาไม่เคยใช้คำแรงๆ จนวันหนึ่งที่เขาไม่ไหวแล้ว จึงใช้คำแรงๆ กับเรา และทำให้เราเข้าใจอะไรได้ชัดเจน แต่ก็แอบเสียใจ ว่าทำไมถึงบอกช้าขนาดนี้ จนแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ส่วนเรื่องลูกเขาบอกว่าจะรับผิดชอบในหน้าที่ของเขา แต่เราคงเป็นครอบครัวกันไม่ได้ เพราะเขาบอกว่าไม่รุ้จะทำใจได้ไหม ถ้าต้องอยู่ด้วยกันกับเราจริงๆ เขาคิดว่า เราคงเปลี่ยนไม่ได้ และเขาคงอึดอัดตาย เราเลยเลือกวิธีมี่คิดว่าดีที่สุด ที่ทำได้ คือปล่อยเขาไป เราเลือกลบเบอร์ ลบไลน์ ลบทุกอย่างเกี่ยวกับเขาออกไป แต่ไม่ได้บล็อกนะ แบะคิดว่าเราจะไม่ติดต่อไป ถ้าเขาอยากติดต่อมา เราก็จะคุยแค่เรื่องลูก ถ้าเขาไม่ติดต่อมา เราก็ถือว่าจบกันไป เวลาที่เขียนกระทู้นี้ ครบ3วันแล่ว ที่เขาหายไปจากชีวิตเรา เราก็คิดว่าถ้าใช่มันจะใช่ ไม่ใช่คือไม่ใช่ ตอนนี้เราพยายามดูแลตัวเอง คิดถึงตัวเล็กมากๆ ไม่เครียด ทำงาน ใช้ชีวิตตามปกติ🥰 แล้ววันหนึ่งเราก็จะผ่านมันไปได้
ปล.ขอบคุณทุกคนที่รับฟัง แค่อยากระบาย