พ่อ
เรารู้สึกว่าพ่อเรากับเราอยู่ด้วยกันไม่ได้
เพราะทุกวันนี้เค้าเอาเเต่ด่าพูดทําร้ายจิตใจเราสารพัดเราเเอบมาร้องไห้ในห้องคนเดียวก็ยังตามมาด่าเค้าจะด่าไห้เราตายเลยรึไงก็ไม่รู้ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขเลยได้เเต่รอวันที่จะออกไปจากบ้านนี้
เค้าเข้าข้างน้องตลอดไม่ว่าน้องจะเป็นคนผิด เข้าข้างทุกคนยกเว้นเรา เค้าชอบด่าเราไห้คนอื่นฟัง เค้าพุดทําเหมือนมันเป็นเรื่องตลก ทั้งๆที่เรานอนร้องไห้อยู่ในห้อง
ไม่มีใครคอยรับฟังเรื่องทุกของเราเลย สาเหตุนึงก็คือไม่กล้าเล่าไห้เขาฟัง เราพยามเข้มเเข็ง จึงไม่เคยบอกใครไปเรื่องครอบครัวตัวเอง เราเหมือนอยุ่ตัวคนเดียวตลอด เป็นที่รับอารมเค้าเวลาโกดก็ด่าด่าเรามาตีบ้าง เวลาหาของไม่เจอ พอเราบอกว่าเราไม่เห็น เค้าก็พุด ไม่เคยเห็นอะไรเลยรึไงเห็นตีนกูไหมกูจะกระทืบ โดนด่าเเต่เช้ายันตอนนอนก็โดนด่า เขาทํารายความสุขของเราตลอดเวลา เวลาเรามีความสุข เค้าก็จะมาด่ามาทํารายมัน เราก็ได้เเต่ร้องไห้เเล้วพุดในใจว่ากูไม่น่าเกิดมาเลย เราได้เเค่ระบายออกมาเป็นตัวหนังสือเเบบนี้เพราะไม่มีใครมารับฟังหรอก เวลาเค้าด่า เราก็พยามปลอบตัวเองว่า ทนอีกหน่อยเดี๋ยวก็ไปเเล้ว
ชีวิตครอบครัวเราไม่สมบรูณ เเล้วก็คงไม่สมบรูณ เราเเค่รอเวลาที่ออกไปอยุ่หอเเล้วก็ว่าจะไม่กลับไปเพราะเค้าคงไม่อยากไห้เรากลับไปเเล้วเค้ามีความสุขดีเวลาอยุ่กับน้องเเละเเม่น้อง(เเม่เลี้ยงเรา) เราเคยเกลียดน้องนะเเต่พอมาคิดเเล้วน้องมันโชคดีกว่าเรามาก ที่พ่อเเม่อยุ่ด้วยกันเเละเค้ารักมัน ไม่ต้องมาทุกเเบบเราโตไปมันคงมีอณาคตที่ดี ส่วนเราก็ต้องพยามสร้างอณาคตตัวเองต่อไป
เรื่องครอบครัวเราหนะยาวเราจะลงเอาไว้เป็นความทรงจําครั้งนึง ก่อนที่เราจะออกไปอยู่หอ
ปัญหาครอบครัว 2
เรารู้สึกว่าพ่อเรากับเราอยู่ด้วยกันไม่ได้
เพราะทุกวันนี้เค้าเอาเเต่ด่าพูดทําร้ายจิตใจเราสารพัดเราเเอบมาร้องไห้ในห้องคนเดียวก็ยังตามมาด่าเค้าจะด่าไห้เราตายเลยรึไงก็ไม่รู้ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขเลยได้เเต่รอวันที่จะออกไปจากบ้านนี้
เค้าเข้าข้างน้องตลอดไม่ว่าน้องจะเป็นคนผิด เข้าข้างทุกคนยกเว้นเรา เค้าชอบด่าเราไห้คนอื่นฟัง เค้าพุดทําเหมือนมันเป็นเรื่องตลก ทั้งๆที่เรานอนร้องไห้อยู่ในห้อง
ไม่มีใครคอยรับฟังเรื่องทุกของเราเลย สาเหตุนึงก็คือไม่กล้าเล่าไห้เขาฟัง เราพยามเข้มเเข็ง จึงไม่เคยบอกใครไปเรื่องครอบครัวตัวเอง เราเหมือนอยุ่ตัวคนเดียวตลอด เป็นที่รับอารมเค้าเวลาโกดก็ด่าด่าเรามาตีบ้าง เวลาหาของไม่เจอ พอเราบอกว่าเราไม่เห็น เค้าก็พุด ไม่เคยเห็นอะไรเลยรึไงเห็นตีนกูไหมกูจะกระทืบ โดนด่าเเต่เช้ายันตอนนอนก็โดนด่า เขาทํารายความสุขของเราตลอดเวลา เวลาเรามีความสุข เค้าก็จะมาด่ามาทํารายมัน เราก็ได้เเต่ร้องไห้เเล้วพุดในใจว่ากูไม่น่าเกิดมาเลย เราได้เเค่ระบายออกมาเป็นตัวหนังสือเเบบนี้เพราะไม่มีใครมารับฟังหรอก เวลาเค้าด่า เราก็พยามปลอบตัวเองว่า ทนอีกหน่อยเดี๋ยวก็ไปเเล้ว
ชีวิตครอบครัวเราไม่สมบรูณ เเล้วก็คงไม่สมบรูณ เราเเค่รอเวลาที่ออกไปอยุ่หอเเล้วก็ว่าจะไม่กลับไปเพราะเค้าคงไม่อยากไห้เรากลับไปเเล้วเค้ามีความสุขดีเวลาอยุ่กับน้องเเละเเม่น้อง(เเม่เลี้ยงเรา) เราเคยเกลียดน้องนะเเต่พอมาคิดเเล้วน้องมันโชคดีกว่าเรามาก ที่พ่อเเม่อยุ่ด้วยกันเเละเค้ารักมัน ไม่ต้องมาทุกเเบบเราโตไปมันคงมีอณาคตที่ดี ส่วนเราก็ต้องพยามสร้างอณาคตตัวเองต่อไป
เรื่องครอบครัวเราหนะยาวเราจะลงเอาไว้เป็นความทรงจําครั้งนึง ก่อนที่เราจะออกไปอยู่หอ