ขออนุญาตเล่าเรื่องส่วนตัวในพื้นที่ตรงนี้หน่อยนะครับ เพราะผมอยากให้รู้ว่า บางทีการอดทน รอคอยมันมีความหมาย
ผมได้มีโอกาสได้รู้จักกับคนที่ผมเรียกว่า แฟน โดยบังเอิญในงานบุญงานหนึ่ง เมื่อปีกว่าๆ เราสองคนต่างฝ่ายต่างก็ไม่ชอบทักใครก่อน เพราะกลัวเขาจะไม่เล่นด้วย หางตาเราก็แอบมองกันตลอดแต่ไม่กล้าคุย ไม่กล้าทัก ในคืนนั้น เราเดินเข้าห้องน้ำทั้งคู่ โดยไม่คิดว่าจะเจออีกฝ่ายและมานั่งพักใกล้ๆกัน จู่ๆก็มีอีกคนเดินเข้ามาหา ว่า เพื่อนผมชอบน้องนะครับ เขาอยากรู้จัก เราก็เริ่มต้นคุยกันเเลกไลน์ และคุยกันมาเรื่อยๆ
แรกๆก็ไม่ได้อะไรมากมาย แค่ถูกสเปค ตรงสเปค ไม่นานนัก เขาก็เข้ามาอยู่ในสมองเต็มๆ รักเข้าจังๆ ทั้งๆที่เราก็เผื่อใจไว้แล้ว แต่มันรัก มันหวังว่า เราจะพัฒนาไปได้
ไม่นานนัก เขาก็หายไป สิ่งที่เขาเหลือไว้คือ ความเงียบ ร่องรอยเก่าของเราให้ ผมคิด เฝ้ารออยู่ฝ่ายเดียว ทนอยู่กับการโทษตัวเอง ไม่เข้าใจ อยากทำอะไรก็ได้ให้มันชัดเจนไปเลย ร้องให้แบบไม่มีน้ำตา หายใจแบบเจ็บ บาดลึก ทุกวัน นอนไม่หลับ
พยายยามรักษาตนเอง เข้าใจตนเองว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จะไม่ถามตรงๆว่า ทำไม ปล่อยให้ผมเจ็บขนาดนี้ เขามีคนใหม่ เขาเกลียดผม หรือ เพราะเราต่างกันมากไป ผมก็ให้เวลารักษาแผลความคิดของผมเอง แต่ในใจก็หวัง เเละพยายามเข้าใจว่า เขาคงมีเหตุผลที่ดีมากพอที่หายหน้าไป ไม่ติดต่อ
รูปทุกรูป คือ มีดกรีดแผลให้เจ็บ ข้อความที่คุยกัน คือหอก ที่คอยทิ่มแทง ทุกคั้งที่ผมเปิดไลน์ เลื่อนเจอ เขา แต่ไม่คิดจะลบอะไรออกจากโทรศัพท์. เพราะผมรอฟังเหตุผล และให้เขาพร้อมที่จะพูดเอง นานแค่ไหนก็จะรอฟัง เผื่อเขาทุกข์ร้อนอะไรได้ได้ช่วยทันเวลาที่เขาไม่มีใคร
ผ่านไป 7 เดือน 27 วัน เขาก็ทักมาจริงๆ เเละเราก็ได้พบกันอีกครั้ง เขาหายไปเพราะเขามีเหตุผล ขาหายไปเพราะเขาเจอเรื่องหนักที่ไม่อยากให้เรารับรู้ แต่เขาใจร้ายมาก ที่หายไปเฉยๆ แต่เราไม่คิดโทษเขา หรอก เราต้องเป็นหลัก และคอยรักษาแผลของเขา
ถ้าวันหนึ่งเขาจะหายไปเเบบไม่บอกกล่าวอีกครั้ง ถามว่า ใจรับได้ไหม มันเลยเวลาเจ็บมาแล้ว มันเลยผ่าน มาทุกอย่าง ไม่เข้าใจคนอื่น ไม่เข้าใจสถานะ ไม่เข้าใจความคิดเขา แต่เราผ่านตนเอง ผ่านความคิด ผ่านช่วงเวลาที่คิดไม่ตกมาแล้ว.
ตอนนี้ใจจึงพร้อมที่จะเจอหมด
วันนี้เราคุยกันมาขึ้น เจอกันมากขึ้น รักกันมากขึ้น และเข้มเเข็งมากขึ้น โดยไม่วกกลับไปถามหาตะเข็บ รากเหง้า ความเจ็บเดิมๆอะไรอีก ผมว่ามันคุ้มมาก กับความรู้สึกที่สียไป ได้คนที่เข้มแข็งใหม่เพิ่มเข้ามา เข้าใจธรรมชาติของมนุษย์ และเข้าใจตนเอง และก้าวข้ามตนเองไปได้โดยไม่กระทบความรู้สึกของเราทั้งสอง ให้แย่ลงไปอีก เหตุการณ์ทั้งหมดมันทำให้ผมรู้ว่า การรอคอยของผมมันมีค่า
ให้กำลังใจทุกคนนะครับ ให้ผ่านพ้นเรื่องรักร้ายๆไป
ผมไม่ได้แนะนำให้ทุกคนอดทน กับความเลวร้ายในชีวิต อะไรดีไม่ดี เรารู้ เราตัดสินใจ ละ เลิก ได้ แต่สำหรับผมผมเลิกที่จะทำแบบนี้
ถึงผมไม่มีทางคาดเดาได้หรอกว่า วันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะอยู่หรือจะไป จะคงเดิม ดีขึ้นหรือแย่ลงอย่างไร สุดท้ายผมก็รอเขา เพราะไม่เคยคิดว่า เป็นการเสียเวลา เพราะผมไม่ได้จมกับเวลา ผมทำดี พัฒนาตัวเองทุกวัน เเละสิ่งที่สำคัญ ผมว่า ผมศรัทธาในความรู้สึกตนเองที่มีต่อเขา มันก็น่าจะเพียงพอ"
สุดท้ายความรักที่รอคอยก็กลับมา
ผมได้มีโอกาสได้รู้จักกับคนที่ผมเรียกว่า แฟน โดยบังเอิญในงานบุญงานหนึ่ง เมื่อปีกว่าๆ เราสองคนต่างฝ่ายต่างก็ไม่ชอบทักใครก่อน เพราะกลัวเขาจะไม่เล่นด้วย หางตาเราก็แอบมองกันตลอดแต่ไม่กล้าคุย ไม่กล้าทัก ในคืนนั้น เราเดินเข้าห้องน้ำทั้งคู่ โดยไม่คิดว่าจะเจออีกฝ่ายและมานั่งพักใกล้ๆกัน จู่ๆก็มีอีกคนเดินเข้ามาหา ว่า เพื่อนผมชอบน้องนะครับ เขาอยากรู้จัก เราก็เริ่มต้นคุยกันเเลกไลน์ และคุยกันมาเรื่อยๆ
แรกๆก็ไม่ได้อะไรมากมาย แค่ถูกสเปค ตรงสเปค ไม่นานนัก เขาก็เข้ามาอยู่ในสมองเต็มๆ รักเข้าจังๆ ทั้งๆที่เราก็เผื่อใจไว้แล้ว แต่มันรัก มันหวังว่า เราจะพัฒนาไปได้
ไม่นานนัก เขาก็หายไป สิ่งที่เขาเหลือไว้คือ ความเงียบ ร่องรอยเก่าของเราให้ ผมคิด เฝ้ารออยู่ฝ่ายเดียว ทนอยู่กับการโทษตัวเอง ไม่เข้าใจ อยากทำอะไรก็ได้ให้มันชัดเจนไปเลย ร้องให้แบบไม่มีน้ำตา หายใจแบบเจ็บ บาดลึก ทุกวัน นอนไม่หลับ
พยายยามรักษาตนเอง เข้าใจตนเองว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จะไม่ถามตรงๆว่า ทำไม ปล่อยให้ผมเจ็บขนาดนี้ เขามีคนใหม่ เขาเกลียดผม หรือ เพราะเราต่างกันมากไป ผมก็ให้เวลารักษาแผลความคิดของผมเอง แต่ในใจก็หวัง เเละพยายามเข้าใจว่า เขาคงมีเหตุผลที่ดีมากพอที่หายหน้าไป ไม่ติดต่อ
รูปทุกรูป คือ มีดกรีดแผลให้เจ็บ ข้อความที่คุยกัน คือหอก ที่คอยทิ่มแทง ทุกคั้งที่ผมเปิดไลน์ เลื่อนเจอ เขา แต่ไม่คิดจะลบอะไรออกจากโทรศัพท์. เพราะผมรอฟังเหตุผล และให้เขาพร้อมที่จะพูดเอง นานแค่ไหนก็จะรอฟัง เผื่อเขาทุกข์ร้อนอะไรได้ได้ช่วยทันเวลาที่เขาไม่มีใคร
ผ่านไป 7 เดือน 27 วัน เขาก็ทักมาจริงๆ เเละเราก็ได้พบกันอีกครั้ง เขาหายไปเพราะเขามีเหตุผล ขาหายไปเพราะเขาเจอเรื่องหนักที่ไม่อยากให้เรารับรู้ แต่เขาใจร้ายมาก ที่หายไปเฉยๆ แต่เราไม่คิดโทษเขา หรอก เราต้องเป็นหลัก และคอยรักษาแผลของเขา
ถ้าวันหนึ่งเขาจะหายไปเเบบไม่บอกกล่าวอีกครั้ง ถามว่า ใจรับได้ไหม มันเลยเวลาเจ็บมาแล้ว มันเลยผ่าน มาทุกอย่าง ไม่เข้าใจคนอื่น ไม่เข้าใจสถานะ ไม่เข้าใจความคิดเขา แต่เราผ่านตนเอง ผ่านความคิด ผ่านช่วงเวลาที่คิดไม่ตกมาแล้ว.
ตอนนี้ใจจึงพร้อมที่จะเจอหมด
วันนี้เราคุยกันมาขึ้น เจอกันมากขึ้น รักกันมากขึ้น และเข้มเเข็งมากขึ้น โดยไม่วกกลับไปถามหาตะเข็บ รากเหง้า ความเจ็บเดิมๆอะไรอีก ผมว่ามันคุ้มมาก กับความรู้สึกที่สียไป ได้คนที่เข้มแข็งใหม่เพิ่มเข้ามา เข้าใจธรรมชาติของมนุษย์ และเข้าใจตนเอง และก้าวข้ามตนเองไปได้โดยไม่กระทบความรู้สึกของเราทั้งสอง ให้แย่ลงไปอีก เหตุการณ์ทั้งหมดมันทำให้ผมรู้ว่า การรอคอยของผมมันมีค่า
ให้กำลังใจทุกคนนะครับ ให้ผ่านพ้นเรื่องรักร้ายๆไป
ผมไม่ได้แนะนำให้ทุกคนอดทน กับความเลวร้ายในชีวิต อะไรดีไม่ดี เรารู้ เราตัดสินใจ ละ เลิก ได้ แต่สำหรับผมผมเลิกที่จะทำแบบนี้
ถึงผมไม่มีทางคาดเดาได้หรอกว่า วันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะอยู่หรือจะไป จะคงเดิม ดีขึ้นหรือแย่ลงอย่างไร สุดท้ายผมก็รอเขา เพราะไม่เคยคิดว่า เป็นการเสียเวลา เพราะผมไม่ได้จมกับเวลา ผมทำดี พัฒนาตัวเองทุกวัน เเละสิ่งที่สำคัญ ผมว่า ผมศรัทธาในความรู้สึกตนเองที่มีต่อเขา มันก็น่าจะเพียงพอ"