เราขอเล่าแบบละเอียดเลยนะคะ......
คือ เรากับแฟนเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน 5 ปีที่จะมาคบกัน ซึ่งตอนเป็นเพื่อนกันคือเค้าตามติดเรามากทั้งๆที่เรามีแฟนอยู่แล้วเค้าก็มาเล่นกับเราจับมือเรานอนตักเราซึ่งเราว่ามันแปลกๆก็เลยตีตัวออกห่าง เค้าทำทุกอย่างเพื่อเราเลยตอนเป็นเพื่อนกัน ทิ้งเพื่อน ทิ้งครอบครัวเพื่อมาอยู่กับเราทุกๆเย็น หลังจากเราตีตัวออกห่างมาประมาณ 1 ปี เราก็กลับมาคุยกันแล้วก็ได้คบกันเค้าขอเราเป็นแฟนในวันเกิดเค้าซึ่งเราก็ไม่กล้าปฎิเสธด้วยเราก็เลยลองคบดูคบกันช่วงแรกๆก็คือดีมาก มันเลยทำให้เราเริ่มชอบเค้า (แต่เค้าทำเราเสียใจตั้งแต่ครั้งแรกที่คบเลยค่ะ555)คือคนเก่าเค้าเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเราตั้งแต่แรกเลยและแฟนเราก็กลับไปหาคนเก่าค่ะ แต่อยู่ดีๆเค้าก็กลับมาหาเรา เราก็โอเคให้อภัย ก็ดีขึ้นมาเรื่อยๆช่วง 3-4 เดือน หลังๆเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น ทะเลาะทุกวัน ส่วนตัวเวลาทะเลาะกันเราจะชอบหาอะไรทำ หาอะไรดูเราจะไม่ค่อยคุยเลยถ้าเราอารมณ์ไม่ดี ถ้าเรารู้สึกดีขึ้นแล้วเราก็จะกลับมาคุยมาแก้ปัญหาค่ะ (คือเราไม่รู้คนอื่นๆเป็นเหมือนเรามั้ย55) แต่แฟนเราก็คือจะตามเราโทรหาเราตลอด ต้องคุยกันเดี๋ยวนั้นตอนนั้นซึ่งโอเคเราก็ปรับตัวให้เข้ากับแฟนพยายามปรับตัวเองให้ใจเย็นลงเพื่อที่จะให้เราไปกันได้ก็กลับกลายเป็นว่าเรายอมเค้าจะทำอะไรก็ได้ เราต้องทำตามที่เค้าบอกเค้าพูดทุดอย่างถ้าเราขัดใจก็คือแฟนเราก็จะหายไปเลย มีครั้งนึงทะเลาะกันหนักมากทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร (เรามักจะเป็นแบบนี้บ่อยเรื่องที่ทะเลาะคือไม่รู้ว่าเรื่องอะไร) เค้าก็หายไปเที่ยวกับเพื่อนตอนกลางคืนไปกินเหล้าดูดบุหรี่ ซึ่งเราไม่ชอบคนกินเหล้าดูดบุหรี่มากๆ เราก็เลยตัดสินใจจะหายไปเหมือนกัน แต่อยู่ดีๆเค้าก็โทรมาขอโทษ เราก็ให้อภัยเค้าตลอดเพราะคิดว่าเค้าเป็นผช.ยังไงมันก็ต้องมีบ้าง แต่เราเป็นคนที่แบบว่ารับได้ทุกเรื่อง ขอแค่ให้บอกเรา ขอเรา เราให้หมด แต่แฟนเราไม่เคยขอไม่เคยบอกอะไรเราเลย พอเค้าพูดว่าเออเธอผิดนะอันนี้เค้าก็โวยวายว่าแบบทำไมเราไม่เข้าใจเค้าไม่มีใครเข้าใจเค้า เราก็ยอมเค้ามาตลอดเลย
จุดเปลี่ยนที่เห็นได้ชัดถึงอาการเค้าเลย คือ.......(เราย้ายมาอยู่บ้านเค้าแล้ว)
วันแรกที่เราไปอยู๋บ้านเค้าคือเค้าดีมากทำเพื่อเราทุกอย่างมีอะไรก็ช่วยกันหมด พอหลังๆเข้าเริ่มเอาแต่ใจ เริ่มงี่เง่าใส่เราทุกวัน วันนึงคือครบเวลาเลย เช้าตื่นมาพาลใส่งอนใส่ กลางวันก็เป็น เย็นก็เป็นก่อนนอนก็เป็นซึ่งเรายอมรับว่าเราเหนื่อยมากในเวลา 2 เดือนนี้เป็นทุกวัน เราลืมเล่าค่ะ คือทุกครั้งที่เป็นเรามักจะโดนแม่แฟนว่า ว่าแบบ ทะเลาะไรกันอีกอะ ไม่ยอมลูกเค้า ช่วยกันหน่อย ซึ่งเราเจอคำพูดนี้จากแม่เค้าทุกครั้งเลย ซึ่งแม่เค้าไม่เคยรู้เลยว่าเราต้องรับมือกับลูกชายเค้ายังไงเราโดนอะไรบ้าง แล้วลูกเค้าเป็นคนเริ่มเรื่องทะเลาะทั้งหมดไง เราเข้าใจแม่นะเพราะเรามาอยู่บ้านเค้า เราก็ต้องทำใจเพราะเราไม่ใช่ลูกแต่เราโดนแบบนี้ทุกวันมันก็เหนื่อยไง ทุกครั้งที่แฟนเราเป็นแบบนี้คือ จะร้องไห้เสียงดังเอามือดึงหัวตัวเอง เอามือบีบหัวตัวเอง พอเราเอามือเราไปจับไว้เพื่อไม่ให้เค้าทำร้ายตัวเองแบบนั้นเค้าก็ปล่อยนะ แล้วเค้าก็กำมือแน่นมากแทน ทุกๆครั้งแฟนเราจะต้องเรียกแม่ พ่อ พี่ชาย พี่สาว ซึ่งบ้านทุกคนอยู่ไกลมาก แม่ของแฟนเราก็ต้องโทรไปว่าพวกพี่ๆ แล้วให้พี่ๆมาเดี๋ยวนี้ตอนนี้ ทั้งๆที่มันเวลาประมาณเที่ยงคืน ตีหนึ่งเป็นแบบนี้ทุกวัน เราทั้งกอดทั้งคุยดีกับเค้าปลอบเค้า เข้าใจเค้าทุกอย่างแต่เค้าชอบบอกกับคนที่บ้านว่าเราไม่เคยทำอะไร และไม่คุยกับเค้า!!!!! นั่นแหละก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้แม่เค้ามาว่าเรา แต่ด้วยความที่เราไม่ค่อยเป็นคนพูดหรืออธิบายปัญหาเพราะเราเป็นคนขี้เกรงใจ เพราะเราอยู่บ้านเค้า ทุกคนคือเราจะบอกว่า แฟนเราไปหาหมอนะ กินยาตามที่หมอบอกหมด แต่ส่วนตัวในความคิดเราคือทำไมยิ่งกินยิ่งแย่ยิ่งเจอหมอยิ่งแย่ คือกินยาเข้าไปมันทำได้แค่หลับไปแต่พอตื่นขึ้นมาก็เหมือนเดิม แต่แฟนเราทุกครั้งที่เป็นชอบถามทุกคนว่า เค้าเป็นใคร เค้าจะทำอะไร เค้าคิดอะไร พอทุกคนตอบก็จะถามแบบนี้อยู่เรื่อยๆซึ่ง แฟนเราเป็นหนักมากหรือเพราะเราไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน เรารักเค้านะ เรายอมเราหาข้อมูลทุกอย่างว่าเราจะต้องทำยังไงบ้างเราไม่เคยรังเกียจหรืออายว่ามีแฟนเป็นแบบนี้ แต่แม่เค้าเคยพุดกับเราว่า แม่เค้าสินทกับแฟนเรามาก ตอนเด็กก็คือไม่ให้เล่นฝุ่นเลย จนโตมากเป็นโรคภูมิแพ้ ตอนเด็กก็ต้องนั่งกินข้าวกับครูนั่งกับเพื่อนไม่ได้ จะกินข้าวอาบน้ำทำอะไรก็ต้องบอกแม่เจอปัญหาอะไรเล็กน้อยก็ต้องแม่ แม่อย่างเดียวซึ่งเราก็ได้แค่ฟังเพราะครอบครัวแต่ละครอบครัวสอนไม่เหมือนกันแต่เราก็พุดกับแม่ไปคำนึงว่าถ้าแม่ไม่อยู่ ลุกเค้าจะทำยังไง แม่เค้าก็ตอบเราว่าแม่ก็ให้พวกพี่ๆดูแลไปซึ่งเราก็เงียบเลยพูดอะไรต่อไม่ถูก หลังๆเริ่มหนักขึ้น ตรงที่แฟนเราชอบเอาแต่ใจอะไรที่มันเกินตัว เราก็จะบอกว่าเออแบบนี้เธอลองเปลี่ยนความคิดดูมั้ย เรายังหาเงินเองไม่ได้นะของเดี๋ยวเราเก็บเงินทำงานเอาเดี๋ยวเราค่อยซื้อก็ได้นะ สงสารบ้านเธอเศรษฐกิจตอนนี้มันไม่ดีนะ เราพูดเราเตือนอะไร เค้าจะโวยวายร้อองไห้ หนักมาก แล้วเราก็กลายเป็นคนผิดทุกครั้งๆจนหลังๆเราไม่พุดไม่เตือนอะไรแฟนเราก็หาว่าเราเปลี่ยนไปไม่สนใจเค้า เราก็แบบเออเลยงงว่าจะทำไงดี เค้ามักจะไล่เราทิ้งเราไว้คนเดียวเวลาทะเลาะกันซึ่งเรายอมรับเราเหนื่อยมากเราไม่มีใครเลยที่นั่นไม่ใช่บ้านเรา เวลามีปัญหาเราก็อยากจะคุยกับแฟนแต่แฟนเราทิ้งเราทุกครั้งเลย หนักๆชอบพูดจาแรงๆใส่เรา เก็เบสื้อผ้าเราออกไล่เราออกจากบ้านแต่พอเราจะกลับแม่ก็ห้ามไว้ทุกครั้งเราเคยทำอะไรไม่รุ้บ้ามาก555ไปกอดขาขอร้องเค้าว่าเธอเค้ายอมแล้วเค้ายอมผิดทุกอย่างเธอให้อภัยเค้านะซึ่งเรื่องที่ทะเลาะคืออะไรเรายังไม่รู้เลยแฟนเราแตะมือเราออกไปนั่งเล่นเกมคุยกับเพื่อนเราได้แต่นอนร้องไห้อยู่ในห้องมืดๆ เช้ามาก็ต้องทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไร ต้องเข้มแข็ง หลังๆคือหนักมากเราอาบน้ำเสร็จแฟนเราล็อคห้องใส่เราให้เรายืนนุ่งผ้าขนหนูอยู่หน้าห้องซึ่งมันอันตรายมากนะทุกคนเป็นร้านขายของไม่มีรั้วรถผ่านไปมา เรายอมรับเลยตอนนั้นเราโกรธมากแล้วก็กลัวมากจนนางเปิดประตูออกมาแล้วมาพูดใส่เราว่า เป็นอะไรอีกอะ เป็นอะไรนักหนาวะ เราแบบโคตรเสียใจเลย เราเลยลงนอนหลับตาเพราะง่วงด้วยเหนื่อยด้วยเจอแบบนี้ทุกวัน เราโดนเค้าด่าๆแต่เราก็นอนหลับตาเพราะไม่อยากให้เค้าเห็นว่าเราร้องไห้เราอ่อนแอ เค้าก็จับมือเราแรงมากลากออกมานอกห้องบังคับเราให้นั่งลงด่าเราเราก็โกรธด้วยเราเลยไม่ทำตามที่เค้าบอกเค้าก็กระชากผมเราเลย บีบคอบีบข้อมือจะเอามีดแทงเราแม่เค้าห้ามไว้ เค้าจึงลากเราเข้าห้อง เราเลยจะเก็บเสื้อผ้าเพราะเราทนไม่ไหวแล้วจริงๆ แม่เค้ายังว่าว่าเราผิดเลย555 เค้าก็ผลักเราลงบนเตียงบีบคอเราอีกแม่ก็ห้ามไว้อีกเพราะนางเกือบจะตบเรา เราเลยโทรให้ที่บ้านเรามารับเลย แต่พอเรากลับมาบ้านเราก็ง้อเค้านะเพราะเรารักเค้ามากแล้วก็เป็นห่วงเค้ามากด้วยเค้าก็กลับมาคบกับเรา แต่แม่นางมักจะสอนแฟนเราว่า ทะเลาะกันก็ปล่อยมันไป มาอยู่กับแม่ ไม่ต้องไปสนใจมัน ไม่ต้องไปคุยหรอกปล่อยไว้เดี๋ยวปัญหาก็หายเอง เราแบบโห แต่เราก็คบไปคบมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะเรายังคิดว่าเค้ารักเราอยู่และเราก็รักเค้าอยู่เราเลยคบกับเค้าต่อถึงแม่เค้าจะไม่อยากให้เราคบก็เถอะ เราลืมเล่าเลย ตอนเรากลับบ้านเรา แม่นางโทรมาด่าเรา บอกเราเป็นตัวปัญหา เข้ามาในชีวิตลูกเค้าทำไม คือจะบอกไว้ก่อนว่าแฟนเราไม่เคยมีแฟนเลยมีเราเป็นแฟนคนแรก แม่นางหาว่าเราแย่งความรักลูกเค้าไปจากเค้า เราเลยแบบไม่อยากพูดอะไรปล่อยให้แม่เค้าว่าเรา แต่คือเราจะบอกอีกว่าแฟนเราเป็นแบบนี้มานานแล้วแต่แม่แฟนพึ่งมารู้ตอนแฟนเราเป็นหนักๆ แม่ก็เลยคิดว่าเราเป็นคนผิดแหละ
เราอยากรู้ว่า ทุกคนจะทำยังไงถ้าเจอแบบนี้ แล้วมีวิธีไหนที่ทำให้เค้าดีขึ้นได้บ้าง หรือทุกคนมีความคิดยังไงกับเหตุการ์ณที่เราเจอบ้างคะ ?
(คือเราเหนื่อยนะ ท้อมาก แต่เราต้องยิ้มทุกๆครั้งเลย แง บางทีก็แอบกลัวนะเราปลอบเค้ากลัวว่าเราจะเป็นแบบเค้าแต่เราดีหน่อยที่มีแม่ให้กำลังใจน้องพ่อเราเลยโอเคขึ้น)
เรื่องมันยาวหน่อยขอโทษนะค้า t_t
มีแฟนเป็นโรคซึมเศร้า จะทำไงดี?
คือ เรากับแฟนเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน 5 ปีที่จะมาคบกัน ซึ่งตอนเป็นเพื่อนกันคือเค้าตามติดเรามากทั้งๆที่เรามีแฟนอยู่แล้วเค้าก็มาเล่นกับเราจับมือเรานอนตักเราซึ่งเราว่ามันแปลกๆก็เลยตีตัวออกห่าง เค้าทำทุกอย่างเพื่อเราเลยตอนเป็นเพื่อนกัน ทิ้งเพื่อน ทิ้งครอบครัวเพื่อมาอยู่กับเราทุกๆเย็น หลังจากเราตีตัวออกห่างมาประมาณ 1 ปี เราก็กลับมาคุยกันแล้วก็ได้คบกันเค้าขอเราเป็นแฟนในวันเกิดเค้าซึ่งเราก็ไม่กล้าปฎิเสธด้วยเราก็เลยลองคบดูคบกันช่วงแรกๆก็คือดีมาก มันเลยทำให้เราเริ่มชอบเค้า (แต่เค้าทำเราเสียใจตั้งแต่ครั้งแรกที่คบเลยค่ะ555)คือคนเก่าเค้าเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเราตั้งแต่แรกเลยและแฟนเราก็กลับไปหาคนเก่าค่ะ แต่อยู่ดีๆเค้าก็กลับมาหาเรา เราก็โอเคให้อภัย ก็ดีขึ้นมาเรื่อยๆช่วง 3-4 เดือน หลังๆเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น ทะเลาะทุกวัน ส่วนตัวเวลาทะเลาะกันเราจะชอบหาอะไรทำ หาอะไรดูเราจะไม่ค่อยคุยเลยถ้าเราอารมณ์ไม่ดี ถ้าเรารู้สึกดีขึ้นแล้วเราก็จะกลับมาคุยมาแก้ปัญหาค่ะ (คือเราไม่รู้คนอื่นๆเป็นเหมือนเรามั้ย55) แต่แฟนเราก็คือจะตามเราโทรหาเราตลอด ต้องคุยกันเดี๋ยวนั้นตอนนั้นซึ่งโอเคเราก็ปรับตัวให้เข้ากับแฟนพยายามปรับตัวเองให้ใจเย็นลงเพื่อที่จะให้เราไปกันได้ก็กลับกลายเป็นว่าเรายอมเค้าจะทำอะไรก็ได้ เราต้องทำตามที่เค้าบอกเค้าพูดทุดอย่างถ้าเราขัดใจก็คือแฟนเราก็จะหายไปเลย มีครั้งนึงทะเลาะกันหนักมากทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร (เรามักจะเป็นแบบนี้บ่อยเรื่องที่ทะเลาะคือไม่รู้ว่าเรื่องอะไร) เค้าก็หายไปเที่ยวกับเพื่อนตอนกลางคืนไปกินเหล้าดูดบุหรี่ ซึ่งเราไม่ชอบคนกินเหล้าดูดบุหรี่มากๆ เราก็เลยตัดสินใจจะหายไปเหมือนกัน แต่อยู่ดีๆเค้าก็โทรมาขอโทษ เราก็ให้อภัยเค้าตลอดเพราะคิดว่าเค้าเป็นผช.ยังไงมันก็ต้องมีบ้าง แต่เราเป็นคนที่แบบว่ารับได้ทุกเรื่อง ขอแค่ให้บอกเรา ขอเรา เราให้หมด แต่แฟนเราไม่เคยขอไม่เคยบอกอะไรเราเลย พอเค้าพูดว่าเออเธอผิดนะอันนี้เค้าก็โวยวายว่าแบบทำไมเราไม่เข้าใจเค้าไม่มีใครเข้าใจเค้า เราก็ยอมเค้ามาตลอดเลย
จุดเปลี่ยนที่เห็นได้ชัดถึงอาการเค้าเลย คือ.......(เราย้ายมาอยู่บ้านเค้าแล้ว)
วันแรกที่เราไปอยู๋บ้านเค้าคือเค้าดีมากทำเพื่อเราทุกอย่างมีอะไรก็ช่วยกันหมด พอหลังๆเข้าเริ่มเอาแต่ใจ เริ่มงี่เง่าใส่เราทุกวัน วันนึงคือครบเวลาเลย เช้าตื่นมาพาลใส่งอนใส่ กลางวันก็เป็น เย็นก็เป็นก่อนนอนก็เป็นซึ่งเรายอมรับว่าเราเหนื่อยมากในเวลา 2 เดือนนี้เป็นทุกวัน เราลืมเล่าค่ะ คือทุกครั้งที่เป็นเรามักจะโดนแม่แฟนว่า ว่าแบบ ทะเลาะไรกันอีกอะ ไม่ยอมลูกเค้า ช่วยกันหน่อย ซึ่งเราเจอคำพูดนี้จากแม่เค้าทุกครั้งเลย ซึ่งแม่เค้าไม่เคยรู้เลยว่าเราต้องรับมือกับลูกชายเค้ายังไงเราโดนอะไรบ้าง แล้วลูกเค้าเป็นคนเริ่มเรื่องทะเลาะทั้งหมดไง เราเข้าใจแม่นะเพราะเรามาอยู่บ้านเค้า เราก็ต้องทำใจเพราะเราไม่ใช่ลูกแต่เราโดนแบบนี้ทุกวันมันก็เหนื่อยไง ทุกครั้งที่แฟนเราเป็นแบบนี้คือ จะร้องไห้เสียงดังเอามือดึงหัวตัวเอง เอามือบีบหัวตัวเอง พอเราเอามือเราไปจับไว้เพื่อไม่ให้เค้าทำร้ายตัวเองแบบนั้นเค้าก็ปล่อยนะ แล้วเค้าก็กำมือแน่นมากแทน ทุกๆครั้งแฟนเราจะต้องเรียกแม่ พ่อ พี่ชาย พี่สาว ซึ่งบ้านทุกคนอยู่ไกลมาก แม่ของแฟนเราก็ต้องโทรไปว่าพวกพี่ๆ แล้วให้พี่ๆมาเดี๋ยวนี้ตอนนี้ ทั้งๆที่มันเวลาประมาณเที่ยงคืน ตีหนึ่งเป็นแบบนี้ทุกวัน เราทั้งกอดทั้งคุยดีกับเค้าปลอบเค้า เข้าใจเค้าทุกอย่างแต่เค้าชอบบอกกับคนที่บ้านว่าเราไม่เคยทำอะไร และไม่คุยกับเค้า!!!!! นั่นแหละก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้แม่เค้ามาว่าเรา แต่ด้วยความที่เราไม่ค่อยเป็นคนพูดหรืออธิบายปัญหาเพราะเราเป็นคนขี้เกรงใจ เพราะเราอยู่บ้านเค้า ทุกคนคือเราจะบอกว่า แฟนเราไปหาหมอนะ กินยาตามที่หมอบอกหมด แต่ส่วนตัวในความคิดเราคือทำไมยิ่งกินยิ่งแย่ยิ่งเจอหมอยิ่งแย่ คือกินยาเข้าไปมันทำได้แค่หลับไปแต่พอตื่นขึ้นมาก็เหมือนเดิม แต่แฟนเราทุกครั้งที่เป็นชอบถามทุกคนว่า เค้าเป็นใคร เค้าจะทำอะไร เค้าคิดอะไร พอทุกคนตอบก็จะถามแบบนี้อยู่เรื่อยๆซึ่ง แฟนเราเป็นหนักมากหรือเพราะเราไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน เรารักเค้านะ เรายอมเราหาข้อมูลทุกอย่างว่าเราจะต้องทำยังไงบ้างเราไม่เคยรังเกียจหรืออายว่ามีแฟนเป็นแบบนี้ แต่แม่เค้าเคยพุดกับเราว่า แม่เค้าสินทกับแฟนเรามาก ตอนเด็กก็คือไม่ให้เล่นฝุ่นเลย จนโตมากเป็นโรคภูมิแพ้ ตอนเด็กก็ต้องนั่งกินข้าวกับครูนั่งกับเพื่อนไม่ได้ จะกินข้าวอาบน้ำทำอะไรก็ต้องบอกแม่เจอปัญหาอะไรเล็กน้อยก็ต้องแม่ แม่อย่างเดียวซึ่งเราก็ได้แค่ฟังเพราะครอบครัวแต่ละครอบครัวสอนไม่เหมือนกันแต่เราก็พุดกับแม่ไปคำนึงว่าถ้าแม่ไม่อยู่ ลุกเค้าจะทำยังไง แม่เค้าก็ตอบเราว่าแม่ก็ให้พวกพี่ๆดูแลไปซึ่งเราก็เงียบเลยพูดอะไรต่อไม่ถูก หลังๆเริ่มหนักขึ้น ตรงที่แฟนเราชอบเอาแต่ใจอะไรที่มันเกินตัว เราก็จะบอกว่าเออแบบนี้เธอลองเปลี่ยนความคิดดูมั้ย เรายังหาเงินเองไม่ได้นะของเดี๋ยวเราเก็บเงินทำงานเอาเดี๋ยวเราค่อยซื้อก็ได้นะ สงสารบ้านเธอเศรษฐกิจตอนนี้มันไม่ดีนะ เราพูดเราเตือนอะไร เค้าจะโวยวายร้อองไห้ หนักมาก แล้วเราก็กลายเป็นคนผิดทุกครั้งๆจนหลังๆเราไม่พุดไม่เตือนอะไรแฟนเราก็หาว่าเราเปลี่ยนไปไม่สนใจเค้า เราก็แบบเออเลยงงว่าจะทำไงดี เค้ามักจะไล่เราทิ้งเราไว้คนเดียวเวลาทะเลาะกันซึ่งเรายอมรับเราเหนื่อยมากเราไม่มีใครเลยที่นั่นไม่ใช่บ้านเรา เวลามีปัญหาเราก็อยากจะคุยกับแฟนแต่แฟนเราทิ้งเราทุกครั้งเลย หนักๆชอบพูดจาแรงๆใส่เรา เก็เบสื้อผ้าเราออกไล่เราออกจากบ้านแต่พอเราจะกลับแม่ก็ห้ามไว้ทุกครั้งเราเคยทำอะไรไม่รุ้บ้ามาก555ไปกอดขาขอร้องเค้าว่าเธอเค้ายอมแล้วเค้ายอมผิดทุกอย่างเธอให้อภัยเค้านะซึ่งเรื่องที่ทะเลาะคืออะไรเรายังไม่รู้เลยแฟนเราแตะมือเราออกไปนั่งเล่นเกมคุยกับเพื่อนเราได้แต่นอนร้องไห้อยู่ในห้องมืดๆ เช้ามาก็ต้องทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไร ต้องเข้มแข็ง หลังๆคือหนักมากเราอาบน้ำเสร็จแฟนเราล็อคห้องใส่เราให้เรายืนนุ่งผ้าขนหนูอยู่หน้าห้องซึ่งมันอันตรายมากนะทุกคนเป็นร้านขายของไม่มีรั้วรถผ่านไปมา เรายอมรับเลยตอนนั้นเราโกรธมากแล้วก็กลัวมากจนนางเปิดประตูออกมาแล้วมาพูดใส่เราว่า เป็นอะไรอีกอะ เป็นอะไรนักหนาวะ เราแบบโคตรเสียใจเลย เราเลยลงนอนหลับตาเพราะง่วงด้วยเหนื่อยด้วยเจอแบบนี้ทุกวัน เราโดนเค้าด่าๆแต่เราก็นอนหลับตาเพราะไม่อยากให้เค้าเห็นว่าเราร้องไห้เราอ่อนแอ เค้าก็จับมือเราแรงมากลากออกมานอกห้องบังคับเราให้นั่งลงด่าเราเราก็โกรธด้วยเราเลยไม่ทำตามที่เค้าบอกเค้าก็กระชากผมเราเลย บีบคอบีบข้อมือจะเอามีดแทงเราแม่เค้าห้ามไว้ เค้าจึงลากเราเข้าห้อง เราเลยจะเก็บเสื้อผ้าเพราะเราทนไม่ไหวแล้วจริงๆ แม่เค้ายังว่าว่าเราผิดเลย555 เค้าก็ผลักเราลงบนเตียงบีบคอเราอีกแม่ก็ห้ามไว้อีกเพราะนางเกือบจะตบเรา เราเลยโทรให้ที่บ้านเรามารับเลย แต่พอเรากลับมาบ้านเราก็ง้อเค้านะเพราะเรารักเค้ามากแล้วก็เป็นห่วงเค้ามากด้วยเค้าก็กลับมาคบกับเรา แต่แม่นางมักจะสอนแฟนเราว่า ทะเลาะกันก็ปล่อยมันไป มาอยู่กับแม่ ไม่ต้องไปสนใจมัน ไม่ต้องไปคุยหรอกปล่อยไว้เดี๋ยวปัญหาก็หายเอง เราแบบโห แต่เราก็คบไปคบมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะเรายังคิดว่าเค้ารักเราอยู่และเราก็รักเค้าอยู่เราเลยคบกับเค้าต่อถึงแม่เค้าจะไม่อยากให้เราคบก็เถอะ เราลืมเล่าเลย ตอนเรากลับบ้านเรา แม่นางโทรมาด่าเรา บอกเราเป็นตัวปัญหา เข้ามาในชีวิตลูกเค้าทำไม คือจะบอกไว้ก่อนว่าแฟนเราไม่เคยมีแฟนเลยมีเราเป็นแฟนคนแรก แม่นางหาว่าเราแย่งความรักลูกเค้าไปจากเค้า เราเลยแบบไม่อยากพูดอะไรปล่อยให้แม่เค้าว่าเรา แต่คือเราจะบอกอีกว่าแฟนเราเป็นแบบนี้มานานแล้วแต่แม่แฟนพึ่งมารู้ตอนแฟนเราเป็นหนักๆ แม่ก็เลยคิดว่าเราเป็นคนผิดแหละ
เราอยากรู้ว่า ทุกคนจะทำยังไงถ้าเจอแบบนี้ แล้วมีวิธีไหนที่ทำให้เค้าดีขึ้นได้บ้าง หรือทุกคนมีความคิดยังไงกับเหตุการ์ณที่เราเจอบ้างคะ ?
(คือเราเหนื่อยนะ ท้อมาก แต่เราต้องยิ้มทุกๆครั้งเลย แง บางทีก็แอบกลัวนะเราปลอบเค้ากลัวว่าเราจะเป็นแบบเค้าแต่เราดีหน่อยที่มีแม่ให้กำลังใจน้องพ่อเราเลยโอเคขึ้น)
เรื่องมันยาวหน่อยขอโทษนะค้า t_t