อาการที่รู้สึกว่าตัวเองเฟลตลอดเวลาทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรหรือไม่ได้มีใครมาทำให้รู้สึกผิดหวัง ไม่อยากเจอกับเพื่อนหรือคนรอบตัว พยายามที่จะปลีกตัวมาอยู่คนเดียว แล้วบางทีอยู่ดีก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้สาเหตุหรือบางครั้งพอฟังเรื่องราวหรือคำพูดบางคำพูดที่มันแทงใจเราเราก็จะเก็บมาคิดวนๆคำพูดหรือเรื่องนั้นไปทังวัน พยายามจะตั้งสติแล้วคิดว่าไม่เปนไรแต่แปปๆมันก็กลับมาเปนแบบเดิมจนไม่อยากคุยกับใครแล้วพอเพื่อนหรือใครที่บ้านมาเล่าอะไรที่หนักหรือเกี่ยวหกับเราให้ฟังเราก็จะเป็นกังวลไปกับเรื่องนั้นตอนนี้คือไม่อยากจะสนทนากับใครหรืออยากมีความสัมพันธ์กับใครเพราะรู้สึกมันทำให้อึดอัดไม่มีความมั่นใจ กินข้าวก็มากกว่าปกติจากเมื่อก่อนนน.48ตอนนี้86แล้วในเวลา 2 ปีและจะเป็นคนคิดมากวนๆซ้ำไปซ้ำมาหมือนคนเป็นย้ำคิดย้ำทำ กังวลเรื่องนั้นเรื่องนี้จนต้องทำอะไรหลายๆครั้ง เช่น การปิดประตูบ้านที่ปิดแล้วแต่คิดว่าตัวเองไม่ได้ปิดแล้วขับรถวนมาเช็คและเปิดดูซ้ำอีกบ่อยมากกับการเขียนชื่อในข้อสอบที่คิดว่าตัวเองเขียนรึยังเเล้วคิดทบทวนไปทั้งวันจนทำให้หนักใจเเล้วรู้สึกเศร้าไปทั้งวันและเมื่อไหร่ที่อยู่คนเดียวจะมีความคิดที่แบบไม่อยากจะอยู่แล้วหรือคิดว่าการมีอยู่ของเราทำคนอื่นลำบากแต่ทุกครั้งก็จะให้เวลาแล้วคิดสักแปปแล้วหายไป แต่ก็กลับมาเปนอีก แบบนี้เราสมควรไปปรึกษาหมอไหมหรือเราแค่คิดไปเองเพราะมันพึ่งเปนช่วง 2-3ปีที่ผ่านมาค่ะ