⚓ กาพย์ยาณี ๑๑ — ชีวิตขาวทะเล

กลางคลื่นเคล้าลมคลั่ง
เรือฝันยังพาผันไป
แดดล้อมขอบฟ้าไกล
ใจยังลอยละเมอฝัน

เสียงคลื่นดังกล่อมจิต
พาให้คิดถึงคืนวัน
เหงื่อเค็มเจือเกลียวกัน
คือชีวันกลางท้องชล

ค่ำมืดดาวพราวฟ้า
ลมพัดมาพาใจวน
เหมือนเสียงใครแผ่วล้น
แว่วสะท้อนในคลื่นไหว

รุ่งเช้าแสงทองต้อง
ลมล่องผ่องกลางน้ำใส
ชีวิตคล้ายฟ้าไกล
เปลี่ยนและหมุนแต่ยังงาม

ทุกครั้งคลื่นซัดซ้ำ
ยังยิ้มย้ำด้วยความตาม
เพราะใจขาวดั่งฟองน้ำ
สะอาดงามกลางคลื่นลม 🌊