Domestic na kanojo มังงะตอนที่ 265 (สปอยเต็มเรื่อง)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 265 การดิ้นรน
นักข่าว(โอคุนุกิ) : อัจฉลิยะอย่างงั้นหรา แล้วมันยังไงล่ะ อายุแค่20ปี ทางเดินของเจามันง่ายจังนะ
นักข่าว1 : เร็วเข้า โอคุนุกิ จะเริ่มประชุมแล้ว
นักข่าว(โอคุนุกิ) : เข้าใจแล้ว
แล้วก็เข้าประชุมกัน
นักข่าว(โอคุนุกิ) : บ้าเอ้ย จริงหราเนี่ย ถูกปฏิเสธอีกล่ะ
นักข่าว1 : หมอนั้นชื่ออะไรนะ โอคุนุกิป่ะ มันเคยเสนอแนวคิดดีๆบ้างป่าววะ พวกเขาทั้งหมดปฏิเสธงานของหมอนั้นหมดเลยนิ ดูเหมือนว่า it's no skin off our noses we'll just leave the articles to someone else. (อ่านไม่ออก)
นักข่าว2 : พระเจ้า อีกแล้วหรา งานของเขามั้นน่าเบื่อขนานั้นเลยหรา ฉันว่ามันเกือบน่าประทับใจเลยนะ ฉันได้ยินมาว่าเขาเคยเป็นคนที่มีพรรสววรค์เลยนิน่า
นักข่าว1 : ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอก ที่เขาดังได้เพราะเรื่องอื้อฉาวเรื่อง(อย่างว่า)ของรัฐมนตรี Kimoto
นักข่าว2 : เขาทำจริงๆหราเนี่ย
นักข่าว1 : ก็ตามนั้นแหละ เรื่องทั้งหมดนั้นเพราะเขาแค่โชคดีนั้นแหละ
นักข่าว2 : เขาเป็นนักช่าวอิสระที่ไร้ค่าจริงๆ เขาจะได้อยู่ต่อถึงปีหน้าป่าวนะ เขาพึ่งกลับมาอาทิตย์ที่แล้ว ได้ยินว่าเขามีหนี้เยอะเลยนะ
นักข่าว1 : จริงหรา ฉันว่าแล้ว สมกับเป็นหมอนั้น
ตัดฉากมาตอนกลางคืน
ผู้หญิง1 : ถึงแล้ว ริซ่าซัง พรุ่งนี้ฉันจะไปรับที่ร้านนะ
ริซ่า : เข้าใจแล้ว ฉันจะเตรียมตัวค่ะ
ผู้หญิง1 : ขอบคุณที่ทำงานหนัก
ริซ่า : ขอบคุณค่ะ
นักข่าว(โอคุนุกิ) : ตรงมาจากที่ทำงานแล้วกลับบ้านป่าวเนี่ย ไม่มีเรื่องที่ฉันจะใช้เขียนข่าวได้เลยเหะ
ตัดฉากมาร้านแห่งหนึ่ง
ตัวละคร 1 : มาๆเพื่อนๆ ประสบความสำเร็จกันหรือป่าว ฉันโชคดีมากๆ แต่ไม่ได้บอกว่าประสบความสำเร็จนะ
ตัวละคร 2 : ฉันจะโทรไปบอกให้เขาเลื่อนขั้นให้คุณเป็นผู้จัดการให้ เป็นผู้จัดการตอนอายุ34เนี่ย กำลังเหมาะกับคุณตอนนี้เลย
ตัวละคร 3 : แล้วนายล่ะ you just had your second hid,right ?(อ่านไม่ออก )
ตัวละคร 2 : all kids do is take your money !(อ่านไม่ออก )
ตัวละคร 3 : แล้วนายล่ะ โอคุนุอิ นายเป็นยังไงบ้าง
นักข่าว(โอคุนุกิ) : สบายดี ฉันจะบอกให้ข่าวเรื่องไอดอลNana Hakobe เมื่อวันก่อน ฉันเป็นคนทำเอง
ตัวละคร 3 : จริงหราเนี่ย มันเยี่ยมมากเลย
ตัดฉากมาร้านปาจิงโกะ
นักข่าว(โอคุนุกิ) : ไม่ได้จริงๆด้วย
ตัดฉากมาที่บ้าน โอคุนุกิ
นักข่าว(โอคุนุกิ) : ฉันรับมันไม่ได้จริงๆ (หนังสือของนัตสึโอะขายได้2แสนเล่ม)
นักข่าว1 : เมื่อเร็วๆนี้เขาดังมากเลย มีบทความเกี่ยวกับเขาเยอะเลย
นักข่าว(โอคุนุกิ) : บางที ฉันอาจจะต้องสืบข้อมูลชายคนนี้สักหน่อย
ตัดฉากมาที่บ้าน
นัตสึโอะ : ขอโทษที่ใช้เวลานานไปหน่อย ร้านคนเยอะมากๆ เลยใช้เวลาซ่อมนาน
รุย : ใส่ให้ฉันหน่อยได้ไหม
นัตสึโอะ : ได้สิ
รุย : โอ้ สวยจริงๆ ฉันก็มีบางอย่างจะให้คุณเหมือนกัน
นัตสึโอะ : แบบฟอร์มทะเบียนสมรสหรา
รุย : ฉันซื้อนิตยสารมาอ่านหลายเล่มมาอ่านเพื่อศึกษามัน แล้วหนึ่งในเล่มนั้นก็มีอันนี้ด้วย
นัตสึโอะ : หรือว่าเธออยากจะใช้สิ่งนี้(ทะเบียนสมรส)ขึ้นมาจริงๆ
รุย : มีปัญหาอะไรหรือป่าว อยากใส่เดียวหรา
นัตสึโอะ : ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกเหมือนฝันจะกลายเป็นจริง แล้วทั้งคู่ก็จะจูบกัน แต่
แม่รุย : กลับมาแล้ว แล้วก็หยิบโบรชัวร์งานแต่งงานมาให้รุยและนัตสึโอะ
รุย : ว้าว มีโบรชัวร์เยอะจังเลย
แม่รุย : แม่หยิบโบรชัวร์สำหรับงานแต่งงานหลายแห่งในเมือง ลูก2คนเลือกมาสักอันสิ
รุย : ให้เลือกเองหรา ?
นัตสึโอะ : นี่มัน ตั้ง 3 ล้านเยน ฉันไม่มีเงินจ่ายหรอก
แม่รุย : มันก็สมเหตุสมผลกับงานแต่งระดับนี้แหละ
รุย : แม่ พวกเราไม่ต้องการพิธีที่มันหรูหราแบบนี้
แม่รุย : อย่ามาไรสาระ มันเป็นสิ่งที่ลูกต้องทำนะ ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าจัดงานหรอกนะ
นัตสึโอะ : ไม่ๆ แบบนั้นมัน
แม่รุย : อะไร มีปัญหาอะไรอีกล่ะ
นัตสึโอะ : แบบนั้นั้นแหละที่เป็นปัญหา
รุย : แล้วถ้าแบบนี้ล่ะเป็นยังไง งานแต่งงานในร้านอาหาร
นัตสึโอะ : ร้านอาหารหรา ฉันเคยได้ยินนะแต่ว่า....
รุย : ในนิตยสารบอกเป็นเรื่องธรรมดานี่น่า ที่จริงแล้วตั้งแต่ฉันกลับมาญี่ปุ่น พ่อก็โทรมาหาฉัน เขาบอกเกี่ยวกับร้านอาหารใหม่ของเขา ตอนนั้นฉันจยังไม่ทันคิดก็เลยตอบปฏิเสธไป แต่มาลองคิดดูอีกทีน่าจะลองดูก่อน
แม่รุย : เป็นความคิดที่ดี สมบูรณ์แบบมากๆ
นัตสึโอะ : ฉันเดิมพันเลยว่า ห้องในร้านอาหารจะต้องไม่มีปัญหาแน่ๆ
แม่รุย : มันมีทุกอย่างที่ต้องการ เราใช้โบรชสถ์coulton ในโตเกียวก็ได้ แผนนี้แหละเหมาะสุดแล้ว
รุย : แม่ตื่นเต้นมากๆเลยเมื่อเป็นเรื่องของพวกเรา
ตัดฉากมาตอนเช้า
นัตสึโอะ : แล้วเจอกันนะ
รุย : เดี๋ยวกันนัตสึโอะ มีบางอย่างดิดหน้าอยู่น่ะ แล้วก็จูบนัตสึโอะ แค่ล้อเล่น
แล้วนัตสึโอะก็ออกไปเรียน ไปชมรมละคร ไปคุยเรื่องนิยาย
ตัดฉากมาตอนเย็น
นัตสึโอะ : กลับมาแล้ว
นักข่าว(โอคุนุกิ) : กลับมาแล้วหรา บ้าเอ้ย อย่าบอกนะว่าเป็นแค่นักศึกษามหาลัยธรรมดา นอกเหนือจากการสัมภาษณ์กับสื่อเขาก็เหมือนกับนักเรียนคนอื่น ๆ เขาไม่ไปหาแฟนหรือไปเที่ยวคลับตอนกลางคืนหรือไง หรือทำอะไรก็ได้ จะได้มีข่าวไปเขียน น่าเบื่อจริงๆ ไปตามดาราหรือคนดังคนอื่นดีกว่า
ตัดฉากมาตอนกลางคืน
นักข่าว1 : นายกำลังตามเรื่องนักเขียนหน้าใหม่ที่อายุน้อย(นัตสึโอะ)นั้นใช่ไหม เจออะไรไหมล่ะ
นักข่าว(โอคุนุกิ) : ไม่เลย เสียเวลาไปเปล่าๆ เขาก็ใช้ชีวตเหมือนเด็กมหาลัยทั่วไป หืม นี่อะไรอ่ะ
นักข่าว1 : หืม
นักข่าว(โอคุนุกิ) : ไม่ได้ส่งถึงใครและไม่มีชื่อคนส่ง มันคืออะไรเนี่ย ใครเอามาวางยนโต๊ะฉัน
นักข่าว2 : มีคนร้องเรียนบทความของนายหรือป่าว รีบๆอ่านมันเถอะ
นักข่าว1 : มันอจาเป็นจดหมายขู่วางระเบิดก็ได้
นักข่าว(โอคุนุกิ) : ฉันอาจจะโชคดีก็ได้ ฉันได้งานดีๆทำแล้ว แล้วเขาก็เปิดจดหมายอ่านแล้วทำท่าตกใจมากๆ
ตัดฉากมาเช้าวันรุ่งขึ้น
นักข่าว(โอคุนุกิ) : สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อ ทาเครุ โอคุนิกิ ฉันเป็นนักข่าว ฉันอยากจะขอบคุณเรื่องจดหมายที่คุณส่งไปาฉัน ทานาเบะซัง
>>>>>จบตอน<<<<<
ปล. ดูบอลดึก อาจจะอ่านผิดหรือเขียนผิดขอโทษด้ยครับ
ปล. ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย พอดีพึ่งซื้อหนูแฮมเตอร์2ตัวมาเลี้ยงได้เกือบ2เดือนล่ะ ตอนแรกคิดว่าเป็นตัวเมียทั้งคู่ แต่ตอนนี้รู้ล่ะว่าเป็น ตัวผู้1 ตัวเมีย1 เพราะ ตัวเมียมันท้องจนออกลูกมาล่ะ
ปล. คิดว่าทานาเบะจะเล่าอะไรให้นักข่าวนั้นฟัง ผมก็เดาไม่ออกเหมือนกัน ไม่อยากจะมโนไปมากว่านี้แล้ว
ปล. ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายของเล่นที่ 27 ตอนหน้าจะเป็นตอนแรกของเล่ม28
Domestic na kanojo มังงะตอนที่ 265 (สปอยเต็มเรื่อง)