รู้สึกเหนื่อยท้อใจกับชีวิต

ตอนนี้ผมอายุ16ปีผมเคยเป็นคนไม่เอาอะไรมาก่อนเลยจนกระทั่งจบม.3แม่ได้มาขอให้เรามาทำงานผมเลยหางานทำจนได้แต่มันก็มาพร้อมกับภาระเพราะต้องเรียนต้องทำงานไปด้วยแล้วแม่ก็ไม่สนใจเราเลยเป็นเด็กขาดความอบอุ่นมาตั้งแจ่ยังเด็กแม่ย่าร้างกับพ่อตั้งแต่อยู่อนุบาลโตมากับแม่แล้วมีพี่สาว1คนอายุห่างกัน12ปีแล้ววันนึ่งเราถามแม่เรื่องเรียนต่อมหาลัยแม่ก็ตะคอกแล้วด่าเราว่าไม่ให้เรียนไม่มีเงินส่ง!แล้วทำไมพี่สาวได้เรียนละในความคิดของเราเพราะทุกๆอย่างมันรุมมาที่เราพี่สาวเราตอนเรียนม.ปลายก็ได้เรียนสบายได้เริ่มทำงานก็ปี1มหาลัยเทียบกับเราพึ่งอยู่ม.4แต่ต้องมาทำงานแล้วหันไปมองเพื่อนตัวเองที่พ่อแม่เขาสนับสนุนพ่อแม่เขารักลูกเขามากแล้วมันรู้สึกน้อยใจที่ทำไมเราถึงไม่มีแบบนั้นบ้างแม่ไม่เคยสนใจทำงานทาเหนื่อยๆกลับบ้าน มาข้าวสักจานก็ไม่เคยมีถ้าเราถามว่ากินข้าวกับอะไรวันนี้ทุกครั้งที่แม่จะตอบคือให้เราเอามาม่าไปต้มเพราะแกขี้เกียจทำเราก็แค่น้อยใจแหละในชะตาชีวิตพี่ได้เรียนสบายเราได้ทำงานแล้วน่าจะได้ส่งตัวเองเรียนด้วยแม่ไม่เคยทำให้รู้สึกว่าแกรักเลยทุกๆวันผมจะมีความคิดที่ตีในหัวเสมอว่า  "ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้อายุพึ่งเท่านี้ภาระมากขนาดนี้แล้วเราจะหาเงินที่ไหนเรียนแม่ก็ดูไม่สนใจเราเท่าตอนที่พี่เรียนเลยจะเอาไงต่อกับชีวิตดีว่ะจะไปรอดไมจะเหนื่อยไมนะ"แบบนี้ทุกๆวันในหัวแล้วก็ได้แค่ร้องไห้ในห้องคนเดียวมีเพื่อนให้ระบายบ้างแต่ก็ไม่มีใครสนใจเรามากเท่าตัวเราเองหรอกแต่สิ่งที่น้อยใจที่สุดคือตลอดชีวิตที่ผ่านมาแม่ไม่เคยสนใจเราเลยตั้งแต่เด็กผมเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวผมเองการบ้านแม่ไม่เคยสอนไม่เคยบอกพอโตขึ้นเราแค่ต้องการคำว่าเป็นไงบ้างลูกแค่นี้ออกมาจากปากอม่แต่ไม่เคยเลยเหมือนผมโตมาด้วยตัวของตัวเองแต่ผมไม่ได้เข้มแข็งนะผมก็เป็นคนคนนึ่งที่ต้องการความรักจากแม่เหมือนลูกๆคนอื่นได้แต่ผมไม่เคยได้เลยถึงได้ก็รู้สึกน้อยมากกับชีวิต16ปีที่ผ่านมาเลยอยากได้คำแนะนำจากทุกคนว่าทำไงดีให้มีความสุขในชีวิตบ้าง #แค่อยากเกิดมามีความสุข