พิจารณาเรื่องความเป็นผู้ใหญ่ ผมขอให้ข้อมูลด้านการฝึกงานแล้วกันนะครับ  อาจจะไม่ใช่ตัวตัดสินทั้งหมด แตก่เป็นแง่มุมอีกด้านหนึ่ง
ผมเทียบการรับเด็กฝึกงานมาทำงาน  

- เวลาถามความเห็น  เด็ก กทม.  กล้าวิจารณ์ กล้าให้เหตุผล / เด็ก ตจว.  มักจะนิ่ง หรือ ตอบแค่ว่า ก็ดีครับพี่  แต่ถ้าถามเหตุผลที่เลือกมักจะตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน
-  เวลาสั่งงาน   เด็ก กทม. ถามวัตถุประสงค์ของงาน และ ผลลัพธ์ที่ต้องการ (ซีเรียสกับผลลัพธ์) / เด็ก ตจว. ถามวิธีการว่าต้องขั้นตอนไหนก่อนหลัง  (ซีเรียสกับวิธีการ)
- เวลาประชุมหาข้อสรุป  เด็ก กทม.  กล้าแสดงความเห็น  / เด็ก ตจว.  เงียบ นั่งฟัง
- เวลามีงานเลี้ยง   เด็ก กทม.  กล้าแสดงออก กล้าพูดกล้าคุย เข้าหาผู้ใหญ่ได้  / เด็ก ตจว.  เงียบ นั่งจับกลุ่มกันเอง
- เวลาพูดคุยเรื่องทั่วๆ ไป    เด็ก กทม.  ช่างเจรจา กล้าพูด กล้าคุย / เด็ก ตจว.  นั่งฟัง เออออ
- เวลาเจอลูกค้า   เด็ก กทม.  กล้าคุย กล้าถามลูกค้า / เด็ก ตจว.  นั่งเฉย

ในฐานะที่ต้องคอยแจกจ่ายงาน ผมจึงมักเอางานที่เป็นงานที่ต้องใช้วิธีการใหม่ๆ ต้องใช้ความคิดสร้างสรร ให้กับเด็กกลุ่มแรก และเอางานรูทีน ที่ใช้วิธีการทำซ้ำๆ ไม่ต้องซับซ้อนมากให้เด็กกลุ่มที่สอง

ให้ผมเดา  เด็กกทม. ถูกเลี้ยง ถูกสอนมาในสังคมที่ส่งเสริมการแสดงออก กล้สแสดงความคิดเห็น ในขณะที่เด็กต่างจังหวัดถูกเลี้ยงมาในสังคมที่เน้นการเชื่อฟังผู้ใหญ่ เชื่อฟังครู  เชื่อฟังหัวหน้า

ผมแสดงความเห็นในมุมมองของการทำงานเท่าที่พบเจอมาเท่านั้น ไม่ใช่ว่าเด็กกทม. หรือ เด็กตจว. จะเป็นแบบที่ว่าทุกคน แต่หากเป็นภาพรวมๆ สำหรับการเอาตัวรอดในการทำงานผมยังเห็นว่าโดยรวมๆ เด็กกทม. ไปได้ไกลกว่ากว่าค่อนข้างชัดเจน
ส่วนเรื่องการใช้ชีวิต การเอาตัวรอด ผมขอไม่แสดงความเห็น