สมัยตอนเด็กๆ บ้านเก่าเราอยู่ในตรอก ซอยแซ่ซิ้ม ฝั่งธนบุรี
คนในซอย ค่อนข้างจน พวกผู้ใหญ่ต้องออกไปทำงานกันหมด
ปล่อยให้เด็กอย่างเราๆ ต้องดูแลกันเอง
ข้างบ้านมีเด็กผู้ชาย คนนึง
เค้าโตกว่าเรา2-3ปี เป็นคนไม่ค่อยพูด
แต่จะดูแลเราเสมอ ตั้งแต่เราจำความได้
เช่น พอเราอยากออกไปซื้อลูกแก้ว (เอามาดีดเล่น)
ไม่อยากไปคนเดียว ก็งอแง จนเค้าต้องพาขับจักรยานออกไปซื้อ
ยังจำได้ วิธีการขับจักรยานจองพวกเราคือ เราจะนั่งหน้า
เอามือจับแฮนด์ แล้วยกข้าขึ้นมาวาง ตรงกลาง
ส่วนรุ่นพี่คนนั้นเค้าตัวสูง เค้าจะนั่งเบาะหลัง
คอยปั่นให้เรา ตอนนั้นสนุก และมีความสุขมาก
หรืออย่างตอนที่เรามีการบ้าน โดยเฉพาะวิชาศิลปะ
กลับมาจากรร.ทีไร เราก็จะโยนสมุดวาดภาพ แล้วพับหน้าการบ้าน
เอาไว้ให้เค้าทำ
มีเหตุการณ์ดีดีหลายอย่างเกิดขึ้นในตอนนั้น
มันเป็นความสัมพันธ์ที่ดีมากๆ แบบอธิบายไม่ถูก
เสียดาย เราต้องย้ายบ้าน และไม่ได้เจอกันอีก
ผ่านไป10ปีแล้ว วันนึงได้มีโอกาสกลับไปงานไหว้ศาลเจ้าในซอย
จะได้ไปเจอเค้าอีก ตื่นเต้นมากๆ
เพราะภาพในวัยเด็กตอนนั้นมันยังจำอยู่ในใจ
พอเข้าไปในซอย หลายคนบอก เค้ากลายเป็นเด็กติดยา หลังจากที่เราย้ายบ้ายออกมา
ตอนนี้ ออกมาขับมอไซต์วิน
เราชอคมากๆ เพราะสมัยเรียนเค้าเรียนเก่งกว่าเราอีก
เก่งทุกวิชา ไม่น่าเชื่อ ว่าพอโตขึ้นจะเป็นแบบนี้
พอหาทั่วซอยก็ไม่เจอ ถึงเวลาที่บ้านตาม
เราต้องกลับแล้ว
ระหว่างเดินออกจากซอย
เราเห็นเค้า เค้าเห็นเรา
ใจเต้น ตึกๆๆๆ แบบไม่น่าเชื่อ
ปกติเป็นคนคุมตัวเองได้
อันนี้มันตื่นเต้น ผสมกับดีใจ
ผสมกับความสงสัยอะไรบางอย่าง
ในตัวเค้า สรุปคือ ทำตัวไม่ถูก
จังหวะที่เค้าเดินมาใกล้มาก
เค้าหันมา เราแทบไม่กล้าสบตา
เค้าจากคนที่เงียบขรึม
กับตะโกนออกมาว่า
อีอ้วน ด้วยเสียงที่ดังมาก
ละเดินผ่านเราไป
เรานี่ยืนหน้าชาเลย
ทำตัวไม่ถูก
กลับมาก็ยังงงๆ
แต่เราก็อ้วนจริงแหละ
หนัก106โล
แต่เราไม่นึกว่า
ความสัมพันธ์ตลอดช่วงวัยเด็กของเรา
มันหายจากเค้าไปได้ยังไง
ไม่มีบทสนทนาใดใด
เรากลับมา ตัดสินใจลดน้ำหนัก
จาก 106โล ตอนนี้เหลือ 86โลแล้ว
ไว้มีโอกาสจะเอารูปมาลงให้ดูนะคะ
มาแชร์ประสบการณ์ ให้ฟัง
เชื่อว่าคนอ้วนหลายคนอยากผอม อยากสวย
แล้ว ใครมีเหตุการณ์อะไรในชีวิต
จนเราต้องตัดสินใจลดน้ำหนัก
พิมพ์มาแชร์กันนะคะ
จะได้แลกเปลี่ยนความรู้สึก
เพราะคนอ้วนเหมือนกัน
จะเข้าใจกัน
เหตุการณ์ อะไรในชีวิต? ที่ทำให้คุณตัดสินใจลดน้ำหนักแบบเด็ดขาด
คนในซอย ค่อนข้างจน พวกผู้ใหญ่ต้องออกไปทำงานกันหมด
ปล่อยให้เด็กอย่างเราๆ ต้องดูแลกันเอง
ข้างบ้านมีเด็กผู้ชาย คนนึง
เค้าโตกว่าเรา2-3ปี เป็นคนไม่ค่อยพูด
แต่จะดูแลเราเสมอ ตั้งแต่เราจำความได้
เช่น พอเราอยากออกไปซื้อลูกแก้ว (เอามาดีดเล่น)
ไม่อยากไปคนเดียว ก็งอแง จนเค้าต้องพาขับจักรยานออกไปซื้อ
ยังจำได้ วิธีการขับจักรยานจองพวกเราคือ เราจะนั่งหน้า
เอามือจับแฮนด์ แล้วยกข้าขึ้นมาวาง ตรงกลาง
ส่วนรุ่นพี่คนนั้นเค้าตัวสูง เค้าจะนั่งเบาะหลัง
คอยปั่นให้เรา ตอนนั้นสนุก และมีความสุขมาก
หรืออย่างตอนที่เรามีการบ้าน โดยเฉพาะวิชาศิลปะ
กลับมาจากรร.ทีไร เราก็จะโยนสมุดวาดภาพ แล้วพับหน้าการบ้าน
เอาไว้ให้เค้าทำ
มีเหตุการณ์ดีดีหลายอย่างเกิดขึ้นในตอนนั้น
มันเป็นความสัมพันธ์ที่ดีมากๆ แบบอธิบายไม่ถูก
เสียดาย เราต้องย้ายบ้าน และไม่ได้เจอกันอีก
ผ่านไป10ปีแล้ว วันนึงได้มีโอกาสกลับไปงานไหว้ศาลเจ้าในซอย
จะได้ไปเจอเค้าอีก ตื่นเต้นมากๆ
เพราะภาพในวัยเด็กตอนนั้นมันยังจำอยู่ในใจ
พอเข้าไปในซอย หลายคนบอก เค้ากลายเป็นเด็กติดยา หลังจากที่เราย้ายบ้ายออกมา
ตอนนี้ ออกมาขับมอไซต์วิน
เราชอคมากๆ เพราะสมัยเรียนเค้าเรียนเก่งกว่าเราอีก
เก่งทุกวิชา ไม่น่าเชื่อ ว่าพอโตขึ้นจะเป็นแบบนี้
พอหาทั่วซอยก็ไม่เจอ ถึงเวลาที่บ้านตาม
เราต้องกลับแล้ว
ระหว่างเดินออกจากซอย
เราเห็นเค้า เค้าเห็นเรา
ใจเต้น ตึกๆๆๆ แบบไม่น่าเชื่อ
ปกติเป็นคนคุมตัวเองได้
อันนี้มันตื่นเต้น ผสมกับดีใจ
ผสมกับความสงสัยอะไรบางอย่าง
ในตัวเค้า สรุปคือ ทำตัวไม่ถูก
จังหวะที่เค้าเดินมาใกล้มาก
เค้าหันมา เราแทบไม่กล้าสบตา
เค้าจากคนที่เงียบขรึม
กับตะโกนออกมาว่า
อีอ้วน ด้วยเสียงที่ดังมาก
ละเดินผ่านเราไป
เรานี่ยืนหน้าชาเลย
ทำตัวไม่ถูก
กลับมาก็ยังงงๆ
แต่เราก็อ้วนจริงแหละ
หนัก106โล
แต่เราไม่นึกว่า
ความสัมพันธ์ตลอดช่วงวัยเด็กของเรา
มันหายจากเค้าไปได้ยังไง
ไม่มีบทสนทนาใดใด
เรากลับมา ตัดสินใจลดน้ำหนัก
จาก 106โล ตอนนี้เหลือ 86โลแล้ว
ไว้มีโอกาสจะเอารูปมาลงให้ดูนะคะ
มาแชร์ประสบการณ์ ให้ฟัง
เชื่อว่าคนอ้วนหลายคนอยากผอม อยากสวย
แล้ว ใครมีเหตุการณ์อะไรในชีวิต
จนเราต้องตัดสินใจลดน้ำหนัก
พิมพ์มาแชร์กันนะคะ
จะได้แลกเปลี่ยนความรู้สึก
เพราะคนอ้วนเหมือนกัน
จะเข้าใจกัน