ด้วยความที่เราเป็นตุ๊ดแต่งบอยอ่ะ เวลาครบเพื่อนส่วนมากก็จะเป็นผู้หญิง แต่พออยากจะมีเพื่อนเป็นผู้ชายบ้างก็มักจะตุบตลอด เพราะเพื่อนผู้ชายที่สนิทก็จะคิดว่าเราชอบ หรือไม่ก็มีคนไปบอกว่าเราแอบชอบ ทั้งที่เราไม่รู้สึกอะไรเลยเว้ย หรือแค่เพราะเราเป็น ก็คงใช่แหละเป็นเราค่อนข้างที่จะใส่ใจเพื่อนและบวกกับเป็นตุ๊ดด้วยเวลาเป็นห่วงเพื่อนก็ค่อนข้างที่จะเป็นห่วงในรูปแบบหักดิบเหมือนผู้ชาย ก็เลยไม่เคยมีเพื่อนที่สนิทจริงเป็ผู้ชายเลย…………
ใช่แล้วอันนี้มาในเวระบายเรื่อง เพื่อน……
ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเวลามีเพื่อน เพื่อนจะไม่เคยนึกถึงเราเลยนึกถึงตอนที่เดือดร้อนหรือขอความช่วยเหลือเท่านั้น ตั้งแต่เรียนมัธยมจนถึง ป.ตรี
เริ่มตั้งแต่
(ประถม) เป็นจุดเริ่มต้นที่เริ่มชอบผู้ชายแหละ แต่ก็คบเพื่อนแต่ผู้หญิง เพราะแถวบ้านมีแต่ผู้หญิงเลยทำให้เวลาเล่นก็จะมักเล่นกับผู้หญิงส่วนใหญ่ และบวกกับประชากรชะนีในห้องเรียนก็เป็นห้องที่ชะนีเยอะสุด ก็ไม่รอดพ้นที่คบเพื่อนหญิง จุดเริ่มต้นก็มาถึงในตอน ป6 ในห้องเรียนเพื่อนในกลุ่มก็ชวนไปเที่ยวงานงานหนึ่งเป็นงานประจำจังหวัด คือจะไปเดินเที่ยวเล่นกันวันเสาร์ แต่พอถึงวันและเวลาที่นัดไว้เราก็โทรไปหาเพื่อนก็ไม่มีใครรับก็เลยให้แม่ส่งแต่ก่อนส่งก็แวะไปบ้านเพื่อน สรุปยกเลิกกันไปแล้วซึ่งก็ไม่มีใครบอกเราเลย แต่นะตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรเท่าไหร่ ไม่มีความน้อยใจ หรืออะไรเลย ต่อมา
( มัธยมต้น ) ก็เป็นช่วงเวลาที่ต้องปรับตัวครั้งใหญ่ ไหนทั้งเรื่องเพื่อนเพราะกลุ่มตอนประถมเพื่อนกลุ่มเราไปอยู่ห้องเดียวเกือบหมด ส่วนเรากระเด็นมาอยู่คนเดียวซึ่งต้องปรับตัวทั้งการเรียน เพื่อน การเดินทาง การบริหารเงินต่างๆ เหนื่อยอยู่นะช่วงนั้น จนสุดท้ายก็ได้เพื่อนมาอยู่กลุ่มเดียวกันมี 6 คน และเรื่องราวก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ( ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนที่ไม่ชอบแชทคุย หรือ โทรหา ช่วงนั้นไลน์ยังไม่เกิด เป็นช่วงบีบีเข้ามาา ) ต่อในกลุ่ม 6 คนเราคิดว่าเราสนิทใจที่จะคุยด้วย 2-3 คน แต่สุดท้ายก็นอย เพราะ พวกนางไปเที่ยวกันไม่ชวนเลยเลย แต่พอมีอะไรก็จะให้เราช่วยเหลือตลอดตอนแบบดาวมากๆ ด้วยความที่บ้านเราอยู่โซนตลาดพอเจอพวกนางก็จะทำหน้าตกใจกัน ทำแบบพึ่งมาเจอกัน คือ แบบเจ็บอ่ะ และเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ ม1 -3 มันเลยเริ่มเป็นแผลในตั้งแต่นั้นมา
( มัธยมปลาย ) ก็เป็นช่วงเปลี่ยนแปลงอีก เพราะ ตอน ม ต้น เราเรียนห้องเตรียมศิลป์ภาษา แต่ผันมาเรียนสายวิทย์ ใช่ แยกจากเพื่อนอีกแล้วแต่มีเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกันมาอยู่ด้วยคนนึง แต่สุดท้ายที่คิดว่า เออ เนี่ยแหละเป็นที่จะอาจสนิทด้วย แต่นางก็ย้ายไปอยู่อีกกลุ่มนึงเลย และทิ้งให้เรานั่งคนเดียว จากที่อยู่กัน 2 คนทำให้เราอยู่คนเดียว สุดท้ายเราก็ไปสนิทกับอีกกลุ่มก็อยู่ด้วยกัน 5 คน ตอนนี้ไลน์เข้ามาแล้ว เราเลยสร้างกลุ่มกันแต่การสร้างกลุ่มไลน์ก็เป็นตัวที่ทำให้เกิดแผลอีก เพราะพวกนางก็คุยกันแชทเดี่ยว และชวนไปเที่ยวโน่นนี่นั่นกัน ตอนแรกก็ไม่รู้ มารู้ก็ตอนที่ไอจี เริ่มมีสตอรี่เข้ามาคือแบบ อีกแล้วหรอ บ้างที่กูคุยชวนกันเที่ยวต่อหน้าเราและไม่ชวนสักคำเลย เห้อมมมมม และมีอีกเรื่องนึงคือด้วยความที่เราตัวใหญ่และเลือกที่นั่งไม่ทันก็เลยได้นั่งหลังริมหน้าต่างก็เป็นจุดเริ่มต้นได้สนิทกับเพื่อนผู้ชายเวลายืมของ ปากกา ลิคควิด เราก็ให้ยืม เล่นตบหัวโน่นนี่นั่น จนกระทั่งวันนึงนางก็เปลี่ยนไปไม่คุยกับเราเลย แถมจากที่เคยยืมลิควิดเราบ่อยๆ ก็ไปยืมคนข้างๆเราแทน ด้วนที่เราเป็นคนมีเซ็นด้านความรู้สึกนึกคิดได้ ก็เลยรู้ว่านางคิดว่าเราชอบนาง และเราก็รู้ด้วยว่าใครบอก สุดท้ายก็ไม่มีเพื่อนที่จะเป็นผู้ชายจริงๆ แต่เราก็ยังคบกับเพื่อนกลุ่มเดิมนะ ด้วยความที่ ม ปลาย อ่ะ มันก็คัดคนเรียน คนกิจกรรมเข้ามา พวกเละๆเทะๆก็ไม่มีก็ทำให้คนในห้องสนิทกัน และกลุ่มเราก็เป็นกลุ่มกิจกรรมก็เลยเป็นกลุ่มที่ประชากรชะนี รวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่แบบ 3-4 ก็รวมเป็นหนึ่งกลุ่ม ใช่ เราก็เป็นคนที่ถูกลืม ด้วยความเราเป็นคนนิสัยแบบเนี่ยไม่ค่อยคุยกับเพื่อนในไลน์ ชอบคุยแบบหน้าต่อหน้า มากกกว่าก็ทำให้ความสนิทเพื่อนน้อยลง เวลานัดกันเราจะเป็นคนที่ไม่ถูกเชิญ ทั้งๆมีไลน์กลุ่มใหญ่ก็ไม่คุยในนั้นคุยเดี่ยว แผละมาอีกแล้ววว ยอมรับเลยตอนนั้นแอบร้องไห้ แบบว่าทำไมเราไม่เพื่อนที่นึกถึงเรา แบบเพื่อนสนิทบ้างอ่ะ แต่ความที่เราอยู่บ้านมีพ่อ แม่ อยู่มันก็เลยไม่บาดเจ็บเท่าไหร่เพราะเรารู้ว่าอยู่บ้าน พ่อแม่เราสนใจเรา แคร์เราเหมือนเป็นยารักษาไปในตัว ซึ่งตอนนั้นก็ทำให้เราเป็นคนเจออะไรก็ช่าง
มัน ไม่สนใจ จนมาถึง
(มหา'ลัย ) ก็เป็นข่วงเปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งใหญ่มากๆ เป็นโลกกว้างมากๆ ไปเลย และเราก็ปรับตัวใหม่เป็นคนกล้า ลุย มากขึ้นก็เลยมีเพื่อนลักษณะเดียวกัน รวมเราเป็น 5 คน เราก็เลยสร้างกลุ่ม แต่ มีแค่4 คนเพราะอีกคนไม่เล่นไลน์ผัวหวง555 ใช่ และจุดๆนั้นก็กลับมาอีกครั้ง คือพวกนาง 3 คนไปเที่ยว เจเจถ่ายสตอรี่กันโดยไม่ชวนเราและไลน์กลุ่มก็ไม่มีการชวน หรือคุยไปเที่ยวกันเลยทั้งที่นางก็รู้ว่าเราอยู่หอ เราเลยงอนออกจากกลุ่มพวกนางก็มาง้อก็เลยเข้ากลุ่มใหม่ แต่ก็เกิดเหตุการณ์ซ้ำอีก 2 3 คร้งก็ทำให้เราช่าง
แหละ ไม่สนใจอยากทำไรก็ทำ ก็เลยทำให้เราปลดล็อกการไปไหนคนเดียว ดูหนังคนเดียวได้โดยไม่ต้องมีใครมาเป็นเพื่อน สุดกลุ่มเราก็แตก และเราก็มีกลุ่มใหม่และก็เพื่อนอีก 3 คนก็เข้ามาอยู่ใหม่ด้วยเหตุผลอีกนางนึง……… สุดท้ายก็ได้กลุ่มใหม่ซึ่งมี 8 คนตอนแรกก็คุยในกลุ่มกันไปไหนไปกัน เที่ยวร้านเหล้า ไปโน่นไปนี่ แต่พอมาสุดท้ายก็มักจะมีพวกที่สนิทกันแยกไปอีก ก็มี 3 คนสนิทกัน 2 คนสนิทกัน อีกคนติดผัว ส่วนเราก็อยู่คนเดียว ซึ่งเวลาไปไหนเราแทบไม่มีตัวเลือกเลยว่าไปนั่นดีไหมนี่ดีไหน มักเป็นคำถามที่ตัดสินใจมาแล้ว ว่าไปไม่ไป เหมือนเราเป็นตัวห้อยตลอดเวลาเลยแต่ด้วยความที่มีภูมิคุ้มกันมาบ้างก็ไม่ถือสาอะไร แต่พอดูสตอรี่ก็บเจ็บอยู่เหมือนกัน พอนึกถึงคำพี่อ้อยพี่ฉอดว่าเราเป็นคนธรรมดา ร้องไห้ เจ็บเป็น คือแบบจุกเลยย ก็เลยเป็นสาเหตุที่ ตั้งแต่ปี 2 ขึ้นไปเรากลับบ้านทุกอาทิตย์ถึงแม้ว่าเหนื่อยก็ยอมเพราะรู้ว่าคนที่บ้านแคร์เรา เวลาเห็นสตอรี่เพื่อนไปไหนกันก็ได้มีข้อปลอบใจตัวเองว่าเรากลับบ้านมาเอง
ทำไมชีวิตเราอยากมีเพื่อนที่คุยได้ สนิทบ้างถึงไม่มีเลยยยย ทุกวันนี้มีแต่ youtube netfit linetv อยู่เป็นเพื่อน ชีวิตเศร้าเนอะ หรือ เป็นบททดสอบให้เราฝึกอยู่คนเดียว
ขอพื้นที่ระบายหน่อยย มีใครเคยเจอแบบนี้บ้างครับ
ใช่แล้วอันนี้มาในเวระบายเรื่อง เพื่อน……
ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเวลามีเพื่อน เพื่อนจะไม่เคยนึกถึงเราเลยนึกถึงตอนที่เดือดร้อนหรือขอความช่วยเหลือเท่านั้น ตั้งแต่เรียนมัธยมจนถึง ป.ตรี
เริ่มตั้งแต่
(ประถม) เป็นจุดเริ่มต้นที่เริ่มชอบผู้ชายแหละ แต่ก็คบเพื่อนแต่ผู้หญิง เพราะแถวบ้านมีแต่ผู้หญิงเลยทำให้เวลาเล่นก็จะมักเล่นกับผู้หญิงส่วนใหญ่ และบวกกับประชากรชะนีในห้องเรียนก็เป็นห้องที่ชะนีเยอะสุด ก็ไม่รอดพ้นที่คบเพื่อนหญิง จุดเริ่มต้นก็มาถึงในตอน ป6 ในห้องเรียนเพื่อนในกลุ่มก็ชวนไปเที่ยวงานงานหนึ่งเป็นงานประจำจังหวัด คือจะไปเดินเที่ยวเล่นกันวันเสาร์ แต่พอถึงวันและเวลาที่นัดไว้เราก็โทรไปหาเพื่อนก็ไม่มีใครรับก็เลยให้แม่ส่งแต่ก่อนส่งก็แวะไปบ้านเพื่อน สรุปยกเลิกกันไปแล้วซึ่งก็ไม่มีใครบอกเราเลย แต่นะตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรเท่าไหร่ ไม่มีความน้อยใจ หรืออะไรเลย ต่อมา
( มัธยมต้น ) ก็เป็นช่วงเวลาที่ต้องปรับตัวครั้งใหญ่ ไหนทั้งเรื่องเพื่อนเพราะกลุ่มตอนประถมเพื่อนกลุ่มเราไปอยู่ห้องเดียวเกือบหมด ส่วนเรากระเด็นมาอยู่คนเดียวซึ่งต้องปรับตัวทั้งการเรียน เพื่อน การเดินทาง การบริหารเงินต่างๆ เหนื่อยอยู่นะช่วงนั้น จนสุดท้ายก็ได้เพื่อนมาอยู่กลุ่มเดียวกันมี 6 คน และเรื่องราวก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ( ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนที่ไม่ชอบแชทคุย หรือ โทรหา ช่วงนั้นไลน์ยังไม่เกิด เป็นช่วงบีบีเข้ามาา ) ต่อในกลุ่ม 6 คนเราคิดว่าเราสนิทใจที่จะคุยด้วย 2-3 คน แต่สุดท้ายก็นอย เพราะ พวกนางไปเที่ยวกันไม่ชวนเลยเลย แต่พอมีอะไรก็จะให้เราช่วยเหลือตลอดตอนแบบดาวมากๆ ด้วยความที่บ้านเราอยู่โซนตลาดพอเจอพวกนางก็จะทำหน้าตกใจกัน ทำแบบพึ่งมาเจอกัน คือ แบบเจ็บอ่ะ และเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ ม1 -3 มันเลยเริ่มเป็นแผลในตั้งแต่นั้นมา
( มัธยมปลาย ) ก็เป็นช่วงเปลี่ยนแปลงอีก เพราะ ตอน ม ต้น เราเรียนห้องเตรียมศิลป์ภาษา แต่ผันมาเรียนสายวิทย์ ใช่ แยกจากเพื่อนอีกแล้วแต่มีเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกันมาอยู่ด้วยคนนึง แต่สุดท้ายที่คิดว่า เออ เนี่ยแหละเป็นที่จะอาจสนิทด้วย แต่นางก็ย้ายไปอยู่อีกกลุ่มนึงเลย และทิ้งให้เรานั่งคนเดียว จากที่อยู่กัน 2 คนทำให้เราอยู่คนเดียว สุดท้ายเราก็ไปสนิทกับอีกกลุ่มก็อยู่ด้วยกัน 5 คน ตอนนี้ไลน์เข้ามาแล้ว เราเลยสร้างกลุ่มกันแต่การสร้างกลุ่มไลน์ก็เป็นตัวที่ทำให้เกิดแผลอีก เพราะพวกนางก็คุยกันแชทเดี่ยว และชวนไปเที่ยวโน่นนี่นั่นกัน ตอนแรกก็ไม่รู้ มารู้ก็ตอนที่ไอจี เริ่มมีสตอรี่เข้ามาคือแบบ อีกแล้วหรอ บ้างที่กูคุยชวนกันเที่ยวต่อหน้าเราและไม่ชวนสักคำเลย เห้อมมมมม และมีอีกเรื่องนึงคือด้วยความที่เราตัวใหญ่และเลือกที่นั่งไม่ทันก็เลยได้นั่งหลังริมหน้าต่างก็เป็นจุดเริ่มต้นได้สนิทกับเพื่อนผู้ชายเวลายืมของ ปากกา ลิคควิด เราก็ให้ยืม เล่นตบหัวโน่นนี่นั่น จนกระทั่งวันนึงนางก็เปลี่ยนไปไม่คุยกับเราเลย แถมจากที่เคยยืมลิควิดเราบ่อยๆ ก็ไปยืมคนข้างๆเราแทน ด้วนที่เราเป็นคนมีเซ็นด้านความรู้สึกนึกคิดได้ ก็เลยรู้ว่านางคิดว่าเราชอบนาง และเราก็รู้ด้วยว่าใครบอก สุดท้ายก็ไม่มีเพื่อนที่จะเป็นผู้ชายจริงๆ แต่เราก็ยังคบกับเพื่อนกลุ่มเดิมนะ ด้วยความที่ ม ปลาย อ่ะ มันก็คัดคนเรียน คนกิจกรรมเข้ามา พวกเละๆเทะๆก็ไม่มีก็ทำให้คนในห้องสนิทกัน และกลุ่มเราก็เป็นกลุ่มกิจกรรมก็เลยเป็นกลุ่มที่ประชากรชะนี รวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่แบบ 3-4 ก็รวมเป็นหนึ่งกลุ่ม ใช่ เราก็เป็นคนที่ถูกลืม ด้วยความเราเป็นคนนิสัยแบบเนี่ยไม่ค่อยคุยกับเพื่อนในไลน์ ชอบคุยแบบหน้าต่อหน้า มากกกว่าก็ทำให้ความสนิทเพื่อนน้อยลง เวลานัดกันเราจะเป็นคนที่ไม่ถูกเชิญ ทั้งๆมีไลน์กลุ่มใหญ่ก็ไม่คุยในนั้นคุยเดี่ยว แผละมาอีกแล้ววว ยอมรับเลยตอนนั้นแอบร้องไห้ แบบว่าทำไมเราไม่เพื่อนที่นึกถึงเรา แบบเพื่อนสนิทบ้างอ่ะ แต่ความที่เราอยู่บ้านมีพ่อ แม่ อยู่มันก็เลยไม่บาดเจ็บเท่าไหร่เพราะเรารู้ว่าอยู่บ้าน พ่อแม่เราสนใจเรา แคร์เราเหมือนเป็นยารักษาไปในตัว ซึ่งตอนนั้นก็ทำให้เราเป็นคนเจออะไรก็ช่าง
(มหา'ลัย ) ก็เป็นข่วงเปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งใหญ่มากๆ เป็นโลกกว้างมากๆ ไปเลย และเราก็ปรับตัวใหม่เป็นคนกล้า ลุย มากขึ้นก็เลยมีเพื่อนลักษณะเดียวกัน รวมเราเป็น 5 คน เราก็เลยสร้างกลุ่ม แต่ มีแค่4 คนเพราะอีกคนไม่เล่นไลน์ผัวหวง555 ใช่ และจุดๆนั้นก็กลับมาอีกครั้ง คือพวกนาง 3 คนไปเที่ยว เจเจถ่ายสตอรี่กันโดยไม่ชวนเราและไลน์กลุ่มก็ไม่มีการชวน หรือคุยไปเที่ยวกันเลยทั้งที่นางก็รู้ว่าเราอยู่หอ เราเลยงอนออกจากกลุ่มพวกนางก็มาง้อก็เลยเข้ากลุ่มใหม่ แต่ก็เกิดเหตุการณ์ซ้ำอีก 2 3 คร้งก็ทำให้เราช่าง
ทำไมชีวิตเราอยากมีเพื่อนที่คุยได้ สนิทบ้างถึงไม่มีเลยยยย ทุกวันนี้มีแต่ youtube netfit linetv อยู่เป็นเพื่อน ชีวิตเศร้าเนอะ หรือ เป็นบททดสอบให้เราฝึกอยู่คนเดียว