ปลอบใจตัวเองยังไงดีรู้สึกเป็นส่วนเกิน เหมือนอยู่ในที่ๆไม่ใช่ของเรา

.มีใครบ้างคะที่งานบวชน้องชายตัวเองแบบน้องแท้ๆ ตัวเองไม่มีส่วนร่วมอะไรเลย ไม่ได้อาบน้ำนาค ไม่ได้อยู่ร่วมสวดไตรตอนเย็น ไม่ได้ไปโบสถ์ส่งนาค และไม่แม้แต่ถ่ายรูปสักใบ ทั้งที่อยู่บ้านเดียวกันอยู่ในงานเดียวกัน เอาจริงๆเราอยากมีส่วนร่วมนะ แต่เหมือนพ่อแม่เราเค้าไม่เต็มใจเราเลยดึงตัวเองออกมา แค่ตอนในงานเค้าเห็นหน้าเราก็อารมณ์ไม่ดีใส่ล่ะ จริงๆเราก็พอจะเดาทางถูกแหล่ะว่าต้องออกมาเป็นแบบนี้แต่ใจมันไม่เข้มแข็งพออ่ะ อยากจะไปอยู่ที่อื่นสักพักด้วยซ้ำตอนเค้ามีงานแต่เราติดว่าเลี้ยงหมาแมวไว้หลายตัวเลยต้องอยู่ดูไม่ให้ไปวุ่นวาย
แล้ววันนี้เราเห็นน้าเรากับลูกเค้ากอดกันคุยกันประมานว่าน้องเค้ากลับมาบ้านรอบนี้ไม่ค่อยเจอหน้าแม่เลยคิดถึงบลาๆ เราแอบอิจฉานะ เพราะเราไม่มีโมเม้นนั้นตั้งแต่จำความได้ ที่จำได้ฝังใจไม่เคยลืมมีหลายเรื่องเลยเช่นโดนแม่ตบตอนอยู่ ป2ตบเสร็จแล้วเคา่ทำหน้าสะใจ ด่าเราสารพัดสัตว์ทุกเช้าจนเรรทนไม่ไหวหนีออกจากบ้านตอน ป.4 แต่ดันโดนเจอตัวเกือบหนีได้แล้วเชียวเสียดาย ทุกวันนี้เราโทษตัวเองตลอดเลยว่าเราโง่หนีไปไม่รอด ต้องปลอบใจตัวเองว่าตรงที่เราอยู่ตรงนี้มันไม่ใช่ที่ของเรามันไม่แปลกทีาจะไม่รู้จักความสุข เราปลองตัวเองตลอดว่าต้องหาเงินไปซื้อบ้านไกลๆ ถ้าเราไปไกลเท่าไรเราจะมีความสุขเท่านั้น แต่เหตุการงานบวช2วันมานึ้มันอึดอัดจริงๆ ไม่รู้จะปลอบใจตัวเองยังไงดีมันท้ออ่ะ เหมือนจะนินทาครอบครัวให้ฟัง เรารู้แหล่ะว่ามันไม่ดีที่เอาพ่อแม่มาวิจารณ์ แต่จากเหตุการณ์ที่เราเจอมาตอนเด็กมันทำให้เราเก็บตัวไม่มีเพื่อนสนิทไว้คุยกับใครถ้าเจอเรื่องไรมาถ้าทนได้เราก็จะคุยกับตัวเองเหมือนคนบ้า แต่ถ้าอันไหนมันไม่ไหวจริงๆเราก็จะมาหาเพื่อนคุยแบบขอปรึกษาแบบนี้